กาลครั้งหนึ่งมีพายุแดดร้อนในภาคใต้ จนต้นไม้และพุ่มไม้แทบจะโน้มตัวลงต่ำ ทำให้พวกมันดูเศร้าโศกราวกับว่าหัวใจของพวกมันถูกสร้างขึ้นจากความรู้สึกเพียงอย่างเดียว มีเพียงต้นแอปเปิ้ลต้นเดียวที่ยืนตรง เพราะมันถูกยึดติดกับพื้นดินด้วยรากที่แข็งแรงซึ่งธรรมชาติได้มอบให้ เพื่อวัตถุประสงค์นี้โดยเฉพาะ
หัวของมันเต็มไปด้วยแอปเปิ้ลเขียวที่ยังไม่สุก และนี่ถือเป็นพรอันยิ่งใหญ่ เพราะเมื่อแสงจันทร์ยามค่ำคืนส่องสว่างลงมาอย่างเข้มข้น—ซึ่งก็ดีกว่าการแอบมองอย่างแน่นอน—มดสีน้ำตาลจำนวนมากก็เริ่มคลานออกมาจากความมืด โดยเดินผ่านร่องเล็กๆ เมื่อเริ่มรู้สึกอบอุ่น ข้ามสะพานเล็กที่พวกมันสร้างจากใบไม้ในกรณีที่ไม่พบเส้นทางตรง พวกมันนำความชื้นจากริมแม่น้ำมาดื่ม เพื่อไม่ให้ขาดน้ำซึ่งเป็นสิ่งที่พวกมันต้องการ แต่พวกมันก็ระมัดระวังที่จะทิ้งน้ำไว้สักสองสามหยด เพราะพวกมันต้องต่อสู้กับมดในทุ่งหญ้าตัวเล็ก นั่นเพราะพวกมันเป็นเพื่อนบ้านที่ดีเหลือเกิน ที่แม้แต่ตัวมดเล็กๆ ยังรู้สึกว่าร้อนเกินไปกับการอยู่ร่วมกัน และพวกเขาไม่ต้องการให้มันพินาศจากการมีมิตรภาพมากเกินไป
วันหนึ่งดวงอาทิตย์กำลังจะไปนอนหลับเพื่อรักษาอุณหภูมิอันอบอุ่นตามปกติของมัน มันกล่าวว่าตัวเองรู้สึกไม่สบาย แอปเปิ้ลตัวหนึ่งชื่อแอนนี่เผอิญมีตาเหลือมองลงไป เธอเห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังจะสิ้นสุดการส่องแสง “โอ้! ทำไมมันดูซีดและยุ่ยขนาดนี้ และทำไมเส้นผมทองคำของมันจึงหายไป” “นั่นเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการนอนหลับ” ดอกลินเดนกล่าว ขณะที่ยอดแอปเปิ้ลโน้มตัวลงตลอดทั้งคืน แอนนี่กลับยังคงมองดูต่อไปจนจับได้ว่า นกไนท์จุดไฟที่ต้องการจะร้องเพลงให้กับดวงอาทิตย์ และนั่นเป็นสิ่งต้องห้าม
“อย่าหลับไปนะ” แอนนี่กล่าว “และฉันจะไม่เผาเธอ” “เผาเรอ! โอ้ ไม่!” นกไนท์กล่าว และเมื่อหยดน้ำตาใหม่ๆ ตกลงมาและกระจายไปทั่วป่าไปยังต้นแอปเปิ้ล มันก็ยังคงร้องเพลงแม้แต่ใบลินเดนใบหนึ่ง ขนมนกตัวน้อยก็ยึดติดอยู่กับมัน และมันยังได้สาบานว่าไม่เคยพบกับเสียงที่ไพเราะจริงใจเช่นนี้มาก่อน แต่แอนนี่กลับหน้าร้อนและในที่สุดดวงจันทร์ก็มากล่าวว่า “นั่นไม่มีความหมายอะไร จงอย่าหยุดบานสะพรั่งไปเลย เพราะอย่างอื่นก็แค่โคลงเคลง คุณมีความจริงอย่างน้อยหนึ่งอย่าง”
ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง แอปเปิ้ลอื่นๆ ทุกตัวกลับมีสีแดงสดใส และแม้แต่น้องสาวของแอนนี่ที่ห่างไปอีกด้านรั้วซึ่งดวงอาทิตย์มีแสงร้อนแรงที่สุด ก็แก้มแดงราวกับสาวในพุ่มไม้ “อย่าทำเป็นคนดีเช่นนั้น” แอนนี่กล่าว “โอ้ แน่นอนเจ้ามีลักษณะเป็นตลก” น้องสาวแอปเปิ้ลกล่าว “แต่ฉันจะเลิกสิ่งนั้น” แอนนี่กล่าว “ฉันรู้สึกอย่างน้อยในแบบที่อ่อนแอว่าแอปเปิ้ลคือสิ่งที่ช่วยเติมเต็มความสุขของผู้คนเป็นอย่างไร ความรู้ที่มีอยู่ทำให้เราเข้าใจล่วงหน้าถึงอนาคต และนั่นคือเหตุผลที่ฉันชอบมันเช่นนี้” และแอนนี่ไม่หยุดพูดถึงความคิดหวานชื่นตลอดทั้งวัน บางสิ่งที่เธอปรารถนาว่าทุกอย่างอาจตอบเธอได้ สุดท้ายเมื่อยามกลางคืนมาถึง เธอนั่งตรงและเงียบ—เป็นสัญญาณแห่งการเสื่อมสลายที่แอปเปิ้ลทุกตัวรู้จัก
ตอนนี้ทุกคนในต้นแอปเปิ้ลรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เจ้าของสวนแอปเปิ้ลเองก็เช่นกัน ที่ไม่มีบุตรสาว “เขาจะทำอย่างไรโดยไม่มีบุตรสาว!” เขากล่าว แม้แต่ต้นแอปเปิ้ลที่ต้องการอวดก่อนพายุ—มันและแอนนี่เป็นที่รู้จักดีในหมู่ต้นไม้ ต้นอื่นๆ drooped แต่แอนนี่เพียงคนเดียวในยามค่ำคืนที่มีสีเทานั่งอย่างหนักแน่นและจริงจัง เธอเป็นความสวยงามสงบอย่างแท้จริง ทันใดนั้นเธอก็เริ่มร้องเพลง) แต่เธอร้องเพลงอะไร? เธอร้องเพลงเอง