กาลครั้งหนึ่ง ในป่าที่เงียบสงบ มีจิ้งจอกตัวหนึ่งชื่อว่าเบลล่าที่มีความอยากรู้อยากเห็น ในคืนที่ฟ้าใส เมื่อเธอมองขึ้นไปที่ดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนฟ้า ความคิดแปลก ๆ ก็เกิดขึ้นในใจเธอ “ฉันปรารถนาที่จะไปถึงดาวเหล่านั้น” เธอถอนหายใจ “ฉันอยากเห็นจักรวาลและพบกับความมหัศจรรย์ทั้งหมดที่อยู่นอกเหนือจากนี้”
ขณะที่เธอนั่งอยู่ในความฝันของตัวเอง นกฮูกที่มีความรู้ชื่อว่าโอลิเวอร์ก็บินลงมาจากต้นไม้ใกล้ ๆ “มีอะไรให้กังวลหรือเปล่า เจ้าตัวน้อย?” เขาถาม
“ฉันอยากไปเยี่ยมชมดาว” เบลล่าตอบพร้อมกับหาวเบา ๆ “ฉันอยากสำรวจทุกสิ่งที่อยู่ที่นั่น”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะไป” โอลิเวอร์โห่ร้องอย่างมีความสุข “แต่เจ้าจะไปที่นั่นได้อย่างไร?”
ไม่รอช้า เบลล่าตอบว่า “มีเนินสองลูกที่ยืนอยู่ระหว่างป่านี้และภูเขาที่อยู่ไกลที่สุด หากฉันสามารถปีนขึ้นไปที่ยอดภูเขานั้นได้ ฉันก็จะสามารถกระโดดสูงพอที่จะไปถึงดาวที่ฉันปรารถนา”
“แล้วเริ่มเลย” โอลิเวอร์พูดให้กำลังใจ “การผจญภัยเริ่มต้นด้วยก้าวแรก!”
เบลล่ากระตือรือร้นออกเดินไปยังเนินที่ใกล้ที่สุดด้วยความมุ่งมั่น เมื่อเธอขึ้นถึงยอด เธอหันกลับไปและไม่เห็นบ้านของเธออีกต่อไป เมื่อได้สติ เธอก็วิ่งลงไปข้ามลำธาร และเริ่มปีนขึ้นไปยังเนินลูกถัดไป เมื่อถึงยอด เธอรู้สึกเหนื่อยแต่ไม่ลดละ เธอมองไปที่ภูเขาไกล ๆ ด้วยความภาคภูมิใจ
“อีกหนึ่งเนินแล้ว และภูเขาจะเป็นของฉัน!” เบลล่ากล่าวด้วยใจที่เต็มไปด้วยความหวัง
เมื่อรุ่งอรุณมาถึง แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็ไม่หมดหวัง เบลล่ามาถึงฐานของภูเขา เธอมองขึ้นไปที่ความสูงที่ตั้งตระหง่านของมัน ซึ่งเต็มไปด้วยหิมะจากยอดถึงฐาน มันเปล่งประกายเหมือนเงินใต้แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น
“ฉันต้องไปถึงยอด!” เบลล่ากระตุ้นตัวเอง “คิดถึงดาวที่รออยู่สำหรับฉัน!”
เบลล่าหายใจหนัก ๆ และเริ่มปีนขึ้นไป สูงขึ้นเรื่อย ๆ หัวใจเล็ก ๆ ของเธอเต้นรัวไปกับทุกก้าว สุดท้าย เดือนก่อนไหน เมื่อพระอาทิตย์เริ่มจะตก เธอถึงยอดภูเขาที่มีรูปโค้ง รู้สึกเหมือนเธอสัมผัสกับท้องฟ้าได้
เธอมองไปรอบ ๆ หอบหายใจ ภาพอันกว้างใหญ่ของจักรวาลแผ่ขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุด ดาวส่องแสงระยิบระยับมากกว่าที่เธอเคยฝันถึง เธอรู้สึกเหมือนสามารถกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดที่เปล่งประกายเหล่านั้น “โอ้ ดาวที่วิเศษ พวกเจ้าทั้งหมดอยู่ไหน?” เธอร้องด้วยความสุข
“พวกเราอยู่นี่ เบลล่า!” เสียงของดาวพันดวงอาจทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน และทันใดนั้น ดาวก็เต็มไปหมดในอากาศรอบตัวเธอ หมุนวนเป็นเกลียวที่สวยงาม
“โอ้ ดาวแห่งแสง ขอบคุณที่มาพบฉัน!” เบลล่ากล่าวด้วยความตื่นเต้นใกล้ชิดกับพวกเขา
ดาวเริ่มเล่าเรื่องราวให้เธอฟัง—นิทานเกี่ยวกับดินแดนที่อยู่ห่างไกล สมบัติที่หายไป และสีสันที่โลกไม่เคยรู้จัก เบลล่าฟังด้วยความหลงใหล ขณะที่เธอหมุนไปรอบ ๆ ใต้แสงของพวกเขา เรื่องราวแต่ละเรื่องเหมือนความฝันที่มีชีวิต จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความสุขและความมหัศจรรย์
“ถึงเวลาแล้ว” ดาวที่ชื่อว่าทวินเคิลพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เจ้าต้องกลับไปยังโลกของเจ้าก่อน แต่จำไว้นะ เบลล่า เวลาที่เจ้าปรารถนาจะพบพวกเราอีก แค่แหงนมองฟ้า เราจะอยู่ที่นี่เสมอ ดูแลเจ้าและแบ่งปันเรื่องราวของจักรวาล”
ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ เบลล่าลาเพื่อนผู้เป็นดาว และเริ่มเดินทางกลับลงภูเขา เธอรู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเธอกลับถึงบ้านที่อบอุ่น ดาวยังคงส่องแสงระยิบระยับอย่างสวยงาม ให้ความปลอดภัยกับความฝันของเธอ
จากคืนวันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เบลล่ามองขึ้นไปที่ดาว เธอจะนึกถึงการผจญภัยอันมหัศจรรย์ของเธอและบทเรียนที่เธอได้เรียนรู้—ไม่มีความฝันใดที่เกินเอื้อม และว่ามหัศจรรย์อยู่เพื่อผู้ที่กล้าหาญพอที่จะตามหามัน