ทุกคืน เมื่อลงโลกพักผ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มแห่งความฝัน ฉันก็ตื่นขึ้นในผืนผ้าใบแห่งฟ้าอันกว้างใหญ่ ชื่อของฉันคือ สตาร์ล่า ดาวน้อย และฉันยืนหยัดอยู่ท่ามกลางดาวนับไม่ถ้วนในทะเลสวรรค์ที่ไร้ที่สิ้นสุด ดาวแต่ละดวงส่องสว่างในวิถีของตน แต่มีบางคนที่รู้เพียงน้อยนิดว่าจะมีเวทมนตร์พิเศษอยู่ในหัวใจที่มีประกายระยิบระยับของเรา—เวทมนตร์ที่ให้พร
คืนหนึ่งที่มีมนต์ขลัง เมื่อสายลมอ่อนโยนกระซิบบอกความลับและพระจันทร์สีเงินส่องสว่างทุกสิ่งในแสงเย็น ฉันรู้สึกได้ถึงพลังเวทมนตร์ของตัวเองครั้งแรก ใต้ล่าง ในถนนเปลี่ยวในเมืองที่เงียบสงบ เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนเฉลียงบ้าน ร่างของเธอสั่นไหวเพราะน้ำตาที่ไหลออกมา ฉันรู้สึกสงสัยและเศร้าใจจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้ เพราะฉันอยากรู้ว่าทำไมแสงดาวที่ปกติสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอถึงเปลี่ยนเป็นน้ำตา
“ฉันหวังว่าฉันจะหาคุณเจอ” เธอพึมพำเสียงสั่นเข้าไปในคืนอันเงียบสงัด ลมหายใจเธอ形成เป็นเมฆเล็ก ๆ ในอากาศที่เย็น “ฉันแค่อยากกลับบ้าน”
คำพูดของเธอทำให้ความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้นในใจฉัน ฉันเป็นดาวน้อย มีโอกาสอะไรที่จะช่วยเด็กหญิงคนนี้ได้? ในช่วงเวลานั้น ฉันนึกถึงนิทานโบราณที่เล่ากันโดยดาวผู้เฒ่าตอนที่พวกเราได้รับที่ของเราบนฟ้า เมื่อหัวใจดวงน้อยหวังจะขอพรกับดาวที่อยู่ใกล้ดาวที่มีจิตใจดีเหมือนกับฉัน พรนั้นอาจจะเป็นจริงได้เลย
เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ฉันส่องสว่างมากขึ้นและมากขึ้น ปล่อยแสงของฉันกะพริบตามจังหวะของหัวใจที่กระพริบ “โอ้ เด็กหญิงน้อย” ฉันกระซิบอย่างอ่อนโยน แม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้ยิน “ฉันจะช่วยคุณหาลูกแมว หลีกตามแสงที่แวววาวของฉันมา”
เมื่อฉันปล่อยแสงของฉันลงไปยังเธอ น้ำตาบนแก้มเธอเริ่มแห้ง และเสียงสะอื้นของเธอกลายเป็นเสียงจูบเบา ๆ ดวงตาที่กว้างใหญ่ เธอมองขึ้นมาที่ฉัน ฉันแทบจะเห็นเปลวไฟในหัวใจของเธอกลับมาเจิดจ้า ขับไล่ความเงียบสงัดของความสิ้นหวังออกไปด้วยความหวังใหม่ เธอรีบลุกขึ้นยืน และฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำหน้าที่ของฉัน ตามที่เหลือเป็นหน้าที่ของเธอ
“บางทีดาวกำลังพยายามบอกฉันว่าจะไปหาที่ไหน!” เธอร้องด้วยเสียงสดใส ด้วยมือที่ว่องไว เธอเช็ดน้ำตาและถือไฟฉายเล็ก ๆ รวมถึงเสื้อโค้ตอุ่น ๆ แล้วเริ่มเดินลงไปตามถนน โดยมองขึ้นไปข้างบนตลอดเวลา
ความคิดมากมายวิ่งผ่านใจฉัน ฉันนึกถึงคืนที่เธอเคยโบกมือทักทายฉันจากห้องของเธอก่อนจะเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มนุ่ม ๆ ฉันนึกถึงรอยยิ้มที่สว่างสดใสที่เธอส่งมายังฉันเต็มไปด้วยความสุขตอนนั้นและในตอนนี้มันคือเวลาของฉันที่จะส่องแสงเพื่อเธอ ฉันนำทางเธออย่างดีที่สุด โดยเงียบ ๆ ผลักเธอให้หลบออกจากถนนที่ยุ่งเหยิงและมุมมืดไปสู่วิมานของสวนที่เงียบสงบ
เมื่อเธอเดินเข้าสวนลึกขึ้น ความวิตกกังวลเกิดขึ้นในดวงตาของเธอ เพื่อนสาวน้อยของฉันหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีเงาแข็งกร้าว ใบไม้สั่นไหวอย่างอ่อนโยนในสายลมยามค่ำคืน อะไรบางอย่างบอกฉันว่านี่จะต้องเป็นสถานที่ ดังนั้นฉันจึงส่องแสงที่สว่างที่สุดของฉัน โดยมุ่งไปที่เด็กหญิงตัวเล็กอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
เธอหมุนไฟฉายช้า ๆ เสียงของเธอก้องกังวาน “ชาร์ลี…คุณอยู่ไหน คุณตัวเล็กที่โง่? ถึงเวลาที่จะกลับบ้านแล้ว” ขณะที่เธอเรียก ฉันนำแสงอบอุ่นจากไฟฉายของเธอไปตามรากไม้เก่า แค่ที่นั่น ในโซนเล็ก ๆ ที่ถูกก่อขึ้นจากรากไม้ที่บิดเบี้ยว มีลูกแมวสีส้มอันนุ่มนิ่มหนีบไว้ด้วยกันอย่างสบายในแสงไฟฉาย
ด้วยความประหลาดใจ เด็กหญิงได้วิ่งไปข้างหน้า กระโดดลงไปยกชาร์ลีไว้ในอ้อมแขน “โอ้ ชาร์ลี! ฉันกังวลมากเลย ฉันคิดว่าฉันจะสูญเสียคุณไปตลอดกาล” ฉันกระพริบแสงอย่างมีความสุข ขณะที่เด็กหญิงประทับจูบให้กับเพื่อนขนฟูของเธอ
เมื่อเด็กหญิงหันไปกลับบ้าน เธอมองมาครั้งสุดท้ายและยกมือขึ้นโบก “ขอบคุณค่ะ ดาว สำหรับการช่วยฉันหาคุณ” เธอเรียกออกมา หัวใจฉันเหี่ยวขยายออก ทั้งที่รู้ว่าความสุขที่เธอรู้สึกก็คือของขวัญที่มอบให้ฉันด้วย
ตั้งแต่นั้นมา มีสายสัมพันธ์พิเศษเกิดขึ้นระหว่างเด็กหญิงและฉัน ทุกคืน เธอจะมองออกจากหน้าต่าง และเราจะเล่นเกมซ่อนหากัน—แต่เธอจะเรียกมันว่า “หาดาวของฉัน” ด้วยทุกการมอง ความรู้สึกขอบคุณ ความรัก และมิตรภาพจะถูกส่งผ่านกัน
ดังนั้น เมื่อใดก็ตามที่คุณมองขึ้นไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน อย่าลืมว่ามีมากมายกว่าความฝันในแสงระยิบระยับเหล่านี้ อาจจะมีดาวอยู่ที่นั่นกำลังส่องแสงเพื่อคุณ พร้อมที่จะนำพาเวทมนตร์และความหวังเข้าสู่ชีวิตของคุณเมื่อใดก็ตามที่คุณตั้งใจขอพรจากมัน