ครั้งหนึ่งเมื่อหลายยุคสมัยมาแล้ว ในทะเลสาบที่เงียบสงบล้อมรอบไปด้วยความเขียวขจี อาศัยอยู่เต่าตัวเก่าชื่อทีม่า เธอมีผิวสีเขียวหนาและเปลือกแข็งแรง ขณะที่ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยปัญญา ทุกวันเธอจะนั่งอาบแดดอุ่น ฟังเสียงน้ำที่ลอยกระทบชายฝั่งและเสียงนกร้องเพลงที่ไพเราะจากข้างบน
วันหนึ่งในช่วงบ่ายที่แดดส่องทอดแสง ทีม่าเตรียมที่จะหลับตาเมื่อเธอได้ยินเสียงกระดุกกระดิกข้างๆ มีกระต่ายตัวหนึ่งกระโดดไปมาด้วยความวิตกกังวล
“อ๊ะ ทีม่า,” กระต่ายพูด “กรุณาบอกฉันหน่อย แบบไหนเร็วที่สุดในการเข้าป่า?”
“เร่งรีบ?” ทีม่าตอบอย่างช้าๆ เสียงของเธอสงบและอบอุ่น “ทำไมเจ้าต้องการจะเร่งรีบล่ะ เพื่อนรัก?”
“การแข่งขันรวบรวมไม้ชิพกำลังจะเริ่มแล้ว ฉันต้องเป็นคนแรกถึง!” กระต่ายตอบแล้วสั่นจมูกด้วยความหงุดหงิด
“เช่นนั้น” ทีม่าพูด “ถ้าเจ้าต้องการรีบ ให้ตามทางตรงไปข้างหน้า” และกระต่ายก็เร่งรีบไป จนหายไปในป่า.
ทีม่าพยายามจะหลับตาอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงกระทบกิ่งไม้ที่เหนือศีรษะ เธอจึงเห็นกระรอกตัวหนึ่ง poking ศีรษะออกมาและพูดอย่างร้อนใจ “ขอโทษนะ ทีม่าผู้มีปัญญา! กรุณาบอกฉันหน่อย แบบไหนเร็วที่สุดในการไปถึงยอดต้นโอ๊คใหญ่?”
“ขึ้นไป, เพื่อนตัวน้อยของฉัน?” ทีม่าพูดช้า “แต่ทำไมต้องรีบขนาดนั้น?”
“การแข่งขันปีนต้นกระรอกกำลังจะเริ่มขึ้นและฉันต้องการเป็นคนแรก!” กระรอกพูด
“ก็ได้” ทีม่าตอบอย่างเงียบสงบ “ถ้าเจ้าต้องการไปเร็วจริงๆ จงออกแรงให้ดีที่สุด” และกระรอกก็พุ่งขึ้นต้นไม้ด้วยความเร็วเท่าที่ขาของมันจะทำได้
ทีม่าหลับตาในครั้งนี้และเตรียมตัวสำหรับงีบหลับอย่างสงบ แต่ไม่นานเธอก็ถูกปลุกด้วยเสียงอึกทึกที่มาจากน้ำ สิ่งที่เห็นคือห่านแก่ตัวหนึ่งบินมากับปีกที่สั่นคลอน
“ทีม่าผู้ใจดี,” ห่านแก่พูด “แบบไหนเร็วที่สุดในการไปถึงเมือง?”
“เมือง? และทำไมเจ้าถึงต้องการไปที่นั่นเร็วๆ เพื่อนของฉัน?” ทีม่าถาม
“งานแฟร์ห่านประจำปีเพิ่งเริ่มต้น ฉันต้องการเป็นคนแรกที่ได้สัมผัสความอร่อย!” ห่านพูดด้วยความร้อนใจ
“ฉันเข้าใจ,” ทีม่าพูด “ถ้าเช่นนั้น หากเจ้าต้องการไปเร็วที่สุด ฉันจะขอแนะนำให้ยื่นคอออกไป เพื่อดูว่าต้องไปที่ไหน” และด้วยที่นั้น ห่านแก่ก็พุ่งข้ามทะเลสาบ
เมื่อทีม่าเปิดตาอีกครั้ง เธอเห็นสัตว์เล็กสองตัววิ่งมาหาเธออย่างรวดเร็ว พวกเขาคือเม่นแก่สองตัวที่เพิ่งจะแต่งงานและกำลังเดินทางกลับจากงานแต่ง
“เร็วๆ!”ร้องเรียกเม่นตัวหนึ่ง “มาเถอะ ไปถามเต่าผู้มีปัญญาเกี่ยวกับทางลัดไปชนบทกันเถอะ”
พวกเขาหยุดอยู่ข้างหน้าทีม่า ขณะสั่นร่าง “เต่าตัวแก่! กรุณาบอกเราไปยังที่อยู่ของครอบครัวเม่นตัวน้อยที่เพิ่งฮือฮาได้ไหม?”
“อืม,” ทีม่าตอบอย่างช้าๆ “วิธีที่เร็วที่สุดคือไปตามเส้นทางนั่นเป็นเวลาสามสิบนาที”
“สุดท้ายไหน?” เม่นตัวหนึ่งถาม “มีทั้งสามสิบแรกและสามสิบสอง”
“ทางไหนก็ได้ที่ใกล้ที่สุด” เม่นตัวหนึ่งพูดอย่างหงุดหงิด “เวลาเดินช้ามากเมื่อเราต้องการวิ่งเร็วๆ ขอให้คุณโชคดี!”
แต่ในขณะที่เม่นทั้งสองพยายามจะก้าวไปข้างหน้า พวกเขาก็หันไปเห็นทีม่าจ้องมองพวกเขาด้วยความเอื้ออาทร พวกเขาจึงลืมความเหนื่อยล้าและเดินช้าๆไปตามทาง จนกระทั่งไปถึงจุดหมายโดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ ในหลังของพวกเขา
และตลอดเวลานั้น ทีม่าซึ่งมีหัวใจที่สงบลึกซึ้งก็ได้สอนบทเรียนอันยิ่งใหญ่ว่า ความอดทนและปัญญาควรเอาชนะการเร่งรีบที่ไม่จำเป็น