เป็นบ่ายที่มีแดดสดใส โนร่าซึ่งเป็นเด็กหญิงที่อยากรู้อยากเห็นอายุประมาณเก้าขวบ กำลังวิ่งเล่นรอบบ้านเก่าของคุณยาย เธอพบว่าทุกมุมของที่นั่นเต็มไปด้วยสิ่งแปลกใหม่และน่าชื่นชม มีห้องหลายห้องที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะเธออาศัยอยู่ไกลและสามารถเข้าเยี่ยมได้เพียงบางครั้งเท่านั้น
ขณะที่เธอกำลังเตรียมวิ่งลงบันไดอีกครั้ง เธอสังเกตเห็นลิ้นชักในตู้เก่าเปิดอยู่ข้างหน้าเธอ เมื่เธอหันไปทางนั้น ความสนใจของเธอถูกดึงดูดไปยังสิ่งหนึ่งในตู้ที่ด้านหน้า ซึ่งเธอค้นพบว่ามันเป็นลิ้นชักลับ มันเลื่อนออกมาเกือบสุดและมีของเล่นที่แปลกประหลาดอยู่หลายชิ้น ซึ่งคุณยายบอกว่าเป็นของที่เคยเป็นของแม่ของเธอ
ขณะสำรวจลิ้นชัก โนร่ารู้สึกดีใจเมื่อเห็นกุญแจเงินเก่าๆ ที่เธอเก็บขึ้นมา มันไม่มีรูปรอยใดๆ ที่ชี้ให้รู้ว่ามันใช้ทำอะไร แต่เธอคิดว่ามันอาจจะใช้กับลิ้นชักในตู้ และอาจจะเป็นเซอร์ไพรส์เล็กๆ น้อยๆ สำหรับคุณยายของเธอ
“คุณยาย!” เธอร้องเรียก ขณะที่วิ่งเข้าไปในห้องที่คุณยายอยู่ “มาดูสิ่งที่ฉันค้นพบ! ฉันคิดว่านี่คือกุญแจสำหรับลิ้นชัก!”
คุณยายใจดีรับกุญแจและทำการเปิดลิ้นชักสองสามอันด้วยมัน แต่ทั้งสองลิ้นชักนั้นว่างเปล่า อย่างไรก็ตาม มีลิ้นชักหนึ่งอันที่เปิดยากกว่าลิ้นชักอื่นๆ คุณยายจึงดึงมันเบาๆ และพบว่ามันล็อคอยู่ แต่สามารถเปิดด้วยกุญแจเงินได้ และนี่คือเซอร์ไพรส์ที่รอพวกเขาทั้งสองอยู่!
ที่มุมของลิ้นชักมีรูเล็กๆ ที่ผุพังอยู่ ขอบๆ ทีนั่น โนร่ามองเห็นกุญแจเงินในนั้น และเมื่อคุณยายใส่กุญแจเข้าไปและหมุนมัน มันก็เปิดออก โนร่าเมื่อมองเข้าไปในนั้นก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความดีใจ มันคือห้องใต้หลังคาที่พวกเขามีอยู่และทุกสิ่งที่เธอเคยเล่นด้วยอยู่ในทุกมุม!
“โอ้ คุณยาย!” เธอสรุป “มันต้องถูกเก็บไว้อย่างปลอดภัยจนกว่าฉันจะโตพอ!”
คุณยายหัวเราะอย่างเต็มที่
“โนร่าที่รัก” เธอกล่าว “เธอรู้ไหมว่าป้าโดร่าขึ้นมาผ่านห้องนั้นเมื่อเธอยังดื้อรั้น แม้ว่าเธอจะอายุน้อยกว่าที่เธอเป็นตอนนี้?”
“แล้วมันไม่ใช่ห้องของฉันเหรอ?” โนร่าถาม
“ใช่ที่รัก” คุณยายตอบ
“มันเป็นของเราทุกคน” เธอเสริม “และตอนนี้ที่รัก ถ้าเธอต้องการเห็นห้องใต้หลังคาและสิ่งของเหล่านั้นจริงๆ มาเถอะและเอากุญแจมาด้วย”
หัวใจของโนร่าตื่นเต้นอย่างสุขล้นเมื่อเธอตามคุณยายเข้าไปในประตูเล็กๆ ในกำแพง พวกเขาขึ้นบันไดและคุณยายแสดงให้เธอเห็นว่าเสาสามต้นท้ายที่สุดอยู่ในตู้ขนาดใหญ่ และว่าตู้ใบนี้และลิ้นชักในตู้ที่เธอพบกุญแจเป็นหนึ่งเดียวกัน
ในตู้เสื้อผ้าที่ปลายบันได ซึ่งยังคงอยู่เหมือนเดิม คุณยายชี้ไปที่กล่องดีไซน์ กล่องชื่อ และตู้ ซึ่งเป็นของคุณยายและพี่น้องของเธอและที่แม่และป้าเคลาก็ใช้เมื่อหลายปีก่อน
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันคิดว่ามันเป็นตู้เก่า” โนร่ากล่าว “และมันเป็นของพวกเขา สรรพสิ่งเหล่านั้นต้องเป็นของโบราณแน่นอน!”
“โบราณมากที่รัก” คุณยายตอบ “จนบางชิ้นเราไม่กล้าแตะต้องเพราะกลัวว่ามันจะกลายเป็นฝุ่นในมือเรา”
“ของเก่าไม่ควรเล่นด้วย; อย่างน้อย ๆ ก็ของเก่าเช่นนั้น” เธอกล่าวต่อ “แต่ห้องใต้หลังคาและสิ่งของที่มันเก็บไว้นั้นไม่ใช่เพียงของป้าและฉัน: มันเป็นของเธอเมื่อเธอโตขึ้น”
โนร่าคิดอยู่ลึก เมื่อในที่สุดเธอก็พูด มันเป็นคำถามที่มีมากกว่าความอยากรู้และความเห็นแก่ตัวของเด็ก
“คุณยาย” เธอกล่าว “ฉันจะต้องเอาสรรพสิ่งทั้งหมดนั้นไปไหม? ฉันไม่สามารถทิ้งให้ป้าและคุณยายซักหน่อยเพื่อเก็บบ้านให้ฉันได้หรือ?”
“เด็กหญิงพูดถูก” คุณยายตอบ “มันไม่เคยเกิดขึ้นในใจฉันมาก่อน เราจะพยายามทำให้บางสิ่งที่เราเป็นเจ้าของนั้นไม่มีอยู่ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอควรรู้ความลับของลิ้นชักและตู้ในตอนนี้”
“ฉันอยากให้มันเป็นความลับ” โนร่าตอบ
“แล้วฉันคิดว่ามันจะถูกต้องกว่าถ้าเธอถามป้าโนร่าให้มอบห้องใต้หลังคาให้กับเธอ” คุณยายกล่าว “เธออาจจะไม่สนใจมันในช่วงเวลาหนึ่ง แต่เธอจะดูแลกุญแจโดยไม่รู้ว่าความคิดของเธอหมายถึงอะไร และเธอสามารถบอกลูกๆ ของเธอเมื่อเธอโตเหมือนฉันว่า คุณยายดีมากเมื่อมอบมันให้เธอ”