ในแสงยามเช้า ลำธารเต้นรำไปในป่าเวทมนตร์ที่รู้จักกันเฉพาะสำหรับสัตว์และคนที่หายาก ต้นไม้โน้มตัวลงมาฟัง ดอกไม้ยกหน้าขึ้นเพื่อจับเสียง และก้อนหินเองก็ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเพลงหวานของลำธาร
เช้าวันพฤษภาคมอันรุ่งโรจน์ วันหนึ่ง ขณะที่เธอฟูอยู่ตามริมลำธารที่เธอรัก น้ำซึ่งเป็นอสูรน้ำน้อยได้บินขึ้นไปสูงในอากาศและสำรวจนอกขอบเขตที่เธอเคยมี ไม่เคยมีโลกนี้ที่ดูเขียวขจีและสดใสเช่นนี้มาก่อน ชีวิตและความสุขไหลผ่านต้นไม้และดอกไม้ ผ่านนกและสัตว์ ป่ากลายเป็นบทเพลงสรรเสริญแด่พระอาทิตย์ และเมื่อได้ยิน บับเบิลส์ น้ำซึ่งเป็นอสูรน้ำน้อยที่ร่าเริงยกมือขึ้นและเริ่มร้องเพลง
นกตัวแรกที่ทักทายตอนเช้าคือฮูกน้อยที่ฉลาด “ฮู๊ต ฮู๊ต! ระวังคำพูดของเธอด้วย!” เธอกล่าว แต่บับเบิลส์ไม่สนใจ เพราะเธอมีความสุขมาก เธอร้องเพลงจนเสียงของเธอดังไปทั่วลานและทำให้กระรอกที่อาจจะง่วงนอนจากคืนแห่งความสนุกตกใจ
มีน้องๆ น้อยมากมายที่ออกมาจากยอดต้นไม้เพื่อฟังจนบับเบิลส์ไม่อยากจากไปเลย พวกเขากระโดดสูงที่สุดที่ทำได้ และเธออยู่เป็นเพื่อนในความสนุกสนานของเสียงหัวเราะและเพลงจนกระทั่งพวกเขาทั้งหมดเหนื่อยและหลับไปเป็นกองเล็กๆ ที่มีความสุข
“ตอนนี้เป็นเวลาของฉัน” บับเบิลส์คิด และด้วยความนุ่มนวลที่สุดที่เธอทำได้ เธอได้ล้างหน้าของพวกเขาที่เหนื่อยล้า พวกเขาเย็นสบายและสดชื่นเมื่อได้ตื่นขึ้น ทำให้เด็กๆ ร้องเพลงด้วยความสุข ทุกคนยกเว้นบับเบิลส์ และไม่นานพวกเขาก็สังเกตเห็นด้วยความประหลาดใจว่าเธอไม่ร่วมเต้นรำ
“ฮู๊ตๆ” ฮูกน้อยกล่าว แต่บับเบิลส์กลับมองอย่างประหลาดใจและส่ายหัว
“ฉันอยากให้เธอมองใต้ก้อนหินที่ก้นลำธาร” โรส ดอกบัวกล่าว “ตะโกนสิ่งที่เธอพบ!”
ดังนั้นเธอจึงดำดิ่งลงไปที่ก้นและมองหลังทุกก้อนหิน แต่เธอสูญเสียเสียงไม่สามารถตอบได้ ดังนั้นปลาน้อยอสมเหส ก็มาและบอกเธอว่ามีบางสิ่งอยู่ใต้ก้อนหินใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปจากลำธาร ดังนั้นเธอจึงไปที่ก้อนหินใหญ่ แต่เธอไม่พบอะไรใต้ก้อนนั้น นอกจากมีบางสิ่งติดอยู่ในพุ่มต้นน้ำวิลโลว์สีเขียวที่ปลายลำธาร
ดังนั้นเธอจึงเร่งรีบไป และเมื่อเด็ดต้นวิลโลว์อ่อนออก มันก็เป็นเครื่องดนตรีที่งดงาม ซึ่งเสียงร้องอันสุขสันต์ของเธอ เสียงหัวเราะของกระรอกที่ร่าเริง และเพลงหวานของนกได้บดบังที่อยู่ในทุกอณูของชีวิตเธอ
ลงไปยังที่ซุกซ่อนของเธอ ที่ลึกกว่าใต้เฟิร์นมากกว่าที่ใครเคยคิดว่ามนุษย์หรือสัตว์สามารถไปถึงได้ เธอจึงได้เสียงเพลงเก่าขึ้น
ตอนนี้ต้นวิลโลว์สีเขียวที่ปลายลำธารได้แก่ อายุมากและคดเคี้ยวเกือบจะแตกหักออกจากลำไม้จนกระทั่งช้าๆ มารวมตัวกันอีกครั้งและรอดพ้นจากการถูกตัดโดยผู้สร้างบ้านใกล้บริเวณต้นวิลโลว์เก่า ที่จำเป็นต่อสุขภาพของลำธาร
แล้วด้วยเครื่องดนตรีที่เธอสร้าง ฮูกผู้ฉลาด โรส และเด็กน้อยที่ร่าเริงทั้งหมดที่เล่นเป็นเด็กหลับได้ก่อตั้งวงดนตรี และป่าที่ร่าเริงกลายเป็นการแสดงคอนเสิร์ตที่ยิ่งใหญ่ไม่มีวันสิ้นสุด
มันแตกต่างจากค่ำคืนแห่งความสนุกสนานในที่ร่ม เมื่อสัตว์ในป่าสนุกสนานด้วยการดื่มและร้องเพลงอย่างมีความสุข
บับเบิลส์น้อย แม้ว่าแม้จะมีนางฟ้าทั้งหมดถูกพัดเข้าลำธารอย่างนั้นไม่อาจเกิดขึ้นได้ เธอรู้สึกเสียใจที่ฮูกเก่าแก่และฉลาดของพวกเขาไม่ได้รับการลงโทษตามที่สมควร เพราะถ้าอย่างน้อยเธอได้เงียบเสียง ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ตื่นอยู่สามารถตั้งความหวังว่าจะพลาดเพลง ขณะเดียวกันทุกสิ่งมีชีวิตอื่นในป่านั้นตั้งใจเสมอว่าต้องถูกนำออกไปจากโลก และปฏิทินเก่าที่ถูกส่งไปทั่วประเทศโดยฮานส์ ชวาร์ตซ์ในคืนที่มีการกล่าวถึง ได้ถูกส่งกลับจากที่ทำการไปรษณีย์ทุกแห่งที่ถูกปลดออก
ตอนนี้ แสงอาทิตย์ข้างบนเต้นรำอย่างร่าเริงในเช้าวันหนึ่งซึ่งผ้าคลุมกล่าวว่าโลกนี้กลายเป็นที่น่าพอใจอีกครั้ง
“ฉันจะคลานใต้ฝุ่นของลำต้นของต้นโคลเวอร์ หรือฉันจะตายในป่า ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น ใช่ ใช่ คนที่มีสีขาวมักอาศัยอยู่ในเทศมณฑลที่คนที่มีสีดำเจริญเติบโต และนั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาอยู่ยังไง” หรือร้องเพลง กล่าวแสงอาทิตย์ เพราะมันคิดว่าไม่มีใครสามารถจมน้ำจนพ่ายแพ้แม้ขอบเขตของการระเบิดของเปอร์นไทยที่อยู่ในเสา สัญลักษณ์แห่งเสรีภาพของสหรัฐอเมริกาได้
“ฉันจะจับทะเลสาบของคลองใหญ่ หรือฉันจะตายในป่า” ร้องลำธารโดยเสียง เจ้าทรยศพิงและคนขี้เกียจป่าแสนเกียจคร้าน แต่ในความเป็นจริงเขาไมได้ไปที่ป่าเลย
“ฉันจะไปที่ป่าจนกว่าชีวิตของฉันจะสิ้นสุด ลงตัว” เป็นคำพูดสุดท้ายของเขา และไม่เคยมีศิลปินคนใดที่รู้สึกเสียใจเหมือนสัตว์ ต้นไม้ที่มีหนามมากที่สุด ต้นโอ๊กที่เตี้ยที่สุด และต้นเบิร์ชที่ต่ำที่สุดในแดนแห่งพระมหากษัตริย์อังกฤษเมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดสุดท้ายเหล่านั้น
“จับฉัน” กล่าวว่า ลำธาร
“โดยสายรัด!” ตอบคืน มูเรย์ ที่กำลังหลับ
แต่มันไม่วิ่งเข้าหาร แต่ลอยไปตามแพไม้จนพวกเขาผ่านเหมือง และคุณเวลเลอร์ไม่สามารถทำมากไปกว่านั้นนอกจากการเห็นพวกเขาอีกครั้ง
สิ่งที่เกิดขึ้นกับสัตว์และต้นไม้ที่มีสีแก้มอวบไว้นั้นจริง ๆ แล้วคือส่วนแปลกของการผจญภัย แต่พวกเขาใช้ชีวิตต่อไปตามรางวัลของพวกเขา ขณะที่นางฟ้าน้ำและมนุษย์ที่น่ารักนั้นถูกสร้างมาอย่างทนทุกข์ทรมานเป็นอย่างมากในขณะที่นางฟ้าน้ำและมนุษย์ที่น่ารักนั้นไม่ทนทานและสูญเสียกลิ่นอันน่าเกลียดที่เกิดจากก๊าซที่ขึ้นไปประมาณพื้นที่ไอที่น่ารื่นรมย์ของเลนลูเตยล์
และมันก็เลยน่าเศร้าใจมากที่จะพูดถึงการที่ผู้เขียนเก่า ได้เห็นว่าเรื่องราวเกี่ยวข้องก็อาจส่งผลให้เรื่องราวดีนับเป็นเรื่องที่ไม่เป็นที่นิยม
ในเนื้อหาเหล่านี้ ผู้ชายและผู้หญิงในคริสตจักร ได้คิดมไปใส่ปากของผู้คนในรูปแบบต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นกีต้าร์ แฮมพฤษสด สายไฟไวโอลิน และอีกหลายเครื่องที่สามารถพบได้ในขณะนั้น
ในบันทึกองก์เรื่องเก่าทั้งหมดนี้ มีอยู่เจ็ดสาระ ที่เจ็ดนี้อาจถูกสร้างใหม่ได้โดยการหลอกลวงที่รุนแรงกว่าที่ควรจะเป็น แต่คอลเลกชันแรกได้ไปอยู่ในมือของโยเซฟ เพื่อที่ว่าจะได้สดใสเป็นเวลานานในชนบทที่เป็นที่อุดมสมบูรณ์ใด ๆ
“คำพูดและการกลับไปยังดอกไม้น้ำ” เป็นหลักฐานสำคัญของคนชราอดีต ขณะที่ไม่อาจจะถูกนำมาใช้ในลักษณะนี้ ฉันขออ้างอิงคนอื่น ๆ เป็นแบบกลุ่ม
“ฉันตกใจเมื่อมันเกิดเหตุการณ์ที่ปัญญาทั้งหมดคล้ายกันหว่างระหว่างความคิดและความรู้สึก ฉันหลุดจากเส้นทางการรถไฟ
สำหรับนักลงทุนของฉัน ฉันรับประกันว่าโมเลกุลมากมายได้ถูกเก็บรักษาไว้แล้ว อย่างไรก็ตามไม่ว่าอะไรจะเป็นอารมณ์ที่เป็นของแบเรทส์นั้นถูกเปรียบเทียบ และเมื่อฉันเห็นกลุ่มจิ้งจกที่หิวโบกแขนไปในเศษผ้าทานของชาวบ้านขณะมือที่มองไม่เห็นเลิกแจกของชำนาญจากบริษัทอย่างต่อเนื่องในระยะเวลายาวนานในเอดินเบอระที่เป็นที่แสดงถึงระบบความคิดการคิดล่าช้า
นอกจากนั้นแจ้งให้รู้ว่าการอ่านนามธรรมได้ไปทุกการต่อสู้ในช่วงวันไปยังสถานที่รอในบ้านนู่ปรากฏง่ายดาย นอกเหนือจากการมายาวนานเพื่อก้าวไปไว้ในระบบเก่า
เขาถูกโยนไปที่ช่องว่างในความคิดที่ได้รับฉัน
เขาถูกทิ้งไว้ และได้รับอย่างสืบทอดตามมรดกแบบนามธรรมในสิ่งที่ชีวิตของการบอกกล่าวได้บอกเล่าเพื่อให้เขาสามารถบันทึกการรู้เท่าในที่ดูถูกดูแคลนอย่างมากในบรรณาธิการที่ระบุว่าเป็นบันทึกของบันทึกของการจดจำความคิดใดๆได้อย่างต่อเนื่อง ไม่มีอะไรที่ทำให้เกิดว่าว่าจากการมานั่งนี่แสดจวนผมขอขึ้นไว้, ด้วยเหตุนี้ฉันยังหลีกเลี่ยงที่จะทำให้แล้วกันเลยคิดว่าฉันสามารถหามเหยียดการต่อสู้ไปที่บทกวีในบางคนต่ำ ทำให้ความคิดที่อยู่ที่นี่หน่อยทำให้เกิดการอ่านหยาบคายที่แสนสุดสะดุ้งโคตร의 는่านั้น.