กาลครั้งหนึ่งมีเต่าที่ชื่อว่าทิมมี่อาศัยอยู่ในบ่อน้ำที่เงียบสงบ กระต่ายแฮร์รีมักจะโอ้อวดเกี่ยวกับความเร็วของเขาอยู่เสมอ ในช่วงบ่ายที่แดดส่องแสงสดใส เขาเริ่มพูดโอ้อวดอีกครั้ง
“พวกคุณทั้งหมดน่าจะยอมแพ้ในการแข่งขันกับฉันตอนนี้เลย,” เขาพูด “ไม่มีสัตว์ตัวไหนสามารถเอาชนะฉันได้!”
“บางที,” ทิมมี่กล่าวอย่างช้าๆ “คุณอาจคิดว่าคุณเร็วกว่าที่สุด แต่ฉันอาจจะทำให้คุณต้องล้มลงได้”
แฮร์รีหัวเราะเสียงดังจนอาจจะล้มลง “คุณหมายความว่าคุณอยากจะแข่งกับฉันหรือ? มันน่าสนุกมาก!”
ทิมมี่ตอบ “ใช่ นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันหมายความ เรามาแข่งกันในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น”
“ตกลง!” แฮร์รีประกาศด้วยความมั่นใจ “คุณจะไม่เสียใจสำหรับเรื่องนี้นะเต่าแก่”
เช้าวันถัดมา เมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้น ทิมมี่และแฮร์รียืนอยู่ที่เส้นเริ่มต้น หลังจากหยุดพักชั่วครู่ พวกเขาก็เริ่มออกวิ่ง กระต่ายกระโดดอยู่เต็มไปด้วยความสุข ขณะที่เต่าค่อยๆ ย่างก้าวไปทีละก้าว
ไม่ต้องการจะพลาด แฮร์รีจึงคอยมองทิมมี่ เมื่อเขาเห็นว่าเต่านั้นอยู่ห่างออกไปมาก เขาตัดสินใจที่จะนอนหลับสักครู่ จึงนอนลงบนเนินหญ้าและหลับไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน ทิมมี่ยังคงเดินไปทีละก้าวสู่เส้นชัย เท่านั้นยังไม่พอ ทิมมี่ผ่านกระต่ายที่กำลังหลับอยู่ได้ แต่เมื่อทิมมี่มาถึงเส้นชัย เขาหันไปเรียกกระต่ายที่ชื่อเขาอย่างสุภาพ
แฮร์รีตื่นขึ้นอย่างตื่นตระหนกและกระโดดขึ้นไปมองหา ทิมมี่ แต่ว่าไม่ว่าเขาจะวิ่งเร็วแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจับทิมมี่ได้ และเต่าทิมมี่ก็ได้ชัยชนะไปแล้ว
สัตว์อื่นๆ ที่อยู่รอบๆ กล่าวออกมา “ทิมมี่เป็นผู้ชนะจริงๆ! ช้าๆ แต่แน่นอนชนะเสมอ”
ด้วยเสียงที่ดังก้องและเต็มไปด้วยความภูมิใจ ทิมมี่กล่าวว่า “และอย่าลืมว่าปัญญาสามารถชนะความเร็วได้!”
แฮร์รีนั้นไม่ค่อยดีและไม่พูดอะไร แต่ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยโอ้อวดอีกเลย
ทุกคนรู้ว่า:
การแข่งขันไม่ได้หมายถึงความเร็วเสมอไป