ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดาว มีเด็กหญิงตัวน้อยชื่อ ลิลี่ นั่งอยู่บนที่นั่งหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่ ดาว twinkled เหมือนเพชร และดูเหมือนว่าพวกมันกำลังเรียกเธอ
“อ่าย… ฉันอยากไปเยือนดวงดาวเหล่านั้นจัง” เธอถอนหายใจ พลิกตัวเข้าหาผ้าห่มนุ่มนวลของเธอ
ลิลี่เป็นคนที่ชอบฝัน ทุกคืน เธอจะมองขึ้นไปที่โลกอันมหัศจรรย์ข้างบนและคิดว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าได้เล่นท่ามกลางดวงดาว “แต่ฉันจะไปถึงพวกมันได้อย่างไร?” เธอร้องออกมาเบาๆ
ทันใดนั้นเอง นางฟ้าตัวเล็กๆ ด้วยความอยากรู้ก็โผล่พ้นจากหลังม่าน “ขอโทษนะ?” เธอพูดขณะกระพือปีกอันดัดแปลง “ฉันได้ยินใครบางคนพูดว่าอยากไปเยือนดวงดาวหรือเปล่า?”
“ใช่ค่ะ ฉันพูดจริงๆ” ลิลี่ตอบอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“ฉันชื่อ ดาซเซิล” นางฟ้าพูด ปล่อยแสงที่อ่อนนุ่มและเป็นประกายไปทั่ว “เด็กหลายคนเคยปรารถนาอยากไปเยือนดวงดาว แต่ฉันไม่เคยพบใครที่มีความคิดสร้างสรรค์เหมือนเธอเลย ฉันสามารถพาเธอไปยังดินแดนแห่งฝัน ที่ซึ่งทุกสิ่งเป็นไปได้!”
“ดินแดนแห่งฝัน?” ดวงตาของลิลี่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น “โอ้ กรุณาพาไปเถอะ!”
ดาซเซิลโรยผงนางฟ้าไปรอบๆ และด้วยแสงที่นวลเธอจับมือของลิลี่และกระซิบว่า “ปิดตาและจับแน่นไว้!”
ทันใดนั้น ลิลี่รู้สึกว่าตัวเองถูกยกขึ้นจากพื้น เมื่อเธอกล้าเปิดตา พวกเขากำลัง滑ลงบนสายรุ้งและเข้าสู่ดินแดนมหัศจรรย์ที่เต็มไปด้วยสีสันที่ไม่สามารถบรรยายได้ ลิลี่อ้าปากตกใจด้วยความดีใจ!
พวกเขาใช้เวลาทั้งคืนกระโดดจากก้อนเมฆไปถึงก้อนเมฆ เรือข้ามแม่น้ำที่ทำจากแสงดาวบนเรือมาร์ชเมลโลว์อันนุ่มนวล และเล่นการแตะอยู่ท่ามกลางแสงที่เต้นรำกับเด็กๆ ในดินแดนฝัน เธอหัวเราะ วาดภาพ และร้องเพลงเรื่องราวอันงดงามที่ดวงดาวกระซิบบอกในสายลม
เมื่อแสงของพระอาทิตย์เริ่มทำให้ดินแดนมหัศจรรย์รอบตัวเธอสว่างขึ้น ลิลี่รู้ว่าถึงเวลาที่จะกลับแล้ว “แต่ฉันจะคิดถึงทั้งหมดนี้” เธอพูดด้วยความเศร้า
“เธอสามารถกลับมาเมื่อไรก็ได้” ดาซเซิลหัวเราะ “สิ่งที่เธอต้องทำคือพับใบกระดาษให้เป็นดาวแล้วปล่อยมันไปกับความปรารถนาในสายลม มันจะนำทางเธอกลับไปยังดินแดนแห่งฝัน”
ลิลี่กอดดาซเซิลแน่น ในขณะที่นางฟ้าหยดผงประกายมากขึ้นทั่วตัวเธอ; เธอรู้สึกว่าตัวเองลอยกลับไปอย่างปลอดภัยบนที่นั่งหน้าต่างของเธอ
ดาวยังคง twinkle ลงมาที่เธอ สว่างกว่าที่เธอเคยเห็น
“ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร” เธอกระซิบ ขณะรีบคว้าชิ้นกระดาษมาเพื่อสร้างดาวของเธอ
ตั้งแต่นั้นมา ทุกคืน เธอจะพับดาวของเธอ ส่งความปรารถนา และหลุดออกจากหน้าต่างของเธอไปยังดินแดนแห่งฝันผ่านเส้นทางประกายในแสงดาวที่สร้างขึ้น
ในมุมเล็กๆ ของเธอ ที่ห่างไกลจากความวุ่นวายของโลกที่มีเพียงเด็กในดินแดนแห่งฝันที่รู้จัก ลิลี่จะดำดิ่งลงสู่ความคิดสร้างสรรค์ของเธอ: จัดทำของเล่นจากแสงจันทร์, วาดเมฆให้มีสีที่เธอชอบ และเล่นน้ำในแม่น้ำไอศกรีมที่หวานและละลาย
ทุกเช้า ขณะที่เธอลื่นกลับบ้าน เธอมักบอกกับตัวเองว่า “เมื่อใดที่เธอเชื่อ สิ่งใดก็เป็นไปได้” หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องออกจากบ้านเพื่อเชื่อมต่อกับดินแดนแห่งฝัน; เธอสามารถสร้างมันตรงที่เธออยู่ได้แค่ผ่านจินตนาการของเธอ
และจากนั้นเป็นต้นมา ดาวจึงไม่ใช่แค่ดาวอีกต่อไป แต่เป็นรอยเท้าของเธอนำไปสู่ความฝันของเธอ—เตือนทุกเด็กว่า ความฝันไม่ใช่แค่สิ่งที่อยู่ในคืน แต่คือแผนที่สู่หัวใจของเราและแสงนำทางสำหรับวิญญาณของเรา.