ในอดีตไกลโพ้น มีหมู่บ้านเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยบ้านของมอนสเตอร์ที่มีธงเด่นสะดุดตา นี่คือเมืองมอนสเตอร์ ที่มีมอนสเตอร์ทุกขนาดอาศัยอยู่ ทุกคนชอบเล่นด้วยกัน ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนที่กลัวการเล่นกับมอนสเตอร์ตัวอื่น ๆ ยกเว้นแต่หนึ่งตัว
ฉันชื่อไมโล และฉันก็เป็นมอนสเตอร์เหมือนกัน เพียงแค่ฉันมีความน่าขันนิดหน่อย ฉันอาศัยอยู่บนเขามอนสเตอร์ และบ้านของฉันตั้งอยู่ที่ปลายทางของแถวบ้านมอนสเตอร์เล็กๆ ฉันเคยอยากจะลองทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านมอนสเตอร์ตัวเล็ก ๆ แต่ทุกครั้งที่ฉันแนะนำตัวเอง พวกเขาก็จะหันไปมองพ่อแม่แล้วส่ายหัว ในที่สุดฉันจึงตัดสินใจไปเยี่ยมครอบครัวใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเมืองมอนสเตอร์ ฉันเก็บดอกไม้จากสวนของฉัน มัดโบว์สวยๆ ไว้ที่ก้านแล้วเดินขึ้นไปยังทางเข้าบ้านของพวกเขา ขึ้นบันไดที่เสียงดัง แล้วกดกริ่งประตู “ดิงดอง! ดิงดอง! ดิงดอง!”
เด็กสาวมอนสเตอร์ที่อายุใกล้เคียงกับฉันเปิดประตูออกมา เธอมีผมสีฟ้าอันสดใสและมีกุหลาบแนบอยู่ข้างหู เธอสวมชุดลายจุด และฉันสังเกตเห็นว่าเธอมีจมูกสามอันบนใบหน้าของเธอ!
“สวัสดี! ฉันชื่อไมโล,” ฉันกล่าว “ฉันอาศัยอยู่บนเขา และฉันแค่อยากจะต้อนรับคุณและครอบครัวมายังเมืองมอนสเตอร์”
“สวัสดี ฉันมาริผู้หญิง,” เธอกล่าว “เข้ามาสิ! คุณเคยเจอแม่ฉันหรือยัง—-โอ๊ะ นั่นแม่ฉันมาแล้ว!”
มอนสเตอร์หญิงมีสองหัวและผมสีเขียวแปลกๆ รีบมาหาเรา พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“เชิญเข้ามาและลองทานอาหารมอนสเตอร์กันเถอะนะ” เธอพูด “อร่อยมาก!”
ฉันแอบมองเข้าไปข้างในเห็นโต๊ะอาหารที่ดูแปลกตา มีพืชสีม่วงและส้ม รวมทั้งกระทะที่ใส่ของเหลวดูเหมือนซอสแต่เหลวมาก “นั่นคืออะไร?” ฉันถาม ชี้ไปที่ของเหลวสีเขียว
“นั่นคือซุปสลัด!” มาริกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่ทำทุกวัน!”
“น้ำซุปนี้ต้องทานยังไง?” ฉันถาม โดยคิดว่าเพียงแค่ชิมก็อาจจะทำให้หน้าฉันเปรอะไปด้วยสิ่งน่าขยะแขยง
“เราก็ดื่มมันด้วยหลอดและดูดเอาทุกหยดเหนียว! มันคือประเพณีของครอบครัวมอนสเตอร์ของเรา!” แม่ของมาริกล่าวและเดินไปที่ตู้เก็บของพูดเบาๆ กับตัวเอง “เอ๊ะ ฉันวางเค้กผมไว้ที่ไหนนะ?”
ฉันได้แต่ถอยกลับไปที่ประตู “ไม่ ขอบคุณ” ฉันพูดด้วยความเครียด “ไม่ ขอบคุณ”
“มาตอนนี้เถอะ! เราอยากให้คุณมาทานอาหารด้วยกัน มันคือสิ่งที่มอนสเตอร์ต้องทำ” มาริกล่าวด้วยความหวัง
“บ๊ายบาย มาริ! ขอบคุณสำหรับคำเชิญ!” และฉันก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วเหมือนวิ่งหนีสัตว์ป่าตัวใหญ่ในป่า ฉันไม่ได้มองทางที่ฉันไปและไปกระแทกเข้ากับมอนสเตอร์สีฟ้าที่มีสิบสองแขน
“โอ๊ะ ขอโทษ! ขอโทษ!” ฉันอึกอัก “ฉัน-ไม่ได้-มอง-ทาง!”
“ไม่ต้องกังวล! ฉันแค่ชื่นชมดอกไม้” มอนสเตอร์ตัวสูงกล่าว “ฉันชื่อแม็กซ์” ฉันมองขึ้นไปที่เขา
“ฉัน-เพิ่ง-ไป-เบียด-เบียด-ไป-หามาริ-นั่นคือ-มาริ-เด็กมอนสเตอร์ใหม่-และแม่ของเธอ-และฉันอาศัยอยู่-บนเขามอนสเตอร์-และมอนสเตอร์ที่ชี้อยู่-มัน-มัน-ทำให้ฉัน-อึดอัด-แต่ไม่เป็นไร ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ฉันอยู่ใกล้ๆ มาเดินไปด้วยกันเถอะ” แม็กซ์กล่าว มองกลับไปทางบ้านของเขา “อ้อ และนั่นคือแม่ของฉันเรียกฉันอยู่ เธออยากพาไปหาอะไรทาน—แต่ฉันจะไม่ไป”
“ทำไมไม่ไปล่ะ?” ฉันถาม
“ฉันแค่อยากทานบลูเบอร์รี่มอนสเตอร์ยักษ์จากเขามอนสเตอร์—นั่นคืออาหารที่ดีที่สุด” เขากล่าว “แต่เฮ้ ทำไมไม่มาทานอาหารที่บ้านของคุณแทนล่ะ?”
แม็กซ์และฉันเดินขึ้นเขามอนสเตอร์ และเมื่อเรามาถึงประตูบ้านของฉัน เขาบอกให้ฉันยืนอยู่นอกบ้านในขณะที่เขาเข้าไป “หลับตานะ โอเค?” เขากล่าว ฉันทำตาม และเมื่อฉันเปิดตา แม็กซ์มีแจ๊ซและครอบครัวของเธอ คุณฟัตเตอร์บัทเตอร์ แลร์รี่แวมไพร์ และมอนสเตอร์มากมายกำลังนำจานอาหารต่างๆ มายังสนามหน้าบ้าน และอาหารที่นั่นสุดยอดมาก! แฮมเบอร์เกอร์มอนสเตอร์ขนาดใหญ่เรียงซ้อนกันจนไม่สามารถมองเห็นมอนสเตอร์ด้านหลังได้ และกองสำรับฝ้ายที่ใหญ่เท่าตัว และฮอทดอกขนาดสูงเท่ามอนสเตอร์!
มอนสเตอร์สีฟ้าไม่ต้องไปไหนนอนในคืนนั้น และเราสนุกสนานมากมายในวันที่ผ่านมาอีกหลายวันที่บ้านของกันและกันเมื่อดวงจันทร์มอนสเตอร์ส่องแสงจากหลังเมฆ—มันน่าตื่นเต้นมากที่ได้ใช้เวลาร่วมกับคนอื่นนอกจากครอบครัวของฉัน นั่นคือวิธีที่ฉันได้รู้จักมาริ มอนสเตอร์กินบะหมี่สีเขียวที่ชื่อรีน่า และมอนสเตอร์ต่างๆ ในละแวกนั้นจนในที่สุดพวกเขาก็รู้จักฉัน หรืออย่างน้อยรู้จักชื่อของฉัน—บางคนเชิญฉันไปที่บ้านของพวกเขา และบางคนพูดว่า “ดูนั่น มิโล!” ขณะที่ฉันเดินผ่านบ้านของพวกเขา
ดังนั้นไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนที่กลัวการเล่นกับมอนสเตอร์ตัวอื่นในที่อยู่ของเมืองมอนสเตอร์ในที่สุด และฉันก็มีความสุขอย่างมากในชีวิตที่มีเพื่อนๆ (มีเยอะมากจนฉันนับไม่ถ้วน) และพวกเขาก็ดีใจที่ได้รู้จักฉัน ทั้งหมดเพราะฉันมีความน่าขันนิดหน่อย!
และนี่แหละ เด็กๆ เป็นเรื่องจริง!