ในสวนสวยที่เรียกว่า “สวนซันไชน์” มีดอกทานตะวันชื่อซันนี่บานสะพรั่ง ทุกวันเธอหันหน้าสดใสอันอบอุ่นไปทางแดดสีทอง และหวังว่าจะร้องเพลงเพื่อส่งความสุขให้กับสิ่งมีชีวิตตัวน้อยรอบๆ ตัวเธอ แต่มีปัญหาเดียว—เสียงที่ว่าเหมือนติดอยู่ใน…
“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ! จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ!”
ดิลลี่แมลงที่เวียนหัวจะจิ๊บและจุ๊บพยายามทำให้ซันนี่หัวเราะ จากนั้นเขามักจะพูดว่า “เธอจะร้องเพลงให้โลกได้ยังไงในเมื่อไม่มีเสียงน่ารักๆ ที่จะร้อง?”
ซันนี่ถอนหายใจ “ถ้าเสียงของฉันออกมาได้ ฉันจะร้องเพลงให้กับสัตว์น้อยน่ารักเหล่านี้ที่บินวนเวียนรอบตัวฉันทั้งวันเลย”
“ฉันจะช่วยเธอร้องเพลง” ดิลลี่พูด
ดังนั้นวันแล้ววันเล่าทั้งคู่จึงซ้อมด้วยกัน
“มาสิ ร้องให้เหมือนฉัน”
“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ! จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ!” ดิลลี่ร้อง
“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ! … จุ๊บ … จุ๊บ …” ซันนี่พยายาม แต่กลับมีแต่เสียง “จิ๊บ จิ๊บ” เท่านั้นที่ออกจากเสียงของเธอ
“ดีกว่าแล้ว” ดิลลี่พูดอย่างสดใส “ลองอีกครั้ง มาสิ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ”
ดังนั้น ซันนี่จึงพยายามอีกครั้ง แต่เมื่อถึง “จุ๊บ จุ๊บ” เธอก็ต้องปล่อยมันไป
“ไม่เป็นไร” ดิลลี่พูด “ฉันต้องออกเดินทางอยู่ดี และเมื่อฉันกลับมาบ้าน เธอจะสามารถจุ๊บได้”
แล้วดิลลี่ก็ออกไปผจญภัย และเขาอยู่ห่างไกลนานมาก ในที่สุดเขาก็กลับมา และเดาไหม? ซันนี่กำลังจะร้องเพลง “จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ! จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ!” และดูมีความสุขมาก
“เธอได้ยินเพลงของฉันไหม? มันไม่ดีเหรอ?” เธอพูด
“ใช่ เธอรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ไปไหนเลย? ฉันแอบอยู่หลังดอกไม้ดอกนั้น ฟังเธอร้องเพลงอยู่”
“จริงเหรอ?” ซันนี่ถาม “งั้นเธอได้ยินอะไรบ้าง?”
“โอ้ ได้ยินมากมาย ตอนนี้ร้องเพลงต่อไปเถอะ”
แต่เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เพลงของเธอก็สิ้นสุดลง
“ทุกครั้งที่ฉันเห็นเธอ ดิลลี่ เธอก็บอกประโยคเดิมกับฉันว่า—‘จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ!’ ฉันอยากจะร้องเพลงอื่น ฉันอยากร้องเพลงเกี่ยวกับความสุขและความร่าเริง ฉัน—ฉันอยากร้องเพลงเกี่ยวกับเด็กๆ ที่ยิ้มอยู่ใต้แสงแดดที่ไปมา ดื่มด่ำกับแสงสว่างและพระอาทิตย์อบอุ่น”
“ทำไมไม่เต้นล่ะ?” ดิลลี่กล่าว
“เต้น!” ซันนี่ตอบ “จะมีดอกทานตะวันที่ใหญ่โตเต้นให้กับสัตว์น้อยที่บินวุ่นอยู่รอบๆ ฉันได้อย่างไร”
“เป็นเพียงนกตัวเล็กและแมลงที่มีความสุขที่ร้องเพลงให้เราได้ ดอกไม้ใหญ่ต้องเต้นให้พวกมัน” ดิลลี่กล่าว “มาเต้นเถอะ! โอ้ เต้น!”
ดังนั้นซันนี่จึงเริ่มเต้นและเต้น แต่เธอนั้นหนักเหลือเกินเพราะความร้อนของดวงอาทิตย์ ทำให้เธอต้องบาลานซ์ตัวเองอย่างระมัดระวังบนลำต้นเขียวสูงของเธอ
“ระวัง ระวัง” ดิลลี่พูด ขึ้นไปมองจากขอบใบดอกทานตะวันที่ใหญ่ “ไม่มีปัญหาถ้าเธอรู้ว่าจะทำอย่างไร เหมือนกับที่ฉันรู้วิธีทำให้ปีกคู่เล็กของฉันหมุนได้เมื่อฉันจะบิน นั่นคือทั้งหมด”
จากนั้นดิลลี่ได้สอนซันนี่ปั่นตัวและโน้มไปมาจากข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่ง
“โอ้! ทุกคนกำลังยิ้มให้ฉัน” ซันนี่พูด “ให้ฉันเต้นมากกว่านี้เถอะ ดิลลี่”
“พวกเขาไม่ได้ยิ้มให้เธอนะ” ดิลลี่พูด “พวกเขากำลังยิ้มด้วยความสุขกับเพลงที่มีความสุขของเธอ ‘จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ!’ ดูสิว่าดอกไม้ใหญ่ที่น่ารักอย่างเธอนี่!”
โอ้ แต่มันสนุกจริงๆ ในการเต้นกับเด็กๆ ที่ยิ้มอยู่ใต้แสงอาทิตย์อันสดใส และดิลลี่ก็หวังว่าสีสันของเขาจะไม่ติดอยู่ที่ “จิ๊บ จิ๊บ” อยู่ดี อยู่ดีๆ ก็มีเสียงคล้ายๆ กับ “สวัสดี!” ดิลลี่มองขึ้นไปและพูดว่า “ใครกันที่คุยอยู่ที่นั่น?”
“จิ๊บ จิ๊บ! สวัสดีค่ะ ดิลลี่ที่รัก” เสียงมาจากไกล และแล้วมีเสียงฟลุต ดัง “ดิ๊กริดิ๊กริดัม” จากการไถ่โฉมของโลก มันคือเห็บ และเธอได้มาจากโลกของมอสสีเขียว ลมได้พาเธอขณะเธอนอนหลับออกไปยังโลกใบใหญ่
เด็กๆ จากมอสสีเขียวต่างตกใจกลัว
“เธอจะไม่มีวันหาทางกลับบ้านได้” พวกเขาร้องเพลง
แต่เห็บกลับหัวเราะและเล่นสนุกและกระพริบและระรัวลงบนดอกไม้ในสวน และพวกเขาหัวเราะและโรลไปมา ทำให้ซันนี่เริ่มหมุนรอบบนลำต้นของเธอ
“โอ้ ตอนนี้ฉันจะมีคนงานสวนเยอะมาดูฉันเต้น” ซันนีกระซิบ “หนึ่ง สอง สาม; แค่สาม เชิญคุณมาด้วยนะ คุณคนงานสวน? ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณ”
และอีกครั้งเธอก็เริ่มหมุนรอบ ทำให้กลีบดอกสีเหลืองของเธอสัมผัสพื้นดิน และจากนั้นก็หงายขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงหวีด
“โอ้! คุณมาหมุนรอบเหมือนฉันเหรอ? ดีใจมากที่คุณทำได้” ซันนี่พูด
จากนั้นมีชายสี่คนที่สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินจากโลกของเราเข้ามาดูด้วย
“โอ้! คิดว่าตรงนั้นมีสิ่งดำที่ดึงดูดขาฉันตลอดเวลา และคุณก็คือเท้าเหมือนกันนะ คุณสิ่งที่มีขามนุษย์ฮาๆ” เห็บพูด
“มาทำให้ตัวละครของเราออกมายิ้ม!” ซันนี่พูด
“รู้ไหม? เราไม่มีของที่ดีกว่านี้เลยที่โลกของมอสสีเขียว”
“โอ้! มาปรับตัวให้เข้ากับความสุขของเราเถอะ และเต้นให้สวยในกลางผ้ากระโปรงของเดซี่” พวกเขาพูด “และสิ่งที่ดีที่สุดเลย ลาก่อน!”
“ฉันรู้สึกอายตัวเอง” ซันนี่พูด
แต่ว่าเห็บกลับมาพูดลาก่อน และโลกของเห็บนั้นเป็นแบบที่ทำให้พื้นดินคุณผลิบานหรือต้องยืดเส้นพวกแมงมุมให้ติดรวมกันไปที่บันไดไปสู่ชีวิต ดังนั้นเห็บ เมื่อเธอมาถึงซันนี่จึงต้องกลิ้งกลับไปอยู่ในดินอบอุ่นๆ
“โอ้ ไม่ ๆ ไม่” เห็บพูด “ตอนนี้เธออยู่ในโลกของเราแล้ว!”
ดังนั้นเห็บพูดว่า “จิ๊บ จิ๊บ! โอ้ดีใจจังที่มีความสุขเหมือนกัน ฉันนั้นจะกางปีกอย่างสนุกสนาน”
โอ้! มันทำให้เรากลายเป็นภูติที่กางปีก” เห็บพูด “เห็นไหม? ดาวของฉันกำลังบินอยู่รอบตัว ข้าจะกลิ้งให้ลอยไป ๆ มา ๆ ด้วยขาหรือของในสีเขียว สีแดง หรือสีเหลือง”
“นั่นไม่ได้รับอนุญาต” เด็ก ๆ ก็พูด
“เอาล่ะ! คนของเราจะดึงเธอออกไป” ต้นไม้ซันไชน์พูด เห็บจึงหมุนอยู่ตรงนั้นจนมดมากมายขอ “ให้เริ่มได้หรือไม่! เราจบกันเถอะ” และพวกมดกล่าวตอบว่า “ขอบคุณมากก่อนที่จะไป ขอให้เธอสั่นตัว จงขอบคุณอย่างมาก”
จากนั้นมดก็มาถึงและพวกเขาก็เริ่มทันที ปรากฏให้เห็บเห็นเซะเซไปบ่นเกี่ยวกับชุดที่แคบของเห็บ อย่างไรก็ตามเห็บห่วงร้องเสียงเตือนของซันนี่ แต่ซันนี่พยายามสั่นศีรษะ
ซันนี่อึดอัดกับความโกรธ แต่คนอื่น ๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส
“เราชอบที่จะอยู่ที่บ้านเรา” มดขาว เหลือง และดำกล่าวขาน จากนั้นคนอื่น ๆ ก็ปิดกระโปรงแล้วทำหน้าเศร้า ๆ
“โอ้! มันคงไม่ดีเลยที่มดกระเหี้ยนกระหือหลานจะเป็น” เห็บพูด “ฉันกลัวเสมอว่าจะแน่ะหนอนและมดสกปรกมาก ๆ และต้องเสี่ยงโรคให้ตัวเอง!”
ไม่เป็นไร โลกของเราไม่ดีเท่ากับโลกสีเขียวของมอส
“โอ้! มาปรับตัวให้เข้ากับความสุขซึ่งสุขในมือของเด็กเหล่านั้น” พวกเขาพูด “และถ้าเกิดว่าเกิดว่าไป สวัสดี!”
“อย่าทำให้ฉันอายได้” ซันนี่