สวนลับแห่งความฝัน

เกรต้า ชาวสวนเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในเรื่องมือเขียวของเธอ ทุกดอกไม้ที่เธอปลูกดูเหมือนจะบานสะพรั่งและสูงกว่าที่ไหนในหมู่บ้าน ผลไม้ที่เธอเลี้ยงดูมีรสชาติหวานกว่า และทุกใบหญ้าที่เธอตัดรู้สึกนุ่มสบายใต้เท้าเปล่า ชื่อเสียงของเธอไม่ได้ถูกมองข้าม แม้แต่ราชวงศ์ก็ยังมาหาเธอเพื่อขอคำปรึกษาเป็นครั้งคราว

เช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิที่มีอากาศสดชื่น เกรต้าได้ปลูกหัวทิวลิปเมื่อเธอได้ยินเสียงบางอย่างขยับอยู่ข้างหลัง รู้สึกตกใจ เธอหันไปแต่เห็นแค่หญ้าและต้นไม้ ปล่อยให้เสียงนั้นผ่านไป เธอจึงกลับมาปลูกต่อ แต่ครั้งนี้เธอได้ยินเสียงใบไม้ขยับอีกครั้ง

“ใครอยู่ที่นั่น?” เธอเรียกออกไป ขมวดคิ้วมองไปที่พุ่มไม้

เมื่อไม่มีใครตอบ เกรต้าก็ยักไหล่แล้วกลับไปทำงานทันที ทันใดนั้น ลมเบาๆ ได้พัดพาให้ต้นโมกแถวนั้นส่ายไปมา เกรต้ารู้สึกแปลกใจเพราะก่อนหน้านี้ไม่มีลมเลย เธอมองไปอีกครั้ง แต่ก็ยังเห็นไม่มีอะไร ยักไหล่ เธอกลับไปดูแลดอกไม้ของเธอ

แล้วสิ่งที่น่าทึ่งก็เกิดขึ้น กลีบดอกสีม่วงกลีบหนึ่งตกลงมาจากต้นโมกและลอยมาทางเกรต้า เมื่อมันใกล้ถึงพื้น มันเริ่มหมุนรอบตัวเองราวกับเฮลิคอปเตอร์เล็กๆ ที่ถูกพายุพัด เกรต้าชมมันอย่างหลงใหล ขณะที่กลีบนี้ซ่อนเร้นและปรากฏให้เห็นเป็นครั้งคราว เธอรู้สึกได้ว่ามันกำลังเรียกหาเธอเมื่อมันกระซิบชื่อของเธอ

เกรต้าดีดตัวเข้าไปใกล้และฟังคำขอนั้นได้ชัดเจน

“มาและดู! มาและดู!” มันกล่าวพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง

“มาและดูอะไร?” เกรต้าถามอย่างอ่อนโยน

แต่กลีบเพียงแต่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยเฉดสีฟ้าที่ลึกลับ ทำให้เกรต้าได้แต่ไม่รู้ว่าควรจะเห็นอะไร

“ดีแล้ว,” เกรต้าบอก “ฉันจะไป”

ด้วยความคล่องแคล่วที่เกิดจากการทำสวนมาเป็นเวลาหลายปี เกรต้ากระโดดขึ้นยืนและเดินเข้าไปในเขาวงกตของดอกทิวลิป ดอกเดซี่ และดอกพริมโรสที่ล้อมรอบเธออย่างอ่อนโยน ในขณะที่กลีบก็ได้นำทางเธอลงลึกเข้าไปในพุ่มไม้จนกระทั่งพวกเขามาถึงประตูที่เธอไม่เคยสังเกตมาก่อน ประตูที่ถูกปกคลุมด้วยเถาเลื้อยและดอกไม้สีขาวนุ่มจนเกินกว่าที่เธอจะคิดว่ามันมีอยู่จริง

“สวนลับรออยู่,” กลีบพูดและมันก็บินไปข้างหน้าเพื่อแสดงเส้นทางให้เธอ

เกรต้ามองด้วยความเข้าใจในขณะที่เธอเปิดลูกบิดเก่าที่ขึ้นสนิมและค่อยๆ ดันวาล์วให้เปิดออก หอมกลิ่นของกุหลาบ โมก และน้ำผึ้งลอยเข้ามาหาเธอดุจอ้อมกอดที่อบอุ่น เมื่อประตูเปิดกว้างพอ กลีบก็บินเข้าข้างใน เชิญชวนให้เธอเดินตามไป

เมื่ออยู่ข้างใน เกรต้าตะลึง ที่นี่ช่างน่าพิศวงยิ่งนัก เกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ! เท่าที่ตามองเห็น ดอกไม้หลากสีสันประดับอยู่ทั่วดินแดนราวกับจานสีของศิลปินที่ถูกเด็กชายในชั้นเรียนศิลป์สะบัดกระจัดกระจาย ดอกไม้บางชนิดเติบโตเป็นพุ่มเล็กๆ และบางชนิดก็ยื่นสูงขึ้นสู่ท้องฟ้ามีดอกเบญจมาศขนาดเท่ากับศีรษะของเธอ ที่กลางสวรรค์อันมหัศจรรย์นี้มีน้ำพุที่ถูกแกะสลักจากหินสีขาว; มันพุ่งน้ำออกมาตามจังหวะของการเต้นของหัวใจ

เกรต้าก้าวเข้าไปลึกขึ้น ตกอยู่ในความหลงใหลอย่างสมบูรณ์แบบกับสีสันและความอบอุ่น เธอเต้นรำจากดอกไปดอก ทดลองน้ำหวานของพวกมันเพียงพบว่าหวานยิ่งกว่าที่เธอเคยรู้จัก

ทันใดนั้น เสียงอ่อนโยนทำให้เธอสะดุ้ง

“ยินดีต้อนรับ ฉันรอคอยเธอมานาน”

เกรต้าหันไปและเห็นภาพมหัศจรรย์: ผู้หญิงสูงอายุที่นั่งอยู่ที่โคนต้นแมกโนเลีย

“คุณต้องเป็นจิตวิญญาณของสวนนี้ใช่ไหม?” เกรต้าพูดอย่างตื่นเต้น “ทำไมคุณถึงรอฉัน?”

ผู้หญิงยิ้มและกวักมือเบาๆ เชิญเกรต้านั่งเคียงข้าง “ดอกไม้ทุกดอกที่นี่เติบโตจากความฝัน ในที่สุดพวกมันก็จะบานสะพรั่ง ทำให้ผู้ที่ฝันอยู่พบกับความสุขที่ไม่น่าเชื่อ อย่างไรก็ตาม กรุณาช่วยดูแลดอกไม้ขอให้ดูแลจากมนุษย์ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ เราถูกบอกถึงคุณ”

“แต่ฉันไม่รู้ว่าจะดูแลสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์แบบนี้อย่างไร” เกรต้าปฏิเสธ

“คุณเข้าใจผิด ดอกไม้ต้องการเพียงหัวใจของคุณ”

“แล้วคุณล่ะ?” เกรต้าถามอย่างอ่อนโยน

จิตวิญญาณยิ้ม “เวลาของฉันใกล้หมดแล้ว ฉันต้องการหาความสงบในกลีบมากกว่าทุกสิ่งอื่น จะช่วยฉันได้ไหม?”

เกรต้าสัมผัสมือที่มีฝุ่นของเธอเบาๆ

“ใช่” เธอwhisper” ฉันจะช่วย”

แม้เวลาจะผ่านไป เกรต้าหัวเราะอย่างมีความสุข โดยได้รับความบันเทิงจากการทำงานบำรุงรักในสวนทุกวัน ทุกเช้าเธอรีบไปยังสวน สวนลับที่เจ้ากลีบม่วงเคยกระซิบถึงภารกิจที่รออยู่ในมุมมืด สำหรับแต่ละวันจะมีความท้าทายเป็นแรงกระตุ้นอย่างมาก

เมื่อสัปดาห์ผ่านไป เกรต้าค้นพบว่าหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความหมายเมื่อดอกไม้บานเต็มที่และส่งกลิ่นเพลิดเพลินเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ ที่นั่น ในสถานที่ลับนี้ ความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอเริ่มปรากฏ เธอค้นพบว่าเธอไม่ได้เพียงแต่บำรุงรักษาสวนเท่านั้น แต่ยังเป็นความฝันที่นอนหลับอยู่ในใจของเธอ ทุกวันที่ดอกไม้เจริญเติบโต ความหวังของเธอก็เพิ่มขึ้น และเมื่อหน้าร้อนกลับมา เธอได้เห็นการเปลี่ยนแปลงมหัศจรรย์ในชีวิตของเธอ ซึ่งจะเกิดขึ้นไม่ได้หากปราศจากอ้อมกอดที่เอาใจใส่ของสวนที่มีเสน่ห์นี้

เมื่อเวลาผ่านไปเดือนแล้วเดือนเล่า จิตวิญญาณเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ แต่ก็มีความสุข เพราะเธอได้เห็นสวนที่ตนรัก วันหนึ่งในช่วงเย็น เธอและเกรต้านั่งอยู่ใกล้น้ำพุ ที่ซึ่งแมลงไฟส่องสว่างเบื้องหัวของพวกเขาเหมือนดวงดาวจากท้องฟ้า

“เวลามาถึงที่ฉันต้องกลับคืนสู่ดวงดาว” จิตวิญญาณกล่าวด้วยเสียงไม่มีชีวิตชีวา

เกรต้าพยักหน้าอย่างอ่อนโยน

“คุณจะให้ฉันตายที่นี่ได้ไหม?” เธอถาม และเกรต้าก็ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ว่า “ใช่”

แต่อย่างไรก็ตามในใจของเธอ ต้องการให้จิตวิญญาณอยู่อย่างเคียงข้างเธอเสมอ เพราะความสัมพันธ์ที่พวกเขาสร้างขึ้นนั้นบริสุทธิ์ยิ่งกว่าสิ่งที่เธอเคยพบเจอ

“แล้วฉันจะทิ้งความหวังและความปรารถนาที่ต้องดูแลให้คุณ” จิตวิญญาณเสนอ รอยยิ้มเล็กๆ คลี่ออกที่มุมปาก

เกรต้าวางมือเหนือมือของจิตวิญญาณ จะไม่รู้สึกเศร้าใจได้อย่างไรกันจริงๆ?

“อย่ากลัวนะที่รัก” จิตวิญญาณพูด และทันใดนั้นความเศร้าของเกรต้าได้หายไป “มันจะทำให้ฉันมีความสุขยิ่งนัก ที่เห็นคุณดูแลได้ดี เหมือนดอกไม้ในสวนนี้”

เกรต้าเงยดวงตาไปที่สายตาของจิตวิญญาณสีเฮเซล

“เมื่อเหล่าดอกไม้บานเต็มที่และไม่ต้องการการดูแลจากคุณอีกต่อไป พวกมันจะช่วยให้คุณบรรลุวัตถุประสงค์ของคุณไปตลอดชีวิต”

หัวใจของเกรต้าเบิกบานขึ้น และเธอพยายามระงับความสุขและปิดบังมันจากเพื่อนของเธอ เพราะเธอไม่อยากให้จิตวิญญาณรู้สึกไม่สบายใจ

จิตวิญญาณต้องเข้าใจในความคิดของเธอ เหตุเพราะเรียนรู้ยิ้มออกมาอีกครั้ง

“ตอนนี้ฉันจะออกไปแล้ว สาวน้อยของความฝัน” เธอกล่าว พร้อมปิดตาลงอย่างช้าๆ และเบาๆ หัวของเธอเอนเฉียงลงข้างหนึ่ง มือของเธออบอุ่นเหมือนที่เคยเป็นแต่ไม่เอ่ยคำใดๆ อีก

ในตอนแรกเกรต้าร้องไห้ขณะกอดจิตวิญญาณไว้ในอ้อมแขนของเธอ; หลังจากนั้นเมื่อเธอเข้าใจว่าจิตวิญญาณได้รับอิสรภาพและไม่ต้องแบกทุกข์อีกต่อไป เธอก็หัวเราะเบาๆ ผ่านน้ำตาของเธอ เธอรีบทำความสะอาดใบหน้าเก่าที่หดตัวและวางจิตวิญญาณลงใต้ต้นแมกโนเลียอันเก่าแก่ พร้อมจัดดอกลิลี่สีขาวสะอาดนุ่มน่าทะนุถนอมซ้อนไว้ใต้คางของเธอ

ด้วยหัวใจที่หนักอึ้งแต่จิตใจที่ขอบคุณ เธอกลับมายังสวนของเธอเพื่อมอบของที่ระลึกให้เพื่อนดอกไม้ของเธอ

เมื่อปีผ่านมา เธอนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ทุกวันและพูดคุยเกี่ยวกับสภาพอากาศ ความสุขและความปรารถนาทั้งหลาย รวมถึงความยากลำบากของชีวิต เธอกลับไปที่หมู่บ้านพร้อมของฝากจากผลผลิตซึ่งดูเหมือนจะมากเกินไปในทุกครั้ง สร้างชีวิตที่มีความสุขและอบอุ่นรอบตัวเธอ

และจริงๆ แล้ว ความปรารถนาของเธอเป็นจริง ด้วยความรักและเวทมนตร์ที่เบ่งบานอยู่รอบตัว โลกของเกรต้ากลายเป็นดินแดนแห่งความฝันจากหนังสือนิทานที่เป็นที่นิยมที่สุดในประวัติศาสตร์ ความสวยงามของสวนไม่ได้จางหายไปตามกาลเวลา ขณะที่ผมสีน้ำตาลของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวที่เงางาม มันยังคงเบ่งบานไม่มีวันจบสิ้นในขณะที่กลิ่นดอกกุหลาบและโมกาหอมอบอวลอยู่ในอากาศของทุกช่วงเวลา

เมื่อเวลาผ่านไป สาวน้อยแห่งความฝันกลายเป็นเป็นผู้หญิงแห่งความทรงจำ และเธอไม่เคยลืมสิ่งที่เธอได้ดูแลในสวนลับแห่งความฝัน — หรือเสียงกระซิบของกลีบดอกโมกาที่เรียกหาเธอไปที่นั่นเมื่อครั้งก่อน จริงอยู่ ชีวิตนั้นคือความฝันที่ถูกฝังไว้ในความงดงามของอีกความฝันหนึ่ง