สายลมที่เดินทางผ่านมุมเล็ก ๆ ของโลกของฉันนั้นเป็นกลุ่มที่สุดแสนอัศจรรย์ ในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อดอกไม้บานสะพรั่งพร้อมกับกลิ่นหอมและท้องฟ้ามีสีน้ำเงินที่ไม่อาจเป็นจริงได้ พวกเขามาเต้นรำและกระโดดข้ามไปมา เล่นกลหลากหลายอย่าง เช่น หัวโขนของคุณชายสูงอายุปลิวละลิ่วไป ย blow ลุคซึมของเด็กน้อยแก้มแดงปลิวไปอย่างสนุกสนาน และ ไล่ตามก้อนเมฆฟูฟ่องข้ามท้องฟ้า
“โอ้ โซอี้” สายลมเหล่านั้นน่าจะพูด “มาเหาะไปกับเราเถอะ! มาหาเราเถอะในสายลมที่ซุกซนอย่างที่ซ่อนอยู่ตลอดไป” และจะมีวันไหนที่ฉันจะเหาะไปกับพวกเขา หากฉันไม่กลัวความสูงเช่นนี้! ฉันไม่กล้าที่จะเชื่อในตนเองในอากาศ แต่ฉันก็ปรารถนาที่จะไปดังนั้น ในที่สุดฉันจึง resolved ที่จะผูกตัวเองกับหางของสายลมเหล่านี้และพวกมันจะพาฉันแน่ ๆ แค่เหนือพื้นดิน ที่ซึ่งเดซีและเฟิร์นจะไม่สูญเสียดอกไม้ที่สวยงามเพราะการบินของฉัน
“ดูเชือกที่แข็งแรงที่ฉันมี!” ฉันพูด ขณะที่หนึ่งในนั้นโน้มตัวเข้าไปที่หน้าต่างเปิดและสูดหายใจครั้งแรกในฤดูใบไม้ผลิ ปลายเชือกก็ผูกแน่นดี และฉันคิดว่ามันจะไม่หลุดลงมา จากนั้นผูกปลายหนึ่งรอบเอวของฉัน ฉันจับปลายอีกด้านไว้แน่นและโยนส่วนที่เหลือของเชือกออกไปนอกหน้าต่าง หวังว่ามันจะพันกันอยู่รอบพุ่มไม้สีเขียวที่เติบโตอยู่ข้างทางลาดของเขาเรา
“โอ้ โซอี้” สายลมร้องเรียกอีกครั้ง “ออกไปกับเรานะ! มาเหาะไปรอบ ๆ กับเราเถอะ!”
“เธอดูสิ” — ฉันจับเขาขึ้นด้วยมือของฉัน — และนี่คือความคิดที่ดีที่ให้พลังจนทันที — “ฉันจะผูกเธอกับเชือกนี้ และจากนั้นเธอก็สามารถดึงฉันออกไปด้วย!” ดังนั้นฉันจึงทำกำไรไว้อมรอบลมที่ฟูฟ่องและโยนปลายที่ว่างให้ไกลไปยังพุ่มไม้ด้านอื่น
แล้วฉันรู้สึกว่าได้เวลาที่ฉันจะปรากฏตัว และออกไปด้วยเช่นกันกับกลุ่มสุดแสนอัศจรรย์ที่เหลือของฉัน
“แต่ โซอี้ โซอี้” สายลมเหล่านั้นร้อง “เธอไม่เชื่อใจเราเหรอ? เราเคยรู้จักคุณย่าเมื่อท่านยังเป็นเด็ก และครั้งหนึ่งท่านก็เหาะไปกับเราเมื่อเราบอกให้ท่านจับดอกแดนดิไลออนไว้แน่น ‘เราไม่มีใครเป็นสายลมธรรมดาเลย’ เราบอกท่าน ‘เราเป็นสายลมใต้, สายลมกลางและสายลมหน้าแสดง, และหากมันยากที่จะจับใบของวัชพืชแล้ว ความยากมันจะมากมายแค่ไหนเมื่อเป็นเด็กหญิงเล็ก ๆ โอ้ มันเบากว่ามาก’ และคุณย่า—“
“โอ้ ฉันรู้เรื่องของเธอเก่า ๆ แล้ว” ฉันกล่าว “แต่ระวังเถอะ ฉันไม่อยากไปไกลเช่นนั้น เพียงแค่ถึงพุ่มไม้”
“ไปที่พุ่มไม้” สายลมร้อง “มันแค่นิดเดียวเอง หากเธอไป” พวกเขาร้องอย่างเบา ๆ “พยายามอย่าทำให้นั่งลงบนเชือกที่ผูกหางของเธอนะ ซึ่งก็ แน่นอน ว่าเป็นเชือกแต่ไม่ใช่ฝ่าฝืนต่อคุณย่า เพราะไม่มีอะไรที่น่าสนใจไปกว่านี้เลย ถ้าหากเธอเก็บไว้ เธอจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง หากเธอไปพร้อมกับเรา—“
แต่ฉันได้ตัดสินใจไปแล้ว และพวกเขาก็อาจจะบ่นไปได้ตามใจ
ขึ้น ขึ้น ขึ้นไป ฉันไปอย่างเร็วโดยที่โลกฉันอยู่ใต้ฟ้าเหมือนกับว่ามันอยู่ใต้มือของนาฬิกาขนาดใหญ่ ดอกไม้วิโอล่ากระเด็นผ่านตาฉันไปจนทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวว่าจะต้องกรีดร้อง ซึ่งจริง ๆ จะเป็นงานเลี้ยงอย่างอิสระสำหรับสายลม เพราะแน่นอนฉันกำลังปล่อยอากาศใหม่ที่ได้รับไปมากเกินไป
มีทั้งการแกว่งและการพูดคุยลอยอยู่ตลอดเวลาภายในใจของฉัน และมันน่าตกใจเหลือเกินที่ฉันคิดค้นขึ้นได้อย่างช่างเฉลียวว่าฉันจะไปถึงพุ่มไม้ที่เขียวชอุ่มเหล่านี้ ๆ อย่างไร — บินตามรถไฟที่มีแพลตฟอร์มอยู่หลังควัน — ขึ้นรถราง “หกห้าสิบ” ซึ่งหยุดที่มุมถนนของเรา — นั่งเรือข้ามคืนซึ่งวนเวียนอยู่ — และหยุดในการแข่งขันหนึ่งที่ห้าของฟาร์ม ซึ่งเรือเหล่านั้นพักเมื่อมาถึง
แต่แล้วฉันก็ตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าฉันเหาะไปในอากาศในครั้งก่อนหน้ามือของฉันเองไหม? สายลมฟังพวกเขา จะพวกเขายังคงออกมาในด้านตรงข้ามทางความคิดทั้งหมดของฉันอยู่หรือไม่?
ใครบางคนมองมายังฉันด้วยท่าทีไม่รู้เรื่องรู้ราว และฉันหมุนตัวกลับแล้วมองเห็นว่านั่นเป็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินที่อ่อนนิ่ม ไม่ได้มีอะไรกล้าหาญไปกว่าตัวฉันเอง ซึ่งทำให้ฉันกลับไปสู่ความสดชื่นอีกครั้ง ณ จุดนี้ ฉันเริ่มสังเกตเห็นไก่ตัวหนึ่งที่สวมสีแดงที่ไม่ค่อยได้รับการดูแล หยิ่งยโสอยู่รอบ ๆ เหมือนว่าเธอกำลังตำหนิสองคนของทรัพย์สินที่เคลื่อนไหวของอากาศซึ่งปล่อยให้แห้งอย่างแท้จริง
เมื่อไหร่ฉันจะเรียนรู้ที่จะพึ่งพาการตั้งอยู่ของฉัน? “อย่าแน่ใจเกินไป คุณย่าบอกเรา” แต่ฉันยังไม่เคยนึกถึงว่าจิตวิญญาณของสายลมชัดเจนในความคาดหวังของโลก
“บนหลังคาเหล็กสังกะสีตรงข้าม โอ้ ไม้เลื้อยที่มากเกินไป และไม่มีวันหอมขนาดนั้น และแน่นอนว่าฝนก็กระทำในทางเดียวกันเช่นกัน; สายลมอันยิ่งใหญ่และกระแสน้ำในกลางวันของทวีปก็เช่นกัน แต่เสียงกระซิบของอากาศที่สดชื่นและมีลมเย็นนั้นไม่มีอยู่”
ฤดูใบไม้ผลิอันนุ่มนวลคือการหากินที่น่าชื่นอยู่ในความโง่เขลาครั้งสุดท้ายที่ถูกบังโดยมือของฉัน ขณะที่การเคลื่อนไหวส่งเสียงร้อง: ให้เราได้รับการปล่อย ให้ความเมตตาเป็นแค่ความช้าเท่านั้น!
ความขบขันในที่พักอาศัยนี้คือพวกเขาถามให้ลองในสถานที่ของตน ว่าจะรับฟังทุกที่ และแต่ละรัฐกล่าวว่าสิ่งที่มันมีอยู่ แต่ในขณะที่มีความอัศจรรย์มากมายและยังคงปรากฏอยู่ มันไม่ค่อยจะมีข้อความที่น่าชื่นใจในสายลมที่เคยดูเป็นเจ้าแห่งการฟังของเธอ
แต่ไม่มีสิ่งใดที่สูญเสีย มันอยู่รอบตัวฉัน ทุกคนมากกว่าหมอกและสายลมมากมายกว่าถ้าฉันชอบการเตรียมการของความรักใหม่ของฉันสำหรับผักและพืชผลโดยไม่ต้องโยน ๆ สวมผ้ั่งอยู่บนจานที่เตรียมไว้—น่าอัศจรรย์ที่มีรูปร่างจัดระเบียบในความเป็นจริง พวกเขาทุกคนของพวกเขาเปิดการต่อสู้ ถึงทีของฉันเมื่อมีใครมาพบแล้วมาผลักเราด้วยความยากเล็กน้อย—“เขาคงไม่เคยทำ—โจเซฟ ทัชแบค! ไม่เคยทำทางที่เข้าใส่ ถ้าเป็ นใครคนนั้นจะเป็นเพียงการขัดจังหวะเรา” จากนั้นความวุ่นวายทั้งหมดก็มาจากพยาบาลเก่าของฉันซึ่งตอนนี้มีความรู้สึกไม่ดีมาก ขณะที่พวกเขาจำเป็นต้องทำเช่นนั้น มันรู้วิธีที่จะดึงที่นกแล้ว
ดังนั้นนี่คือจุดเริ่มต้นยาวนานของขวด SAP ของเรา! และนี่คือเรื่องราวทั้งหมดที่มีให้เล่า
ยกเว้นดินแดนเดียวที่ฉันสามารถควบคุมคือการทำให้วิญญาณหยุดอยู่เลย! และสายลมที่สดชื่นย่อมถูกพบตลอดเวลาร่วมกับเครื่องปรุงจากแหลมดินและการกำหนดที่ต้องระมัดระวังว่าเป็นพรหมที่สุ่มเสี่ยงและหากมีการติดตั้งที่จำเป็น ขออนุญาตแล้วใช้งาน Southern Home ซึ่งก็เห็นว่าในแบบนี้ทั้งหมดบูเกเก๋าฝั่งจะคงความสดใสของตนไว้
ฉันมากไปจนช็อกว่า ไม่ว่าสิ่งที่ฉันพูดไปทางไหนทางหนึ่งเหมือนกัน: จนกว่าพวกเขาออกเสียงไป มันทำให้โจเซฟกล่าวว่าการบรรจุเครื่องนั้นเป็นเพียงไซรัปและไวน์ที่มีรสชาติที่ไม่ได้สังเกตเห็นได้เมื่อฉันถามในทีหลัง—“ก็ยังค่ะ ไม่บอกใคร” และก็แน่นอนว่าน้ำมากนี้ได้รับการรักษาอย่างเคร่งครัด; เพราะพวกเขาตั้งเวลาจริง ๆ ได้รับที่ออกจากน้ำและแหล่งต้นไม้ที่สดใสและบ้านกลางทุ่งแก่ที่มีอยู่เสมอ
ฉันหวังว่าทันย่าและชาร์ลส์จะไม่เห็นฉันกลับมาเร็วเกินไป และฉันบอกพวกเขาในมุมมองว่า นั่นแหละอยู่ตลอดเวลาจนถึงเก้าโมง