ในป่าเงียบสงบ ทุกๆ เย็น นกไนตัวน้อยได้เกาะอยู่บนกิ่งไม้สีขาวดั่งหิมะและร้องเพลงของเธอ ทำให้ป่าที่ว่างเปล่าดังไปด้วยเสียงเพลง มีดาวน้อยบางดวงส่องแสงลงมาชมเธอร้องเพลง นกฮูกตัวใหญ่น้ำหนักมากได้ออกมาจากหลุมของเธอใต้ต้นไม้ที่นกไนร้องอยู่อย่างเงียบๆ
“ใครทำอาหารให้เธอ? ใครทำอาหารให้เธอ?” นกฮูกพูดเสียงดัง “เงียบๆ หน่อยนะ นกไนตัวน้อย และหยุดร้องเพลงที่โง่เข้านั้น”
แต่นกไนกลับยิ่งร้องเพลงดังขึ้นไปอีก ดังนั้นนกฮูกจึงเดินโซเซไปที่ปลายป่า เมื่อดวงจันทร์ขึ้น นกฮูกกลับมาที่จุดเดิมใต้กิ่งไม้สีขาวเพื่อลองฟังว่านกไนยังร้องอยู่หรือไม่ และเมื่อได้ยินเสียงเธอ นกฮูกก็กระโดดเข้ามาใกล้ใต้กิ่งไม้แล้วร้องว่า–
“ใครทำอาหารให้เธอ? ใครทำอาหารให้เธอ?” และพยายามฟลิปปีกของเธออย่างแรง
จากนั้นนกไนจึงเอาหัวเล็กๆ ของเธอไปโน้มและพูดว่า “คุณหมายถึงฉันหรือเปล่า?”
“แน่นอน! คุณคิดว่าฉันหมายถึงใคร?”
“อ่า ฉันคิดว่าฉันมีเพียงกระต่ายตัวเล็กๆ แต่ถ้าคุณจะมาด้วยกัน ฉันจะทำอาหารให้อย่างรวดเร็ว ไม่มาก แต่ก็สะอาด”
ดังนั้นนกฮูกจึงใช้กรงเล็บที่งุ่มง่ามของเธอจับนกไนแล้วบินไปที่โพรงเล็กๆ ใต้ต้นไม้หลังจากพระอาทิตย์ตก นกไนกระโดดไปตามทางหิมะในขณะที่นกฮูกเดินตามเธอ นกไนเข้าไปในห้องนอนของเธอ แต่ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับสลัดสดแสนอร่อย นกฮูกมาสายไปนิดหน่อย
เมื่อดวงจันทร์ขึ้นบนกิ่งไม้สีขาว เธอกล่าวว่า “เจ้าตัวนกน้อย เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ฉันสิ่งนั้น; มันเป็นแค่สลัดกระต่ายเท่านั้น ใครทำอาหารให้เธอ? ใครทำอาหารให้เธอ?”
“โอ้ ฉันทำมันเอง ฉันแปลงเส้นก๋วยเตี๋ยวให้เป็นสลัด”
“เธอพูดถูก,” นกฮูกแก่กล่าว “แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้น ให้นำสลัดนั้นไปตอนนี้” และเมื่อเธอกระพือปีกใหญ่ของเธอใส่หัว นกไนจึงล้มลงตายที่เท้าของเธอ
“ในตอนนั้น,” นกฮูกที่ขี้บ่นพูด “เรื่องราวก็ถูกเล่าแล้ว ตอนนี้ใครอีกบ้างที่จะฟังเธอ?” และเธอก็บินออกไปที่ปลายป่า
ข้อคิด: “หัวใจที่ดีในสังคมที่ไม่ดีอาจหวังว่าจะไม่ได้รับสิ่งดีๆ”