พุดดิ้งหวาน

ในเมืองสวีททาวน์ที่น่ารักนั้น มีช่างทำขนมที่ใจดีชื่อเพนนี่ ทุกคนรักเธอพร้อมกับร้านน่ารักของเธอ ทุกวันตอนเที่ยงตรงเธอจะเอาหัวออกมาจากหน้าต่างและตีระฆังเพื่อบอกเด็กๆ ว่าให้มารับเค้กของพวกเขาได้ ถ้าพวกเขาเร็ว มักจะมีเค้กมากมาย และบางครั้งก็มีเค้กพิเศษสำหรับตัวเองด้วย

วันหนึ่ง ขณะที่เด็กๆ กำลังวิ่งมาอย่างเร่งรีบเพื่อจะรับเค้ก เพนนี่เห็นว่าพวกเขาดูดีและมีความสุขมาก หน้าตาออกแดงและตาของพวกเขาสว่างไสว เธอจึงกล่าวกับตัวเองว่า “วันพรุ่งนี้ฉันจะให้พวกเขาเค้กอีก แต่เฉพาะถ้าพวกเขาร่าเริงและมีความสุข”

วันถัดไป ตอนเที่ยง เธอก็เอาหัวออกจากหน้าต่าง ตีระฆัง และเด็กๆ ก็วิ่งมารับเค้กอีกครั้ง แต่โชคร้าย! วันนั้นฝนตกพรำและใบหน้าของพวกเขาไม่แดงแปร๊ดเหมือนเมื่อวาน ตาของพวกเขาไม่สดใส—บางคนถึงกับร้องไห้เหมือนใจจะแตกสลาย

แล้วเพนนี่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เธอยืนอยู่ที่หน้าต่างมองไปมองมา แล้วพูดว่า “โอ้ย! ฉันจะทำยังไงดี? ฉันสงสัยว่าพุดดิ้งหวานจะทำให้พวกเขายิ้มและหัวเราะได้ไหม?”

เพนนี่จึงรีบเข้าครัวและทำพุดดิ้งหวานขนาดใหญ่จากสูตรใหม่ เมื่อมันเสร็จแล้วเธอก็ดึงมันออกจากหม้อ แต่ติดอยู่ในหม้ออย่างหนัก—แต่เธอก็สามารถนำมันออกมาได้ และเมื่อเธอมองมันก็ยิ้มให้กัน

“เธอเป็นพุดดิ้งที่สะอาดน่ารักนะ” เธอพูด ขณะกำมือรอบๆ ด้านข้าง

เธอใส่มันอย่างระมัดระวังในกระดาษ และเดินไปที่ปลายถนน

“ตอนนี้ฉันจะทำอะไรกับมันดี?” เธอพูดพลางมองขึ้นและลงถนน

แล้วเธอหันไปหาลูก ๆ และพูดว่า “ที่รักทั้งหลาย คุณคิดว่าฉันมีอะไรที่นี่?”

“เค้ก!” เสียงเล็กๆ ตอบกลับมา

“ไม่ใช่” เธอพูด “ไม่ใช่เค้ก แต่เป็นพุดดิ้งหวานขนาดใหญ่ สะอาด ร้อนและสดจากหม้อ!”

“พุดดิ้ง พุดดิ้ง!” พวกเขาร้องตะโกนพร้อมกัน จนแทบจะหูหนวก

“ใช่” เธอกล่าว “และแต่ละคนจะได้รับไปคนละชิ้น”

จากนั้นเธอก็กลับเข้าไปในร้าน ตัดพุดดิ้งเป็นชิ้นยาวๆ สิบสองชิ้น และให้ชิ้นหนึ่งกับเด็กแต่ละคนพร้อมกับเค้ก

“ตอนนี้แต่ละคนวิ่งไปได้แล้ว” เธอว่า ดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งไป วิ่งเล่น และหัวเราะ มองไปที่เค้ก และบางครั้งก็มองที่พุดดิ้ง

ตอนนี้เพนนี่ได้ทำงานเสร็จแล้ว และใจของเธอก็ว่าง เธอนั่งทานอาหารเย็นกับเพื่อนๆ ของเธอในเวลา 5 โมง แต่ขณะที่เธอกำลังรับประทานอาหาร ใครกันที่มาทำเสียงเคาะประตูและเรียกเธอที่หน้าประตู! เด็กๆ ที่มีความสุขสิบสองคนในสภาพสกปรกและเปียกโชก พร้อมด้วยพุดดิ้งขนาดใหญ่ในมือ

“โอ้” เธอร้องออกมาขณะที่มองไปที่พุดดิ้งขนาดใหญ่สิบสองชิ้น—“ฉันจะทำอย่างไรกับมันดี?”

นิทานที่รักนี้ของ “พุดดิ้งหวาน” ที่ให้ข้อสอนดีเกี่ยวกับความสุขและการแบ่งปัน จึงเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงชนบทที่ดีคนนี้ มาดามเดอเซกูร์