กาลครั้งหนึ่งในวันแดดจ้าในทุ่งหญ้าเงียบสงบ กระต่ายที่โอ้อวดตะโกนเรียกเพื่อน ๆ ของเขาว่า “ทุกคนกรุณาเงียบหน่อย! ฟังฉันหน่อย ฉันวิ่งได้เร็วกว่านAnyone!”
“อาจจะใช่,” กล่าวเต่าที่ฟังอยู่ใกล้ ๆ “แต่ช้าแต่มั่นคงชนะการแข่งขัน”
“มาจัดการแข่งขันกันเถอะ,” กระต่ายว่า สัตว์ตัวอื่นก็เห็นด้วย “ให้กระต่ายเป็นกรรมการ ใบหน้าคู่นี้จะช่วยให้มั่นใจว่าผู้เข้าแข่งขันจะอยู่ในเส้นทาง” เขากล่าว ดังนั้นจึงมีการกำหนดเส้นทาง และเริ่มการแข่งขัน
กระต่ายกระโดดขึ้นเหมือนจะนำหน้าทุกคน เต่าค่อย ๆ เริ่มออกเดินไปอย่างช้า ๆ และในไม่ช้าก็ตกอยู่เบื้องหลัง กระต่ายหยุดลงและเมื่อมองไปที่เต่า เขาคิดว่าคงจะงีบสักพักให้เต่าตามทัน
“นี่เป็นที่ที่ดีสำหรับงีบ” เขากล่าว และเขาก็นอนลงเพื่อพักผ่อน เต่าที่เดิมเดินอยู่เรื่อย ๆ ก็ถึงที่ที่กระต่ายนอนหลับ แต่กระต่ายยังคงหลับอยู่ และเต่าไม่ได้หยุดคิดเลยว่ากระต่ายอาจจะเล่นกลกับเขา แต่ก็ยังเดินต่อไป
เมื่อกระต่ายตื่นจากการงีบ เขาดูที่นาฬิกาของเขา “เต่าคงอยู่ห่างไกล” เขาคิด แล้วก็ออกวิ่ง แต่พบว่าเต่าใกล้จะถึงเส้นชัยแล้ว และไม่สามารถวิ่งขึ้นไปทันเวลาเพื่อชนะการแข่งขัน
แล้วเต่าก็บอกว่า: “ความก้าวหน้าอย่างช้า ๆ แต่มั่นคงเป็นผู้ชนะในการแข่งขัน”