กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในปราสาทแห่งหนึ่ง มีพายุร้ายแรงพัดพาไปทั่วแผ่นดิน ไม่มีใครนอกจากยามรู้สาเหตุของพายุนี้ และไม่มีใครรู้จักสถานที่ลับในแผ่นดินที่บุคคลสำคัญจะไปซ่อนตัวเมื่อพวกเขาต้องการที่จะหลบจากโลกภายนอก
แต่ที่หอสังเกตการณ์ ในช่วงก่อนเที่ยงคืน ยามได้เฉลียวใจมองออกไปที่หน้าต่างเล็ก ๆ และเห็นมนุษย์รูปร่างสูงกำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผ่านสายฝนและพายุ
“ผู้ใดกันหนอ?” ยามกล่าว “ข้าจะเปิดประตูให้เขา!” และเขาก็ไขประตู
เมื่อประตูเปิดออก มนุษย์นั้นยกแขนขึ้นและบอกให้เขาทราบว่าเขาต้องการเข้ามาในนั้น
ยามรีบวิ่งขึ้นบันไดที่คดเคี้ยวไปยังห้องนอน จนทำให้เตียงสีเขียวสะเทือนอีกครั้ง เขาคิดว่าเจ้าหญิงหรือนางกำนัลอาจตื่น แต่เขายิ่งตกใจมากเมื่อเสียงที่คุ้นเคยกล่าวว่า “ข้านอนไม่หลับ ข้ารู้สึกแปลกประหลาดมาก”
ยามได้นำไฟส่องไปด้วยขณะขึ้นบันได ทันใดนั้น ประตูเปิดออก มนุษย์รูปร่างสูงที่ยังคงเปียกปอนจากฝนได้เข้าใกล้เตียงจนเขาสามารถจำได้ว่าเป็นเจ้าหญิงถั่ว ผู้ซึ่งไม่มีใครนอกจากยามได้ฝันถึง
“ดูสิว่าฝนตกหนักเพียงใด!” เจ้าหญิงถั่วกล่าว และเธอเหนื่อยมากและหน้าซีดจนถึงนางกำนัลอีกคนที่อยู่ข้างเตียงไม่คิดว่าจะนอนหลับได้
จากนั้น สองนางกำนัลและเจ้าหญิงถั่วได้ไปที่ห้องนอนอีกห้องหนึ่ง และนางกำนัลอีกคนก็ไปด้วย เพราะพวกเธอต้องพิสูจน์ว่าเธอคือเจ้าหญิงถั่วจริงหรือไม่ นางกำนัลได้วางที่นอนผ้าฝ้ายสีขาว จำนวนเจ็ดชั้นซ้อนกันในกลางเตียง และเธอได้วางผ้าห่มฤดูร้อนฟูฟ่องอีกยี่สิบชั้นทับลงไป
“ตอนนี้ให้คุณได้ถูกคลุมอย่างดี” นางกำนัลกล่าว และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะทุกคนเข้ามาชมเจ้าหญิง และพวกเขาอยู่ใกล้ที่บันไดมาก จนด้วยเสื้อผ้าของเธอ และผ้าห่มฤดูหนาวจำนวนมากที่นางกำนัลต้องถอดออก มันจึงอุ่นมากเมื่อทุกคนจากไป จนทำให้เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ คืนนี้มืดมาก และทุกคนกำลังจะตัดผ้าคลุมของเจ้าหญิงถั่วออกเล็กน้อยด้วยที่นอนที่ยกขึ้น ทำให้เธอไม่สามารถลืมเรื่องนี้ได้
“ตอนนี้ลองดูสิว่าเธอเป็นเจ้าหญิงตัวจริงไหม” คนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มกล่าว และเขาเล่าให้ทุกคนฟังในสิ่งที่เขาคิด
พูดแล้วก็ทำ: พวกเขานำเม็ดถั่วสีเขียวเล็ก ๆ มาวางที่พื้นเตียง ระหว่างที่นอนเจ็ดชั้นและคาดว่าวันรุ่งขึ้นเจ้าหญิงจะต้องสัมผัสมันอย่างแน่นอน เพราะเธอทั้งตัวคล้ำและเขียวมาก จนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับบางสิ่ง
ในอาณาจักรอื่น ๆ ทุกคนต่างทราบกันดีว่าไม่เพียงแต่ทุกคนอยู่ที่นั่น แต่ทุกคนก็รู้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงตัวจริง เพราะเลือดของเจ้าหญิงตัวจริงนั้นไวต่อความรู้สึก และเม็ดถั่วเล็ก ๆ ต้องสัมผัสได้แม้ในผ้านอนเจ็ดชั้นและผ้าห่มเจ็ดชั้น
ไม่มีใครอยากเป็นเจ้าหญิงถั่ว! แต่แน่นอนว่าสิ่งนี้ขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง
เมื่อเธอรับชะตากรรมที่โชคร้ายของตนและความโชคร้ายที่ฝนตกทั้งคืน เธอกลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้งจนทุกคนต่างชอบชมมองเธอ และเธอสวมรองเท้าและแสดงความขอบคุณที่ทุกคนให้ความสนใจต่อตนและความเห็นอกเห็นใจที่ทุกคนมอบให้ ซึ่งไม่มีใครเข้าใจนอกจากทุกคน และทุกคนก็กลับบ้านของตนเอง
สิ่งที่ทุกคนตกใจล้วนเมื่อได้ยินว่าเจ้าหญิงถั่วได้สัญญาว่าจะแต่งงานกับทุกคน และงานแต่งงานจัดขึ้นด้วยความยิ่งใหญ่จนไม่สามารถบรรยายได้ว่าในความหมายของทุกคนนั้นเป็นอย่างไร
เจ้าหญิงได้รับราชอาณาจักรทั้งหมดเมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นว่าจำเป็นสำหรับทุกคน เธอสามารถนึกถึงทุกคนได้เมื่อทุกคนอยู่ในห้องแต่งตัวของทุกคน เธอมีน้ำมากพอเหมือนกับว่าเมื่อทุกคนต้องใช้เขากับผ้าของทุกคน เพราะเธอสามารถนอนต่ำได้อย่างไม่เท่าเทียบเคียง
คุณจะสะอาดได้จากแม่บ้านที่สกปรกนี้ซึ่งเจ้าหญิงถั่วเอาใจใส่ในการจ้างงาน
ตอนนี้ทุกคนได้เดินผ่านเท้าของทุกคน ซึ่งยังคงเต็มไปด้วยน้ำจากเม็ดถั่วมากกว่าก่อน และทุกคนหมายมั่นว่าจะไม่ลืมประเทศนี้ไปมากกว่าราชอาณาจักร ทุกคนจึงเฉลิมฉลองงานแต่งงานของทุกคนด้วยกัน และทุกคนก็อยู่พร้อมกันในเวลาเดียวกัน
ทุกอย่างถูกต้องหมด แต่ถึงกระนั้น ไม่มีใครสัมผัสถึงความสุขที่สมบูรณ์นอกจากเจ้าหญิงถั่ว เพราะทุกคนบางครั้งก็แสดงออก แม้ในระหว่างพิธีกรรมของทุกคน
จากนั้นเจ้าหญิงถั่วกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าได้ค้นพบว่าข้าเป็นใคร!” และนั่นคือเรื่องราวของเธอที่เหลือที่ต้องเล่า