เมื่อรุ่งอรุณเริ่มขึ้น อาบโลกด้วยแสงทอง ฉันเริ่มการเดินทางของวัน ฉันคือ Winda สายลม จิตวิญญาณที่อ่อนโยนแต่มีเสน่ห์ที่ถูกพัดพาไปด้วยลมหายใจที่นุ่มนวลของธรรมชาติ ฉันเต้นรำอยู่บนเนินหญ้า กระซิบคำหวานให้กับดอกเดซี่ที่โยกย้ายตามจังหวะ และโอบกอดหยดน้ำค้างเล็กๆ บนใบที่รออยู่ ด้วยทุกลมหายใจ ฉันสร้างเมโลดี้ใหม่—คุณจะฟังไหม?
ในเช้าวันนี้ขณะที่ฉันร่อนผ่านภูมิประเทศที่เป็นคลื่น มีความสั่นสะเทือนแปลกๆ ผ่านเข้าสู่ตัวฉัน มีเพลงหนึ่งที่ lingering อยู่ที่ขอบของการมีอยู่ของฉัน ซึ่งฉันปรารถนาที่จะแบ่งปันกับสิ่งรอบตัว มันกระพริบและหมุนวนอยู่เพียงแค่ไม่ไกลจากมือ แต่ยิ่งฉันพยายามหายใจลึกขึ้นก็ยิ่งหวังว่าจะจับมันได้
เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มสูงขึ้น ความสุขของฉันไม่มีขีดจำกัด ฉันหมุนวนและพลิ้วไหว ยกฟองสบู่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากลำธาร ปล่อยให้มันล่องลอย ทำนองที่พวกมันสร้างขึ้นร่วมเป็นบทเพลงในตอนเช้าของฉัน—เพลงที่ตั้งใจติดต่อกับผืนดิน เพราะในดินนั้นแหละที่ความสามัคคีอันแท้จริงอยู่ ฉันปล่อยให้ลมหายใจของฉันเติบโตอย่างอิสระ ตั้งใจที่จะสัมผัสทุกดอกไม้ ต้นไม้ และสิ่งมีชีวิตที่การเดินทางของฉันได้พบเห็น
“ทำไมคุณถอนหายใจ, Winda?” ดอกเดซี่ที่ขี้อายถาม ขณะที่กลีบของมันสั่นไหวภายใต้การสัมผัสของฉัน
“คุณไม่ได้ยินเพลงของฉันเหรอ?” ฉันร้อง เรียกร้องให้โลกได้ยิน และมาอยู่ร่วมกันในความสามัคคี
น่าเสียดาย แม้จะมีคำพูดของฉัน แต่ดอกเดซี่ก็หมอบหัวลง ไส้เดือนตัวอ้วนที่โผล่มาจากอุโมงค์เพื่อตอบรับเสียงของฉันก็ทำเพียงย่นหน้าจากไป ยังไงเสียงดนตรีของฉันมันไม่ได้ไหลผ่านอากาศเสมือนริบบิ้นที่ไปถึงขอบฟ้าหรือ?
“อย่าเศร้าใจเลยเพื่อนน้อยของฉัน” นกสีน้ำเงินแก่กล่าว เสียงของเขาหมายให้รู้ว่าเขากำลังปลดน้ำค้างจากขนของเขา “การที่จะหาผู้ฟังที่แท้จริงนั้น ต้องเดินทางไปให้ไกล”
ต้องการพิสูจน์คุณค่า ฉันก็เอียงเสียงไปในทิศทางของภูเขา สูงขึ้นเรื่อยๆ ฉันหมุนวนและพลิกแกว่ง เสียงของฉันสะท้อนออกไปจากพื้นหิน ตีกลับมาให้ดังยิ่งขึ้น ฉันหยุดอยู่สักครู่ ขณะที่ฉันฟังอย่างตั้งใจ แต่ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตตัวไหนตอบสนองต่อคำขอของฉัน อาจจะหุบเขาที่อยู่ข้างล่างแคบเกินไป? หรืออาจจะท้องฟ้าที่อยู่เหนือกว้างใหญ่เกินไป?
หลังจากใช้เวลานานในการท่องไปบนยอดเขาและหุบเขาต่างๆ ฉันรู้สึกเสียใจตัวเอง ฉันไม่มีสิ่งที่มีค่าให้มอบให้เหรอ? ฉันจะไม่ถูกจดจำสำหรับความงามที่ฉันเป็นเลยหรือ? ฉันช่างโง่เขลาที่คิดว่าธรรมชาติสามารถพูดออกมาให้ได้ยินถึงเพลงที่ฉันวางไว้ ฉันโบยลงไปยังหุบเขาเล็กๆ แห่งหนึ่งหยุดอยู่บนเนินนุ่มใกล้หมู่บ้านที่พลุกพล่าน ขณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า น้ำตาของฉันไหลลงมายังโลก ทำให้ดอกไม้ที่รออยู่ซึ่งถูกพัดลมประดับ
ไม่น่าเชื่อ ดอกไม้เหล่านั้น แม้จะดูโทรม รีบตอบสนองต่อการสัมผัสของฉันด้วยเพลง คืนดอกป๊อปปี้เป็นสาวที่โง่เขลาพร้อมกัน และดอกไวโอเล็ตโบกไปมาอย่างสง่างาม แม้แต่ต้นโอ๊กใหญ่ ตั้งตระหง่านแต่มีความรู้ใหม่พอถึงไม่ต้องเคลื่อนไหว ก็ส่งเสียงอื้ออึงใบไม้ของมันอย่างมีความประสงค์ กับดวงดาวที่คลื่อนไหวสูงอยู่ หมายถึงเพลงของฉันได้คลุมหุบเขานั้นเหมือนอ้อมกอดที่เติมเต็มด้วยความอบอุ่น
“วันนี้เป็นวันแห่งการร่ำไห้หรือ?” เสียงแหบร้องถามผ่านหลังของฉัน
“น่าเสียดาย แต่ไม่มีสิ่งใดฟังที่นี่” ฉันตอบ ฉันหมุนและหมุนอย่างช้าๆ ดึงหูของดอกไม้เบาๆ “มีเพียงหนึ่งหรือสองที่เข้าร่วมในสิ่งที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเรียกว่าบทเพลง แต่ฉันอยากให้ล้านเข้าร่วม”
“แค่นั้นเองเหรอ?” คางคกกล่าว ด้วยเสียงร้องที่ทำให้รู้ว่ากำลังสนุก “งั้นรอหน่อยน่ะ สายลมตัวน้อย ฉันจะให้คุณล้าน”
ความสุขพุ่งขึ้นสูงในตัวฉัน! โอ้ พวกเขากับล้านคนต้องภาคภูมิใจมากที่คิดว่าเราสามารถทำตัวเป็นเครื่องดนตรีในการประพันธ์เพลงที่ยิ่งใหญ่ของฉันได้ แต่สำหรับคืนนี้ ก่อนที่พวกเขาจะตื่น ฉันคิดถึงวีรบุรุษที่ต้องชูขึ้นและวนไปทางไกล
เวลานานนานนักนักดนตรีคนหนึ่งค้นหาลมหายใจที่ในอากาศ วันเลยผ่านไป และเขาก็ยังหาไม่พบ ในคืนที่ดาวเต็มฟ้าในฤดูใบไม้ผลิ เขานอนอยู่ใกล้ลำธารเงิน ท่ามกลางความเหนื่อยล้าและหลับไป เมื่อนั้นขณะที่เขาหลับ เสียงกระซิบอ่อนๆ ถูกได้ยิน เสียงที่มีความสุข เพิ่มขึ้นและแพร่หลายในรอบ รอคอยในอากาศ—ลมหายใจอันแสนหายากที่ถูกมองหา มันมีความก้าวร้าวอย่างมีGrace อันเรียบง่าย ยามฤดูร้อนสูบลมที่อุ่นไปด้วยอำลาตราบจนแก่
ทันทีที่คางคกเริ่มร้องเพลงเสียงว่า และเสียงของเขาหมุนวนไปไป ด้วยดนตรีที่แหลมในป่า ลงไปยังหุบเขา ทะเลสาบซึ่งรับเมโลดี้ทุกชีวิตที่ไหลลงมาจากหัวของฉันที่อบอวล
ลมหายใจอัดออกไปในสวนที่เต็มไปด้วยน้ำ เส้นทางธรรมชาติที่กว้างไกล เชิงเขียวขจีที่ยื่นออกไปดำน้ำ น้ำเต้านั้นเต็มไปด้วยความคิด—ชีวิตที่มีความคิดนับไม่ถ้วนรออยู่—แต่ไม่มีใครฟังนอกจากฉันเอง
ทั้งคืนคำพูดยังวนเวียนอยู่ ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยพรรณาป่าดอกไม้งาม ที่ทำให้กันเป็นเพื่อนขึ้นไปในนานาบทเพลงเสียงสันทึก ฉลองการต้อนรับยามเมฆหนา คริกเก็ตก็เข้าร่วมกับเราในเวลานั้น และแสงเดือนเต้นรำบนทะเลสาบที่คลื่นไหว ป่าทุกข์รออยู่บนรองนั่งอันสงบสุข ร่วมกับกันนั่งเรือที่ล่องลงไปตามกระแสที่ส่องสว่างในคืนเดือนที่ส่งผ่านสวนเชอร์รี่ใหญ่ และต่อไปยังเมืองที่ความหัวเราะและความสนุกสนานเต็มเปี่ยม
ชีวิตอันมั่งคั่งในเมืองนั้นไม่สนใจของเรา คริกเก็ตอาจจะเงียบและเงียบซ้ำซ้อน
และแล้ว ความกลัวที่ไม่มีตัวตนจึงถาโถมมากขึ้นจากทางภูเขา อ้อมวนอย่างยิ่งเข้าสู่ชายฝั่ง เพื่อเรียกเราที่นั่น ในช่วงเวลากลางคืนพลิ้วหวาน โดยเฉพาะความคิดที่ต้องการการเป็นส่วนร่วมของเรา คืนอีกคืนที่ถึงมา สำหรับวายเสียงที่ส่องสว่างในสายลมและสายลมแบบกลมดำ เพื่อนร่วมเสียงที่กล้าหาญทั้งหมดอยู่ที่นี่ ร่วมกันในแรง็กคอร์เพลง
ความทรงจำวางผ่านไม่นานรุ่ง ที่อาจเป็นเมื่อวานที่เราร่วมกันจับมือกันเหมือนดอกไม้ที่กอดกันอยู่ในช่อเดียวกัน—ไกลและใกล้ ฉันร้องเพลงอย่างรวดเร็ว ไอน้ำเริ่มขึ้นมาและสัมผัสตัวฉันจากหัวถึงเท้า
“ฝน!” มันดังกึกก้องอยู่ในธรรมชาติ และเสียงล้านเสียงร้อง
“ฝน!” สาวิตรีที่ตัวอ้วนและเปียกหนาท่อในถนนยินดีต้อนรับในส่วนที่เขาฟังถึงดอกไม้ของฉัน
“ฝน! ฝน! เร็วๆ นี้!”
สองสิ่งอยู่ที่นี่ที่จ้องมองไปที่ท้องฟ้า อะไรทำให้คุณรู้สึกไปที่ความคิดที่น่ากลัว อาจจะเป็นความคิดว่าต้องการหลับ? ไม่; คุณจะไม่มีวันตื่นขึ้นอีก เพราะคุณจะไม่เคยได้ยินเสียงพัดลมของฉันที่ดังก้องและไม่มีที่สิ้นสุด
กลีบต่างๆ ใบเบาเบาทั้งสอง ไม่มีเสียงบอกถึงความสุขในอากาศ รูปร่างใดๆ ที่วางใจให้มีเจ้าตนเป็นเจ้าพระเจ้า มอบให้ความนึกคิดที่เปล่งประกาย
คุณไม่ยังจำฉันได้เหรอ? ในวันเวลาดังกล่าวคุณได้ปล่อยความเสียงที่ฉีกจิตวิญญาณอย่างน่าสยดสยอง … เพลงดำเนินไปตามยาว
“ฝน! ฝน!”
และเมื่อคุณเดินทางกลับบ้านในช่วงค่ำ ลูกๆ ของคุณที่ติดอยู่ในใจอดีต ยังคงแสดงความสุขอันแหลมขึ้นอีกครั้ง ปีนี้ ญาติทุกคนกล่าวรับกลับถึงแต่ล่วงเลยความช้าในปีนี้
ธรรมชาติคือการสวดมนต์ที่ยกย่องความมั่งคั่งอุดมสมบูรณ์ ความสำเร็จอันเต็มไปด้วยความเสียงที่อ่อนน้อม ที่มีใจเต็มด้วยความน่ารัก—ไม่รู้จะพูดเหมือนกันไหม
“ฝน! ฝน! เร็วๆ นี้!”
ความคิดสีเทาอาจจะบ้าคลั่งที่ไม่มีที่นี่ แต่พวกเขาก็ยังมีความสงสัยในน้องสาว ถ้าหากฉันเปลี่ยนใจและระเบิดไปยังดอกไม้อย่างรุนแรง หรือจะหมุนหายไปอย่างไม่รู้ตัว
แนวทางนี้เธอเป็นสัญลักษณ์ในการคิดถึงความมืดเหมือนก้อนหินใหญ่ที่สะสมอยู่
“ฝน! ฝน!”
มีอะไรเหรอ? สิ่งมีชีวิตที่เหนื่อยล้าต้องเผชิญอยู่ในหุบเขานี้—ใครคนนั้นที่คอยจะรับสิ่งที่มากมายจากฤดูใบไม้ผลิอย่างเดียวแล้วนั้น
ฟังเถอะฉัน เพลงคืออะไร? มันจะเป็นความคิดที่ยาวนานหรือ? อันไหนมันแย่มากที่สุด?
อ่า, ฤดูร้อนคือหัวใจมนุษย์…
“ฝน! ฝน! อากาศอบอุ่น ชวนให้ปิดหน้าต่างทั้งหลาย และอย่าลืมว่าครัวทั้งหลายต้องมีอาหารอยู่ที่ไหน”
และฉันเงียบฟัง เหมือนกับเมื่อใดก็ตามที่หันมาดูที่ประตูของใจเต็มไปด้วยลม ทุกคำถามที่มีเกิดขึ้นให้ดีขึ้นที่ทิ้งอยู่
แน่นอนฉันอยู่ที่นี่อยู่ในความสงบและไม่รู้สึกอายที่จะหลับ? ไม่มีวันๆ…
ทางหนึ่งที่มีม่านคลุมอ่อนนุ่มที่ห้อยอยู่สูงซึ่งดูเหมือนตอบรับกับร่มที่อยู่นอกบ้าน
แต่ในลักษณะของเพื่อนที่ไม่ได้มองข้ามฉันก็มองหาไปที่ห้องที่มีแสงธรรมชาติอ่อนๆ ด้วยแสงที่ล่ามไปบนที่เย็บ แสงแข็งๆ ของฮาร์พหวานน้อยและเสียงที่ดังก้องขึ้นเรื่อยไปในโลกลม
เราเพิ่งพูดถึงอะไร? อาฮ่า;ใจคนเต็มไปด้วยน้ำเต็ม! และเมื่อใครก็ว่าพัดทรงกลมหรือของหวานอร่อยหรือต้องคอย วัตถุดิบสดใหม่จะทำให้คนฟังไม่เบาขึ้นเรื่อยๆ…
คิดถึงความหวาดกลัวของความคิดสีเทาถ้าคุณไม่ได้ในความสุดยอด?
อากาศไม่ใช่เพลงแห่งจักรวาลหรือ?
และในน้ำมีนักดนตรี ของข้าความเข้มแข็งในโลก หมายถึงทั้งพระอาทิตย์และพระจันทร์ และทั่วโลกอย่างกล้าหาญ เกือบตลอดเวลาที่ฉันย้ายไป
สามัญเสียงเล็กๆ เต็มไปด้วยเสียงแต่ละเสียงยะออดาเหมาะสมกลับในอาวุธศักดิ์สิทธิ์
สร้างความยิ่งให้กับสีกับอำนาจที่ดูเหมือนไม่เหมือนพยากรณ์เข้ามา…
และเราไม่มีใครที่ฟังใครที่ดูเศร้าใจได้อีกต่อไป