ในมุมเล็กๆ ของโลกใบใหญ่ มีป่าที่มีนางฟ้า ซึ่งไม่มีมนุษย์คนไหนเคยมา มันช่างสวยงามจนไม่มีใครเชื่อได้ แต่ก็มีเส้นทางเล็กๆ แปลกๆ และดอกไม้ที่งดงาม และมีลำธารที่ระยิบระยับเหมือนกับดาวล้านดวงใต้ต้นไม้ใหญ่ และที่ยอดเห็ดสูงในกลางลานเขียวมีนางฟ้าที่ชื่อว่า พิกซี่
ทุกๆ เย็น ประตูสีแดงเชอรี่ของเธอจะเปิดออก และเธอจะมองออกไปดูว่ามีข่าวสารอะไรบ้าง แน่นอนว่าเธอไม่เคยเห็นสิ่งเดียวกันสองครั้ง เพราะป่าจะเปลี่ยนแปลงทุกชั่วโมงของวัน แต่เมื่อเริ่มมืดค่ำ ตะเกียงสีแดงสองสามดวงจะเริ่มใส่แสง และจากนั้นนางฟ้าเริ่มบินไปมาเตรียมตัวสำหรับงานเต้นรำ
คุณเห็นไหม ทุกๆ ดาวที่ส่องลงมาจากท้องฟ้าสีฟ้าเป็นบ้านของนางฟ้า และเมื่อดวงจันทร์จะต้องมา sit ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ของท้องฟ้าเพื่อพูดคุยกับดวงอาทิตย์ เธอต้องให้บ้านของเธอเพื่อให้นางฟ้าทั้งหมดสามารถมาเยี่ยมเธอได้ ดังนั้นเธอจึงต้องทำให้พวกเขามีความสุขในทุกวิถีทางที่เธอสามารถทำได้
บางครั้งในคืนที่มีดาวเปล่งประกาย ดวงจันทร์จะวางกรวยทองคำที่ประตูของเธอไว้ตรงหน้าท้องฟ้า ดวงอาทิตย์จะบรรจุรังสีที่เรืองแสงของเธอและมงกุฎของแสงแดดและออกไปพักผ่อนอย่างยาวนาน จากนั้นเด็กๆ ตัวเล็กๆ ก็จะค่อยๆ คลานออกจากเตียงและวิ่งไปที่สนามหญ้านุ่มๆ จนถึงต้นไม้เดียวในโลกที่ทำให้ความปรารถนาทั้งหมดที่พวกเขาอยากได้ตกลงมาดั่งผลไม้
แน่นอนว่าเมื่อมันมืดแล้ว จะมีเพียงเด็กหนึ่งหรือสองคนที่สามารถอยู่ที่นั่นในเวลาเดียว และไม่นานกิ่งก้านก็เริ่มหนักด้วยความปรารถนา จนเริ่มตกลงสู่พื้น แต่พิกซี่อยู่ที่นั่น และพร้อมกับเพื่อนนางฟ้าทั้งหมด เธอจึงเก็บรวบรวมความปรารถนาอันงดงามและนำไปยังประตูที่มีดาว เพื่อให้นางฟ้านำกลับไป
ครึ่งหนึ่งของความปรารถนาเป็นเกมส์และของเล่นต่างๆ และไม่นานป่าก็เต็มไปด้วยตุ๊กตาและของเล่นไม้ และเป็นระยะๆ พิกซี่ หรือหนึ่งในนางฟ้าอื่นๆ จะวิ่งเข้าออกหอบของเล่นมาหมายถึงเด็กๆ ให้เล่น แต่ยังคงมีหลายอย่างที่ยังแขวนอยู่บนต้นไม้
จากนั้นเด็กน้อยคนหนึ่งที่ยืนบนปลายเท้าได้ช่วยเธอถอดสายรัดใยขนสัตว์อุ่นๆ และขอให้พิกซี่รับอันนั้นแทนของเล่น ดังนั้นเธอจึงปลดสายรัดถักที่อยู่รอบๆ และใส่ไว้ที่หลังของเธอและส่งมันขึ้นไป แต่ความปรารถนานั้นไม่ใช่ความปรารถนาที่ถูกต้อง เพราะว่าทันทีที่ความปรารถนานั้นพันติดอยู่ที่ต้นไม้ มันกลับทำให้ร้อนและทำให้ท้องฟ้าสว่างขึ้นและทำให้ต้นไม้และดอกไม้และทุกอย่างในป่าของนางฟ้าเปล่งประกาย เป็นเวลาที่คำขอนั้นเป็นแบบนี้แหละที่นางฟ้าทั้งหมดได้ยืนอยู่ในชุดที่สวยงาม แต่พวกเขาก็เป็นเพียงกังวลอย่างไร้เหตุผลในครั้งนี้ พิกซี่รู้สึกร้อนจนรู้สึกเหนื่อยมากก่อนที่จะไม่มีคำขอเหลืออยู่
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นและความปรารถนาที่เหลือถูกนำกลับบ้านโดยนางฟ้าอื่นๆ เธอก็นอนบนดอกไม้นั้นและวางแขนเล็กๆ ของเธอไว้ใต้แก้มของเธอที่ชมพูและเรียบเนียนและหลับไป
ในขณะที่เธอนอนอยู่ที่โคนต้นไม้ เด็กๆ ตัวน้อยกำลังรออยู่กับของขวัญ และนับตั้งแต่ตอนนั้นมา นี่คือธรรมเนียมประเพณี
ไม่เคยมีดาวดวงไหนที่ส่องแสง แต่มีเด็กๆ ตัวเล็กๆ มาคุกเข่าเพื่อรอคอยชั่วโมงแห่งเวทย์มนตร์ และไม่มีกล่องไหนที่ถูกค้นพบว่ามีของว่างเปล่าในตอนเช้า ไม่ได้มีทุกคนที่มีแกะสีขาว แต่ก็ไม่เป็นไร และโลกใบนี้ก็ใหญ่โตจริงๆ ระบอบของมันเป็นเช่นนั้น
คืนถัดมา พิกซี่กำลังสอนเด็กๆ ตัวน้อยที่มาหาเธอว่าอย่าขอสิ่งของที่มาจากความมั่งคั่ง เธอรู้สึกมีความสุขเมื่อพวกเขาขอสิ่งที่ดีๆ
คืนหนึ่งตอนใกล้เที่ยงคืน ดอกไม้ขนาดเล็กและสดใสสั่นสะเทือนเข้าหาเธอ และเมื่อดอกไม้ตัวน้อยแทบจะไม่สามารถพูดได้ มันก็ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง
“โอ้! นางฟ้าที่รัก,” ดอกไม้พูดได้เมื่อมันสามารถพูด “ฉันต้องการชุดใหม่ที่สวยและสดใสที่เด็กชายสัญญาว่าจะให้ฉันในสามวันต่อมาเป็นบางสิ่ง”
“ฉันไม่ได้บอกให้เธอไม่มายืมเชือกและผ้าไหมหรือ?” พิกซี่กล่าว “ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอ”
“แต่มีนางฟ้าคนหนึ่งที่มีน้ำใจมากกว่า ซึ่งไม่ได้รับชุดที่ร่ำรวยเพราะเธอนำมือไปใส่ในกระเป๋า ดังนั้นเธอจึงต้องให้ทั้งสองอย่างและไม่เว้นสำหรับตัวเอง ดังนั้นเรามาช่วยกันเถอะ”
“เพราะ,” ดอกไม้เสริม “ฉันจำเป็นต้องใช้กางเกงและออร์แกนเพื่อเล่นในขณะที่ชุดที่ร่ำรวยนั้นมา เพราะทุกคนต้องการมีความสุข”
จากนั้นเธอถาม “มีสิ่งเล็กๆ ที่เธอไม่ได้ออกแบบไว้ไหม?”
“กระเป๋าผ้าจากที่ไปที่เท้าของฉัน นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถนึกออกในขณะนี้ แต่จะทำอย่างไรให้ชุดนั้นมาถึงเมื่อมีนางฟ้าสองคนที่มีความสุขเกินไปที่จะได้รับมันและยากที่จะพลัดพรากกับเหรียญที่เปล่งประกาย? ฉันจะทำให้ดีที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุกคนสามารถทำได้”
ดังนั้นภายในสามนาที ผ้าคลุมของพิกซี่กลายเป็นกระเป๋าผ้า และชุดที่นางฟ้าอีกคนได้จัดไว้สามครั้งก็ต้องใช้ได้
เขาก็มีความสุขทันทีเพราะไม่ว่าจะขาดแคลนปริญญาเก่าของเขา เขาก็ไม่ต้องอดหยากใต้การประทานที่ร่ำรวย และแย่ลงกว่านั้นไม่ได้
แต่เหรียญทั้งหมดที่คนอื่นได้ให้มาก็ทำให้เรารู้สึกมากเกินไปที่จะพลัดพรากจากมัน