เมื่อค่ำคืนมาเยือน ขณะที่ดวงอาทิตย์ลาลับไปใต้ขอบฟ้า ทิ้งร่องรอยความสวยงามของสีม่วงและทองเอาไว้ ป่าที่กระซิบเริ่มมีชีวิตชีวา นี่คือช่วงเวลาอันศักดิ์สิทธิ์ที่สัตว์ต่างๆ หยุดชั่วคราวในจังหวะชีวิตอันวุ่นวาย เพื่อเปิดทางให้กับท่วงทำนองที่คืนสามารถสร้างขึ้นได้เพียงอย่างเดียว
ข้าพเจ้าขอแนะนำตัวเอง ข้าคือโอลิเวอร์ นกฮูกที่สังเกตเห็นทุกอย่าง อาศัยอยู่ในป่าที่น่าอัศจรรย์นี้ นั่งอิงอยู่บนกิ่งไม้ของต้นไม้ที่ข้าชอบที่สุด จากมุมนี้ ข้าสามารถมองเห็นโลกเบื้องล่างได้ ทุกคืนก่อนที่ดวงดาวจะระเบิดออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ ข้าก็โน้มตัวเข้าไปฟังต้นไม้ที่กำลังพูดคุยกันอย่างสงบ พวกมันแบ่งปันเรื่องราวจากยุคสมัยที่ผ่านมาซึ่งถูกซ่อนไว้ในวงแหวนเก่าแก่ของพวกมัน
แต่ในคืนนี้ อากาศกลับมีน้ำหนักแปลก ๆ ข้าหรี่ตามองไปที่สัตว์ในป่าเพื่อนของข้า—หมาจิ้งจอกและกวางดูเหมือนจะไม่แน่ใจ เหมือนกับตัวข้าเอง ต้นไม้กระซิบพูดคุยกันด้วยอารมณ์ที่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ฟังให้ดี เพื่อนรัก” เอลดร้ากล่าวเสียงลึกลับ ต้นวิลโลว์แก่ที่มีกิ่งก้านสัมผัสกับพื้นป่า “สัตว์ดึกดำบรรพ์ไม่สบายใจ มีการแบ่งแยกในแผ่นดิน การเปลี่ยนแปลงกำลังมา”
“อู้ อู้” ข้ากระฮูกเบา ๆ ยืดหูของข้าให้ใกล้ขึ้น เสียงกระซิบต่ำเหมือนละอองหมอกยามค่ำคืน
“โอลี่ ที่รัก” เสียงของเอลดร้าผ่านใบของเธอ มาที่ข้าโดยตรง “ความรู้ของเรามิได้มีไว้สำหรับเราเพียงผู้เดียว เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะแบ่งปันสิ่งที่เราบอก”
นั่นจริงหรือ? แต่จะทำอย่างไร? ความคิดของข้าลอยไปเหมือนก้อนเมฆข้างบน ขณะที่ข้าพิจารณาความรับผิดชอบใหม่นี้
หมาจิ้งจอกยกหูขึ้น สร้างความเงียบที่หนักอึ้งให้ดับลง “เราจะทำอย่างไรดี?”
กิ่งก้านของเอลดร้าสั่นเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอคล้ายกับฟ้าผ่าที่ไกลออกไป “เชื่อมโยง! แม่น้ำ อากาศ และดินแดน—สิ่งเหล่านี้ทำให้เรารวมกัน กล่าวเสียงปัญญา เชื่อมเส้นทางที่กำลังคลี่คลาย”
ความเข้าใจเริ่มเบ่งบานในตัวข้าเหมือนกับดอกไม้ที่ได้รับการประทานจากพระอาทิตย์ ข้ารู้ว่าการฟังเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ; ข้าต้องเลี้ยงและแสดงปัญญาที่ซ่อนอยู่ในเสียงกระซิบนั้น
จากนั้นลมพัดผ่านป่าอย่างแรง พาเสียงจากดินแดนไกลออกไป ข้าจะไม่มีวันลืมต้นโอ๊คโบราณที่โน้มตัวข้ามน้ำจากเมืองวัดใกล้แนวเขาอาราส ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในหมู่สัตว์ต่างๆ ว่า เมืองลูกแห่งรุ่งอรุณ ฝนหรือแดด หนาวหรือไฟ ต้นโอ๊คไม่เคยลืมที่จะส่งสารการเต้นของหัวใจในแต่ละวันของพลเมืองในเมือง
“ข่าวดีจากทางเหนือ!” เขาจะคำราม “น้ำพุแห่งชีวิตกลับมาอีกครั้ง!”
และด้วยข่าวนี้ เสือภูเขาจะเลียฟันของเขา “อืม เช้าแล้วเพื่อนๆ!”
แต่ไม่นานต้นโอ๊คได้แชร์ข่าวที่น่าตกใจ พลเมืองในเมืองกำลังเล่นเกมสงคราม กระทบเรียกเสียงดนตรีที่สะท้อนคำท้าทายของพวกเขาตลอดคืน ป่ารู้สึกไม่สบายใจ และหัวใจของข้าหนักอึ้ง ข้ากระฮูกเบาๆ ไปยังดวงจันทร์ที่อยู่ข้างบน นี้คือความก้าวหน้าหรือ? มนุษย์จะหันมากินเนื้อเพื่อนบ้านได้อย่างไร? ปัญญาได้ล้มเหลวพวกเขาได้อย่างไร?
วันผ่านไป ข้าและเพื่อนๆ รอคอยข่าวของชัยชนะหรือหายนะจากต้นโอ๊คอย่างกระตือรือร้น รายงานที่น่าตื่นเต้นเกี่ยวกับนักเล่นดนตรีผู้เชี่ยวชาญที่สร้างเพลงแห่งความกล้าหาญก็ลอยเข้ามาในหูของข้า ข่าวของพลเมืองในเมืองที่สามารถเอาชนะศัตรูทำให้เสียงในอากาศมีชีวามากขึ้น
แต่จากนั้น…ความเงียบ наступила ต้นโอ๊คได้หยุดมีอยู่แล้วหรือ? พลเมืองในระยะใกล้เขาถูกความกระหายเลือดทำให้หายนะ? ไม่ วันต่อมา ข่าวจากต้นโอ๊คก็เริ่มส่งข่าวออกมาอีกครั้ง
“น้ำพุแห้งแล้ว! กบที่ร้องเสียงหายไปแล้ว! ไม่มีเพลงใดที่จะเฉลิมฉลองชัยชนะ! มีความอดอยากน่าหวาดกลัวอยู่เหมือนไShadow บนแผ่นดิน!”
โอ้ สัตว์ต่างๆ เช่น หมาจิ้งจอก สุนัขป่า และกวางฟังด้วยความใส่ใจอย่างมาก
ในเช้าวันหนึ่งที่เย็นยะเยือก เสียงกระซิบของเอลดร้ากระตุ้นให้ข้าไปที่ลานใกล้เคียง กลุ่มกระต่ายสีเทาอายุมากนั่งรวมกันอยู่รอบๆ สัตว์เก่าแก่ที่พวกเขานับถือสุดยอด ผู้นำผู้อาวุโสของพวกเขา ที่เล่าเรื่องราวที่ขมขื่นเกี่ยวกับศัตรูที่สังหารจำนวนมากและจับเจ้าชายจากดินแดนที่ตรงข้าม
ข้าพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ข้าต้องการให้คำพูดของความหวัง “อย่าท้อแท้ กระต่ายที่รัก ยังมีคุณธรรมในแฟนตาซี รังสรรค์ภาพของบ้าน กระตุ้นความฝันครั้งเก่า และอยู่ในจินตนาการของพวกเจ้า—อย่างน้อยที่นั่น สันติก็ยังคงอยู่”
บางคนพึมพำอยู่ในคำแนะนำของข้า แต่ข้าก็พูดต่อ “ท่านไม่ได้มอบชุดการแสดงอันชาญฉลาดให้กับข้าเพื่อเพลิดเพลินไปกับความมืดมัวใช่หรือ? ข้า ทำหน้าที่เป็นเจ้าชายที่เกิดมา ไม่ได้ทำได้ดีในสายลมหรือ? ข้าเป็นคนตลก เหมือนกับพวกท่าน และเราทุกคนก็หัวเราะ”
เมื่อถึงตอนนั้น หัวใจของหนุ่มสาวก็นิ่มนวลไปด้วยเสียงหัวเราะ ความทรงจำเป็นการละลายที่ดีเยี่ยม
เมื่อมีพลัง ข้าได้ให้แสงสว่างของรุ่งอรุณ สอนทุกคนที่ข้าพบให้ค้นหาความสบายในความฝันของสันติท่ามกลางการทดสอบต่างๆ
เมื่อดวงจันทร์ค่อยๆ จางไป และข้าบอกลาครั้งสุดท้าย ข้าก็สงสัยว่า: มันเป็นป่าที่เลือกข้าหรือ ข้าที่เลือกป่า? ในการเต้นรำแห่งการดำรงอยู่ อาจเป็นไปได้ว่าเราทุกคนได้ทอโยงโชคชะตาของเราเข้าด้วยกัน
ตอนนี้ เมื่อแสงแรกของรุ่งอรุณทาสีป่าให้เป็นสีม่วงนุ่ม ข้าปิดตา พร้อมที่จะต้อนรับความฝันที่จะพาข้าไปจนถึงค่ำคืน ใช่ ฟังคือการสร้างความเข้าใจ และในความเข้าใจเราได้ทอผ้าของปัญญา หากต้นไม้กระซิบอีกครั้งในค่ำคืนนี้ ข้าจะพร้อม ด้วยความจริงใหม่ที่จะทำการแบ่งปันตอบแทน