เจ้าชายเห็นแก่ตัว
ในอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ชื่อว่า กลิมเมอร์ ซึ่งแสงอาทิตย์ดูเหมือนจะส่องสว่างกว่าที่ไหนและดอกไม้เบ่งบานอย่างสดใสมากกว่าที่อื่น ดำรงอยู่เจ้าชายหนุ่มชื่อว่า ลีโอ ในฐานะบุตรชายคนเดียวของกษัตริย์ฮาร์รอลด์และราชินีเอลาร่า เจ้าชายลีโอถูกล้อมรอบด้วยความมั่งคั่งและความหรูหราในสิ่งที่คนส่วนใหญ่ฝันถึง พ่อของเขาครองราชย์ด้วยความเมตตา ขณะที่แม่ของเขาเป็นสัญลักษณ์ของความกรุณา แต่สงสารลูกชายที่น่าเศร้าของพวกเขา ต่างออกไป
หัวใจของเจ้าชายลีโอเปรียบเสมือนสมบัติกระเป๋าเต็มไปด้วยความโลภมากกว่าความรัก เขาเพลิดเพลินกับการสะสมเหรียญทองที่เปล่งประกายใต้แสงเทียน เป็นเจ้าของอัญมณีมีค่าอย่างถี่ถ้วนราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นจะไม่มีวันสูญเสียความส่องสว่าง และไม่ใส่ใจผู้คนที่รักเขา ทุกเช้า ประชาชนในเมืองจะตะโกนเรียกชื่อเขา ส่งความปรารถนาดีให้แก่เขา แต่เขากลับคิดถึงแต่การได้มาซึ่งสิ่งใหม่ๆ ในปราสาทหรูหราของเขา ที่เขาได้ปีนป่ายเพื่อดูสมบัติ ตอนนั้นเขายิ้มเยาะว่า “ยิ่งฉันมีมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น” โดยไม่รู้ว่า ความเห็นแก่ตัวของเขาได้ทอดเงาทั่วอาณาจักร
วันหนึ่งที่แปลกประหลาด เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นซึ่งจะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล หญิงชราผู้สูงวัย ผอมแห้งแต่เต็มไปด้วยปัญญา เดินเข้ามาในอาณาจักร รูปลักษณ์ของเธอนั้นถูกฟ้าผ่าจนหมดสภาพ และมีกลิ่นหอมขมปะปนอยู่ในกระสอบผ้าลินินของเธอ เธอขอให้ได้พบเจ้าชาย อ้างว่าเธอมีบทเรียนสำคัญสำหรับเขา แต่เจ้าชายที่มัวแต่ตั้งสมาธิอยู่บนความมั่งคั่งที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ปฏิเสธเธอไป
สัปดาห์ผ่านไปเป็นเดือนไป หญิงชราผู้นั้นเหมือนถูกผูกพันกับโชคชะตา รออยู่ข้างนอกประตูกษัตริย์ ทุกวันเธอต้องขอบริจาคอาหารและที่พัก แต่ว่าหัวใจของลีโอก็ยังคงปิดแข็งในคุกของความโลภของเขา
แต่โชคชะตาสร้างเหตุการณ์ใหม่ ฤดูหนาวที่โหดร้ายมาเยือนดินแดน ทำให้น้ำในลำธารแข็งตัวและพืชพันธุ์เฉาเเฉา ความอดอยากเริ่มกัดเซาะประชาชนในเมือง ทุกวันมีชะลอมของขนมหวาน ของเล่น และเสื้อผ้าไหมถูกส่งไปยังประตูกษัตริย์ แต่ความหนาวเย็นที่ไม่มีที่สิ้นสุดทำให้พ่อค้าไม่สามารถนำสัมภาระเข้ามาได้ ถนนกลายเป็นว่างเปล่า เสียงดนตรีที่เคยสุขสดใสกลับเงียบงัน และมีเพียงความเงียบเหงาที่เต็มไปด้วยอาณาจักร
พ่อแม่ของเจ้าชายลีโอ คือกษัตริย์และราชินี ได้ร้องขอเป็นอย่างมากต่อเขาว่า “ลูกชายเอ๋ย เจ้ามีมากมาย ขอให้พิจารณาแบ่งปันความมั่งคั่งของเจ้ากับประชาชน ก่อนที่อาณาจักรจะตกอยู่ในความสิ้นหวัง” แต่หัวใจของเจ้าชายกลับเป็นหิน
คืนหนึ่งที่น่าจดจำ แม่ของเขาได้เข้าไปหาหญิงชรา พร้อมนำข้าวจากคลังพระราชวังไปมอบให้ เธอได้ทำให้ประชาชนประหลาดใจในวันถัดมา ด้วยการค้นพบขนมปังสดใหม่ที่ปรากฏขึ้นอย่างลึกลับอยู่ที่ประตูบ้าน ซึ่งเพียงพอแก่ทุกครอบครัว ข่าวลือนี้แพร่กระจายเหมือนไฟลามทุ่ง ซึมซาบความหวังลงไปในหัวใจของผู้คนในอาณาจักร ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ และไม่นานความขอร้องอุดมไปด้วยน้ำตาดังก้องอยู่ในถนนว่า “บอกให้เราทราบว่าใครเป็นผู้มีน้ำใจ เพื่อเราจะได้ขอบคุณ!”
หญิงชราผู้มีปัญญาก็ยังคงยืนกรานให้ผู้คนไปหาสุภาพบุรุษ ด้วยเหตุนี้ประชาชนจึงแห่กันไปยังปราสาท กุมมือและหวังต่อการได้มองเห็นผู้มีพระคุณที่มีผมสีทอง
“พวกเขาต้องการอะไรอีกครั้งแค่?” ลีโอตำหนิติเตียนจากหน้าต่าง แต่เมื่อเขายื่นมือออกไปเพื่อบอกให้กลับไป เขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นสายตาของเขาแคบลงอย่างไม่คาดคิด
“ท่านครับ?” การ์ดคนหนึ่งพูดด้วยเสียงสั่นเทา
ด้วยความไม่เชื่ออย่างอัศจรรย์ ราวกับถูกมนต์สะกด สายตาของลีโอได้หันไปกลับๆ ระหว่างการ์ดกับหญิงชราผู้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยการคลี่ผ้าลินินของเธอ เสื้อผ้าที่เคยขาดรอยทำให้ดูสง่างาม ด้วยทองคำอร่ามและสีสันที่สดใส พร้อมมงกุฎที่เต็มไปด้วยอัญมณีระยิบระยับตั้งอยู่เหนือหัว เธอดูเหมือนจะเป็นเหรียญทองที่ลีโอเคยอยากเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี
“แต่ทำไมเธอจึงปลอมตัวเป็นผู้ยากจนแบบนี้?” ลีโอพูดเบาๆ รู้สึกเล็กลงมาก
ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน หญิงชราเดินเข้าไปใกล้ “โอ้ ลูกที่รัก” เธอกล่าว “เจ้ายังไม่รู้หรือว่าความมั่งคั่งที่แท้จริงไม่อยู่ที่สิ่งที่เจ้าสะสม แต่คือสิ่งที่เจ้าช่วยแบ่งปัน?”
หัวใจของเจ้าชายลีโอจมลงไปในตัวเขา ความมั่งคั่งที่เขายึดมั่นนั้นไร้ความหมายราวกับทรายที่ไหลออกจากมือของเขา ความโลภและความเห็นแก่ตัวของเขามีผลกระทบที่ร้ายแรง: ความหิวโหยภายในอาณาจักรและความสิ้นหวังที่ปรากฏอยู่บนหน้าของประชาชนทุกคน
ด้วยน้ำตาที่หลั่งไหลลงแก้ม เขาหมอบตัวลงไปที่พื้น “โปรดสอนฉันเถอะ ท่านผู้หญิง แทนที่จะเป็นถุงเหรียญ มันก็มากกว่าตัวตนที่ได้รับการเติมเต็มจากการให้อาหารผู้หิวและเยียวยาหัวใจที่แตกสลาย”
และนี่คือตอนเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงของเจ้าชายลีโอ เขาได้เรียนรู้ว่าเมื่อมีการแบ่งปัน ความร่ำรวยที่แท้จริงนำมาซึ่งรอยยิ้มและความสุข ไม่เพียงแค่ให้แต่ยังรวมถึงทุกคนรอบข้าง ด้วยอาหารที่เต็มเปี่ยมในชามที่ว่างเปล่า เสียงหัวเราะก้องกังวานไปทั่วอาณาจักรกลิมเมอร์
ประชาชนไม่จำเป็นต้องเชียร์ชื่อเขาอีกต่อไป แต่ทุกวันพวกเขาสร้างบทเพลงแห่งความสุข—“เจ้าชายลีโอ! เจ้าชายลีโอ! ท่านได้มอบของขวัญแห่งชีวิต ความรัก และความหวังให้เราอีกครั้ง” และภายใต้ปัญญาใหม่ของลีโอ อาณาจักรก็ผลิบานมีชีวิตชีวากว่าที่เคย ซึ่งพิสูจน์ว่า ความแบ่งปันคือความเอื้ออาทร และหัวใจเห็นแก่ตัวจะนำไปสู่ความโดดเดี่ยวเท่านั้น