ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีสีสันซึ่งรายล้อมไปด้วยเนินเขาสีเขียวขจีและดอกไม้ที่เบ่งบานสดใส มีเด็กหญิงที่มีจินตนาการชื่อว่ามีอา เธอมีพรสวรรค์พิเศษในการวาดภาพ และในทุกวันตลาดประจำสัปดาห์ โดเมนเล็ก ๆ ของเธอที่ประดับด้วยงานศิลปะที่ดึงดูดใจ มักดึงดูดผู้ซื้อที่กระตือรือร้นมากมาย
วันหนึ่ง ขณะที่มีอากำลังเก็บของ ชายชราผู้หนึ่งเข้ามาหาเขา เขาสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่ายแต่สะอาด และตาของเขาที่มีความกรุณาเปล่งประกายด้วยความอบอุ่น “ศิลปินสาว” เขาพูดเสียงเบา “งานของคุณงดงามมาก ฉันใฝ่ฝันว่าจะมีพรสวรรค์เช่นนี้บ้าง”
มีอายิ้มและตอบว่า “ขอบคุณค่ะ คุณลุง แต่หัวใจของคุณก็ดูเต็มไปด้วยความงามเช่นกัน” ชายชราทำหน้าชื่นมื่นกับคำพูดของเธอ ก่อนที่จะหยุดชั่วครู่แล้วถามว่า “คุณจะไม่รังเกียจถ้าฉันขอดูภาพวาดของคุณใกล้ ๆ ไหม?”
“ไม่เลยค่ะ” มีอาตอบอย่างกระตือรือร้น “เชิญเลยค่ะ”
ทันทีที่เธอเอาผ้าใบออกจากขาตั้ง ชายชราจับแขนของเธอและกระซิบว่า “ทำได้ดีมาก สาวน้อยที่ฉลาด! คุณเป็นศิลปินตัวจริง!”
มีอาช็อกจนพูดไม่ออกเมื่อเขาหยิบพู่กันที่ดูแปลกออกจากกระเป๋า “ไปเลย ลองใช้มันดู!” เขาตะโกน ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เธออยู่ในความประหลาดใจเต็มที่!
เมื่อเธอเก็บความคิดได้ มีอาตัดสินใจที่จะลองใช้พู่กันที่แปลกนี้ พบว่า สีที่มันวาดแต่ละจังหวะเปล่งประกายและระยิบระยับราวกับเต็มไปด้วยแสงดาว เมื่อเธอเสร็จจากการวาดนกสีน้ำเงินอันบอบบาง มันก็โบยบินออกจากผ้าใบและนั่งอยู่บนไหล่ของเธออย่างมีความสุข
เมื่อเห็นเช่นนั้น มีย่าก็ดีใจและวิ่งไปรอบ ๆ หมู่บ้าน วาดสิ่งที่สวยงามซึ่งมีชีวิต! นก ดอกไม้ ผีเสื้อ ทุกอย่างที่เธอวาดจะเปล่งประกายและบินออกไปอย่างมีความสุข ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และไม่นานหลังจากนั้นชาวบ้านก็มาอยู่รอบ ๆ มีอาอย่างตื่นเต้น โดยต่างส่งคำขอออกมา เด็ก ๆ ต้องการมังกรที่บินได้ เกษตรกรต้องการวัวและแพะ และสาว ๆ ต้องการลวดลายชุดที่มีสีสัน
เมื่อรู้สึกท่วมท้น มีอาพยายามคิดว่าจะทำตามความปรารถนาของทุกคนได้อย่างไร จนกระทั่งมีเด็กหญิงตัวเล็กยืนเงียบอยู่ที่ท้ายฝูงชนและพูดว่า “มันจะดีมากถ้ามีอาสามารถวาดสิ่งต่าง ๆ เพื่อให้พวกเราสามารถแบ่งปันร่วมกันได้ เราจะได้มีทุกอย่าง!”
ใบหน้าของมีอาสว่างขึ้นด้วยแรงบันดาลใจ! “ฉันมีความคิดที่ยอดเยี่ยม!” เธอพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
ด้วยพู่กันมหัศจรรย์ของเธอ เธอสร้างหญ้าเขียวชอุ่มในกลางหมู่บ้าน จากนั้นเธอวาดบ่อน้ำกลมสีน้ำเงินที่ระยิบระยับราวกับดาวใต้แสงแดด และวาดดอกไม้สีสันสดใสและสัตว์ป่าที่น่ารักที่เล่นอย่างมีความสุข
หมู่บ้านถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นสนามเด็กเล่นที่น่ารื่นรมย์ซึ่งทุกคนมารวมตัวกัน และเสียงหัวเราะอบอุ่นก็เต็มไปทั่วอากาศ
ในวันสุดท้าย อย่างไรก็ตาม ขณะที่มีอากำลังเตรียมที่จะวาดให้กับชาวบ้านอีกครั้ง เธอตื่นขึ้นมาพบว่าพู่กันหายไป! เธอค้นหาทุกที่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะหายไปอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเธอสังเกตเห็นแสงระยิบระยับที่แปลกตาเปล่งประกายอยู่ไกล ๆ เธอจึงรีบไปหา และเมื่อถึงที่นั่น เธอก็พบว่าพู่กันอยู่ในมือของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่กำลังวาดสีรุ้งขนาดใหญ่ขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสงบ
มีอาหัวเราะอย่างดีใจและปรบมือ “ทำไมไม่วาดดอกไม้ป่าชนิดต่าง ๆ ให้เราด้วยล่ะ? แล้วเราจะได้เก็บรวบรวมและจัดเทศกาลที่น่ารื่นรมย์!”
เมื่อมีอาได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ ที่เป็นเด็ก ๆ ทุกคน เธอได้ตกแต่งหมู่บ้านด้วยดอกไม้ ผีเสื้อ และขนมที่น่าตื่นตา ขนมที่อร่อยจนทำให้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่น จากนั้นเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มตก พวกเขาก็จุดโคมไฟน้ำมันนับไม่ถ้วนที่ระยิบระยับราวกับดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืน
คืนนี้ประทับใจอย่างแท้จริง และเมื่อมีอานอนอยู่บนเตียง เธอบอกเบา ๆ ว่า “เราควรแบ่งปันพรสวรรค์ของเรากับผู้อื่นเสมอ เพราะเมื่อเราทำเช่นนั้น จะไม่มีขอบเขตสำหรับสิ่งที่เราสามารถทำได้”