ในทุ่งหญ้าที่มีแสงจันทร์ส่องสว่างและดาวส่องแสงระยิบระยับอยู่ นีน่า นกไนติงเกลที่อ่อนโยนอาศัยอยู่ เมื่อเวลาพลบค่ำร่วงใส่ท้องฟ้าด้วยเฉดสีทองและลาเวนเดอร์ นีน่าจึงเกาะอยู่บนกิ่งไม้ของต้นแอปเปิ้ลที่ออกดอก และร้องเพลง melodious เกี่ยวกับความรัก ความสงบ และความสุขของธรรมชาติ ทุกรายละเอียดที่เธอร้องขับขานนั้นร่ายรำไปตามสายลมค่ำที่พัดผ่าน มีแสงจันทร์สีเงินสัมผัสทุกอย่างอย่างอ่อนโยน
“ฟังเธอสิ!” กระต่ายน้อยกล่าวกระซิบขณะที่เขาหนุนอยู่บนพุ่มหญ้า
“ไม่ใช่ที่รักหรือ?” ตอบมิเรียม นกสีน้ำเงิน ที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้ข้างๆ
ใบไม้ที่กระซิบส่ายไปตามจังหวะ และแม้แต่ดอกไม้ก็ดูเหมือนจะโน้มศีรษะดุจการแสดงความขอบคุณ
ทันใดนั้น บรรยากาศที่ไพเราะก็ถูกทำลายเมื่อเมฆสีดำพุ่งผ่านท้องฟ้า ถูกตามด้วยอีกหนึ่งก้อน ลมเริ่มแรงขึ้นและความเย็นที่มีลางจะมีฝนบุกเข้ามา
“โอ้ ฝนที่น่าสยดสยองกำลังจะมา!” นีน่าร้องออกมา เสียงของเธอค่อย ๆ จางหายไปเป็นเสียงแผ่วเบา
“บินกลับไปยังรังของคุณเถอะ นีน่าที่รัก!” มิเรียมร้องเสียงหวานบินไปใกล้ๆ ต้นไม้
“ไม่ ไม่ ฉันไม่สามารถบินได้! ฉันกลัว” นีน่าหม่นหมอง เมื่อหัวใจของเธอหนักอึ้งด้วยความหวาดกลัว
ทันใดนั้น พายุมาเยือน การโจมตีของฝนและลมที่รุนแรงฉีกใบไม้จากกิ่งก้านและฉีกดอกไม้จากที่ยึดพื้น นีน่าหดตัวลงไปอยู่ที่กิ่งต่ำสุด หัวใจน้อยของเธอแทบหยุดเต้น
“ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันด้วย!” เธอร้องออกมาด้วยความกลัวและหนาวเย็น
แต่ไม่มีใครมาช่วยนีน่าภายใต้พายุอันรุนแรง เธอรู้สึกเหมือนจะหมดสติไป
ในที่สุดรุ่งเช้าก็มาถึง แต่พายุก็ยังไม่หยุด และนีน่า สีขาวและนิ่งอยู่บนหญ้าที่เปียกชื้นใต้ต้นไม้ของเธอ
“นีน่าที่รัก กลับมามีชีวิตอีกครั้งเถอะ!” มิเรียมรำพัน ซึ่งตามมาด้วยเพื่อนๆ ของเธอในป่า ยืนมองลงไปที่นีน่าที่น่าสงสาร
“นีน่าที่รัก เปิดตาของคุณเถอะ” คอนสแตนซ์ กวางน้อยเอ่ยร้องพร้อมกับเลียเบา ๆ ที่ใบหน้าของนกน้อยด้วยลิ้นอ่อนนุ่มและอุ่นของเธอ
“โอ้ หัวใจน้อย!” เสียงนุ่มนวลกระซิบ
นีน่าเปิดตาของเธอขึ้น มีนางฟ้ามีเมตตาก้มหัวลงมา กับน้ำหยดเล็กๆ สีเขียวจากดอกลิลลี่ที่เธอถืออยู่ใกล้ปากของนีน่า
“ดื่มสิ นีน่าที่รัก และพูดคุยกับเพื่อนๆ ของคุณ”
นีน่าดื่มและรู้สึกว่าความแข็งแรงกลับมาอีกครั้ง
“เพื่อน ๆ ที่รักของฉัน! ฉันจะชดเชยความคิดถึงของพวกคุณอย่างไรดี?”
แต่ทันทีที่เธอพูด เสียงของเธอก็กลับดูเหมือนจะลดหายอีกครั้ง
“อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย” นางฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงใจดี “เพียงแค่กินและฟื้นฟู คุณจะร้องเพลงที่นำความสุขมาให้ทุกดวงในป่าอีกครั้ง” แล้วเธอก็หายไปจากสายตา
ตลอดทั้งวัน สัตว์ป่าเฝ้าดูนีนาด้วยความรักอันอ่อนโยน มักจะเดินทางไปยังที่ห่างไกลเพื่อหามาให้เธอชิ้นอาหารเล็กๆ อร่อยๆ
และความรัก หนักแน่นยิ่งกว่าหมายอาหารก็อยู่กับเธอเสมอ วันถัดมา อบอุ่นที่น่าพอใจกลับมาที่หัวใจของนีน่า และโอ้! ความรักที่สุดที่เธอมี เสียงของเธอก็กลับมาอีกครั้ง
นีน่าไม่รอเวลาที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอฟื้นคืนชีพ เพราะเมื่อเธอรู้สึกถึงแสงสีม่วงอุ่นของดวงอาทิตย์ในตอนเช้า เสียงต่ำ ๆ เบา ๆ ไหลออกจากริมฝีปากของเธอ เสียงโน้ตดังขึ้นดังขึ้น ราวกับว่าเธอกำลังทดสอบเสียงของเธอและไม่นานทั้งป่าก็มีชีวิตชีวาด้วยเสียงเพลง
“ช่างงดงาม! ช่างหวาน!” นกต่าง ๆ ส่งเสียงร้องจากยอดไม้สูง
“ดนตรีที่อร่อยเช่นนี้!” ผึ้งพูด ครุ่นคิดอย่างมีความสุข
“เสียงเพลงที่มีความสุข!” เต่าแก่ที่สุดกล่าว พร้อมกับส่ายคอของเขาอย่างพอใจ
บ่ายวันนั้น เมื่อเวลาพลบค่ำเผชิญหน้ากับทุ่งหญ้าอีกครั้ง นีน่าพูดคุยอย่างไพเราะกับเพื่อนๆ ของเธอ และทุกคนรู้สึกว่าป่าได้กลับมาเป็นวัดเงียบแห่งความสุขและความสวยงามจากเสียงเพลงอีกครั้ง.