กาลครั้งหนึ่งในสวนที่มีแสงจันทร์ส่องสว่าง มีดอกไม้เล็กๆ ที่ชื่อมีนา เธอเป็นดอกไม้เหมันต์ ซึ่งหมายความว่าเธอเบ่งบานเฉพาะในช่วงเวลากลางคืนเมื่อแสงอ่อนๆ ของพระจันทร์สัมผัสกับพื้นดิน แต่มีสิ่งหนึ่งที่มีนาปรารถนามากที่สุด: เธออยากเบ่งบานอย่างสวยงามเหมือนที่เธอถูกวาดไว้ ทุกคืนเมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า เธอจึงพับกลีบดอกที่ละเอียดอ่อนของเธอแล้วฝันถึงเวลาที่เธอจะเปิดกลีบทั้งหมดอย่างงดงาม
ในทุกค่ำคืน เธอรอคอยพระจันทร์ที่สุกสกาวเพื่อให้แสงสว่างในมุมเล็กๆ ของเธอในสวน แมลงไฟและแมลงปีกแข็งสีเงิน รวมถึงสัตว์ราตรีตัวน้อยทั้งหมดจะมาเพื่อชื่นชมมีนาที่สวยงาม ดอกไม้ในสวนกล่าวกับเธอว่า “เธอสวยกว่าพวกเราทุกคน!” แต่แล้ว เธอก็ยังเก็บตัวและรู้สึกไม่คู่ควรกับคำชมเชยเหล่านั้น
คืนหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังมองพระจันทร์กลมโต อับไฟที่ฉลาดก็มาแขวนสวิงอยู่เหนือเธอ “มีอะไรเหรอ มีนา” เขาพูด “ที่เธอกำลังรอคอยอยู่?”
“โอ้ คุณอับไฟ” มีนาพูด “ฉันกำลังรอเช้าตรู่เพื่อที่ฉันจะได้เปิดกลีบและเบ่งบานอย่างสวยงามเหมือนที่ฉันถูกวาดไว้บนผิวที่บอบบางของฉัน”
“ทำไมต้องรอจนถึงเช้า?” อับไฟกล่าว “เธอสวยอยู่ตอนนี้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องมีแสงจากพระจันทร์เพื่อเปล่งประกาย”
ด้วยการสัมผัสที่นุ่มนวลจากร่างส่องแสงของเขา อับไฟจึงสร้างตัวเองขึ้นมาเป็นพันเท่า และทุกกลีบของมีนาก็เปล่งแสงเหมือนที่เธอปรารถนาอยู่เสมอ และตอนนี้เธอมีความสวยงามมากจนสัตว์เล็กๆ ของราตรีต่างก็เริ่มร้องเพลงชมเชยเธอ
“มีนา” พวกเขาร้องเรียก “เจ้าแห่งดวงจันทร์! มีนา ดอกไม้ของรุ่งอรุณ! มีนา ดอกไม้เหมันต์ที่สวยงาม!”
มีนาถูกต้องตาตรึงใจด้วยความรักของพวกเขาจนเธอลืมชายกระทบแสงที่เช้าตรู่มาถึง จนกระทั่งเธอเห็นกลีบของเธอพับอยู่เหนือศีรษะของเธอ ทุกคนจึงส่งคำอวยพรให้เธอในยามรุ่งอรุณและถอยห่างไปในใบไม้สีเขียว เนื่องจากดวงอาทิตย์กำลังขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดมีนาก็ได้พบกับเบปโป แสงอาทิตย์ ที่แดนลงมาจากใบไม้เพื่อเยี่ยมเยียนมีนาในเช้าวันนั้น เมื่อเขาหัวเราะและยิ้มให้กับความเย็นที่ใบไม้คอยกั้นจากเธอ เขาจึงพูดอย่างจริงจังว่า “แต่เธอนั้นเบ่งบานอย่างสดใสแล้วนะ มีนา!”
“ไม่สดใสเท่าที่ควรหากคุณหญิงพระจันทร์มีน้ำใจมากกว่านี้และให้ฉันเบ่งบานทั้งคืน” มีนาได้พูดอย่างอารมณ์เสีย
“ดอกไม้ที่สวย” เบปโป อาทิตย์กล่าวพร้อมหัวเราะอย่างเบิกบาน “คุณหญิงพระจันทร์ไม่เคยตั้งใจที่จะไม่ใจดี และหากเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันจะชดเชยให้เธอ—และในเมื่อฉันเข้ามา ตอนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ทั้งวันและพูดคุยกับเธอ”
ดังนั้นมีนาเล็งไปที่การเศร้าโศกอีกต่อไปจึงได้เปิดกลีบเล็กๆ ของเธอ และมันยืนอยู่ในแสงอาทิตย์ไปตลอดทั้งวัน จนกระทั่งแสงสุดท้ายพูดอำลาทุกคืนและล่องลอยไป.
แต่ในคืนที่มีแสงจันทร์ครั้งถัดไป มีนานั้นสวยงามมากขึ้น เธอสวยถึงขั้นที่คุณหญิงพระจันทร์ยิ้มให้เธอและสร้างรัศมีแห่งแสงไปยังรูปลักษณ์ที่บอบบางของเธอ สัตว์ยามเมื่ออรุณทั้งหมดจึงมารวมตัวกันเพื่อมองเธอ และเธอก็ภูมิใจแต่ไม่หลงตัวเอง ขณะที่อับไฟมีคืนที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเขา แล้วมีนาน้อยก็หลับไปจนกระทั่งดวงอาทิตย์ปลุกเธอในยามเช้า.