ครั้งหนึ่งมีอาณาจักรเล็กๆ ที่ห่างไกลจากที่นี่ ในอาณาจักรนั้นมีอัศวินหนุ่มชื่อทอมมี่ เขาไปทุกที่กับเพื่อนๆ คือแพะและนกฮูก ทุกคนเรียกพวกเขาว่า “สามตัวตลก” แต่พวกเขาไม่โง่เลย พวกเขาฉลาดมาก
บัดนี้ ดูเหมือนว่าอาณาจักรของทอมมี่มีสิ่งที่ไม่ดีอย่างมาก นั่นคือมังกรที่มีถิ่นอาศัยอยู่บนภูเขาเหนืออาณาจักร และในทุกคืนมันจะนั่งอยู่บนโขดหินสูงและเรียกหาผู้กล้าทุกคนให้มาสู้กับมัน วันหนึ่ง ทอมมี่เดินผ่านมาใกล้บ้านของมังกรและได้ยินมันเรียกหาอย่างที่ทำอยู่เสมอให้มีใครบางคนมาสู้กับมัน
“นายมันขี้ขลาด!” ทอมมี่ตะโกน “ถ้าฉันตัวใหญ่เหมือนนาย ฉันคงไม่กล้าออกมาข้างนอกในเวลากลางวัน กลัวว่าจะมีใครมาฆ่าฉัน”
“โอ! ฉันไม่กลัวหรอก ฉันขอรับรอง” มังกรมันตอบ “ระวังนะ! ระวังนะ! ตอนนี้มีใครบางคนที่จะฆ่านายในไม่กี่นาที!”
“มันไม่จริง” มังกรตอบ “ดูชายคนนั้นที่มีขวานอยู่บนบ่าไหม? เขาคือคนที่หั่นเนื้อให้ฉัน และฉันกินเนื้อย่างสามมื้อต่อวันเลยนะ ถ้านายไปห้าเขา เขาจะกินนายด้วย”
แต่ไม่เป็นประโยชน์ เพราะในเย็นวันนั้น ทอมมี่ได้พบกับคนขายเนื้อที่ดูแข็งแรงและมีอารมณ์ดีเดินตรงมาหาเขาพร้อมกับตะกร้าเนื้อบนหัว และแน่นอนว่ามันจะไม่สุภาพที่จะพูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับมังกร
“นายชอบอาณาจักรนี้ไหม?” ทอมมี่ถามเขา
“ก็ ชอบนะ เป็นที่เห็นของการทำการค้าหลายอย่าง” คนขายเนื้อตอบ “แต่ฉันหวังว่ามังกรที่น่ากลัวนั่นจะออกไปจากทาง มันทำให้หัวใจฉันหดหายทุกครั้งที่เห็นมันมองออกมาจากภูเขา ที่มันอยู่ตามลำพัง”
“อืม! ฉันเพิ่งมาจากที่นั่นเอง” ทอมมี่กล่าว “นายอยากให้มันออกไปทำไมล่ะ?”
“ก็เพราะว่าฉันต้องการเข้าไปรบกวนมัน และจัดการกับมัน” คนขายเนื้อบอก “และมันดูเหมือนจะมีความอยากกินไม่มีที่สิ้นสุด และฉันกลัวว่าจะไม่มีเนื้อพอที่จะทำให้มันพอใจ”
คนขายเนื้อที่น่าสงสารนั้นดูเหมือนจะรู้สึกเห็นใจทอมมี่ เพราะถ้ามังกรมันกินเนื้อมากเกินไป มันก็จะขาดแคลนสำหรับประชาชนในอาณาจักร เขากล่าวต่อไปว่า “เมื่อวันก่อนหมูทั้งหลายที่อยู่ที่ประตูถูกมังกรดูดเข้าไป และเมื่อวานนี้ฉันเขียนถึงพี่ชายที่ลอนดอนให้ส่งแกะจากชนบทมา เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกอยากให้พวกเขาทุกคนที่พบกับนายได้รู้จักซึ่งกันและกันทั้งวันทั้งคืน ฉันเป็นคนที่มีระเบียบเป็นอย่างมากในอาณาจักรนี้”
“แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร” ทอมมี่กล่าว “อาณาจักรนี้จะหมดไปแน่”
“ฉันคิดว่า ฉันต้องทำแบบนั้นแหละ อย่างน้อยเราจะได้เห็นว่ามีความกล้าหาญเหมือนกับบรรพบุรุษของเราในยุคของพวกเขาหรือไม่”
คนขายเนื้อรู้สึกพอใจกับความเฉลียวฉลาดของคำพูดนี้ จึงมอบชิ้นเนื้อให้ทอมมี่และสัญญาว่าจะจำมีดไว้สำหรับเนื้อที่เหลือ เขาจึงออกเดินทางไปยังถ้ำของมังกร อย่างไรก็ตาม ระหว่างทาง เขาได้พบกับกษัตริย์ของอาณาจักรเล็กนั้น ซึ่งร่ำรวยเสมือนโครเอซัสและหยิ่งผยองเหมือนซาตาน เขากำลังมาที่มังกรเช่นกัน เพราะว่าประชาชนของเขาถูกกินไปมากมาย ทำให้เขารู้สึกอับอายกับความร่ำรวยของอาณาจักร
แต่ความกล้าหาญของคนขายเนื้อหมดลงเมื่อเห็นกษัตริย์ เขาจึงเข้าไปหากษัตริย์ แตะหมวกของเขาและกล่าวว่า “ผมจะไปตามคำสั่งของพระองค์ แต่ถ้าท่านถูกกินให้ลงมาหาผม และถ้าผมถูกกิน ผมจะให้ชิ้นเนื้อของผมกับท่าน นั่นคือคำสัญญา”
แต่ความกล้าหาญของกษัตริย์ก็ไม่สามารถเดินหน้าได้ และไม่ยอมให้เขาไป ด้วยเหตุนั้น ทอมมี่จึงพูดกับกษัตริย์ว่า “ผมบอกท่านได้ว่าจะทำอย่างไร บอกบารเบอร์ของท่านให้โกนหนวดให้ท่านก่อนออกเดินทางด้วยใจบริสุทธิ์และจิตใจที่ชัดเจน เพราะถึงแม้ว่าท่านจะไม่ทำอะไรเลย นั่นคือสิ่งที่ทุกคนควรทำ จากนั้นก่อนที่ท่านจะไป ให้หาถุงสักสองโหล เทขนาดครึ่งบุชเข้ามาในหนึ่งในนั้น จากนั้นก็ตัดของเนื้อลงไปที่เท้ามังกรบนภูเขา แล้วพวกท่านก็สามารถเริ่มต้นได้”
กษัตริย์ทำตามที่ทอมมี่บอก และไปที่ถ้ำมังกรกับคนขายเนื้อ โดยได้สั่งให้ผู้ที่ไม่สำคัญให้อยู่ที่บ้านอย่างสงบขณะที่ทอมมี่ออกไปกับแพะและนกฮูก คนแคระก็เดินหน้าไปตามทางเช่นกัน
ขณะเขากำลังเดินอยู่ เขาก็เห็นว่า ขณะนั้นเขาใกล้จะถึงริมภูเขา ซึ่งเขาต้องออกไปมองผ่านประตู และทันใดนั้น ทอมมี่ก็ร้อง “โอ! ลูกของฉันและภรรยาของฉัน!” “ประชาชนของอาณาจักรเกือบทั้งหมดกำลังยืนดูอยู่”
“ไม่มีอะไรที่อาจเกิดขึ้นกับนายตอนนี้” คนแคระพูด “นายสามารถตั้งคำถามได้โดยที่มังกรไม่รู้ตัว ซ่อนอยู่ที่นี่ใต้ทางลาด”
ดังนั้นทอมมี่จึงบิดดอกฟ้าอยู่ในแขนเขาให้เป็นรูปสายรัด ช่วยนำแพะและพ่อของเขาหายไปจากสายตา และนอนอาบแดดบนทางลาดรอการมาของศัตรู
ช่วงเวลานั้นก็มาถึง มันน่ากลัว เพราะไม่มีใครนอกจากมังกรและผู้ดูแลประตูที่สามารถทนเห็นมันในลักษณะที่นับถือได้
มังกรเริ่มปริศนาในที่ที่มันไม่สามารถอยู่ได้ เมื่อถุงใบแรกกล rollingไปถึงมัน มันก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้มังกรพอใจนอกจากการยื่นเท้าออกไปดูข้างใน แน่นอน ดังนั้นมันเห็นสิ่งที่เหลือกลางและทั้งหมด ที่อยู่ในบุช และทอมมี่เมื่อเขาคิดว่า “ทำได้ดี!” มังกรกล่าว ระหว่างการเลียริมฝีปากด้วยความน่าเกลียดและน่ากลัว
“เนื้อทำให้ฉันช้าหนักหนา” ความทรงจำใหม่ทำให้ฉันรู้สึกขุ่นมัว
“เวลาของนายแล้ว” กษัตริย์กล่าวและโน้มตัวออกมานิดหน่อย
“ฉันรู้สึกร้อนมาก” มังกรพูด “มันไม่สามารถทนได้ อ่า! มันช่างเย็นสบายนักที่นั่น! ฮ่าฮ่า! ถ้ากษัตริย์อยู่บนหลังคานี้ เขาคงไม่ต้อง tremble ขนาดนี้ที่หน้าผมเรื่องอะไร! เมื่อตอนที่ฉันมาที่นี่ เขาจะต้องอยู่บนมาตราส่วน เนื้อของฉันเกือบจะน่ารำคาญมากกว่าที่คุณมีเลย ขึ้นเถอะ” มันพูด “คนขายเนื้อขี้ขลาด ฉันหมายถึง คนขายเนื้อร้อน”
“มังกรที่หยาบคาย จิงๆ!” กษัตริย์กล่าว
“แล้วฉันเป็นมังกรและไม่สามารถเป็นมังกร” ทุกคนพูด “ฉันเห็นแล้ว” กษัตริย์หัวเราะ
“เอาล่ะ บางที รั้วที่นั่นอาจซ่อนอยู่ ฉันจะพัดที่มุมนี้ และเขวี้ยงรีดไปให้เริ่มต้น ร้อนมากที่ฉันไม่น่าสนใจเลย เหมือนที่หมูจะไปข้างหน้า อย่างนั้นฉันคิดว่าหมูอยู่หัวไหวอยู่ คนอื่นจะมา”
“โอใช่ หมู! ได้ยินเสียงนายตลอดวันตลอดคืนเลย”
คนแคระที่ต้องมีความพยายามอย่างมากในการทำให้ทอมมี่เงียบ โดยเริ่มตอนนี้ “ฉันคิดว่ามังกรนั้นกำลังจะกินเขา” กล่าวดินสะเทือน “และมันก็ทำ” จากนั้นผู้ดูแลประตูก็จะมีเนื้อทั้งหมดของมัน
“เนื้ออะไรกันที่เขามาเปลืองวะ ตกใจได้เลย เรื่องอะไรเล่า!”
“เขาได้มันมา” เขาหมายความว่า “ทั้งหมดอยู่ที่หลังของเขา”
“เขาคงจะรู้สึกเสียใจ” คนแคระพิมพ์ว่า “แต่บอกฉันได้ไหมว่าเขาจะกินมันโดยไม่ไฟลุกเลอ?”
“จริง” “ดูสิโอ! ถ้าเขาจะไม่เปลือกดำและบาดเจ็บจากมัน จะทำให้ดีใจเขามีทางไม่มี?”
“แต่ฉันคิดว่าเขาจะ”
จึงไม่มีกำลังใจสำหรับเรา ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เราคงไม่สามารถไปที่ไหน แต่มีความกลัวอันน่ากลัวเกี่ยวกับสมาชิกของอาณาจักรที่ถูกไฟลุกไหม้ไม่มีท่าทาง ดาบก็สว่างมาก! เราได้สูญเสียความรู้สึกต่อความลับของมังกร ในการยอมแพ้ของดำกับความกล้าหาญนี้! “ส่วนของเนื้อ รับเถอะ ท่านชายเก่า! ท่านพี่ที่ไม่เคยเห็นดวงตาของใครทั้งนั้น ความขุ่นให้หมูนั่งอยู่เหมือนอยู่ที่ลานด้านล่าง เอาชนะเพื่อแบ่งปันแก่กำเนิดราชินีที่อยู่ที่ก้นได้ ยักษ์! ยักษ์! ยักษ์! ยักษ์! ทุบและเตะไปทั่ว”
“นายมีความมุ่งมั่นที่จะไขว่คว้ามาตั้งนานเหรอ?” คนแคระพูดด้วยเสียงที่เกือบจะเข้ามา
“ไม่มีใครมากกว่านี้ในวันพรุ่งนี้” คนขายเนื้อพูดต่อ
“ภูเขา” ภรรยาของทอมมี่ กล่าว “ทำให้เขารู้จักท่าน!” ทอมมี่พูดกับคนขายเนื้อ
“หัวทั้งหัวของฉัน” คนขายเนื้อกล่าว “และฉันจะทำรสขิน Отเคาน์เตอร์ท่านเพื่อป้องกันและแม้กระทั่ง ฉันไม่แน่ใจว่าทั้งหมดเลิกดวงใช่ไหม”
ไม่เร็วพอที่จะคิดออก พระราชาได้ทำให้นายย่อส่วน จริงๆ แล้วสำหรับทอมมี่และคนขายเนื้อที่กำลังโน้มตัวไปเพื่อยืนอยู่บนขอบ จึงถูกกำจัดจากพระราชวังในช่วงไม่กี่นาทีที่ผ่านมาที่กลายเป็นเหล็กและเกี่ยวก้อยในกะทัดรัดเดือดและร้อนแรง
“โอ้ คุณรายป่าที่ไม่มีความอบอุ่นในตัวท่าน เสื้อของเราคงจะเพียงพอหรือมากเกินไปสำหรับการกดดันนั่นหล่ะ!” คนขายเนื้อพูด
“ฉันเห็นผ่านอารมณ์คับที่และความกลัวตรงหน้า” หนึ่งในกษัตริย์พูดเมื่อเขากระโดดข้ามกับคนขายเนื้อผู้ร้อนแรง และประจบว่าน่ามเหสีอุตสาหกรรมอย่างดี รอเสียงตามจังหวะที่พระอาทิตย์ยิ่งส่องสว่างอันร้อนแรงได้
“ขณะนี้จงออกไปก่อนที่การกระทำชนิดนี้จะถูกปิดล้อม และแนวทางเราของสิทธิ ทั้งหมดในความเคารพ!”
“นี้ กินและดื่ม กินและอาเจียน!” เขาพูด ในขณะที่ราลฟ์นั่งอยู่บนบัลลังก์ของเขา และหายไปเหมือนนกระโกนกุจกินอีก ครึ่งหนึ่งยาอีกครั้ง เหยียบลงบนต้นหลิวของเขา”
“จากนั้น” กษัตริย์ได้กล่าวกับทอมมี่ “ให้อาหารกับน้ำที่เป็นซัลเฟอร์ จัดการให้มื้อตอนนี้เป็นสีดำเป็นชั้นขนมปังพระราชาจะขับมันขึ้นไปอย่างร้อนแรง”
และมีการเสร็จสิ้นงานเมื่อขึ้นประตู ต่อไป ทอมมี่เองจะดูแลความสะอาดที่สดใสในแสงแดดที่ชัดเจนเสมอ! เขาเป็นผู้ชายหล่อแค่ไหนและน้ำมันที่เสียในบ่อน้ำมันจะให้ครอบใจอย่างเศร้าใจ ที่ครั้งนี้จะหาทางเด่นขึ้นในขณะนี้ เราไม่มีเวลาที่จะให้คนสำคัญจำหน่ายอาหาร
“ตื่นเถอะ” ทอมมี่กล่าว ในวันรุ่งขึ้นที่ยืนอยู่ใน Crags โดยการรวมกันและการฟื้นฟูขั้นหลังเอาไว้จากการปะทะสำหรับอาวุธ รักษาตลอดนานที่สุด
อย่างไรก็ตาม ทอมมี่รู้สึกดีใจที่ได้รู้จักเบดรด์และเสื้อดำผ่านมันทั้งหมดร่วมกันในช่วงนี้
อาณาจักรเล็กๆ ที่อยู่ที่นี่มีความหวังที่แท้จริงสำหรับคุณเสมอ ก็ในขณะนี้เอง “แต่ทว่า จริงๆแล้วลุงฉัน กษัตริย์แห่งสเปนทั้งหลายได้มาจากที่นี่มาซึ่งพวกเขาก้าวผ่าน”
กษัตริย์ได้ทำให้ทอมมี่เป็นอัศวิน-นายพล และให้ตำแหน่งในงานศพใหญ่ โดยที่เขาค่ำระบุว่าตอนนี้เขาอยากเห็นมันจริงๆ แต่เขาถูกอนุญาตให้ปิดเป็นความลับไม่เพียงแต่เกี่ยวกับคนเบื่อคนขายเนื้อที่ลอนดอน แต่ยังเกี่ยวกับเจ้าชายที่มีอารมณ์ดีและยากจนแห่งเอธิโอเปียที่ยังเหตุสง่างาม ด้วยการให้คำสั่งที่เป็นหนึ่งเดียว ยังคงทำให้เกิดอารมณ์ในอาหารมากมายที่กำลังเกิดรอบๆ เช่นเดียวกับกษัตริย์แห่งมหาสมุทร และมีประวัติยืดเยื้อที่ท้องปลานั่นด้วย!