ไวโอเล็ตเป็นเด็กหญิงที่น่ารักที่สุด เธอเต้นและร้องเพลงตลอดทั้งวัน ทุกเช้าเธอจะตื่นขึ้นมาเพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น ขณะเดียวกันเธอจะป้องกันไม่ให้ดอกไวโอเล็ต ซึ่งเป็นชื่อของเธอ และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอหวังว่าใน someday จะได้เดินทางไปทั่วโลกเพื่อพบเพื่อนๆ ของเธอ
เช้าวันหนึ่งในฤดูร้อนที่สดใส เธอฝันว่าเธออยู่ในสวนขนาดใหญ่ที่มีดอกไวโอเล็ตล้อมรอบอยู่ เมื่อจู่ๆ มีคนมาวางบางอย่างบนหัวของเธอ เธอตื่นขึ้นมาทันทีพอเห็นเด็กชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์ ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับหมวกฟางขนาดใหญ่นั่นที่เขาทิ้งลงบนหัวของเธอ
“เธอจะไปค้นหาสมบัติกับฉันไหม?” เขาถาม
“ไปเถอะ!” ไวโอเล็ตตะโกน “ดอกไวโอเล็ตของฉันอยู่ทุกที่ เราจะไม่เหนื่อย” และเธอกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ
“แต่ฉันเป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งที่เพิ่งออกจากโรงเรียนและไม่มีเงิน” เด็กรายนี้กล่าวด้วยความกังวล
“เรามีโลกท้องฟ้า และพรอันนับพันจากแสงอาทิตย์ นั่นคือเงิน” ไวโอเล็ตกล่าวพร้อมหัวเราะเพราะเธอคิดว่าเขาเป็นคนตลก
“แต่สิ่งนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย หากเราเจอโรงแรม เราจะไม่ได้อะไรเลย” เขายืนยัน
“อย่ากลัว เราจะเชื่อในดาวของเรา” ไวโอเล็ตตอบ “มันมักจะให้บางสิ่ง บางอย่างหรือใครบางคนไม่ว่าจะที่นี่หรือที่นั่น” และพูดไปเช่นนั้นเธอใส่ดอกไวโอเล็ตในผมของเธอ ขณะที่พระอาทิตย์ส่องลงมาบนหลังของเรือที่ปกคลุมด้วยหญ้า “เราจะนำสมบัติไปด้วยไหม?” เธอถาม
เด็กชายในตอนนี้ที่ชื่ออมารีลิส และไวโอเล็ตก็เติมเรือเล็กๆ ของพวกเขาด้วยสิ่งที่พวกเขาต้องการในการเดินทาง
“ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว” อมารีลิสกล่าว “จับมันด้วยทั้งสองมือ ยกมันขึ้นสูงเหนือศีรษะ และก่อนที่คุณรู้ตัว คุณจะไปอยู่ที่ที่คุณต้องการจะเป็น ดูสิ! ลมพัด และอีกสักครู่เราจะข้ามไปได้! มา!”
และพวกเขาก็ออกเดินทางข้ามไป ข้ามไป นั่นคือเหตุผลที่อมารีลิสจัดใบเรือให้แน่นไว้ เพื่อที่จะไม่ทำร้ายผู้คน
พวกเขาข้ามทะเลสาบขนาดใหญ่ และที่ขอบชายฝั่งมีดอกเดซี่และไวโอเล็ตขึ้นอยู่มากมาย เรือเล็กๆ ลำหนึ่งนอนอยู่ที่ชายฝั่ง ลมเบาๆ พาพวกเขาไปยังฝั่ง เพื่อนทั้งสองกระโดดเข้าไปในเรือลำนั้นท่ามกลางดอกไม้
“ตอนนี้ให้ฉันจับมือของเธอ และถอดรองเท้าออกเพื่อโชคดี!” เด็กชายเพื่อนกล่าว
และตอนนี้ปัญหาของพวกเขาก็เริ่มขึ้น ดอกไวโอเล็ตปกคลุมดอกเดซี่เปลี่ยนไปเป็นไวโอเล็ตมากมาย รอบรอบต้นไม้รุงรังมีไวโอเล็ตที่แสดงให้เห็นด้วยใบของพวกเขาว่าพวกเขาคือผู้หญิงตรงๆ ที่นี่มีไวโอเล็ตและดอกเดซี่ไม่มีที่สิ้นสุด มีไวโอเล็ตเหมือนดวงไฟสุขภาพส่งแสงออกมาคล้ายกับหลักการ เวลา ไวโอเล็ตและดอกเดซี่
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงกลางทุ่งดอกไม้ ซึ่งมีดอกไวโอเล็ตนับร้อยปะปนกัน เบ่งบาน ตาย และกระจายความสุขและความเศร้าตามฤดูทั้งสองฤดู: ฤดูร้อนและฤดูหนาว
แต่สถานที่นี้ก็กว้างพอที่จะจินตนาการว่าจะสวยงามเพียงใด มีภูเขาและรากที่ยื่นออกไป มีต้นไม้มากมาย ไวโอเล็ตว่ายน้ำในแม่น้ำรวมทั้งดอกเดซี่และไวโอเล็ตถูกลมพัดพา ทุกประเภทที่ธรรมชาติเกิดขึ้นได้แตกต่างกัน จากกัน เห็นน้ำแข็ง และหลุม เกี่ยวกับสิ่งที่รู้จักเฉพาะคนที่เป็นไวโอเล็ตที่รู้วิธีข้ามไปกันหรือตรงกัน
อมารีลิส ที่ทุกๆ ก้าวที่เขาเดินในดินแดนของดอกไวโอเล็ตและดอกเดซี่ เปลี่ยนแปลงอยู่ใต้สุดจะยกให้เชิงของเขา เต็มไปด้วยสมบัติที่มีค่า ไวโอเล็ตและอมารีลิสไม่เคยสงสัยในความร่ำรวยที่สะท้อนแสงมาให้พวกเขา แต่พวกเขาก็เห็นดอกที่ตายอยู่เกลื่อนกลาด ว่าหมายถึงความตายที่ทำให้เดซี่เศร้าใจ
เมื่อทุ่งหญ้านี้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง พวกเขาเข้าป่าใหญ่ที่ทำให้ขาเจ็บเพราะพืชแปลกๆ หรือเถาวัลย์ที่พวกเขาเห็น มีเพียงลิลลี่และดอกไวโอเล็ตเท่านั้น
เพื่อนของเขามองดูเหมือนจะประหลาดใจไม่แพ้ไวโอเล็ตเอง
พวกเขาตัดสินใจจะใช้คืนหนึ่งในทุ่งหญ้า สร้างกระท่อมจากดอกไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุด พวกเขาได้อธิษฐานต่อเทวดาที่ดีทั้งหมดที่นั่งอยู่เป็นวงกลมที่เท้าของพวกเขา และบอกพวกเขาว่าพวกเขาไม่เหมาะสมเลยในการใช้ข้าวของมากมายที่คุณขับเคลื่อนเข้ามาหนึ่งเดียว ทีละครั้ง รวมทั้งผ้าไหม ผ้าหรู และนาฬิกาเก่า และเทวดาก็คิดว่าพวกเขามีกระเป๋าที่เต็มไปด้วยของมีด ของส้อม และช้อนเก่ามากเกินไป ในกลุ่มของสิ่งเก่าที่ไม่มีความหมายอีกต่อไป ไม่มีใครรู้สึกเหนื่อยกับการเล่นด้วยเพราะมันมอบให้ทั้งสอง พวกเขาไม่ต้องการอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นอาหาร เงิน หรือเสื้อผ้า; พวกเขามีเพียงต้องหายใจอยู่ต่อหน้าตู้หรือซอกมุม และสิ่งที่พวกเขาต้องการก็อยู่ที่นั่น
มีกระต๊อบไม้ขนาดใหญ่เจ็ดหลังตั้งอยู่เป็นจุดๆ ซึ่งผสมกับดอกกุหลาบที่สวยงาม ไวโอเล็ตและอมารีลิสใช้เวลาช่วงเย็นอย่างมีความสุขท่ามกลางสิ่งเก่าๆ ที่ไม่แม้แต่เป็นมีด เพราะมันจริงๆ แล้วคือบางสิ่งที่ดีกว่า
“ระหว่างเราสองคน” อมารีลิสกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ “ดูเหมือนว่าฉันต้องสังเกตว่าตำนานของมารดาและคุณยายไม่ได้โรแมนติกเลย”