ในคืนที่มีแสงของดวงจันทร์ที่ส่องสว่างใจกลางป่าช Twilight ลูน่านกเค้าแมวนั่งอย่างเงียบๆ บนกิ่งไม้ ดวงตาสีทองของเธอเปล่งประกายดั่งดาว ทุกคืน เธอเฝ้ารอที่จะมองดูดาวที่เธอรัก แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เธอสังเกตเห็นสิ่งแปลก ๆ หนึ่งโดยหนึ่ง เพื่อนที่เปล่งประกายของเธอเริ่มหายไปจากท้องฟ้า
“โอ้ ไม่!” ลูน่าถอนหายใจ โดยสั่นขนของเธออย่างหมดหวัง “ดาวของฉันหายไปไหนกันหมด? คืนนี้รู้สึกเหงาจัง”
เมื่อดาวดวงสุดท้ายหายไป ลูน่ารู้สึกน้ำตาเอ่อขึ้นในดวงตาของเธอ เธอเพิ่งคึกคักออกโฉบไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงจันทร์ พร้อมกับตั้งใจที่จะค้นหาเพื่อนที่หายไป ดิ่งลงสู่ใจกลางป่าช Twilight เธอเรียกออกไปยังสัตว์กลางคืนตัวอื่น หวังว่าพวกเขาจะช่วยเธอได้
“ดาวทั้งหมดหายไปแล้ว และมันเหงาจังในแต่ละคืน” เธอฮูต. “ไม่มีใครช่วยฉันหาคุณเพื่อนได้เลยเหรอ?”
แมลงไฟกระพริบไฟเล็ก ๆ ด้วยความงุนงง กระต่ายหยุดเตะเท้าของเขา แม้แต่มดที่แก่ชราก็หยุดคิด ทุกคืน ลูน่าถามเพื่อน ๆ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า ทันใดนั้น เสียงเล็กๆ ก็พูดขึ้นจากเงามืด
“ไม่ต้องกังวลนะ ลูน่า! เราช่วยเธอได้!” เอลล่า หนูในป่า กล่าว “เราอาจจะตัวเล็ก แต่เราสามารถสร้างดาวใหม่ให้เธอได้!”
เมื่อเพื่อนของเธออยู่รอบตัว ลูน่ารู้สึกว่าจิตใจของเธอเบิกบานขึ้น รวมตัวกัน พวกเขาเก็บหยดน้ำ ไม้ใบเงา และก้อนกรวดที่มีสีสัน ขณะทำงาน ลูน่าได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแต่ละดาวและเวทมนตร์ที่พวกเขามีร่วมกัน เพื่อนของเธอได้รับแรงบันดาลใจจึงเริ่มร้องเพลง—ทำนองที่ไพเราะจนพื้นดินเองก็ดูเหมือนจะเต้นรำ
เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มขึ้น ป่าก็เปล่งประกายด้วยภาพน่ามหัศจรรย์ รอบๆ ตัวมีดาวใหม่เปล่งประกายและกระพริบ สะท้อนถึงความสุขและความรักที่แชร์กันระหว่างลูน่าและเพื่อนๆ พวกเขาได้เปลี่ยนหยดน้ำให้กลายเป็นดาวที่เปล่งประกายและโรยไปทั่วท้องฟ้า
ลูน่ากางปีกของเธอด้วยความดีใจ “โอ้ ขอบคุณ! ขอบคุณ!” เธอฮูตด้วยความยินดี “ตอนนี้ฉันจะไม่มีวันรู้สึกเหงาในท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกต่อไป”
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เมื่อใดก็ตามที่ดาวออกมาเปล่งแสง ไม่ใช่แค่ดวงตาสีทองของลูน่าที่เปล่งประกาย แต่ยังเป็นกลุ่มดาวทั้งหมด—แต่ละดวงเป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพและความรักที่แบ่งปันกันระหว่างลูน่าและเพื่อนในป่า ดังนั้นโปรดจำไว้ เด็กๆ ที่รัก: ไม่ว่ายามค่ำคืนจะมืดมนเพียงใด เพื่อนยังช่วยคุณหาทางสู่แสงสว่างเสมอ