ในบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งบนถนนที่มีแดดส่อง มีลูกแมวน่ารักสองตัวอยู่ ตัวหนึ่งมีขนฟูสีเทาอมชมพูชื่อว่า Whiskers และอีกตัวหนึ่งเป็นแมวแท็บบี้ตัวเล็กที่มีกระดูกทองชื่อว่า Mittens ทุกเช้าตรู่เมื่อรุ่งอรุณมาถึง พวกเขาจะเริ่มเล่นกันในห้องเด็ก ซึ่งพวกเขามักจะมีที่นั่งที่มีความสุขให้กับตัวเองตลอดทั้งวัน เพราะเด็กๆ ไปโรงเรียน
“สวัสดีวันดี Whiskers” Mittens กล่าว
“สวัสดีวันดี Mittens” Whiskers ตอบ
จากนั้นพวกเขานั่งลงและทำความสะอาดมือ และจัดแต่งเส้นขนของพวกเขาให้เรียบร้อยสำหรับวันใหม่ Whiskers เป็นแมวที่ทำช้า เขามักจะทำความสะอาดทั้งสองขาหน้าของเขาก่อนเสมอ แล้วจึงทำความสะอาดขาหลังทั้งสองข้างอย่างระมัดระวังที่สุด หลังจากนั้นก็เริ่มทำความสะอาดขาหน้าของเขาอีกครั้งและพูดว่า “คุณเป็นแมวที่สะอาดจริงๆ หรือเปล่า?”
Mittens บางครั้งเหนื่อยเกินไปที่จะทำความสะอาดขาของเธอเลย จึงทำให้พี่ชายต้องทำความสะอาดหน้าของเธอให้
“ฉันอาจจะไม่เป็นคนมีน้ำใจอย่างคุณ” Mittens กล่าว “แต่ฉันชอบเล่นกับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อเธอตื่นแต่เช้า มันสนุกมากกว่า”
“ผู้หญิงคนไหน?” Whiskers ถาม “ฉันไม่เห็นผู้หญิงคนไหนเลย”
แต่ในขณะนั้น เด็กหญิงคนหนึ่งที่มีผมดัดแดงมาที่ห้องเด็กและเรียก—
“แมว! แมว! แมว!” และใครจะมาถือได้แต่แมวขาวที่สวยงามที่สุดที่คุณจะจินตนาการได้ ขนของเธอก gleamed อย่างเรียบและเป็นมันเงาเหมือนหนังที่ชุบมันเรียบร้อย
หูของเธอเป็นสีชมพูเหมือนถั่ว และหางของเธอนุ่มนวลจนเธอสามารถพันมันรอบตัวเองเหมือนมัฟฟ์ที่นุ่มสบายเมื่อมันหนาว เธอมีตาสีฟ้าที่สวยงาม แต่ความขาวของขนเธอก็สว่างจ้า Miss Master จึงจำเป็นต้องใส่หนวดที่มืดด้วยเขม่า
ทันทีที่เธอถูกเรียก เธอเต้นรำไปตามพื้นเพื่อทักทาย ยกหน้าน่ารักของเธอขึ้นและส่งเสียงคำรามให้ดังที่สุด
“มาทานนมกันเถอะ” เด็กหญิงพูด ดังนั้นเธอจึงเทนมไว้ในจานจีนให้กับ Miss Master
“คุณเป็นแมวที่แก่ตัวมาก” Mittens เปิดการสนทนา และเขาก็เริ่มทำความสะอาดหน้าของเธออย่างซื่อสัตย์
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” Miss Master ถาม
“อุ๊ย—มา—มา—“ แมวทุกตัวที่อยู่ที่ซ่อนอยู่ใต้โซฟาไม้เงาวาว มองด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่จานของเธอ พวกเขาต่างซ่อนตัวอยู่ตามโซฟาเงาวาว จึงมองออกไปที่เพื่อนร่วมบ้าน Miss Master ที่เป็นอยู่มาสามปี
“อุ๊ย—มา—มา! อุ๊ย—อุ๊ย—“
“ฉันหนวกหู” เด็กหญิงพูดขณะที่เดินข้ามห้องมาหา Whiskers และยื่นขวดนวดให้ “มันทำให้ฉันหนวกหู ฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องให้ Miss Master น้ำมันของกุหลาบทุกสัปดาห์ ถ้าคุณช่วยเตือนฉันทุกเช้าจันทร์ว่าหญิงแมวมีเสียงเบาลง เธอจะชอบ”
“ฉันไม่ได้หนวกหู” Miss Master ตอบอย่างไม่พอใจมาก เพราะเธอเป็นแมวที่มีความภูมิใจอย่างยิ่ง
“นั่นคือ O’PSSUM” เธอกล่าว โดยมองด้วยความดูถูกไปที่แม่ possum ที่มองเข้ามาที่หน้าต่าง
“เขามีความภูมิใจในการแต่งหน้า แต่ในด้านอื่นๆ เขาอยู่ใน sapria ของ shield-fli ที่—คุณมีอะไรจะพูดกับ Miss Master? ที่?” เธอไม่เคยสามารถพูดคำที่น่าพอใจได้เลย
“คุณอยากให้มิชชันนารีเข้ามาไหม?” เด็กหญิงถาม
“ฉันยินดีที่เด็กน้อยจะไป” Miss Master ตอบด้วยอาการเย่อหยิ่งยิ่ง “เด็กทุกคนคิดเกี่ยวกับแมว”
“แล้วฉันคิดว่าฉันจะออกมาเล่น” ลูกแมวกล่าว แต่ก็กลัวการทำเช่นนั้นจนแทบจะไม่สามารถทำได้
“ฉันไม่ต้องการคุณ” Miss Master กล่าว “ฉันยุ่งอยู่”
“คุณไม่รู้สึกละอายใจตัวเองหรือ? ที่คุณนั่งอยู่ตรงนั้นหาวอยู่บนที่นอน ให้ได้ดื่มนมเมื่อมันเย็นถ้าคุณไม่ลุกขึ้นโดยทันที” เด็กหญิงตอบ ขณะที่เธอเทนมจากเหยือกลงในแก้วเงินของเธอ
พวกเขามีเรื่องทะเลาะกันพอสมควร แต่ไม่ว่าจะมีใครพูดต่างก็หัวเราะเสียงดัง จึงไม่สามารถทำได้
“ตอนนี้พันกันทุกๆ ครึ่งนาทีในความทรงจำลูกแมวที่น่าอายตัวหนึ่ง ที่ต้องดูแลหลานสาวตัวน้อย ขี้เหล่ และไม่มีแม่ นอกจากนี้เสียงที่เขาและลูกแมวน้อยทำให้วิ่งไปวิ่งมา บอกว่าทำไมมาม่อนของนายลูกรักบอกรอจะดูนั่นนั่น มันทำให้เธอเปียกโชกคอเหตุผลได้เลยว่าแทบจะไม่ได้นอนในห้องน่าเบื่อที่มืดมัว เพราะมันแทบจะไม่มีวันไหนไม่เดือนร้อน น้ำตาลที่ตกจากฝากะทะเป็นหลุมมารและหล่นเจอจุดไหนก็ตาม
“เราต้องไล่ปัญหาออกจากหน้าต่าง” พวกเขากล่าว เหมือนชาวนาที่ต้องการขับไล่ปัญหาทั้งของตนและของเด็กน้อย พวกเขาผลักของมากมายออกไปจากมัน แต่ในแต่ละคืนที่แช่แข็ง ก็จะทำให้มันแห้งเรียบร้อย เหมือนสุนัขเยอรมันที่ดื้อรั้น
“ตามปกติ” แมวขาวพูดอย่างเฉียบขาด “คุณไม่รู้หรอกว่าคุณกำลังทำอะไร”
“ฉันจะทำอย่างไรได้?” Miss Mittens ตอบ ขณะที่บรรจุของในขวดที่มีน้ำหอมที่ถูกเผาไหม้อยู่เข้ามาใกล้อิฐที่ Miss Master กำลังนอนอยู่ “แต่ควรจะไม่จามในบ้านของคุณเอง” เธอพึมพำ พยายามจะยืดตัวด้วยความรำคาญและหาว
“เราให้แพ้และคุณ” แมวพูดร้องเพลง เธอไม่เคยบอกใครว่าขนของเธอเป็นสีขาว