กาลครั้งหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิแรก ฉันกำลังบินไปมาระหว่างดอกไม้ที่โผล่หัวจากพื้นดิน ในตอนแรกฉันมีงานมากมายต้องทำ เพราะทุก ๆ รากที่ฉันพบฉันก็ลูบมันเพื่อให้ส่งยอดใหม่ขึ้นมา และสะบัดกิ่งทุกกิ่งเพื่อให้มันแข็งแรง แต่สุดท้ายงานของฉันก็เกือบจะเสร็จสิ้นแล้ว
แล้วฉันก็มาที่ดอกไม้ขาวเล็กๆ ที่กำลังเหี่ยวอย่างมาก ฉันเห็นว่ากลุ่มมดกำลังขนเศษดินออกจากรากของมัน ซึ่งฉันพูดว่า:
“พวกแกเป็นศัตรูที่เลวร้าย ดูแลธุรกิจของพวกแกให้ดี หากพวกแกแตะต้องรากของดอกไม้ดอกนั้น ฉันจะลงโทษพวกแกแน่”
แต่พวกมันไม่สนใจ
“ฉันจะทำให้พวกแกต้องชดใช้สำหรับเรื่องนี้” ฉันร้องออกไป และหยิบไม้เท้าของฉันเพื่อจะลงโทษพวกมัน ในขณะที่หัวของดอกไม้ถูกกดทับด้วยดินที่ชื้น
ดังนั้นฉันจึงใช้ไม้เท้าของฉันแตะไปที่ดอกไม้ แต่ดอกไม้นั้นก็ยังเหี่ยวอยู่ดี ฉันจึงแตะอีกครั้ง เพราะฉันพบว่ามดขี้โลภนั้นกำลังเพิ่มกองดินอย่างรวดเร็วจนฉันกลัวว่าจะไม่มีดอกไม้เหลืออยู่ถ้าฉันไม่กระจายมันไป และจากนั้นฉันสังเกตว่ามดกำลังเต้นรำรอบ ๆ กองดิน ดังนั้นฉันจึงเขย่าไม้ที่อยู่ในมือของฉัน และดินทั้งหมดก็ปลิวออกจากรากของดอกไม้
มหยุดเต้นรำ แต่พวกมันก็ไม่ได้ไปไหน พวกมันมองไปที่กองดินด้วยตาฉายแววเหล่านั้น ตอนนี้ฉันมีความหวังว่าดอกไม้จะยกหัวขึ้น ฉันรอคอยและรอคอย เพราะฉันคิดว่าฟลอร่านางฟ้าดอกไม้ควรจะได้เวลาจูบตาและดอกไม้ของรากและกิ่งเหล่านั้น
แต่ฟลอร่าก็ไม่มา เพราะมันเริ่มมืดแล้ว ดังนั้นฉันจึงออกเดินไปเพื่อค้นหาดอกไม้ที่ใหญ่ขึ้น แต่ถึงแม้ว่าฉันจะใช้เวลาไปไม่กี่นาทีในป่าเต็มไปด้วยดอกไม้ ฉันก็พบว่าเวลามันล่วงเลยไปมากแล้ว
ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว และฟลอร่าก็ยังไม่มา ฉันบินไปที่จุดที่ดอกไม้เติบโต แต่ไม่เห็นฟลอร่าเลย ฉันเรียกหาเธอ แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับ
ฉันกลัวมาก ฉันลูบและสัมผสดอกไม้ที่เหี่ยว แต่มันกลับเหี่ยวลงไปอีก
“เดี๋ยวฉันจะนำเธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง” ฉันพูด และฉันยกดอกไม้อย่างเบาๆ ในมือของฉัน “ฉันจะไปหาฟลอร่า แล้วฉันจะพานางฟ้าหลายตัวมาดูเธอและปรึกษากันเกี่ยวกับเธอ อย่าให้ตายไปหมดในขณะที่ฉันหายไปนะ”
ดังนั้นฉันจึงบินออกไปด้วยพลังทั้งหมดของฉัน และเมื่อฉันถึงเนินเขาที่นางฟ้าอาศัยอยู่ ฉันเรียกฟลอร่าดัง ๆ แต่ไม่ตอบรับ จากนั้นฉันก็ร้องออกไป “นางฟ้าที่ดีทุกตัว โปรดมาช่วยฟลอร่านางฟ้าดอกไม้ที่ป่วย”
และนางฟ้าที่ดีทั้งหมดก็มาที่นี่
“กลิ่นของดอกไม้นี่น่ากลัวจัง ฉันไม่เคยได้กลิ่นมันเข้มข้นอย่างนี้มาก่อน” ตัวหนึ่งบอก
“พวกเขาต้องออกดอกมากมาย” อีกตัวกล่าว
“ฉันคิดว่ามันอาจจะฝนตก” ตัวหนึ่งพูดอีก
“ไม่ ไม่” ฟลอร่า กล่าว “ดอกไม้ในทุ่งจะตายลงเร็ว ๆ นี้เพราะความฉุนของดอกไม้ และเพราะฝนไม่ตก ดังนั้นคุณควรจะไม่มีความสงสัยมากกว่าถ้าคุณมองเห็นมันด้วยตาของคุณ ถ้าต้นไม้หยุดให้ใบ ดอกไม้ที่น่าสงสารก็จะตายเร็วกว่านั้นอีก ดังนั้นคุณจะแนะนำฉันได้อย่างไร?”
นางฟ้าทั้งหมดเงียบ ฉันขยี้หัวและคิด แล้วกระซิบอะไรบางอย่างให้ฟลอร่า
“ธรรมชาติมีความรักและความเกลียดชัง และยังมีการเฉลิมฉลองและการอดอาหารด้วยนะ” ฟลอร่าพูดด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพ
“คุณสามารถลองได้” นางฟ้าผู้ยากไร้พูด และเธอก็ไปยังอีกส่วนหนึ่งของสวนและลูบดอกไม้ทุกดอกที่เติบโตบนต้นไม้ จากนั้นฟลอร่าในขณะที่รู้สถานที่ที่นางฟ้าทั้งหมดอาศัยอยู่ ก็หมุนหลังไปสามครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้นว่า ธรรมชาติหันไปและจูบดอกไม้ทั้งหมด
ดังนั้นฟลอร่าจึงหยิบดินเพียงจับหนึ่งกำในมือของเธอ แล้ววางลงบนดอกไม้บนเนินเขา และในทันใดนั้นธรรมชาติก็มาจูบมัน และที่ดียิ่งกว่านั้น เจ้าของก็เอาเศษดินที่มดนำมาออกไป
ดวงอาทิตย์ส่องแสงและดอกไม้เบ่งบานเมื่อฉันมาถึง และฉันเริ่มร้องเพลงแห่งความสุข
มดกำลังเต้นรอบฟลอร่า เพราะเธอยังไม่มีเวลาที่จะไปดูแลดอกไม้ในทุ่งในเวลานั้นเลย
“และพวกเขายังได้นำเตียงมาให้เธอ เพื่อให้เธอหลับได้ดีขึ้น เพราะคุณรู้ว่าเธอไม่สามารถนอนหลับได้ดีเมื่อคืนที่ผ่านมา” หนึ่งในนางฟ้ากล่าว
ไม่มีนางฟ้าตัวอื่นพูดอะไรมากนัก แต่มีสามตัวที่เข้าไปในบ้านมด ซึ่งพวกเขาแอบดูและเห็นว่าพวกเขาจะตายกันในเร็ว ๆ นี้
“และเราเองก็จะตายเร็ว ๆ นี้” หนึ่งในนั้นกล่าว “เพราะเช้าตรู่มีน้ำค้างตกลงมาที่หลังคาทั้งคืน เพราะสถานที่นี้เริ่มร้อนเกินไป และน้ำตาของฟลอร่าทำให้มันไม่สามารถปิดลงได้ หรือเราอาจตื่นขึ้นมาเร็วกว่านี้”
ตอนนี้ฉันไม่โกรธเคืองต่อศัตรูที่อ่อนแอเลย เพียงเพราะพวกเขาเต้นแทนที่จะวิ่งไปยังดินที่พวกเขากำลังลากออกเมื่อดอกไม้เหี่ยว ดังนั้นฉันจึงถอนหายใจอย่างลึก
ฟลอร่าเธอหันมองมาที่ฉันและกระซิบว่า “อย่าเศร้า”
จากนั้นมดทั้งหมดก็ลากรถขยะสามคันเข้าไปในปราสาทที่ว่างเปล่า ซึ่งล้มอยู่ด้านหนึ่ง
มดตัวหนึ่งลื่นไปอยูหลังผ้าม่านและสีมันให้ทั่ว และมันก็ดูเหมือนเป็นผ้าทอที่สวยงามมาก เพราะเมื่อก่อนฉันเคยไปงานเลี้ยงอันใหญ่ที่ปราสาทของพระราชา และเห็นในห้องทั้งหมดมีแต่ผ้าทอแขวนอยู่หรือม่านขึ้น ดังนั้นฉันจึงคิดว่าฉันอาจจะพูดเล่น ๆ บางอย่างนี้
ฟลอร่าก็นั่งอยู่ที่โต๊ะเมื่อฉันเห็นว่ามดตัวเลวเหล่านั้นตั้งใจจะกินอาหารทั้งหมดที่พวกมันสามารถขนมาได้ ซึ่งอยู่ในซากที่พวกมันลากเข้ามาเพื่อจัดงานเลี้ยง ฉันจึงเอาทั้งหอคอย ทั้งสร้างไว้หมดไป ดังนั้นจึงไม่มีอาหารเหลืออยู่สำหรับพวกมัน ฉันแน่ใจว่าพวกมันไม่มีอะไรน้อยไปกว่าที่พวกมันนำมาจากเขา
ดังนั้นฟลอร่าจึงลุกขึ้น และเมื่อเธอหมุนตัวเพื่อจะออกไป เธอก็เห็นว่าไม่มีอาหารอยู่ตรงที่นั่งของเธอ ดังนั้นเธอจึงไปดูแขกที่หัวเราะ แต่โอ้! ความน่ากลัว! ฟลอร่านางฟ้าดอกไม้กำลังจะนอนอยู่ในโลงศพเดียวกับกบ ซึ่งจะนอนอยู่ในโลงอีกอันหนึ่งเหมือนเตียงที่มีม่านรอบ แต่ก็ไม่ใช่เตียงของเจ้ากบผู้สุภาพ และพวกเขาก็ถูกปล่อยหรือตาย หรือกระโดดลงไปจะมาร่วมกับความตาย
ฟลอร่าอยู่ไม่นาน แต่ธรรมชาติก็แต่งตัวให้เธอ จนทำให้เธอปรากฏตัวเพียงอีกครั้งเดียว และเธอก็มีความสุขมากจนยิ้มให้เราทุกคน สิ่งควบคุมทั้งหมดที่เธอมีเธอจัดเก็บใส่กล่องและคลุมด้วยพรมซึ่งมดคิดว่าพวกมันได้ฉีกมันขึ้นมาเพื่อคลุมบนอาหารของพวกมันและทำให้เต็นท์ดีกว่า
มดทั้งหมดนั่งอยู่ภายในด้วยความกลัว ดังนั้นฉันจึงบิดกล่องระหว่างมดแต่ละตัวและวางมันไว้ข้างหน้าพวกมัน แต่สุดท้ายฉันจึงไม่พูดว่า พระองค์ไม่ต้องการอะไร และพวกมันก็สวมหมวกสองใบบนศีรษะของแต่ละตัว และซากทั้งหมดก็ตกใส่พวกมัน และทีละตัวก็ถูกบดขยี้ให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ดังนั้นเมื่อแม้ว่าพวกเขาจะจัดงานเลี้ยงได้อย่างยอดเยี่ยม แต่พวกเขาก็ไม่ได้หาอะไรรับประทานเลย
ไม่มีการทะเลาะหรือพูดคุยกัน ฟลอร่าที่ยิ้มแย้มจับมือธรรมชาติ และเป็นเช่นนั้นฟลอร่าจึงไม่ได้มาในเช้าถัดไป
วันเวลาผ่านไป กลุ่มดอกไม้ทั้งหมดยังคงมีกลิ่นหอมอย่างเข้มข้น และยังมีดอกไม้ดอกหนึ่งที่ก้มหน้าลงตาย ดังนั้นในที่สุด ในช่วงเวลาหนึ่งระหว่างทั้งสอง ฉันก็รู้สึกเหนื่อยและไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป
แต่มีผู้รับหลายคนมาถึงเพื่อต้อนรับผู้ที่มาพร้อมกับเจ้าชายที่ฉันยังไม่เคยเห็นมาก่อน สำหรับต้นออมแอบนั้นดีในสภาพอากาศที่ดีนี้ และธัญพืชป่าอยู่บนเพดาน มีสายน้ำทองส่องสว่างในนั้น
ถ้าฉันสบายอยู่และมีการคลุมปกคลุมตลอดเวลาเหนือเส้นทางและคลุมไปทั่วgที่นั่นคุณก็สามารถจินตนาการได้ว่ามีเต็มทรวงอก
แต่ฟลอร่าก็ยังคงมาหอมจูบฉันที่ด้านข้างที่ดีของฉัน
และฉันก็ทุ่มเทความพยายามในการบิน แม้ว่า ฟลอร่าจะจูบด้านอื่นของฉัน