กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนห่างไกลที่เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าและทะเลสาบที่เปล่งประกาย มียูนิคอร์นที่อ่อนโยนชื่อว่า สปาร์คเคิล ขนของเธอขาวดั่งหิมะ และหางของเธอเปล่งประกายเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว ทุกเย็นเมื่อพระอาทิตย์ลอยต่ำ สปาร์คเคิลจะเดินไปตาม ทุ่งมหัศจรรย์ ที่นางฟ้าป่าเต้นรำและร้องเพลงอย่างมีความสุข
วันหนึ่ง ขณะที่พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า สปาร์คเคิลสังเกตเห็นว่าทุ่งที่เธอรักเงียบผิดปกติ นางฟ้าที่มักจะบินวนรอบตัวเธอกลับไม่มีให้เห็น เธอรู้สึกเป็นห่วงและตัดสินใจที่จะสืบสวน
เมื่อเธอเดินไปตามทางที่คุ้นเคย เธอพบกับนกฮูกแก่ที่นั่งอยู่บนต้นไม้เก่า “นกฮูก คุณเห็นเพื่อนของฉันหรือเปล่า?” เธอถาม โดยมีน้ำหนักของความกังวลในใจ
“พวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากคุณ สปาร์คเคิล” นกฮูกตอบ “มีโทลล์ที่หงุดหงิดชื่อว่า บลัสเตอร์ได้ลงมาจากภูเขาของเขาและจับตัวนางฟ้าไว้ พวกเขาถูกซ่อนในถ้ำของเขา และมีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเขาได้”
“แต่ฉันจะช่วยได้อย่างไร? โทลล์ใหญ่และน่ากลัว และบลัสเตอร์คือคนที่เลวร้ายที่สุด!” สปาร์คเคิลสั่นสะท้านเมื่อคิดถึงการเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตเช่นนั้น
“หัวใจที่แข็งกระด้างที่สุดสามารถถูกละลายด้วยความรักและความใจดี” นกฮูกแนะนำ “บางทีธรรมชาติที่อ่อนโยนของคุณอาจเข้าถึงเขาในวิธีที่ไม่มีใครอื่นสามารถทำได้”
หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ และรวบรวมความกล้าทั้งหมด สปาร์คเคิลจึงเดินทางขึ้นไปตามทางที่คดเคี้ยวไปยังถ้ำของบลัสเตอร์ ยิ่งเธอเข้าใกล้ เสียงของนางฟ้าก็ยิ่งดังขึ้น ในขณะที่พวกเขาเสียใจเรื่องโชคชะตาของตนเอง เมื่อถึงประตูถ้ำ เธอเรียกร้อง “บลัสเตอร์! ฉันรู้ว่าคุณอยู่ในนั้น โปรดปล่อยเพื่อนของฉันไป!”
“พวกเขาเป็นนักโทษของฉันตอนนี้!” เสียงดังจากภายในถ้ำตอบ “คุณต้องการอะไร ม้าแวววาว?”
หัวใจของสปาร์คเคิลเต้นแรง แต่เธอจดจำคำพูดของนกฮูก “ฉันมาไม่ใช่เพื่อสู้ แต่เพื่อนำความสุข คุณต้องเหงาและเศร้าใจมากที่จะจับนางฟ้าไว้ ถ้าคุณปล่อยมันไป ฉันจะเป็นเพื่อนของคุณและไปเยี่ยมคุณทุกเย็น”
“ไปให้พ้น!” บลัสเตอร์คำราม แต่ทันใดนั้นเสียง “ท็อก! ท็อก! ท็อก!” ดังก้องในถ้ำ มันคือเข็มนาฬิกายายยักษ์ที่ไม่เคยตีระฆัง เมื่อบลัสเตอร์ยกแขนที่แข็งแกร่งไปตีที่นาฬิกา แต่นาฬิกากลับส่งเสียงเคาะที่ดังที่สุดและมีความสุขที่สุด “ดง!”
“โอ้ ปิดสิ่งน่ากลัวนี้หน่อย!” โทลล์บ่นพลางปิดหูของเขา แต่เสียงนาฬิกากลับดังขึ้นอีก
ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน สปาร์คเคิลก้าวไปข้างหน้าและเริ่มร้องเพลงที่มีมนต์ขลัง เต็มไปด้วยความสุขในใจ เสียงนาฬิกาหยุดตี เพราะเสียงของยูนิคอร์นมีความงดงามยิ่งกว่า นางฟ้าที่เคยร้องไห้ปิดตาของพวกเขาและปล่อยให้เพลงโอบล้อมพวกเขาดุจผ้าห่มอุ่น
ก้าวเข้าไปใกล้ สปาร์คเคิลกล่าวอย่างอ่อนโยนกับโทลล์ “คุณจะเข้าร่วมกับเรามั้ย บลัสเตอร์? คุณอยู่คนเดียวมานานมาก ให้มิตรภาพรักษาหัวใจของคุณเถอะ” อย่างน่าประหลาดใจ โทลล์หยุดและฟัง
เพลงยังคงดำเนินต่อไปราวกับมันมีชีวิตของตัวเอง ห่มเวทมนตร์ในบรรยากาศนั้น สำหรับครั้งแรกในหลายปี โทลล์รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แปลกประหลาดกระจายไปทั่วร่างของเขา น้ำตาหยดลงแก้มของเขา ผสมกับโคลนและสิ่งสกปรกจากใบหน้าไม่เคยล้าง
เสียงเพลงหยุดลง และนางฟ้าลืมตาขึ้น รู้สึกสดชื่นราวกับเพิ่งตื่นจากการนอนหลับยาวนาน “คุณช่วยเราไว้ สปาร์คเคิล!” พวกเขาร้องตื่นเต้นในเสียงเดียวกัน
ด้วยการพยักหน้าอย่างถ่อมตน สปาร์คเคิลชี้ให้เห็นถึงโทลล์ “และอย่าให้เราลืม บลัสเตอร์ ซึ่งตอนนี้จะเป็นเพื่อนของเรา?”
นางฟ้าที่เคยกลัวเข้ามาหาโทลล์ด้วยความใจดีในสายตา บลัสเตอร์ ซึ่งได้รับความรักที่ไม่คาดคิดนั้น ก้มศีรษะและกล่าว “ฉันขอโทษที่จับคุณไป จะให้อภัยฉันมั้ย?”
จากวันนั้นเป็นต้นมา สปาร์คเคิลเยี่ยมบลัสเตอร์ทุกเย็น บ่อยครั้งนางฟ้าจะร่วมกับพวกเขา ร้องเพลงที่ก้องกังวานทั่วภูเขา ในเวลานั้น หัวใจของบลัสเตอร์ซึ่งเคยแข็งเหมือนหิน กลับอ่อนโยนลงอย่างเต็มที่ นาฬิกายายเก่าเริ่มมีเพื่อน และพวกเขาได้ร่วมสนุกกับการทำเพลงอีกครั้ง
และดังนั้น เรื่องราวของสปาร์คเคิล ยูนิคอร์นผู้เอาชนะความเกลียดชังด้วยความรัก ก็แพร่กระจายไปทั่วแผ่นดิน สอนให้ทุกคนเห็นว่าฝนที่สดใสที่สุดส่องสว่างมาจากภายใน ที่ซึ่งความใจดีอาศัยอยู่