เช้าวันอาทิตย์ที่มีแดด ทอมมี่กำลังขับรถเข็นแพะตัวน้อยของเขาผ่านทุ่งหญ้าซันนี่ไปที่ตลาด จู่ ๆ ลมแรงก็พัดมาและท้องฟ้าก็กลายเป็นมืดมิดด้วยเมฆดำขนาดใหญ่ ทอมมี่ฟาดแส้ลงที่หลังของแพะนานนี แต่แพะนานีก็ยืนนิ่งและมองขึ้นมาที่เขาและร้องออกมาว่า “โอ้ คุณทอมมี่ อย่ารีบเร่งนักเลย ฉันอยากกินก่อนที่พายุจะหมดลง” และมันก็หยุดเพื่อกัดหนามของพืชอาข้างหน้า
ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบก็ดังกระหึ่มขึ้นและลูกเห็บก็เริ่มตกลงมา ดังนั้นทอมมี่จึงหันไปและขับ หรือแทบจะพูดว่า วิ่ง แพะนานีขึ้นลำธารซึ่งในไม่ช้าก็กลายเป็นน้ำท่วม และได้ขับเข้าไปในถ้ำมืดและน่ากลัวที่เขาหวังว่าจะหลบฝนและลูกเห็บได้ ขณะที่พวกเขาเข้าไปในถ้ำ เขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ในความมืดที่ดูเหมือนจะมาจากระยะไกล ทอมมี่รู้สึกกลัวมาก แต่เขาก็ยิ่งกลัวมากกว่าเมื่อเห็นว่าเมฆดำขนาดใหญ่นั้นตามเขาเข้ามาในถ้ำ ร่วงหล่นทับกันเหมือนคลื่นยักษ์ ดังนั้นเขาจึงขับลึกเข้าไปในถ้ำขณะที่แพะนานีร้องเบา ๆ และวิ่งลงที่ลาดชันด้วยความเร็วที่ทำให้ทอมมี่มั่นใจว่าเธอจะล้มลงและเจ็บตัว
เมื่อพวกเขาเข้าไปลึกมากพอ พวกเขาก็เห็นลูกเห็บและฝนและฟ้าที่กำลังตกอยู่ข้างนอก พบว่าถ้ำก็มืด สกปรก และเย็นมาก ทอมมี่เริ่มคิดว่า “ทำไมฉันต้องหยุดดื่มที่ลำธารตอนมาที่นี่? ถ้าไม่ใช่เพื่อเรื่องนั้น ฉันคงจะไปตลาดในแสงแดดจัด ๆ แทนที่จะติดอยู่ในที่น่ากลัวนี้!”
ทันใดนั้น เขาก็ไม่ได้ยินเสียงฟ้าร้องหรือฝนอีก “โอ้ ฉันจะตายที่นี่ ฉันจะตายที่นี่!” ทอมมี่บ่น “แม่จะพูดว่าอย่างไรถ้าฉันถูกมอนสเตอร์น่ากลัวกินสด ๆ?” และเขาก็ยอมแพ้เพราะเขาคิดว่าแพะนานีจะช่วยเขาถ้าเธอทำได้ แต่เพราะเธอยืนนิ่งและมองเขาอยู่จึงเป็นปริศนาแก่ทอมมี่
ในขณะนั้นริบบิ้นสีขาวเล็ก ๆ ได้เลื่อนเข้ามาภายใต้จมูกของแพะและกัดปลายขนของมันออกไป บัดนี้มีเสียงน่ารักบอกว่า “ขอโทษนะ คุณแพะ แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอต้องอดทนกับความมืดมิดน่ากลัวของหลุมนี้ได้ ดังนั้นฉันจึงได้นำไม้เท้ากลายเป็นแสงมาให้ พวกเรามีทอมมี่อยู่แล้ว ดังนั้นให้เราต่อไปข้างหน้า” แพะนานีห้ามจมูกของตน และทอมมี่ก็ลุกขึ้นและเห็นว่ามีแก้วค็อกคาโต้อยู่บนกิ่งมอสสีดำน้อยกว่าเท้าของถ้ำ
“อย่าชักช้าเลย” เธอบอก “เธอจะถูกค้นพบ และจากนั้นก็ไม่เกิดประโยชน์ใด ๆ ที่จะบอกว่าคุณค็อกคาโต้อันมีน้ำใจจะเป็นอย่างไร” “โอ้ คุณคือใคร? ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น?” ทอมมี่ตะโกนด้วยความกลัว “กรุณาอย่าตื่นตระหนก ฉันอยู่ตรงนี้นะ เหมือนกับโลงศพของทหารเลย ถ้านั่นเป็นสิ่งที่คุณอยากรู้ ตอนนี้สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือยืนบนปีกของฉัน”
“แต่คุณมีขนาด: ฉันจะยืนบนปีกของคุณได้อย่างไร?” ทอมมี่ถาม
“เงียบและทำตามที่บอก” ตอบนกแก้วน้อย และทอมมี่ก็ลงจากแพะคล้องตัวกับขนปีกที่อยู่ใกล้จะจงใจของคุณค็อกคาโต้วางตัวเหนือหัวแพะนานี และในไม่ช้าก็พบว่าตนเองอยู่บนปีกของนก “ตอนนี้ไปที่ปลายอุโมงค์” คุณค็อกคาโต้ว่าจริงอย่างรวดเร็วเธอก็บินไปกับภาระของเธอผ่านมุมที่บิดเบี้ยว และพบว่าตนเองอยู่บนหน้าของรุ้งใหญ่ที่วางตรงทั้งสองขาดี ณ ขอบทะเลสีน้ำเงิน และอีกด้านหนึ่งที่ farthest ของดินที่สู่พระอาทิตย์ตก
ในขณะเดียวกัน เหมือนกับเธอกำลังรอพวกเขา พระอาทิตย์ก็ออกมาแบ่งมวลเมฆที่มีความตระหนี่เกรี้ยวกราดซึ่งได้นำพวกเขาไปทั้งทางและอุโมงค์จนมาถึงการดูแลของคุณค็อกคาโต้อีกด้วย
เร็ว ๆ นี้เธอเอาเล่นที่ยอมรับได้ออกจากจงอยปากของเธอ เธอได้ถอดปลอกคอของทอมมี่และพาเขาวิ่งไปมาโดยน้ำหยดสามหรือสี่โหล ปล่อยให้เขาให้รดน้ำด้วยน้ำตาอันอบอุ่นจากแม่ของเขา ผู้เพิ่งบอกเขาเช้านี้ว่าถ้าเด็ก ๆ เป็นคนดีและไม่มีอาการชัก พวกเขาจะได้เรียนรู้พฤติกรรมการร้องไห้อีกครั้ง
นกแก้วสีและรุ้งลอยอยู่ในอากาศดีสำหรับไม่กี่นาที จากนั้นรุ้งกล่าวว่า “เธอสามารถบอกเราได้ไหมว่าเส้นทางไปยังฝั่งโลกแห่งการมีชีวิตคืออะไร?”
“ฉันสามารถ” คุณค็อกคาโต้ว่าตอบ “มาทางนี้เถอะ ทอมมี่ และนั่นก็แพะนานี เรากำลังจะไป ‘แอนนี่ แอนนี่ หลอดไฟทุกที่ในโบสถ์!’ เป็นวันที่เต็มไปด้วยความสนุก—โดยเฉพาะสำหรับเธอเอง ทอมมี่” และในคำพูดดังกล่าว ทั้งสองนกและทอมมี่และแพะของเขาได้ออกเดินทางผ่านป่าและทุ่ง ขณะที่ทรายกำลังเปล่งประกายสว่างขึ้นและทะเลก็ยิ่งใหญ่และสีฟ้าจนไม่เหลือความหวังที่จะทำให้มันเสียงดังในวันที่ร้อนตลอดไปในรุ่นถัดไป
“ตอนนี้ให้แพะของเธอขึ้นเรือและให้ตามไปเดี๋ยวนี้ แต่โปรดอย่าลืมฉัน” และคุณค็อกคาโต้ยืนอยู่ที่ยอดหลังคาของเพนดูล่า
“ตอนนี้ ขบวน หรือนกย่าง” นกกิ้งโครงจากยอดหน้าผาข้างบนที่ทะเลได้สร้างปากปลาที่เต็มไปด้วยโรแมนติก ดังนั้นเรือเล็กจึงเคลื่อนที่ไปบนยอดน้ำขึ้นน้ำลงเหมือนชิ้นของแสง
ทอมมี่ต้องอยู่โดยไม่มีอาหารตลอดทั้งวัน พวกเขาได้ข้ามระยะทางห่างไกล ภายใต้น้ำร้อนจนเขาเปียกโชกไปทั่วจากความลำบากในการจัดการ นอกจากนี้ ยังเหมือนกับอนาคต โดยใช้วิธีการที่ไม่มีทางเลือก จิตสำนึกและการฝึกฝนระยะยาวในวิชาการเลี้ยงเด็ก สุนัข และนกแบบซึ่งแน่นอนว่าจะทำให้เขาหมดแรงและไม่เป็นระเบียบ
สุดท้าย ด้วยขอบเขตการเทศนาเกียร์ของเกาะบราซิลเลียนที่เล็กลงนั้น เรือเล็กหยุดและเต็ม น้ำ และกลายเป็นท่าเรือให้เด็กสามารถกระโดดขึ้นฝั่งพร้อมกับแพะของเขา
ในขณะนั้น คุณค็อกคาโต้ก็พยายามเลี่ยงผ่านแนวไม้หนาม ใกล้กับโบสถ์เล็ก ๆ ของปาล์มที่มีโคนหลังคาเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีคุณค่า “รอสักครู่นะ ฉันมีธุรกิจที่จะทำ” เธอบอก “ทอมมี่ ทอมมี่” เป็นคำผิดพลาดอย่างมากว่าหมายถึงและเป็นเรื่องสำหรับในปีไว้ ข้าขอไม่ให้ท่านรู้ แต่หมายถึงสิ่งมีชีวิตที่สูงอายุหรือเด็ก และในฐานะของทอมมี่นั้นมันก็เหมือนกับปีสำหรับการเติบโตจนจะแห้งนั่นนะ ตัวเอ็มเยลี่ยที่มีความชัดเจนดำ ๆ ได้เลาะโคนของโบสถ์ทั้งใบซึ่งมีขนาดใหญ่เหมือนอนุสาวรีย์และจำเป็นเพราะว่ามันมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับช่างเย็บผ้า มีอีกนาทีหนึ่ง ซึ่งในขณะที่คุณค็อกคาโต้จับและวิ่งกระโดดไปที่พื้นดินที่มืดที่สุด ซึ่งอยู่ที่เนินเขาที่ถูกดองไว้บนด้านที่พระอาทิตย์ทำไปลาดวัสดุสั้นระหว่างความมืดนั่น
“เวลา!” และแน่นอนว่านกก็ยิ้มให้อย่างถูกต้อง “เช้าของพรุ่งนี้ในน้ำค้าง ฉันจะผ่านสายตาคนตาย ให้ชีวิตในเมืองของเธอ ทอมมี่ การเตือนความจำนี้ว่าทำไมฉันกลัวการเป็นเหยื่อของนกอินทรีออกจากเตียงและการทอดอาหารที่ไม่มีสีสันสำหรับอาหารเช้าในแบบที่อิบราฮิมกำลังพูดอยู่ และฉันก็พูดอยู่ก่อนหน้านี้มันคืออะไร!! นี่คืออะไร สภาพของเนื้อบางอย่างแน่นอน ปี มากกว่าเป็นครึ่งหนึ่ง!”
และในขณะนั้น ระดับน้ำทะเลเริ่มไหล พอย่างพอ ๆ กัน แม่ห่านสีเขียวได้เอาหัวออกจากขาเพื่อนำมาเป็นอาหารให้เด็กก่อนที่จะจัดการล่วงหน้าโดยการบิดเงาะที่ก้นหรือก้น หรือสิ่งที่เป็นไปทางไหนก็บางหน้าตัวเล็กรับรอง กำลังทุกข์สุขที่เธอก็ได้ ถัดจากการขยับตัวที่ตนสวมอยู่นั้น เธอได้เคลื่อนตัวลอยไปเลย