ณ วันหนึ่ง เด็กหญิงตัวน้อยชื่อ ลูล่า อาศัยอยู่ที่ขอบหมู่บ้านที่เงียบสงบ ห surrounded by fields and woods. ลูล่าชอบเดินเล่นในทุ่งและป่า โดยเฉพาะในยามเย็นเมื่อตะวันเริ่มลาลับขอบฟ้าและนกเริ่มร้องเพลงอย่างไพเราะ ทุกเย็นเธอมักมองขึ้นไปดูฟากฟ้าและรู้สึกประหลาดใจกับดวงดาวดวงแรกที่ปรากฏขึ้น ทุกครั้งที่เธอสังเกตเห็นดวงดาวที่ดูเหมือนจะส่องแสงเจิดจรัสกว่าใคร เธอรู้สึกมีความสุข
วันหนึ่ง เธอจึงไปถามหญิงชรา คนหนึ่งที่มักนั่งอยู่ที่ขอบหมู่บ้านเกี่ยวกับดาวดวงนี้
“ทำไมดาวถึงส่องแสงได้อย่างสดใส?” ลูล่าถาม
“เพราะนั่นคือดาวที่ได้ยินความปรารถนาของเธอ” หญิงชราตอบ “หากเธอต้องการอะไรบางอย่างอย่างมากมาย และเพียงแค่เธออธิษฐานบนดาวดวงนั้นมันจะทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง”
คืนนั้นลูล่ามองที่ดาวสว่างและอธิษฐานว่าเธออยากเห็นดาวนั้นใกล้ ๆ และทันใดนั้น เสียงจากดาวก็ร้องขึ้นว่า:
“ฉันได้ยินความปรารถนาของเธอ! พรุ่งนี้เช้าให้นั่งอยู่ที่ชายหาดและอดทนรอ ดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”
ในตอนเช้า ลูล่าก็วิ่งไปที่ชายหาด นั่งรอ คอยดู เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มจมลงไปในทะเลและยามเย็นเริ่มแผ่เข้ามา เธอก็ได้ยินเสียงร้องขึ้นว่า:
“ลูล่า จงมีความกล้า ฉันกำลังมา!”
ลูล่ามองไปรอบ ๆ และตกใจ: ที่เท้าของเธอนั้นมีปลาขนาดใหญ่เพรียวบางที่ส่องแสงและเปล่งประกายด้วยสีสันของรุ้งกินน้ำ หลังคาของมันเป็นเหมือนหลังคากระเบื้องและมีระฆังเงินห้อยอยู่ใต้ท้อง
“อย่ากลัว ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเธอ” ปลากล่าวด้วยเสียงที่เศร้าสร้อย “ดังนั้นพูดความปรารถนาของเธออีกครั้งกับฉัน”
ลูล่าชะงักสักครู่ แล้วพูดอย่างเก้อเขินว่า:
“ฉันอยากนั่งบนหลังของคุณสักครู่และตกปลากับคุณ เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่ตกปลาโดยใช้เบ็ด”
เมื่อปลาฟังคำขอ เธอทันทีกดระฆังที่อยู่ใต้ท้องและทันใดนั้นหมวกโลหะทรงกรวยขนาดใหญ่ก็กระโดดขึ้นไปบนหัวมัน จากนั้นมันนั่งตรงและกระโดดถอยหลัง ดำน้ำลงไปในทะเลและว่ายอย่างเต็มกำลัง ในขณะที่ลูล่ามองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น มันดูเหมือนว่าบางสิ่งหมุนวนรอบ ๆ ต้นไม้ของเธอ สอดแนมผมของเธอ ก้องกังวานและกระดิ่ง เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้งและทุกอย่างเงียบสงบ ลูล่าพบว่ามีเบ็ดตกปลาขนาดใหญ่ในมือของเธอ เธอกำลังจะกระโดดลงไปในทะเลเมื่อปลาก็พูดด้วยเสียงเศร้าสร้อยว่า:
“ไม่ ลูล่า ยังไม่ทำแบบนั้น! จงอดทนอีกสักหน่อย”
ในขณะนั้นพายุร้ายได้เริ่มขึ้น เมฆหนาทึบมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นมันก็หยุดลง ทะเลกลับมาสงบนิ่งและเบ็ดตกปลาที่อยู่ในมือของลูล่าเริ่มสั่น บนหมวกของเธอก็เริ่มมีเสียงระฆังดังขึ้น และลูกกอล์ฟที่อยู่ตรงปลายเบ็ดก็เริ่มหมุนด้วยความเร็วที่มหัศจรรย์ และในไม่กี่วินาที เด็ก ๆ สิบคนที่มีลักษณะเหมือนเทวดาน้อยบินมาผ่านอากาศ โดยไม่สัมผัสกับพายุเลย และลงจอดบนเบ็ดตกปลาและหมวกปล่องควันเหมือนดอกไม้ขนาดใหญ่ที่มีสีสันสดใส ทันใดนั้นสายรุ้งที่สวยสดงดงามก็ปรากฏขึ้นและแขวนอยู่เหนือทะเล
และพวกเขาก็นั่งอยู่เหมือนดอกไม้บนหมวก เหมือนอุปกรณ์ที่มีชีวิตบนเบ็ดตกปลา ดูตระการตาและเปล่งประกาย
“แต่ว่าเด็ก ๆ ไม่ใช่ปลา!” ลูล่ากระซิบบอกกับปลาที่นั่งอยู่ในน้ำข้างใต้
ปลาได้พยักหน้าเห็นด้วย แล้วมันก็ยื่นหัวเล็ก ๆ ของมันออกจากคลื่น ยกเสียงขึ้นและพูดว่า:
“เด็ก ๆ ที่นั่งอยู่บนเบ็ดตกปลาทองคำบริสุทธิ์นี้ จงเห็น! พวกเธอเห็นสายรุ้งเหนือ ลูล่าชราไหม? ที่ด้านตรงข้ามของสายรุ้งอยู่ที่ดินแดนที่ห่างไกลที่ซึ่งความปรารถนาทั้งหมดเป็นจริง และวันนี้พวกเธอกำลังจะยิงในรถไฟเร็วและเรือ ตราบใดที่สายรุ้งจะพาเธอไป รวดเร็ว! มามากับความโชคดีทั้งหมดของพวกเธอไปหาลูล่าที่ได้อธิษฐานอย่างอดทน!”
ยังไม่ทันขอสิ่งใด เด็ก ๆ ก็พยักหน้าอย่างเป็นมิตรและทันทีที่กระโดดลงจากเบ็ดตกปลาไปยังทะเลและยืนเรียงกันเหมือนทหาร และตะโกนว่า:
“อย่ากลัวเลย ลูล่า! ฉันจะแสดงทางไปยังดินแดนของความปรารถนาของเธอในทันที!”
ทันใดนั้นพวกเขาก็ยืนอยู่แน่นสนิทที่ขอบทะเลและยื่นแขนออกเพื่อทำเป็นอ่างน้ำพุ แต่ปลานั้นอยู่ข้างล่างและน้ำทั้งหมดพุ่งเข้าใส่หน้าของผู้คนทั้งหลาย เสียงดังก้องและเสียงแตรดังขึ้นอย่างอึกทึก ทะเลบินขึ้น และปลาในทะเลด้านล่างหัวเราะ และหัวเราะเสียงดัง ทันใดนั้นปลาก็ร้องว่า:
“กระโดดลงไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจ้าลูกไฟ! แต่อย่าหลงทางในทะเล! ท่อน้ำทำขึ้นอย่างดี เพราะพวกมันจะดูแลพวกเธอ แต่ระวังน้ำพุ กระโดดเข้าซึ่งให้ดี มิฉะนั้นจะว่ายกลับเข้าสู่น้ำลึกของทะเลที่อบอุ่น!”
ด้วยคำพูดเหล่านี้พวกเขาจึงจมลงไปด้านล่าง เด็กหญิงและเด็กชายยิ้มร่า ที่นั่งรวมกันอยู่อย่างใกล้ชิด สะอึกสะอื้นอยู่ในน้ำ
“จงมีความสุข! จงมีความสุข! ปลาอยู่ที่นี่ และเราจะว่ายไปอย่างสนุกสนานและพึงพอใจผ่านคลองที่ยาวและดูแลอย่างดี”
จากนั้นเด็ก ๆ ก็หายไปใต้คลื่น และปลาได้จมลึกลงไป
ลูล่ารอ รอ และรอ แต่เธอไม่เคยเห็นปลาอีกเลย ยังไม่เห็นเด็ก ๆ หรือดาวที่งดงามที่ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าเหนือเธอ แต่เธอเชื่อในความปรารถนาของเธอด้วยสุดกำลัง