ในคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวในป่าที่น mystical ป่าเสียงกระซิบ ลูกแมวน้อยชื่อมีอาพบว่าตัวเองอยู่ไกลจากบ้าน เสียงจักจั่นร้องและลมพัดโหวงทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ต้นไม้ตั้งสูงขึ้นเหมือนยักษ์โบราณ ขยับกิ่งสั่นๆ อย่างน่าเกรงขาม
ด้วยน้ำตาที่เริ่มเอ่อในดวงตากลมโตของเธอ มีอาร้องเบาๆ “โอ้ ฉันหวังว่าฉันจะไม่หายไป! บ้านอยู่ที่ไหนกัน?” เสียงร้องไห้ของเธอก้องกังวานในความเงียบสงัดของป่า และในขณะนั้น เริ่มมีเสียงปีกกระพือขึ้นทำลายความเงียบ
“ฉันได้ยินทำนองที่น่าเศร้า,” โอลิเวีย นกฮูกผู้มีปัญญากล่าวขณะที่เธอลงมาจากกิ่งไม้ที่บิดเบี้ยว “ใครกันที่ร้องเพลงเช่นนี้ในป่าในเวลานี้?”
เมื่อมองไปรอบๆ เธอเห็นรูปร่างเล็กๆ ที่สั่นสะท้านอยู่ในแสงจันทร์ “ดูเหมือนจะเป็นลูกแมวที่หายไป,” โอลิเวียพูด พร้อมกับหัวใจที่เต็มไปด้วยความปรานีต่อสิ่งมีชีวิตน้อยที่น่าสงสาร “ฉันจะไม่มีวันหาทางกลับบ้าน!” มีอาร้องไห้ “ความมืดน่ากลัวมาก และต้นไม้เหล่านี้ดูเหมือนไม่มีทางสิ้นสุด! โอ้ ฉันหวังว่ามาตัวจะอยู่ที่นี่!”
“อย่ากลัวไปเลย เจ้าลูกน้อย,” โอลิเวียกล่าว เสียงของเธอสบายเหมือนลมเบา “ฉันไม่สามารถพาเจ้าไปบ้านได้ แต่ฉันสามารถไปเป็นเพื่อนกับเจ้าในเส้นทางกลับ”
ด้วยความหวังเล็กๆ ที่เริ่มลุกโชนในหัวใจ มีอามองขึ้นไป หาความอบอุ่นในดวงตาสีเหลืองอ่อนของโอลิเวีย “โอ้ ขอบคุณค่ะ คุณนกฮูกที่ใจดี!” มีอากล่าวอย่างตื่นเต้น
“ก่อนอื่น,” โอลิเวียเริ่ม “บอกฉันหน่อยว่ายังไงเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”
ด้วยหัวใจที่หนักหน่วง มีอาเล่าถึงการผจญภัยของเธอในค่ำคืนนั้น “ดูสิ ชื่อของฉันคือมีอา และฉันมีพี่น้องสองคน คืนนี้พวกเราจับดวงไฟใต้หน้าต่างแล้วเล่นในแสงจันทร์ จนกระทั่งมีดวงไฟส่งเสียงเข้ามาใกล้และฉันกระโดด! ฉันตกลงมาและดัง ‘ตุ้บ’ และต่อมาก็รู้ตัวว่าพี่น้องกำลังดึงหางเพื่อนเข้าบ้าน และจู่ๆ ก็พบว่าตัวเองเล็กลง มันเหมือนฉันติดอยู่ในขวด! ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ แต่แล้วมันก็มืด ป่าทำให้ฉันกลัว และฉันนั่งลงที่นี่!”
โอลิเวียหัวเราะน้อยๆ “ดูเหมือนว่าเจ้าเป็นลูกแมวที่ชอบทำให้ผู้อื่นตกใจและใช้ของวิเศษไม่ถูกทาง! เจ้าไม่รู้หรือว่ามันน่าตื่นเต้นเมื่อมันอยู่ในมือที่ถูกต้อง?”
“ฉันไม่ใช่ลูกแมวที่ชอบเล่นตลก” มีอาบ่น “ดวงไฟทำให้ฉันตกใจ”
โอลิเวียจึงกางปีกและบินเหนือไปยังต้นไม้บางต้น “ดูสิ!” เธอกล่าว “เจ้ามองเห็นแสงสีขาวอยู่ที่ไกลๆ ไหม?”
มีอาจ้องมอง “ใช่ ดูเหมือนดาวดวงน้อยแต่ใกล้กว่า”
“นั่นคือบ้านของเจ้า ลูกแมวตัวน้อย แต่ทำไมเจ้ามานั่งเศร้าอยู่ที่นี่? เจ้าไม่ปลอดภัยที่ป่าน้อยกว่าที่บ้านเลย”
“แต่ว่าฉันกลัวเกินกว่าจะไปคนเดียว!” มีอาร้องไห้
“เจ้ากล้าหาญกว่าที่เจ้าคิด” โอลิเวียกล่าวอย่างเด็ดขาด “มันเป็นเพียงในความมืดที่ความกล้าหาญส่องแสงสว่างที่สุด เจ้าถูกสร้างมาเพื่อไม่เป็นคนขลาดกลัว, ที่รัก!”
ด้วยความกล้าหาญใหม่ที่พุ่งขึ้นภายในหัวใจน้อยๆ ของเธอ มีาเดินเข้าสู่บ้านของเธอ แค่หยุดเมื่อโอลิเวียร้องเตือน “ระวังรากไม้และกองไม้! พวกมันทำให้ฉันหกล้มอย่างยิ่งเมื่อฉันมาก่อนครั้งแรก”
มีาเปลี่ยนเส้นทางตามเสียงคำแนะนำของผู้นำผู้มีปัญญา แม้ว่าเงาจะเต้นระบำใต้ต้นไม้
“และไม่ให้เบี่ยงเส้นทางของเจ้าหนี” โอลิเวียเตือน
สุดท้าย มีามาถึงหน้าบ้านของเธอในขณะเดียวกันกับที่โอลิเวียบินลงข้างๆ เธอ พระจันทร์กอดโลกไว้ในแสงวิเศษ “โอ้ ฉันลืมอะไรบางอย่าง,” มีาพูดขณะโน้มตัวลง “ท่านเป็นนกฮูกผู้มีปัญญาและแก่ แต่ท่านก็งามมาก ฉันดีใจที่เราได้พบกัน! จะบอกชื่อของท่านให้ฉันได้ไหม?”
“ฉันคือโอลิเวีย” นกฮูกผู้มีปัญญากล่าวอย่างคิดหนักขณะที่เธอเตรียมตัวออกบินในคืนที่สงบ
“แต่ไม่ต้องไปนะ,” มีาขอร้อง “ตอนนี้เมื่อคุณพูดถึง ฉันทราบว่าตัวเองมีช่องโหว่ที่จะบอกให้คุณทราบ! ฉันมีพี่ชายชื่อคิงสตันและพ sisterชื่อสเตลล่า พวกเขาคือฝาแฝด! ฉันไม่กล้าหรอกหรือ? ฉันคงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับพี่ชายของฉันกับคุณถ้าฉันไม่มั่นใจว่าคุณจะไม่ล้อเลียนฉัน”
“จงกล้าหาญเสมอ,” โอลิเวียร้องเตือนอย่างจริงจัง “ตอนนี้ไปเถอะ แล้วจงอย่าลืมฉัน”
“ฉันจะมาทักทายและบอกสุขสวัสดีแก่ท่านพรุ่งนี้” ลูกแมวน้อยพูดยิ้มแย้ม “แต่ โอ้ คุณพระ! ฉันลืมเรื่องสำคัญที่สุด! ขอให้ท่านแนะนำเกี่ยวกับของวิเศษของฉันไหม? ฉันได้ใช้มันไม่ถูกต้องมาแล้วครั้งหนึ่ง ต้องทำอย่างไรเมื่อครั้งหน้าฉันเจอดวงไฟอีก?”
“จงพูดให้น้อยลง, ลูกแมวที่รัก,” โอลิเวีย กล่าวตอบผู้มีปัญญาแล้วทำการบินขึ้นสู่ท้องฟ้าสีดาว
“โอ้,” มีาน้อยถอนหายใจให้กับค่ำคืนที่เงียบสงบ “ฉันคงจะรู้ว่าท่านจะไม่ได้บอกอะไรที่เฉพาะเจาะจง แต่ฉันจะไปขอคำแนะนำท่านอีกครั้งพรุ่งนี้”
มีาเข้าไปในบ้านใจกระเษมและได้เล่าเรื่องราวการผจญภัยของเธอให้พี่น้องฟัง พวกเขารู้สึกร้อนใจในการพบเจอนกฮูกผู้มีปัญญา
ดังนั้นคืนถัดมาซึ่งจะมาเล็กน้อยกว่าปกติ เธอจึงยื่นอุ้งเท้าของเธอออกจากหน้าต่าง และโอลิเวียผู้มีปัญญาก็นั่งรออยู่ที่บังตา นกฮูกนั่งเงียบ เหมือนกับโลกอื่นๆ ทั้งหมดใต้แสงจันทร์ที่สดใส
“ฉันไม่ทราบเลยว่าฉันกลับบ้านได้อย่างไรเมื่อตอนที่ฉันอยู่คนเดียวเมื่อคืนนี้” มีาเอ่ยด้วยเสียงขอโทษ “ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่มีท่านอยู่ด้วย”
โอลิเวียมองเข้าไปในใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ “เจ้ายังจำสิ่งที่ฉันพูดได้ไหม?” นกฮูกถามอย่างจริงจัง “มันเป็นเพียงในความมืดที่ความกล้าหาญจะส่องแสงมากที่สุด”
“ใช่,” มีากล่าวงงงวย
“ลูกแมวตัวน้อย,” โอลิเวียกล่าวต่อ “เราไม่ได้อยู่ได้จากสิ่งที่ถูกสอน เราต้องสอนตัวเราเอง ค้นหาความกล้าที่ซ่อนอยู่ในตัวเจ้า แล้วเจ้าจะไม่มีวันใช้สิ่งใดผิดเหมือนเดิม”
“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว!” มีาอุทานอย่างดีใจ “เมื่อฉันเห็นดวงไฟอีกดวง ฉันจะหลับตาแน่น และในความมืด ฉันจะเรียกความกล้ามาอีกครั้ง ขอบคุณที่มีปัญญา โอลิเวีย ขอให้ราตรีสวัสดิ์!”
มีาโบกหางอย่างรื่นเริงเมื่อโอลิเวียบินออกไปอีกครั้งในเกมหากินยามค่ำคืน และครั้งถัดไปเมื่อมีดวงไฟปรากฏ ตัวมันเองก็ถูกจับเอาไว้อย่างปลอดภัยที่หน้าต่างตลอดทั้งคืน ในครั้งนี้มีาไม่หลงทางเลย.