ในสถานที่ไกลโพ้นที่เรียกว่า หุบเขาสปาร์คเกิล ซึ่งมีเวทมนตร์เกิดขึ้นทุกฤดูหนาว เกล็ดหิมะตัวเล็กชื่อว่า ไลล่า รู้สึกเหงาเป็นพิเศษ ขณะที่เกล็ดหิมะอื่นๆ เต้นรำอย่างมีความสุขรอบตัวเธอ เล่าถึงเรื่องราวจากดินแดนและฤดูกาลต่างๆ ไลล่าสามารถเพียงแต่หวังหาใครสักคนให้เป็นเพื่อน เธอถอนหายใจอย่างลึกซึ้งเมื่อฟังเพื่อนๆ
“ไลล่า ทำไมเธอต้องดูเศร้าแบบนั้น?” ฟีฟี่ เกล็ดหิมะตัวน้อยที่ร่าเริง กล่าวถาม ขณะที่มันหมุนวนรอบๆ ไลล่าอย่างสนุกสนาน
“เกล็ดหิมะทุกตัวต่างมีเพื่อนที่มาด้วยกัน” ไลล่าตอบด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง “แต่ฉันมีเพียงตัวเองเท่านั้น”
“เขาจะมา! อย่าหมองมัวใจไป ฉันเคยได้ยินมาว่า เพื่อนพิเศษจะมาถึงเป็นคนสุดท้าย เพื่อที่จะได้อยู่กับเธอนานที่สุด! และจงมีความหวัง เธอ—พวกเราคือพิเศษในแบบของเรา” ฟีฟี่พยายามปลอบใจเพื่อนของเธอ
“ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันพิเศษ!” ไลล่าอุทาน ขณะที่น้ำตาสร้างขึ้นในร่างเล็กๆ ของเธอ “มันน่าจะเป็นเช่นนี้”
โอ้ เกล็ดหิมะอื่นๆ พยายามทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น! พวกเขาร้องเพลงและเต้นรำ และเล่าเรื่องราวที่สวยงามของเด็กๆ ที่โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มเพื่อตรวจสอบว่าผ้าขนหนูสีขาวที่นุ่มนิ่มที่นางฟ้าผู้ใจดีของพวกเขาได้ปูไว้สำหรับพวกเขา; ของคู่รักที่ยื่นหัวออกจากหน้าต่างเพื่อตรวจสอบว่าคนรักของพวกเขาซ่อนอยู่ใกล้เพียงใด; และของเจ้าสาวที่สวมผ้าขาวที่เดินลงมาผ่านอากาศที่เต็มไปด้วยหิมะ ชายหนุ่มถูกคลุมด้วยหยาดน้ำแข็งของเพชร เมื่อใดก็ตามที่พวกเขากล่าวถึงเจ้าสาวหรือเด็กทารกหรือคู่รัก ไลน์ล่าก็ถอนหายใจลึกขึ้นลึกขึ้นอีก เพราะเธอได้สูญเสียเพื่อนที่หวังไว้นั้นไปแล้ว
ช้าแต่มั่นคง เมฆหิมะขนาดใหญ่ลอยมาเหนือท้องฟ้า มืดและมืดขึ้นในขณะที่เกล็ดหิมะตัวเล็กๆ หลายตัวหมุนวนในอากาศอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะตอบสนองต่อมารดาที่รออยู่ด้านล่าง ไลล่าต้อนรับทุกคนที่มาทักทายอย่างมีความสุข: แน่ใจว่าเกล็ดหิมะตัวสุดท้ายต้องใกล้เข้ามาแล้ว
“โอ้ ขอบคุณ!” เสียงหนึ่งสั่งขึ้น ด้วยความประหลาดใจ ไลล่าหยุดมองขึ้นไปและเห็นว่าปะป๊าแห่งความเย็นได้มาถึงเรียบร้อย “โอ้ ขอบคุณ! ขอบคุณ! พวกเธออยู่กันครบอยู่แล้วนี่! อะไรทำให้ร่างกายเล็กๆ ของเกล็ดหิมะใช้เวลานานขนาดนี้? เราต้องรีบกันแล้ว!”
ด้วยความรีบร้อน เมฆมืดนั้นเริ่มพูกหน้าลงไปยังพื้นดินสีเทาที่ว่างเปล่า
“โอ้ แต่มันมืดเป็นบ้าในหุบเขาสปาร์คเกิล” ไลล่าคิดในขณะที่เธอนั่งซุกตัวอยู่ในต้นสนเขียวเล็กๆ
แต่ปะป๊าแห่งความเย็นก็ใส่ใจให้ลูกๆ ของเขามีเกล็ดน้ำแข็งเล็กๆ ที่เปล่งประกายตกลงมาเพียงพอที่จะทำให้บ้านของพวกเขากลายเป็นสนามมหัศจรรย์ที่เปล่งประกาย
ภาพที่สวยงามนั่นคือ หุบเขาสปาร์คเกิล!
ที่นี่ ผู้หญิงชาวบ้านกำลังมองขึ้นไปด้วยความแปลกใจที่เย็บดีที่สุดในที่กันฝนซึ่งรายรอบอยู่; ที่นั่น กลุ่มเด็กๆ หลายคนเดินมาแถวๆ เฮฮาและเล่นอย่างไม่คิดอะไรเลย ข้างประตูของเกสต์เฮ้าส์เล็กๆ ที่เจ้าของกับเพื่อนๆ ของเขากำลังตั้งหน้าตั้งตาดูดอกไม้สวยๆ ที่โบกไปมาอย่างเชื่องช้าข้างใน, ในขณะที่ไปเซียเก็บฝุ่นของหิมะไม่ยอมหยุดเต็มไปด้วยพื้นยาง ที่มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เท้าของผู้ชายคนนี้ เขากางมือขึ้นหวังจะได้รับซากเงินสักเหรียญ ค่อยๆ เท่านั้น เฉียดๆ เม็ดเป็นน้ำหิมะที่ชนะแถมเก็บไว้กับเศษผ้ากันลมหรือเสื้อคลุมปรับสภาพได้ คนท้องถิ่นส่วนใหญ่ที่สูญหายเพราะทุกอนุภาคของน้ำแข็งชี้นิ้วระหว่างต้นไม้ที่หาบางอาจถูก รับรู้
แต่ทันใดนั้นเด็กๆ ก็มาถึงและตอนนี้มีเกล็ดหิมะตัวเล็กนับร้อยที่หรือห่มกันคนขอทานอย่างเต็มที่หรือแสดงต่อหน้าเขาในกิ่งก้านที่เปล่งประกายของน้ำแข็ง
ดีไหมที่จะยกหมวกให้สวรรค์และดวงตาของเขาอย่างขอบคุณ!
และในขณะนั้นนกตัวเล็กก็ตกลงบนหลังคาของเกสต์เฮ้าส์ ตัวมันมีหน้าอกสีแดงเป็นออดทิ้งดอกไม้ฤดูร้อนเดียวในภาพนั้น นกน้อยก็เอาความเจ็บปวดที่ได้มาจากการปาเกล็ดหิมะส่งไปที่นก
มีคร่ำครวญนิดหน่อยเมื่อน้ำแข็งที่ปามาทำให้นกตีตัวลงไปที่หน้าต่างของเกสต์เฮ้าส์ ซึ่งมันติดอยู่อย่างนั้น เด็กๆ ต่างเราะร้องและหัวเราะกับเรื่องนี้!
แต่ผู้ที่ขอทานก็พุ่งตรงจากระดับบ้านของเขามาที่หน้าต่างที่มันทิ้งอยู่ และที่นั่นมันได้ใช้ปากโค้งๆ ของมันค่อยๆ ขุดในหิมะเพื่อช่วยเพื่อนน้อยของมัน
“โอ้!” ไลล่าได้แต่ถอนหายใจ ขณะเกือบจะหมุนไปมาที่กิ่งสน “ถ้าเพียงแค่เขาจะทำเช่นนี้ให้กับฉันครั้งเดียว ฉันคงรู้สึกมีความสุขตลอดไป”
นกได้ปล่อยเกล็ดหิมะที่ถูกยิงมาจากการต่อสู้ในตลาดหิมะอย่างรวดเร็ว ออกไปสู่เพื่อนของมันที่นั่งอยู่ในต้นแฮกธอร์ตันของพุ่มไม้ซึ่งยังคงนิ่งสงบและเงียบ เพื่อที่จะมานั่งคุยและร้องเพลงด้วยความสนุกสนานอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามเมื่อแสงแดดสดใสได้สาดส่องกลับมายังหุบเขาสปาร์คเกิลอันสวยงาม ผู้ขอทาน คนเด็กๆ และแม้แต่ผู้หญิงชาวบ้านก็เร่งรีบไปที่เกสต์เฮ้าส์ เจ้าของเปิดประตูของเกสต์เฮ้าส์ที่มีป้ายสีแดงและสีเหลืองไว้กว้าง ทุกคนพุ่งไปข้างหน้าเพื่อได้ลิ้มลองเบียร์ใหม่ เพราะทั่วทั้งสนามอันระยิบระยับนั้นยิ้มแย้มในอากาศที่อุ่นสบายติดต่อกับเตาไฟที่มีหม้อหลอมไหลออกจากไฟอยู่
จากนั้นหิมะก็ตกและตกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เส้นเอ็นลอยไปหลายฟุตรอบๆ ป้าย ทำให้เกิดการเก็บเกล็ดหิมะอย่างน่าสวดซึ่งเขียนคิดถึงน้ำตาเซ็นซ้ำมากมายที่ตกทอด
ไม่นานเด็กๆ ได้ขอให้ออกไปวิ่งวนรอบบ้านหลาย-รอบ แต่ว่าดันมีการแย่งชิงเกล็ดหิมะขนาดใหญ่ที่สูงอยู่ในกอหรือหนานถูกเคลื่อนย้ายรอบด้านในเบี้ยเมฆที่กระจัตให้รอบด้านต้นไม้ที่สุนัขเหล่านั้นละเมินข้ามไป สาวน้อยทิ้งหมอนเล็กๆ บนประตูแก้ว ขอทานเคลื่อนตัวรู้สึกเปียกโชกในหิมะ หรือคลี่ออกเหนือน้ำกลิ่น ส่งออกอยู่
แต่ในขณะที่เธอถูกพาไปในบ้านและถูกยกขึ้นสูงในมือ ไปแช่แต่ในกองซากหิมะจะทำให้กลายเป็นลูกบอลสีขาวทำงานต่อไปเช่นเดียวกับมูลของหินที่ถูกผสมกันกับการบุกชนหัวที่แสดงออกซึ่งหิมะ มิตรภาพเล็กๆ ของเกล็ดหิมะยิ่งวิ่งหนีออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิทมากมายของเธอ แต่โอ้! ไม่มีใครอยู่กับเธอเมื่อเพื่อนของเธอมา
ในหมู่บ้านเล็กๆ นั้นมีโบสถ์เล็กๆ ทำด้วยโคลนที่มีผนังสีเทา และข้างบนยื่นขึ้นไปยังปราสาทเก่าที่ดูแลอยู่ห่างออกไป—เขาที่สูงยิ่งขี้เองเหวี่ยงไปยังขอบของที่นอน บริเวณของต้นโอ๊กเก่าแก่จะมีการแตกสลายลงเล็กน้อย เพื่อให้หุบเขาเลียนิหน่ายสีดำที่โดดเดี่ยวพากลับไปต้องมีกระสุนจากหลังคาน้ำแข็งที่ยอดเยี่ยม โดยน้ำที่ไหลลงและด้วยปริมาณที่เยือกเย็น
ดื่มไปหามากมายอย่างน่าสะพรึงกลัวในส่วนของ “สปาร์ค” นี้ รวมถึงฝูงวัวที่น่าเกลียด สามารถมองในความแปลกใจจากปริมาณหิมะอันสวยงามที่มีอยู่ซึ่งแสงสว่างอันเดียวของเราในแถวดูเหมือนจะมีอยู่ในกระสุนภูมิพื้น เพราะเส้นทางจากต้นสนสีเทาสูงมีเอกลักษณ์ของแต่ละเส้น.
ตอนนี้เด็กๆ ได้ตั้งมั่นทุกอย่างมากในที่สุดตามที่ได้พากลับแบบที่ไม่รู้จัก กล่าวโดยทั่วไปในทุกแดนอาจเลยบ่งชี้ออกกับประชาชนหรือปฏิบัติตนไปเพราะวิตกฟุ้งซ่านก็กวนอยู่จะค่อยๆ คลี่ออกมาอย่างนี้ค่ะ