วอลลี่จิงโจ้กำลังเดินผ่านป่าเวทย์มนตร์ ขณะที่ยามค่ำคืนเปลี่ยนท้องฟ้าให้กลายเป็นสีลาเวนเดอร์และเงินต้นไม้ยื่นแขนออกมาแล้วเปล่งประกายในรัศมีสุดท้ายของพระอาทิตย์ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของดอกไม้ยามค่ำคืน และทุกที่มีเวทย์มนตร์แวววาวอยู่ใต้พื้นผิว
ทันใดนั้น วอลลี่ก็หยุดลง ก่อนหน้าเขามีบ่อหินโบราณ บนผิวมันมีมอสและแมลงไฟเล็กๆ เปล่งแสง หัวใจของเขากระโดดดีใจ – เขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับบ่อประสงค์! เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ อย่างระมัดระวังไม่ให้รบกวนเจ้าสัตว์ตัวเล็กๆ ที่บินไปมา “จะสนุกแค่ไหนนะ หากเราสามารถโยนหินและอธิษฐาน!” เขาคิดอย่างมีความสุข
วอลลี่ค้นหาหินที่สมบูรณ์แบบจากหญ้าสูง จนในที่สุดก็พบหินกลมเรียบ เหมาะสำหรับการโยน เขาหยิบมันขึ้นมา มองดูเงาสะท้อนของตัวเองในหินเย็นๆ และถอนใจ
“โอ้เอ๋ย! ความปรารถนามันเป็นสิ่งใหญ่โตเกินไปที่จะทำคนเดียว” เขาพ murmured “ฉันจะขออะไรดีล่ะ เมื่ออยู่ลำพัง?” วอลลี่โยนหินลงไปในน้ำที่ซึ่งมันหายไปโดยไม่มีเสียงกระเซ็น
ในขณะนั้น เชลลี่จิงโจ้ (Sheila the Sugar Glider) ก็พุ่งลงมา ตาเงินของเธอกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น “เธอกำลังทำอะไรอยู่ วอลลี่?” เธอถามขณะที่เกาะอยู่บนนิ้วยื่น
“ฉันพบบ่อประสงค์!” วอลลี่ตอบ “แต่โอ้ ฉันรู้สึกเหงาจนไม่สามารถอธิษฐานได้”
เชลลี่คิดสักครู่แล้วพูดว่า “มันจริงที่ว่าความปรารถนาเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเมื่อแบ่งปันกับเพื่อน ทำไมเราไม่เชิญเพื่อนๆ ของเราทั้งหมดมา? เราสามารถอธิษฐานร่วมกันได้”
ดังนั้นเชลลี่จึงบินลงไปเพื่อเรียกเพื่อนของพวกเขา ใม่นาน บองโก้แบ๊นดิคูต (Bongo the Bandicoot) ก็วิ่งเข้ามามองขึ้นไป “เกิดอะไรขึ้นกับเชลลี่? เธอดูเหมือนดวงดาวในสายตาของเธอ!”
“มาเที่ยวกันเถอะ! ฉันพบสิ่งที่น่าตื่นเต้น!” วอลลี่ตะโกน “จะมีงานเลี้ยง!”
บองโก้ลืมที่จะตอบ ตรงกันข้ามด้วยการกระโดดอย่างมีความสุข เขารีบไปหาวอลลี่ ใบหน้าของเขาสวมยิ้มอัศจรรย์ แทบจะทันทีที่พวกเขามาถึง บัซซี่ (Buzzy the Bee) และเฟรดดี (Freddy the Frill-neck Lizard) ก็วิ่งเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?” บัซซี่ถาม “พวกเราเคยคิดว่ามันเป็นไฟไหม้; ป่ามีแสงเรืองๆ”
“เราได้พบบ่อประสงค์!” วอลลี่อธิบาย ใบหน้าของเขาเป็นประกาย “และมันจะไม่สนุกเลยหากพวกคุณสองคนไม่มา”
บัซซี่คิดสักครู่ “โอ้ ดีจัง! บ่อเต็มไปด้วยความปรารถนา! เราจะไปแน่นอน!”
เชลลี่บีบมือเล็กๆ ของเธอเข้าด้วยกัน เพราะเธอตื่นเต้นเกินไปที่จะพูด “และบางที แกสตอนไกร (Gaston the Great Grey Kangaroo) อาจจะเข้าร่วมกับเรา! เขามีขนาดใหญ่พอที่จะถือความปรารถนาได้มากที่สุด”
เพื่อนๆ เรียกเพื่อนๆ จนทุกคนในป่ามารวมกันรอบๆ บ่อ ทุกคนหัวเราะและโบกมือให้กันและกัน แต่ละคนมีกิจกรรมที่ยากในการตัดสินใจเกี่ยวกับความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียว เชลลี่ยืนยันว่าคนอื่นควรนั่งหลังเธอหลังจากที่โยนหินลงไป พวกเขาน่าจะสนุกไปด้วยกันมากที่สุด แต่บองโก้คิดว่าควรขอเลี้ยงอาหารหรูหราที่พวกเขาชื่นชอบ “แล้วทั้งคู่ก็จะได้แบบนี้” วอลลี่พูด “เราคงต้องรอให้เสร็จหลังการขี่”
บัซซี่คิดว่าความปรารถนาเกี่ยวกับรุ้งจะมีเสน่ห์ แต่ไม่มีใครสนับสนุนความคิดของเขาเลย เฟรดดีกระซิบอะไรบางอย่างให้วอลลี่ ซึ่งวอลลี่จึงรีบพูดออกมาด้วยเสียงหัวเราะ “วอลลี่บอกว่าเขาปรารถนาในวันหนึ่งที่จะมีขนาดใหญ่เหมือนแกสตอน” เชลลี่ประกาศ กระทบมือเธอ “นั่นจะเป็นความปรารถนาที่ยอดเยี่ยม!”
ดวงตาทรงกลมเล็กๆ ของวอลลี่ก็เปิดกว้างขึ้น “โอ้เอ๋ย! ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ทุกคนได้ยินแบบนั้น!” แต่เพื่อนอื่นๆ เห็นว่ามันเป็นความคิดที่ดีมาก แกสตอนส่ายหัวนุ่มของเขา “ดีที่สุดแล้วที่จะขอพื้นที่กว้างที่มีที่ว่างพอสำหรับทุกคน” นั่นคือการประนีประนอมเพียงอย่างเดียวที่เขาสามารถคิดได้ ซึ่งนั่นทำให้วอลลี่รู้สึกดี ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงเงียบๆโยนหินลงไปในบ่อ และยืนเรียงรอบๆ เป็นวงกลมใหญ่
แล้ววอลลี่ก็เริ่มพูดด้วยเสียงเล็กที่หวานและสูง จนเพื่อนเล็กๆ ทั้งหมดสามารถได้ยิน “โอ้ บ่อในป่า ได้ยินสิ่งที่เราได้บอก! เราปรารถนาพื้นที่ที่เราทุกคนสามารถเล่นได้ ที่เต็มไปด้วยแดดและดอกไม้และหญ้า ที่ที่เพื่อนสามารถรวมตัวกันในระยะเวลาผ่านไป และทุกครั้งที่พวกเขาเจอกันจะมีเพลงสุขใจที่ดังกระหึ่ม ร้อปรายและกระเพื่อมเหมือนอยู่ในเปลือกโลก ชีวิตอิสระให้แก่ความปรารถนาใหม่ๆ และมีความสุขและอิสระ ได้ยินสิ่งที่เราได้บอก; โอ้บ่อ ได้ยินและรับไป!”
ป่าขรึมสำหรับช่วงสั้นๆ จากนั้นก็มีเสียงของลมเย็นยามค่ำที่พัดผ่านต้นไม้และเรียกให้เหล่านกขับขานเสียงหวานและเบา ท่ามกลางเสียงทั้งหมดนั้น กระทิงเกรย์ (Gasper the Great Grey Kangaroo) เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายเสียงนั้นละลายไปอย่างนุ่มนวล ทุกคนปรบมือไปด้วยกัน “ต้องได้ยินถึงก้นบ่อแน่นอน!” บองโก้พูด
แต่เมื่อพวกเขามองไป ไม่มีความแวววาวของความปรารถนาให้เห็นเลย! ทุกคนแน่ใจจริงๆ ว่าอยู่ลึกใต้ผืนมอสหนาและใบไม้ร่วงและเหมืองของแมลงไฟ ความปรารถนาเรืองรองอยู่ที่นั่น จนในที่สุดพวกเขาก็นั่งลงบนหญ้าแต่ละคนกำลังรับประทานและส่งต่อจานโปรดให้เพื่อนบ้าน
และดูเถอะ! ตรงหน้าของพวกเขามีหญ้าที่เขียวขจีและดอกไม้ร้อยชนิดที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน ตรงที่พวกเขาค้นหา มดแดงและมดดำมากมายเต้นเป็นร่า รายละเอียดเล็กๆ ที่คล้ายของเล่น ตัวถูกสร้างมาบนแผนกลม ทุกตัวเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
ออกไปจากความปรารถนาที่ส่องประสงค์เช่นเดียวกับความปรารถนาอื่นๆ ที่พวกเขาอาจมีก็ได้รับจากบัซซี่ที่นำมาจากดินแดนทางตะวันตก ดังนั้นทุกวัน เพื่อนเล็กๆ ของวอลลี่ต่างกระโดดและบินและปรบมือและกัดกิน เมื่อพวกเขาคิดว่าตอนไหนที่วอลลี่มาถึงป่าในยามค่ำคืน ทุกการเดินทางหรือเวลาที่ดีในการเฉลิมฉลองให้เขา บทเพลงร่าเริงจากพุ่มไม้ทั้งหมดก็จะดังก้องไปในอากาศ
ในบทกลอนที่นอนหลับไป พุ่มไม้ในชุดนอนกลางคืนที่ส่องแสงลอยอยู่ขวาและซ้ายของแมลงเรืองแสง พระจันทร์จะนำเรื่องต่อจากที่พระอาทิตย์ระลึกถึง; ผู้ที่มัวหมองมากเกินไปที่จะฟังเสียงกระซิบที่นุ่มนวลของเธอก็จะพูดคุยอย่างสนุกสนานในเวลาอาหารค่ำของตัวเองในยอดต้นไม้ที่สูง ดังนั้นเรื่องราวเล็กๆ ของตัวเองก็ถูกจับไว้ โดยที่เสียงบรรเลงของจิ้งหรีดบอกพวกเขาว่าเมื่อใดที่แสงเงินของเธอจะดีที่สุดที่ติ่งขึ้น
ดังนั้น วอลลี่จิงโจ้จึงได้ยินข่าวสารและมองและฟังเมื่อวันแล้ววันเล่าและคืนแล้วคืนเล่า ผ่านไปมา และเมื่อใดก็ตามที่อยู่ในบริเวณของบ่อที่ทุกคนมารวมตัวกัน ไม่มีใครปรารถนาอีกต่อไป แต่ละคนปรารถนาสิ่งของตนเอง และพวกเขาก็อยู่ร่วมกัน ยินดีดั่งความสุขและสงบในใจของแต่ละคน
ไม่นาน วอลลี่ก็เริ่มตั้งชื่อเล่นของตัวเองซึ่งไม่มีใครกล้าลืม เพราะในวัยที่เขาได้รับการรู้จักเช่นว่าเป็นจิงโจ้ตัวสุดท้ายที่ดีที่สุดที่โลกเคยรู้จัก เพราะเวลานานเขามัวแต่ตั้งคำถามกับการขอศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด เช่นเดียวกับต้องการที่จะบอกแม่ หรือพื้นที่ที่ไม่ควรพบเจอไกลจากบ้าน ทุกคนคิดว่าวอลลี่ต้องเดินทางไกลก่อนที่จะพบแกสตอนและเพื่อนๆ ของเขา ดังนั้นเขาจึงกระโดดไปเรื่อยๆ มองไปที่ท้องฟ้า ฟังอย่างมีความสุขกับเสียงเพลงและเสียงที่ที่ได้ออกไปด้วยความดีใจและร่าเริงเหมือนเขา
แต่ในปีหนึ่งที่มีการเป่าลมเย็นจัดจ้านไหลออกจากป่าและทุ่งนา วอลลี่พูดว่า “ฉันมีความปรารถนาที่ดีกว่าอยู่ไกลข้ามเขานั้น” และเขากำลังก้าวไปข้างหน้า เมื่อเขามาถึงด้านอื่น เขาเคยล้มป่วยที่นั่นและบาดเจ็บอย่างสาหัสจนได้พบความดูแลจากมารดาที่เพียงพอที่จะรักษาเขาให้หายและพ้อไป
กระวนกระวายที่จะหลุดพ้นจากอุบัติเหตุเช่นกัน เพื่อก้าวข้ามทุกสิ่งแห่งอดีตที่หยุดยั้งไม่ให้เขารู้ว่าเหตุใดถึงได้รับ tempests ที่ไม่มีสิ่งบินเหนือแผ่นดินที่ทำให้เขายิ้ม คนเดินทางหรือล่องลอยในแสงสว่างและไหลไปพร้อมกับพวกเขาไม่ொரด์ตอบรับสดใหม่ เขาไม่ได้เลือกที่จะเดินทางไปที่นั่นเพื่อสร้างอนาคตใหม่ด้วยเหตุผลมากมาย เขาเดินต่อไปต่อไปอย่างระมัดระวังและเศร้าสร้อย เขาล่วงเวลาสูงนับจากที่เขาไม่เหมาะสมอยู่บนเส้นทางหยุ่งเหยิงที่เขาไปยืนข้ามกำแพงของเขา วอลลี่ผู้สุดท้ายที่จะพบเจอกับเขาก็ยังตอบแทนเขาในรอบมากมายเช่นกัน
เมื่อการอดอาหารและอดทนก็สิ้นสุดทุกข์โพคำยามที่เพิ่มความเย้ายวนดอกไม้เขียวขจีเดินไปเดินมาทุกที่ใหม่สำหรับเขา นับร้อยแห่งช่วงเวลาวาเลนไทน์เกิดขึ้นในสถานที่ต่างๆ ที่แปลกประหลาดสำหรับเขา มากกว่าความปรารถนาทุกอย่างแห่งความอบอุ่น การเดินทาง และการบินที่ง่ายขึ้นได้รับความเมตตาที่สูงกว่า