กาลครั้งหนึ่ง ณ ทุ่งหญ้าอันอบอุ่นเต็มไปด้วยดอกไม้สดใสและเสียงพร่ำของลมเบาๆ มีเต่าตัวยาวอายุที่ชื่อว่า Tommy เขาเป็นที่รู้จักกันดีในกลุ่มสัตว์ในพื้นที่ ไม่ใช่แค่เพียงอายุของเขา แต่ยังรวมถึงปัญญาที่เขารวบรวมตลอดชีวิตอันยาวนานทุกบ่าย สัตว์ทุกขนาดจะมารวมตัวกันรอบๆ เขาเพื่อฟังนิทานและคำแนะนำ
แม้ว่าท่าทางของเขาจะอ่อนโยนและมีความคิด แต่ Tommy ก็ต้องเผชิญกับความท้าทายอย่างยิ่ง สัตว์รุ่นน้องมักจะวิ่งหนีไป หัวเราะขำขันขณะที่เขาพยายามแบ่งปันความรู้ของเขา พวกมันมักพูดว่า “เต่าช้าแก่รู้เกี่ยวกับชีวิตอะไรกัน?” หรือ “เขาก็แค่ไม่อยากยอมรับว่าเขาหมดประโยชน์แล้ว!” Tommy จะยิ้มและดำเนินชีวิตอย่างเงียบๆ หวังว่าวันนี้อาจจะเป็นวันที่พวกมันเปลี่ยนใจ
วันผ่านไปเป็นสัปดาห์และฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วง สัตว์รุ่นน้องเริ่มกล้าหาญและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น พวกมันทดลองทำเรื่องแปลกใหม่และเล่นเกมต่างๆ มักจะล้มกลิ้งชนกันแต่หัวเราะเอาสนุก ในขณะเดียวกัน Tommy นั่งมองอย่างอดทน แต่ไม่เคยตำหนิ เขารู้ว่าพวกมันจะเรียนรู้ในเวลาของตนเอง
วันหนึ่ง เพื่อนเก่าของ Tommy อีเก้งที่มีชื่อว่า Olivia ได้เข้าใกล้เขา “ที่รัก Tommy” เธอตอบ “คุณสังเกตเห็นไหมว่าสัตว์รุ่นน้องนั้นrecklessไปหรือเปล่า? การชนกันในชีวิตอาจจะดูสนุก แต่จะนำไปสู่ความเสียใจถ้าพวกมันไม่ระมัดระวัง คุณควรพูดคุยกับพวกมัน; พวกมันจะฟังคุณ”
“อ้า แต่พวกมันจะไม่ฟัง” Tommy ถอนหายใจ “ฉันพูดแล้วและพวกมันก็แค่หัวเราะ อะไรคือประโยชน์?”
“คุณอาจจะประเมินค่าพวกมันต่ำไป” Olivia พูด “คุณไม่รู้หรอกว่าคำพูดของคุณจะคงอยู่ในใจของพวกมันได้อย่างไร”
ในที่สุด Tommy ก็ยอมตามคำแนะนำของนกฮูก เขาเชิญสัตว์รุ่นน้องมาร่วมสนทนาด้วย พวกมันมาด้วยท่าทางที่สนใจ แต่สนใจในสิ่งที่แต่ละตัวสวมใส่มากกว่าที่ Tommy จะพูด “อากาศเริ่มเย็นลงเพื่อนๆ” Tommy เริ่ม “พายุจะมาเยือนในเร็วๆ นี้ คุณคงเคยเห็นพายุมาก่อน และคุณก็รู้ดีที่สุดว่าจะเตรียมตัวอย่างไร ตอนนี้คุณเตรียมตัวกันดีแล้วหรือ? บอกฉันสิ คุณจะทำอย่างไร?”
“โอ้ นี่มันเป็นความยากลำบากมากมาย!” Polly นกกระทาชายพูด “เราสามารถตื่นขึ้นมาโดยมีข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเช่นพายุ! เราอาจจะต้องยุ่งหรือล้าสมัย แต่เราจะแห้งในไม่ช้า ฝากเรื่องนี้ไว้ให้เรา เราสามารถจัดการเรื่องของเราได้!”
พวกมันหัวเราะและวิ่งลงไปในกระแสหญ้าเพื่อเล่นเกมต่อ ทิ้งให้ Tommy ส่ายหัวในความเศร้าแต่เงียบขรึม เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มล่มและลมเริ่มพัด เขาได้กลับไปในบ้านอันอบอุ่นของเขา
พายุมาถึง—เป็นพายุที่รุนแรงที่สุดที่ใครบางคนยังจำได้ Tommy ขยับคอจากประตู ขณะที่น้ำฝนเปียกโชกและเสียงลมคำราม เขาคิดถึงว่าคำแนะนำที่มีค่าได้ถูกมองข้ามไปทั้งหมด
ตั้งแต่รุ่งสางจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน พายุคำราม แต่เพื่อนรุ่นน้องของ Tommy หายไปไหน? บางตัวยึดเกาะรั้วแต่สูญเสียขนเกือบทั้งหมด บางตัวก็พยายามบินจากต้นไม้สู่ต้นไม้ แต่แม้แต่ต้นไม้เองก็มีปัญหาในการยืนอยู่เมื่อเสียงลมพัดผ่านพวกมัน และอีกฝ่ายกำลังพยายามรักษาขนของพวกเขาให้แห้งขณะลอยอยู่ในแอ่งน้ำตื้น แต่ด้วยท่าทางการว่ายน้ำของพวกเขาก็ไม่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพ้นจากอันตรายได้
แต่เมื่อไม่มีอะไรดีที่สุดแล้ว พวกมันก็เปียกโชก เหนื่อยหน่าย และหมดหวัง จึงบินมาหา Tommy “ที่รัก Tommy, ที่รักแก่!” พวกมันร้อง “เราหมดแรงแทบจะตายแล้ว!”
“ฉันไม่เคยบอกคุณไหมว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น?” Tommy กล่าวเบาๆ จากประตูของเขา
“ใช่ค่ะ เราจะไม่ขอความช่วยเหลือจากคุณเพื่อเกียรติของเพื่อนแก่หรือ?” Olivia ฮูกกล่าว
และด้วยความอดทน Tommy ก็แนะนำพวกมันว่า จะทำที่พักอาศัยอย่างไรและจะแห้งเสื้อผ้าที่เปียกโชกได้อย่างไร สุดท้ายพวกมันก็ไปอยู่ในที่ที่ดี แต่ในขณะที่พวกเขาทำความสะอาดฝนก็ค่อยๆ หยุดและยามเย็นก็เริ่มสงบลงที่ทุ่งหญ้า
“ที่รัก Tommy” Olivia กล่าวเมื่อเธอพับปีกอย่างสบาย “วันได้ผ่านพ้นไปแล้ว พายุได้หยุดรบกวนและทุ่งหญ้าก็ดูสดใสและแจ่มใสอีกครั้ง คุณถูกแล้วที่รัก Tommy และฉันได้ผิดพลาด คุณได้มาช่วยพวกเรา”
“มันมักจะเป็นเช่นนี้” Tommy กล่าวอย่างเงียบๆ “เราต้องไม่รอว่าเมื่อไหร่คำแนะนำของเราจะได้รับการร้องขอ”
สัตว์ทุกตัวเห็นพ้องกันว่าสุขภาคฤดูร้อนได้ผ่านเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงโดยไม่มีปัญหาเพิ่มเติม และในวันที่พายุ ทุกคนได้เรียนรู้บทเรียนราคาไม่แพ้ที่พวกเขาจะไม่มีวันลืม
บทเรียน: ปัญญามาพร้อมกับอายุ และมันสำคัญที่จะต้องเคารพและเรียนรู้จากผู้ที่มีอายุมากกว่า