ในใจกลางของอังกฤษ ที่ซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้สูงใหญ่โบราณ มีสวนที่ไม่ได้รับการแตะต้องมานานหลายปี มันคือสถานที่ลับที่เวลาเหมือนจะหยุดนิ่ง ทำให้ความมหัศจรรย์ของธรรมชาติได้เบ่งบาน สวนอันมีมนต์เสนอนี้เป็นของคนแคระคู่หนึ่งที่รู้จักกันในชื่อ Pip และ Squeak ขณะที่คนแคระทั่วไปมักจะภูมิใจในการยืนอยู่ที่ขอบแปลงดอกไม้หรือข้างสระน้ำ คนแคระเหล่านี้กลับแตกต่างออกไป พวกเขาคือผู้พิทักษ์สวนลับ ทำงานด้วยความขยันขันแข็งตลอดทั้งฤดูกาลเพื่อรักษาความมหัศจรรย์ของมัน
ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว ทำให้ทุกอย่างเต็มไปด้วยสีสันอันงดงาม: สีเขียวสดชื่น, สีเหลืองเจิดจ้า, สีชมพูสดใส, และสีแดงที่ร้อนแรง Pip และ Squeak รีบออกไปข้างนอกเพื่อสนุกสนานกับฤดูกาลที่เต็มไปด้วยความสุขนี้ “คุณรู้สึกไหม Squeak?” Pip ตะโกนอย่างตื่นเต้นเมื่อได้กลิ่นหอมที่ลอยอยู่รอบตัวเขา
“ใช่! ความอบอุ่น, เสียงเพลง, และแก่นแท้ของชีวิต! มันไหลผ่านทุกอย่าง, ใช่ไหม?” Squeak ตอบกลับ
ทุกที่เต็มไปด้วยพืชและสัตว์ต่าง rejoicing ดอกไม้เบ่งบานเผยกลีบ, นกส่งเสียงร้องอย่างไพเราะ, และดวงอาทิตย์ระยิบระยับอบอุ่นน่าใจเย็น แต่คนแคระกลับไม่รู้ว่ามีเงามืดที่เงียบงันรวมตัวกันอยู่ที่ขอบเขตที่พวกเขารักกำลังวางแผนที่จะทำลายความสุขที่ไม่มีที่สิ้นสุด
Pip และ Squeak มีประเพณีก่อนที่จะเริ่มงานในวันฤดูร้อน: พวกเขจจะแบ่งปันความหวังและความฝันของพวกเขา “ฤดูร้อนนี้” Pip เริ่มพูด ขณะมองไปที่ผีเสื้อ “ฉันตั้งใจจะปลูกฟักทองที่ใหญ่ที่สุดในทั้งอาณาจักร!”
“และฉันก็หวังว่าดอกไม้จะเล่าเรื่องราวของพวกเขาจากต bud ไปจนถึงบาน!” Squeak ร่วมพูดด้วยความดีใจ
ในขณะนั้นเอง แสงสว่างเจิดจ้าดุจดวงดาวได้ส่องสว่างที่ปลายสวน ทำให้ทุกสิ่งดูงดงาม “ดูสิ!” Pip ร้องเรียกด้วยความยินดี “แสงจากกล่องเวทย์!”
Squeak พยักหน้า “มันส่องสว่างแ patch Grass Lonely ที่มืดมนมาปีทั้งปี เราไปดูไหม?”
ความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาพุ่งสูง คนแคระสองตนเดินจับมือกันไปที่แสง แต่เมื่อไปถึงมุมที่มืดที่สุดของสวน คลื่นมืดเริ่มแพร่กระจาย “ม่านราตรีได้เจาะสวนเข้ามาแล้ว!” Squeak ร้องด้วยความตกใจ
ทันใดนั้น มอดลูกรักก็วิ่งขึ้นมาหยุดที่เท้าของพวกเขา “ระวังตัวด้วย!” มันเตือน เสียงของมันสั่นเหมือนลูกน้อยที่สั่นไหว “ความกลัวที่ไม่มีใครเหมือนคุณกำลังลอยอยู่รอบๆ มันกลืนกินความสุขและดูดสีออกจากชีวิต!”
“เราต้องช่วยสวน!” Pip ตะโกนขึ้นมาเก็บความกล้า “เราจะเริ่มจากไหน?”
“ขอให้ดอกไม้ช่วยด้วย! พวกมันรู้ความลับของโลก!” เสียงของมอดลูกรักสั่นพลางส่องสว่างขึ้น ทำให้มีเงาที่น่ากลัวอยู่รอบๆ
ตั้งใจมั่น Pip และ Squeak รีบวิ่งไปหาดอกไม้ ซึ่งตอบรับฟังด้วยความเศร้าสร้อยจากเรื่องราวของคนแคระ “บางครั้งเมื่อหลายปีก่อน มีคนแคระอีกคนหนึ่งเหมือนกับพวกคุณ ในขณะที่คืนมาถึง เขาก็ปรากฏตัวและไล่รูปทรงชั่วร้ายทั้งหมดออกไป” ดอกแดนดิไลออนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“เราจะหาพบเขาได้ที่ไหน?” Squeak ถามอย่างเร่งรีบ
“ดอกสุดท้ายของฤดูใบไม้ผลิรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน” ดอกแดนดิไลออนตอบ
“กรุณาบอกเราเถอะ!” Pip และ Squeak ขอร้อง
“ที่ปลายเส้นทางที่เหงาที่สุดมีเนินดิน เมื่อแสงจันทร์สัมผัสกับยอดของมัน จงมองอย่างใกล้ชิด และบางทีแสงดาวของเขาจะสอดคล้องกันเมื่อถึงชั่วโมงก่อนรุ่งสาง จากนั้นคุณอาจจะเห็นเขา – คนเดียวที่สามารถลบเวทมนตร์ชั่วร้ายนี้ได้”
ด้วยความหวังใหม่ Pip และ Squeak กล่าวลาแก่ดอกไม้และวิ่งไปยังเนินดิน พวกเขาหยุดและเฝ้าสังเกตอย่างใกล้ชิดเมื่อดวงจันทร์โผล่พ้นเมฆ “จงอดทน” พวกเขาพูดกับกันและกัน ขณะที่สายตาของพวกเขากำลังมองพยายามให้เหลือบไปที่ความมืด “เขาอาจจะไม่ได้ยินในทันที; เราต้องรอ”
พวกเขารอและรอ จนแทบจะหมดหวัง เมื่อทันใดนั้น ดาวตกได้บินสูงลงมาและหยุดนิ่งอย่างไม่มีเสียงที่เนินดิน Pip และ Squeak แทบร้องไห้ด้วยความดีใจ “ในที่สุดแล้ว!” พวกเขาร้องขึ้น
ตอนนี้เป็นเช้า “มาเถอะ!” Pip ร้องเรียก ขณะดึง Squeak ไปที่เนินดินที่รออยู่
อย่างน่าทึ่ง มีคนแคระยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา! “เขาสวยงามมาก!” Squeak ร้องตื่นเต้น พร้อมกันนั้นทั้งสองคนจับมือของคนแคระคนใหม่และวิ่งไปยังแสงสว่างและดอกไม้ที่เฮฮาพร้อมกับการมาของเพื่อนใหม่ของพวกเขา
ตลอดทั้งสัปดาห์ ทั้งสามทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และเมื่อถึงวันคริสต์มาสที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าแสงได้รับชัยชนะเหนือความมืดในที่สุด ในวันอาทิตย์ปาล์ม มันได้ประกาศว่าสวนกลับมาสว่างไสวมากกว่าที่เคย
Pip, Squeak, และคนแคระคนใหม่ทำงานร่วมกันตลอดฤดู โดยสวนยังคงมีมนต์ขลังและเจริญงอกงามตลอดไป แม้ว่ามิตรภาพของพวกเขาจะมีค่าเพิ่มขึ้นตามเวลา แต่ Pip และ Squeak ก็มีเซอร์ไพรส์สุดท้ายเตรียมสำหรับฤดูใบไม้ผลิ
ในบ่ายที่มีแดดส่องสว่างมือที่ซ้อนสูงขึ้น คนแคระและเพื่อนทั้งสองพร้อมใจกันร้องว่า “ขอให้ดอกสุดท้ายของฤดูใบไม้ผลิผลิบานในเร็ววันนี้ และทำให้สวนนี้เป็นที่ที่เราสมมติ!” และใกล้ๆ ก็เริ่มผลิบานอยู่ใกล้คนแคระก่อนที่จะถูกเก็บไป
จากนั้น ด้วยความสุขล้นหลามในหัวใจ พวกเขาได้เดินทางเข้าสู่โลกแห่งความจริงและหยุดอยู่ก่อนแมนชั่นที่มีอายุมาก “งานของเราพึ่งเริ่มต้น” พวกเขากระซิบ ขณะก้าวย่างไปข้างหน้า
เรื่องราวนี้กระตุ้นให้นักอ่านเชื่อในเวทมนตร์ และความเข้มแข็งของมิตรภาพ แม้ต้องเผชิญกับความมืดมิด