ค่ำคืนถูกห่มด้วยสีน้ำเงินเข้มที่นุ่มนวล รู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่นเหมือนผ้าห่มที่ฉันชอบ ฉันนั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน ขัดขา ประทับใจกับดวงดาวที่ระยิบระยับเหมือนเพชรน้อย ๆ ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า นี่เป็นพิธีกรรมของฉัน ทุกคืนหลังจากทานอาหารเย็น ฉันจะแอบออกไปพร้อมกับกระซิบบอกพ่อแม่ที่หลับว่า “ฉันจะกลับมา!”
“ดูสิ! นั่นคือกลุ่มดาวหมีใหญ่!” ฉันเปล่งเสียงเบา ๆ ให้ตัวเอง ขณะชี้ไปที่กลุ่มดาวที่เป็นที่รู้จักกันดี บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนนิ้วของฉันสามารถสัมผัสดวงดาวได้จริง และในขณะนั้น เพียงชั่วครู่ ฉันจินตนาการว่าฉันสามารถปีนขึ้นไปและเต้นรำท่ามกลางพวกเขาได้
“รู้ไหม,” ฉันพูด ขณะที่โน้มตัวไปข้างหลัง “ถ้าคุณขอพรจากดาว พวกเขาอาจช่วยให้ความฝันของคุณเป็นจริง อาจไม่ใช่โดยตรง แต่พวกเขาทำบางสิ่งที่มีเวทมนตร์ในนี้” ฉันเคาะที่หน้าอกและยิ้ม รู้สึกถึงความอบอุ่นกระจายอยู่ในตัวฉัน
คืนนี้ อย่างไรก็ตาม มันแตกต่างออกไป ดวงดาวดูเหมือนจะมืดลงเล็กน้อย ดวงเดือนเฝ้ามองจากระยะไกล และความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มไหลเข้าสู่หัวใจของฉัน ด้วยการถอนหายใจเบา ๆ ฉันเอามือประสานกันตรงหน้า ปิดตาแน่น และขอพร
“ฉันขอ… ฉันขอให้ฉันเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงในสักวันหนึ่ง แต่ถ้าฉันไม่มีสิ่งที่จำเป็นล่ะ?” ฉันกระซิบเสียงต่ำ เสียงของฉันแตกพร่าเล็กน้อย โลกนี้รู้สึกหนักหน่วง ราวกับมันแบกรับความกลัวที่ไม่พูดออกมา
ทันใดนั้น ลมเบา ๆ ก็พัดผ่านมา ทำให้ใบไม้ของต้นไม้ที่ใกล้ที่สุดแกว่งไปมา “คุณได้ยินไหม?” ฉันขมวดคิ้ว งวดใจใกล้กับคำว่ากลัวว่าดวงดาวจะมีชีวิตและจะได้ยินข้อสงสัยที่เป็นความลับของฉัน “พวกเขาจะรู้ว่าฉันคิดว่าฉันไม่เพียงพอ”
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะดังสนั่น ทำให้ความเงียบในคืนนี้แตกกระจาย และเสียงหัวเราะที่แหลมชัดดังมาจากทิศทางของป่ายูนต่อหน้าบ้านฉัน หัวใจของฉันเต้นแรงเมื่อมองไปที่เงาของต้นไม้ในความมืด ฉันอดกลั้นลมหายใจ ไม่แน่ใจว่าฉันรู้สึกสงสัยหรือกลัวมากกว่ากัน
“อ้า ซาร่าตัวน้อย!” เสียงจากความว่างเปล่าของต้นไม้ส่งเสียงมา หยอกล้ออย่างสนุกสนาน “คืนนี้เราจะให้เธออะไรนะ? อาจจะเป็นนาฬิกาที่แวววาวหรือหมีนุ่ม ๆ ตัวใหญ่?”
“ใคร… ใครอยู่ที่นั่น?” ฉันพูดตะกุกตะกัก นี่คือที่ที่เป็นความลับของฉัน ที่หลบหนีที่เงียบสงบ และตอนนี้มันรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม
“ไม่ต้องสนใจว่าเราใคร มันคือเธอที่เรากังวล พรจากดาวเหรอ? ฟังดูสิ้นหวังจัง! วูช! อาจจะบินหายไปในขณะสงสัย!” เสียงนั้นพริ้วไหวและไหลออกมาเหมือนน้ำในลำธารเล็ก ๆ
“ฉันยังไม่เสร็จเลย! จริง ๆ นะ คุณคิดว่าดวงดาวจะช่วยฉันได้เหรอ? ฉันหมายถึง—“ เสียงของฉันสั่นเครือ ตีกลับมาหาฉันด้วยความสงสัย “ฉันไม่มีวันเป็นหรือทำสิ่งที่พวกเขาต้องการได้”
“เธอวิตกกังวลมากเกินไป!” เสียงนั้นร้องเพลงอย่างอ่อนโยน “ดวงดาวจะทำอะไรกับความกังวลของเธอ? เธอคิดว่าเธอไม่มีความเปล่งประกายพอเหรอ? เธอคิดว่าเธอไม่มีอะไรจะพูด? โอ้ที่รัก เธอวิตกกังวลมากเกินไป! เธอพูดถึงพรของเธอ แต่ฉันต้องบอกว่ามันน่าเบื่อเหลือเกิน!”
อะไรนะ? นั่นหมายความว่าอะไร? เสียงนั้นยังคงพูดต่อไป แผ่วเบาและใส่ใจ “ถ้าดวงดาวสักดวงบอกเธอเกี่ยวกับพรสวรรค์ที่เธอมี หรือสิ่งที่เธอสามารถทำได้จะเป็นยังไง? แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเธอไม่สามารถเห็นมันได้เอง? เธอสามารถทำทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ได้ ซาร่า! ทุกอย่างในโลกนี้! ลองสักครู่หนึ่งที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเพิ่งบอกเธอ ปิดตาและจินตนาการ!”
ฉันปิดตา หัวใจเต้นแรงด้วยความสับสนและความรู้สึกแปลกใหม่ของความตื่นเต้น “จินตนาการว่าที่นี่ไม่มีสวรรค์ ซาร่า จินตนาการว่าไม่มีนรก! โลกนี้อาจจะเป็นเค้กวันเกิดของท้องฟ้าที่มีความสุข! ฉันรู้ว่าเธอสามารถเชื่อมันได้ แม้ว่าจะไม่เห็นมันก็ตาม! จินตนาการว่ามีผู้คนที่ยอดเยี่ยมล้อมรอบเธอ ที่ไม่ต้องสัญญากันด้วยวิธีการทำอาหาร! จม! ฝ่อลงเป็นหนึ่ง!”
“ฝ่อลงเป็นหนึ่ง…” ฉันพึมพำ ในขณะที่ปล่อยให้ความคิดใหม่ ๆ ชโลมตัวเองเข้าไปในใจ ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งเลื่อนลอยภายใน อาจจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ลองจินตนาการถึงตัวเองเหมือนกับดาว! ดาวที่สดใสและเต็มไปด้วยแสง! ยิ้มระยิบระยับ! เธอเห็นไหมระยิบระยับ? แสงเบา ๆ เล็กน้อยและแปลกประหลาด ใช่ คิดถึงความสุขที่เธอมอบให้ทุกคนที่นี่! มันจะไม่ดีหรอที่จะพยายามทำให้พวกเขาเป็นเช่นเดียวกัน? เปล่งประกายผ่านรูเล็ก ๆ นั้นแล้วพูดว่า ‘ฉันจะเป็นแสงที่จะมาถึง! ฉันจะกระตุ้นให้คุณติดไฟ! ใช่ เธอก็สามารถเปล่งประกายได้! ฉันเชื่อว่าเธอทำได้และเชียร์!’ จนกระทั่งวันหนึ่ง บางทีฉัน ซาร่า หนึ่งในเธอ จะรวบรวมทั้งโลกไว้ใต้แสงระยิบระยับ ๆ ของฉัน ลองทำดู! กล้าที่จะทำ! เธอจะเห็น ดวงดาวอาจจะกระพริบตาให้เธอบ้างสักครั้ง!”
มีช่วงเวลาหนึ่ง เงียบสงัดของคืนนี้นั้นท่วมท้น
ฉันไม่ได้สังเกตเลยว่าเสียงนั้นหายไปเมื่อไหร่ และหลายชั่วโมงฉันก็มองขึ้นไปที่ความว่างเปล่า ธรรมชาติแวดล้อมที่ระยิบระยับเงียบสงัดของสากล ฉันรู้สึกเหมือนเติมพลังกลับคืนมา เชื่อในตัวเอง เปิดใจขึ้นบางที่ใหม่ในหัวใจของฉัน และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันเห็นว่า: แม้แต่ดาวก็คงอาจมีวันที่รู้สึกอ่อนล้า บางครั้งดาวก็ต้องการอาหารเช่นกัน