กาลครั้งหนึ่ง เมื่อคืนที่ดาวเต็มฟ้า เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ชื่อ ลิลี่ กำลังฟังเสียงดาวจากหน้าต่างของเธอ ตามที่เธอทำเป็นประจำอยู่แล้ว ทันใดนั้น เธอสังเกตเห็นดาวดวงหนึ่งกำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร
“เป็นอะไรไป ดาวที่รัก?” เธอเรียกไป
“โอ้! แย่จัง!” ดาวตอบเสียงเศร้า “ฉันสูญเสียเสียงของฉัน และฉันแน่ใจว่าจะพลาดคอนเสิร์ตในคืนพรุ่งนี้ ฉันไม่สามารถคิดที่จะจินตนาการถึงดาวทั้งหมดที่มาจากทุกมุมโลกเพื่อร้องเพลงและเล่นอย่างมีความสุขโดยไม่มีฉัน และข้าจะนั่งอยู่ที่นี่ตามลำพังและฟังพวกเขา! มันน่ากลัวเกินไป!”
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” ดาวร้อง, เสียงของมันค่อยๆ จางลงจนในที่สุดมันก็กลายเป็นเสียงกระซิบ
“ฉันต้องไปนอนแล้ว” เด็กหญิงราก แต่ “แต่ฉันจะบอกเรื่องนี้กับลมในวันพรุ่งนี้ และเขาจะช่วยคุณหากเป็นไปได้”
จากนั้นเธอก็ไปยังดินแดนแห่งความฝัน
คืนถัดมาเมื่อวันสิ้นสุดลง เธอกระโดดจากเก้าอี้และวิ่งไปที่หน้าต่าง
“คุณอยู่ที่นี่ไหม ลม?” เธอเรียกเมื่อมันเริ่มที่จะพัดสักหน่อย
“ฉันอยู่ที่นี่” เสียงดังตอบจากนอกหน้าต่าง
เด็กหญิงปรบมือด้วยความดีใจ “ถ้างั้นมาช่วยฉันสงบทะเลและผู้คน”
“ฉันกำลังทอใยใกล้ๆ กับคุณ” เสียงตอบ
“โอ้ ฉันไม่สามารถปล่อยคุณได้” ลมกล่าว “และหากฉันทำ ดังนั้นทะเลจะเข้าถล่มเข้ามาและจมดิ่งเด็กน้อยทั้งหมดในโลก คำถามอื่นเถอะ!”
“ฉันไม่ต้องการอย่างอื่น” เด็กหญิงกล่าว
ดังนั้นลมจึงออกไปเพื่อทำตามคำสั่งของเธอและกลับมาที่หน้าต่างอีกครั้ง ขณะที่แสงจันทร์นั่งรอเขา
“ข่าวอะไรมาถึง?” เธอถามเบา ๆ
“โอ้! ข่าวที่น่าสลดใจ!” ลมกล่าว “เมื่อฉันพัดเหนือทะเล ฉันมาถึงเรือลำใหญ่ใกล้ชายฝั่งซึ่งต้องนำผู้คนจำนวนมากไปยังที่อื่น ฉันพัดเมฆดำออกไปและทำให้ทะเลเป็นสีขาวเพื่อไม่ให้พวกเขาตกใจ และจากนั้นพวกเขาก็เริ่มร้องขอความช่วยเหลือ
“ในระหว่างนั้น เรือกำลังขึ้นไปบนคลื่นที่สูงมาก และท้ายที่สุดมันก็พุ่งชนกับหินขนาดใหญ่ และผู้คนทั้งหมดจมน้ำ ฉันพัดระลอกและความสนุกสนานทั้งหมดออกจากเมืองเล็ก ๆ ที่พวกเขากำลังอยากไป”
“นั่นมันน่าสยดสยอง” แสงจันทร์กล่าว “แต่ดาวเป็นอย่างไร?”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับเขา” ลมกล่าว “แต่มันไม่มีข่าวเกี่ยวกับเขา ดังนั้นเขาน่าจะดีขึ้น ฉันจะไปดูก็แล้วกัน เพราะฉันพบว่าคำขอนี้ทำได้ง่ายมาก”
ดังนั้นเขาจึงพุ่งไปยังท้องฟ้าที่ที่ดาวกำลังเต้นรำอย่างมีความสุข แต่แล้วโอ้! สิ่งที่น่าสงสาร ยังสูญเสียเสียงของเขาอยู่
“ฉันไม่คิดว่าเขาจะร้องเพลงอีกนาน” ลมบอกกับดาวอื่น ๆ และพวกเขาก็ถอนใจเศร้า
“ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถร้องเพลงได้แม้ตอนนี้” ดาวน้อยกล่าว “ฉันไม่สามารถร้องเพลงที่ใช่ได้ แต่ฉันได้เรียนรู้เพลงอื่นและฉันจะร้องมันตอนนี้”
และเขาเปิดใจเล็ก ๆ ของเขาและเทออกมา เพลงนั้นมีเพียงโน้ตเดียว แต่โน้ตนั้นมีความละเอียดและสวยมาก
จากนั้นดาวทั้งหมดก็เข้าร่วมร้องเพลงนั้นและเพลงของลม ซึ่งเป็นเพลงลับของความสุขและความรักสู่ความลึกมืดเบื้องล่าง เขารู้ว่าส่วนไหนที่เขาต้องเล่น ขณะที่ดาวร้องเพลงเสียงของเขาข้างล่าง
นั่นคือ ดาวพยายามอย่างเต็มที่และร้องและร้องและร้อง นกสบจันทร์และนกบินสูงถูกปลุกและมาร้องเพลง และจากนั้นลมก็นำเสียงจังหวะและเสียงตลกของทะเลมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง
นี่คือคอนเสิร์ตที่ไม่เคยมีมาก่อนในพื้นที่มืดที่ไม่สิ้นสุด
“เราจะทำให้ดีที่สุดเพื่อร้องในคอนเสิร์ต, ดอกกุหลาบเล็ก ๆ ของฉัน” ดาวจากทิศตะวันออกกล่าว
“ใช่ จริง ๆ” กล่าวกองทัพที่ตื่นเต้น
แล้วดาวประมาณสามสิบดวงก็พุ่งไปด้านล่างไปยังดาวที่อยู่ใกล้ และอีกแปดดวงก็ยิงไปในทิศทางตรงข้าม
จากนั้นดาวที่แสดงซึ่งจริง ๆ แล้วอยู่ในคอนเสิร์ตด้านล่าง รู้แน่นอนว่าเขาไม่สามารถขึ้นมาได้ มิฉะนั้นจะไม่มีการแสดง แต่เขายกดาวอื่น ๆ ขึ้นเพื่อร้องอย่างต่อเนื่องจากด้านล่าง
จากนั้นดาวแต่ละดวงก็ทำดีที่สุด และดอกกุหลาบเล็กน้อยนั่งอยู่ด้านล่าง โดยมีหัวใจเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเสน่ห์และความชื่นชม และเธอกระซิบกับน้ำตกเจ้าบ้าที่ยุ่งเหยิงว่า “ไม่ต้องกังวลนะที่รัก มันเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่หลังจากทั้งหมดที่จะร้องเพลงในใจของตน แม้ว่าจะไม่สามารถร้องออกมาจากริมฝีปากได้!”
ค่ำคืนได้จุมพิตเธอเป็นคืนที่ดีด้วยความดีใจ เพราะเขาได้รับพรจากความอดทน.