ในป่าที่มีแสงจันทร์สลัวซึ่งเงาเต้นรำบนพื้นดิน อาศัยอยู่ โอลิเวีย นกฮูก เธอไม่เหมือนนกฮูกตัวอื่น ๆ ดวงตาของเธอที่สว่างใสเป็นประกายด้วยความฉลาด สัตว์ทั้งหลายไม่ว่าจะมีปัญญาหรือเรียบง่าย ตัวใหญ่หรือตัวเล็ก ล้วนชอบที่จะมาหาเธอเพื่อถามคำถามและฟังคำแนะนำของเธอ
คืนหนึ่ง ขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าและดวงจันทร์เริ่มปรากฏ กวาง ตัวหนึ่งวิ่งกระเหรี่ยงมาที่บ้านของโอลิเวีย หอบเหรื่อและสับสน เขาบอกว่า “โอ้ โอลิเวีย ช่วยมาช่วยพวกเราหน่อย เฟอร์รี่ ฟอกซ์ผู้ดุร้ายได้เข้ามาในป่า และเขากำลังเดินไปมาอย่างอันตราย เขาได้กลืนพวกเราไปแล้วหลายตัว โปรดมาทำอะไรสักอย่างเพื่อขับไล่มันให้ไป!”
“เสียใจที่ได้ยินเช่นนั้น” โอลิเวียกล่าว “แต่พวกคุณต้องการให้ฉันทำอะไรล่ะ?”
“เราไม่รู้ เราคิดว่าอาจจะให้คุณมาหอนกับเรา” กวางกล่าว “อาจจะทำให้ฟ็อกซ์กลัว”
“หอนกับพวกคุณ!” โอลิเวียพูดด้วยความประหลาดใจ “หอนกับพวกคุณ! สิ่งนั้นจะทำให้ฟ็อกซ์หนีไปได้ยังไง?”
“ถ้าอย่างนั้น” กวางกล่าว “เราคิดว่าถ้าคุณขึ้นไปอยู่บนต้นไม้และหอนกับเราทุกคน ฟ็อกซ์จะต้องหนีไป”
“มันก็เป็นการปลอบใจ” โอลิเวียกล่าว “ที่รู้ว่าพวกคุณสามารถใช้เขาของคุณเพื่อป้องกันตัวเองได้ โชคดีนะ!”
คืนถัดมา มีค้างคาวสองตัวมาที่บ้านของโอลิเวีย “คุณเห็นฟ็อกซ์ในนี้ไหม?” พวกเขาถาม “เขากำลังจับเพื่อนทั้งหมด และเราไม่รู้จะทำอย่างไร”
“โอ้ ฉันเสียใจมาก” โอลิเวียกล่าว “พวกคุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”
“เราไม่รู้” ค้างคาวกล่าว “บางทีคุณอาจบอกเราอะไรสักอย่าง” และพวกเขานั่งลงคิด
“แม่ของฉันเคยบอกฉันเสมอ” โอลิเวียพูด “ว่าเมื่อคุณไม่รู้ คุณไม่ควรกลัวที่จะบอกว่าคุณไม่รู้”
ค้างคาวจากไปด้วยความรู้สึกอายเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็มีนกหัวแดงชื่อว่า แฮร์รี นกหัวแดงที่ชอบทะเลาะกันบินมาและพูดทันทีว่า “โอ้ โอลิเวีย ช่วยมาตามบ้านของฉันหน่อยได้ไหม?”
โอลิเวียตอบอย่างสุภาพว่า “ได้” และตามแฮร์รีไปบ้านของเขา บนทางเขาเริ่มดุด่าเธอ “พวกนายคนนี้มันโง่ไม่มีปัญญา” เขาตะโกน “ไม่รู้หรือว่านกหัวแดงตัวหนึ่งเจองูเมื่อวันก่อน? มันโง่มากจนหามันไม่เจออีกเลย”
เมื่อโอลิเวียถึงบ้านของนกหัวแดง เธอพบกับนกหัวแดงอีกสามตัวที่กำลังทะเลาะกันอยู่
[นี่ตามด้วยรายละเอียดเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขาซึ่งใช้พื้นที่บางส่วน]
“ฉันมักคิด” แฮร์รีกล่าว “เมื่อเพื่อนของฉันทะเลาะ ฉันก็ได้รับความรู้สึกไม่ดีจากคนอื่นที่มีต่อพวกเขาด้วย”
เมื่อสี่นกพิราบซึ่งอาศัยอยู่ที่โคนต้นไม้ที่โอลิเวียนั่งอยู่ได้ยินคำพูดของแฮร์รี พวกเขาได้กล่าวว่า “คุณคิดได้ดี”
“มันเป็นความคิดที่ดี” ดอกไม้ซึ่งเพิ่งมาที่นั่นกล่าว “ฉันก็กำลังคิดว่าทั้งหมดนี้ คำตำหนิจากการทะเลาะและความไม่ใจดีของเพื่อน ๆ จะย้อนกลับมาหาตัวเราเอง ท้ายที่สุดฉันไม่ได้ไปซ้ำความลับเล็ก ๆ ของพวกเขาทุกประการ แต่เมื่อใดก็ตามที่นกตัวหนึ่งทำสิ่งใด ก็เป็นธรรมเนียมที่จะแบ่งเบาภาระให้กับนกที่สูงขึ้นไป”
ไม่นานพวกเขาก็เกลียดชังโอลิเวียมากจนเธอต้องจากไป “โปรดอย่าตำหนิฉันถ้าฉันไม่รับผิดชอบต่อการทะเลาะของเพื่อน ๆ ของคุณ”
ทันทีที่เธอจากไป พวกเขาก็เริ่มทะเลาะกันเอง “โอ้ ที่รัก! เรื่องนี้จะไปจบที่ไหน?” กล่าวอย่างกังวลของกระรอกที่นั่งอยู่ข้างบนกำลังทานถั่ว “คุณจะลืมว่าทั้งหมดนี้เป็นความรับผิดชอบจากการทะเลาะกันของเพื่อน ๆ ของคุณ”
ก่อนหน้านั้นพวกเขาก็เริ่มเบื่อหน่ายกันและจากไปโดยรู้สึกไม่พอใจกับผู้ที่เพิ่งพูดคุยกัน
และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นทุกคืน ไม่ว่าจะเป็น ไหลบัว, นกน้ำ, นกบรีเยอร์, นกคลิกคลาคทะเล หรือ ดอกเดซี่ตาโอโดน หรือสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่มีเพื่อนทะเลาะกัน ก็จะมาหาโอลิเวีย และเธอมักจะบอกว่า: “ถ้าเพื่อนของคุณทะเลาะกัน อย่าลืมว่าคุณไม่ควรเลือกข้างใดข้างหนึ่ง เพราะความรับผิดชอบของทุกคนจะกลับมาที่ตัวคุณเอง”
ถ้าทั้งป่ารู้ทุกสิ่งที่เธอรู้ และทำทุกสิ่งที่เธอบอกพวกเขา มันคงไม่ใช่ที่ที่น่าอยู่ในยามค่ำคืนเช่นนี้
แต่ก็มีความผ่อนคลายให้กับโอลิเวียที่รู้ว่า เธอไม่ได้ทะเลาะและนำเรื่องราวของเพื่อน ๆ มาบอกต่อกัน
และจากทั้งหมดที่เธอเห็น เธอก็รู้ว่าการที่ ไม่คำนึงถึง ผู้คนรอบตัวทำให้ ใครบางคน คิดว่าตัวเอง ฉลาด กว่าผู้อื่น ทั้ง มนุษย์ หรือ อสูร