ในมุมหนาวเหน็บของโลกที่มีลมเย็นพัดผ่านคลื่นอยู่ มีเพนกวินน้อยที่สามารถบินได้ชื่อว่าเป๊ปปี้ เขาไม่เหมือนกับเพนกวินทั่วไป—ปีกเล็กของเขาช่วยให้เขาสามารถโบยบินเหนือผิวน้ำ ทำให้ทักษะการว่ายน้ำของเขาน่าทึ่งเป็นอย่างมาก ในแต่ละวัน เป๊ปปี้จะนั่งอาบแดดและเล่นกับเพื่อน ๆ แต่วันหนึ่ง เกิดเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดาขึ้น
ขณะที่เขากำลังเล่นอยู่บนแผ่นน้ำแข็งลอยน้ำ เขาเห็นสิ่งหนึ่งที่ส่องแสงอยู่ใต้ผิวน้ำ ด้วยการว่ายเป็นวงกลมอย่างมุ่งมั่น เป๊ปปี้ดำน้ำลงไปและดึงวัตถุที่น่าทึ่งขึ้นมาบนพื้นน้ำแข็ง—ขวดที่สวยงาม! ด้วยความตื่นเต้นที่พล่านอยู่ในตัว เป๊ปปี้พยายามเปิดจุกขวด กดแรงๆ จุกหลุดออก และเมื่อเขาเปิดขวดออก สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือแผ่นกระดาษที่เหลืองน่าดูลอยออกมา
เขาเปิดมันทันทีและพบว่าเป็นแผนที่สมบัติที่มีเครื่องหมาย ‘X’ สีแดงใหญ่ตรงจุดใต้น้ำตก “สมบัติ! สมบัติ!” เป๊ปปี้ร้องด้วยความดีใจ “ฉันจะเป็นเพนกวินที่รวยที่สุดในทะเลเย็น!” แต่เมื่อเขามองใกล้ ๆ กับแผนที่ ความผิดหวังเข้ายึดครองเขา “โอ้พระเจ้า! ฉันไม่เข้าใจรูปทรงพวกนี้เลย! ฉันไม่สามารถอ่านแผนที่ได้เอง ฉันต้องหาคนมาช่วยฉันซะแล้ว”
ทันใดนั้น เพื่อนของเขา แซนดี้แมวน้ำว่ายน้ำผ่านมา แซนดี้เป็นแมวน้ำที่เป็นมิตรและฉลาดมาก เป๊ปปี้เรียกออกไป “แซนดี้! มาที่นี่หน่อย! ดูสิ! ฉันพบอะไร!” แซนดี้ปรบฟลิปเปอร์ของเธอด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นสมบัติที่เป๊ปปี้ค้นพบ เป๊ปปี้ภูมิใจเปิดแผนที่ให้ดู “คุณช่วยฉันอ่านมันได้ไหม?” เขาถาม
แซนดี้มองไปที่แผนที่ “ให้ฉันดูหน่อยนะ!” เธออุทานขณะที่เธอหมุนกระดาษและสำรวจจากมุมต่างๆ “มีวิธีเดียวที่จะรู้ว่ามีสมบัติจริงหรือไม่! มาสวมหมวกและเสื้อโค้ตกันเถอะ เพราะอากาศมันเย็นมาก และไปหาสถานที่ที่เครื่องหมายของแผนที่อยู่กันเถอะ”
โดยไม่รอช้า พวกเขาสวมเสื้อผ้าหน้าหนาว: ‘หมวก’ ทำจากสาหร่ายและ ‘เสื้อโค้ต’ อบอุ่นที่ทำจากปะการังอ่อน พวกเขาออกเดินทางไปในทิศทางที่แซนดี้คิดว่าง่าจะดีที่สุด
“นี่เป็นภูเขาน้อย” แซนดี้กล่าว โดยชี้ฟลิปเปอร์ของเธอไปทางทิศตะวันตก “เราขึ้นไปข้ามมัน หรือเราอาจพลาดสมบัติ” ดังนั้นพวกเขาจึงปีนขึ้นและหลังจากเหนื่อยล้าเล็กน้อย พวกเขาก็สนุกสนานลงสู่หุบเขาสีเขียวที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใสและต้นไม้ที่หวาน
“สถานที่นี่น่าอัศจรรย์มาก!” เป๊ปปี้อุทาน “ฉันเคยบินผ่านที่นี่ แต่ไม่เคยเห็นหุบเขาที่สวยงามนี้เลย” แซนดี้ยิ้มและกระพริบตา “เพราะว่าคุณบินอยู่ข้างบน, เป๊ปปี้! ฉันซึ่งอยู่ในน้ำสามารถมองเห็นทั้งด้านบนและด้านล่างได้!”
สิ่งถัดไปที่พวกเขาทำคือขึ้นเนินเขาน้อยไปอีกครั้งและเข้าสู่หุบเขาที่สอง แซนดี้ขมวดคิ้ว “โอ้พระเจ้า! ทั้งหมดที่นี่ดูเหมือนผ้าห่มเลย!” เธอกล่าว “ตอนนี้ฉันต้องสังเกตแผนที่สมบัติของเราอย่างใกล้ชิด!”
“มีอะไรหรือเปล่า?” เป๊ปปี้ถาม
“มีสี่แถบ,” แซนดี้กล่าว “และเชื้อไร้ตัวนี่, ที่นั่น และที่นั่นดูเหมือน แต่หยุด!” เธอกรีดร้องด้วยความดีใจ “ใช่! ฉันเห็น! ไปที่แถบ ‘ทะเล’ ก่อนเลย มันดูเหมือนจะมี ‘คลื่น’ แต่ฉันไม่เห็นวิธีเข้าไปตอนนี้”
“โอ้! ฉันสามารถดำน้ำไปได้!” เป๊ปปี้พูด และเขาก็กระโดดเข้าไป ด้วยการดำน้ำครั้งใหญ่ เขาเชิดหัวขึ้นและปล่อยให้กระแสน้ำพาเขาไป จนเมื่อหายใจได้ เขามองขึ้นและตะโกน “โอ้! รีบมาเถอะ!” และในขณะที่แซนดี้รีบมายัง เป๊ปปี้มองเห็นสิ่งที่ส่องแสงอยู่ใต้พวกเขา—ไข่มุกใหญ่!
พวกเขาทั้งคู่ได้ขึ้นสู่ผิวน้ำ โดยการเตะและพัดปีก “นั่นโชคดีมากไหม?” แซนดี้พูดขณะที่เธอวางไข่มุกที่ใหญ่ผิดปกติลงในกระเป๋า “นั่นคือหนึ่งในสี่ของสมบัติ!”
จากนั้นมองไป พวกเขาเห็นแถบถัดไป—‘ป่า’—ซึ่งดูเหมือนว่าเป็นที่ที่พวกเขาคุ้นเคยในฤดูหนาว แซนดี้และเป๊ปปี้ว่ายน้ำไปที่นั่นทันที ข้าง ๆ ชายฝั่งพวกเขาสังเกตเห็นลูกโอ๊กสีเขียวเล็ก ๆ ที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้ แซนดี้หยิบมันขึ้นมาและพูดว่า “นี่คืออีกหนึ่งส่วนของสมบัติ”
จากนั้น ดำน้ำอีกครั้ง พวกเขาทั้งสองเก็บดอกเดซี่ที่มีดอกสีขาวที่เคลือบด้วยน้ำค้างจากแถบ ‘ทุ่งหญ้า’ ใกล้กับชายฝั่ง และที่นี่มีชิ้นใหญ่ของรังผึ้งซึ่งเป็นสมบัติจากแถบสุดท้าย—‘ครอคัส’ ขนาดใหญ่!
ดังนั้น พวกเขาพบสมบัติสี่ชิ้นจากแถบและสถานที่ และสงสัยมากว่าใครทำอย่างเร่งรีบในการซ่อนพวกมันไว้ทั้งหมด โดยพวกเขาเคี้ยวเนื้อน้ำผึ้งกัน แซนดี้จึงรู้สึกตื่นเต้น และดีใจที่พบว่าเป๊ปปี้สามารถตามทันเธอในจุดที่คลื่นไหลอย่างเร็วที่สุด
“เช่นกัน แต่ฉันรีบเกินไปที่จะดำน้ำ” แล้วพวกเขาทั้งคู่ตกลงกันและปรากฏตัวอยู่ใต้และเหนือผิวน้ำ จนในที่สุดพวกเขามาถึงรูของแซนดี้ในหน้าผา
เมื่อแซนดี้โผล่หัวออกมาที่ประตู เธอพูดว่า “ฉันดีใจที่เราได้พบสมบัติ, เป๊ปปี้; แต่ฉันดีใจมากกว่านั้นอีกที่เราได้ประสบการณ์การผจญภัยร่วมกัน” “จริง,” เป๊ปปี้ตอบ “นั่นคือส่วนที่ดีที่สุด!”
แม้ว่าระหว่างทางพวกเขาจะหัวเราะและพูดคุยกันมาก แต่ตอนนี้พวกเขานั่งเงียบสงบในความคิดที่ดี พิจารณาถึงปลาบางชนิดที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน—แต่ดูขึ้นไปยังดวงอาทิตย์, เมฆเล็ก ๆ, และท้องฟ้าสีฟ้าท่วมท้นทำให้พวกเขานึกถึงว่าพวกเขาอยู่ในการเดินทางที่ออกไปจากที่เดียวกันทั้งหมด
“เป๊ปปี้! มันน่าตื่นเต้นมาก,” แซนดี้กล่าวอย่างกระทันหัน “เกินไปกว่าเรื่องผจญภัยจากเก้าอี้โยกเก่า ๆ ของเราในรอบกองไฟในครัว!” แล้วพวกเขาทั้งคู่กล่าวว่า “เราเพลิดเพลินกับการผจญภัยเล็กน้อยของเรากับสมบัติมากขนาดไหน!” “ใช่ ๆ,” เป๊ปปี้พยักหน้า ยังคงอยู่ในความคิด “แซนดี้ ใช่ สองหัวดีกว่าหนึ่งแน่นอน”