งานเลี้ยงน้ำชาวิเศษ

มันเป็นบ่ายที่แดดจ้า และลูซีรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ วันนี้เป็นงานเลี้ยงน้ำชาแรกของเธอกับคุณยาย และเธออยากให้มันสมบูรณ์แบบ เธอได้เก็บดอกเดซี่จากสวนและจัดเรียงในแจกันเล็กๆ เธอวางชุดน้ำชาที่ใต้ต้นโอ๊กเก่า หวังว่าร่มเงาจะช่วยให้รู้สึกอบอุ่น

แต่แม้ว่าเธอจะพยายามทำให้ดูสงบ ใจกลับสั่นไหวเหมือนผีเสื้อบินอยู่ในท้อง “ทุกคนจะสนุกไหมครับ คุณยาย?” ลูซีถาม “ถ้าพวกเขาไม่ชอบเค้กที่ฉันเลือก หรือพูดกันมากไปล่ะ?”

คุณยายหัวเราะเบาๆ “ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ควรจะเป็นลูกหลาน เอาล่ะ ทำไมไม่ไปดูว่าใครมาถึงแล้วล่ะ?”

ด้วยความตื่นเต้น ลูซีมองออกไปทางทางเดิน สมาชิกในครอบครัวของเธอกำลังมาถึงทีละคน หนึ่งในนั้นคือ ลุงบ็อบ แล้วก็ลูกพี่ลูกน้องเอ็มม่า ป้า Liz และลูกพี่ลูกน้องแซม พวกเขาทั้งหมดแต่งตัวได้สวยงามมาก เธอคิดขณะที่ปรับชุดของเธออย่างประหม่า

ในที่สุด ลูซีได้ยินคุณยายบอกทุกคนว่าถึงเวลาแล้วสำหรับน้ำชา ขณะที่พวกเขาเดินไปยังสวน ลูซีปรับดอกไม้ของเธอและเทน้ำชาอย่างระมัดระวังให้ทุกคน แสงแดดยามเช้ากระทบในถ้วย สร้างรุ้งเล็กๆ

“ฉันอายุแค่หกปีนะ และนี่คืองานเลี้ยงน้ำชาครั้งแรกของฉัน” ลูซีประกาศอย่างภาคภูมิใจ

“ฉันจำงานเลี้ยงน้ำชาครั้งแรกของฉันได้!” คุณยายพูด ดวงตาของเธอเป็นประกาย “ฉันอายุเจ็ดปี และได้เรียกเพื่อนของฉัน ชื่อซินเนีย เข้าร่วม”

“ฉันรู้สึกเหมือนฉันเจอซินเนียมาแล้ว” ลูซียิ้ม จำได้ถึงดอกทานตะวันที่ประดับอยู่ในห้องนั่งเล่นของคุณยาย

ในขณะนั้น คุณยายหยิบกุญแจทองเหลืองเก่าๆ ออกจากกระเป๋าเอี๊ยม เธอพูดว่า “นี่ ลูกหลานคือกุญแจสู่งานเลี้ยงน้ำชาวิเศษ!”

“ว้าว!” ลูซีถามอย่างตะลึง “ใครก็ได้ใช้ไหม?”

“ต้องมีความรักในใจเหมือนที่เธอมีในวันนี้เท่านั้น”

ลูซีพยักหน้า ซึมซับคำพูดของคุณยาย งานเลี้ยงน้ำชายังคงดำเนินต่อไปด้วยขนมหวาน เสียงหัวเราะ และเรื่องเล่าที่น่าหลงใหลของคุณยาย ขณะที่เสียงหัวเราะของครอบครัวล้อมรอบ พวกเขาซาบซึ้งในความสำคัญของการมารวมกันเหล่านี้—พวกมันคงความทรงจำและความรักไว้ข้ามรุ่น

เมื่อเวลาผ่านไป ป้าลิซและลุงบ็อบรู้ออกจากงาน เธอรู้สึกพอใจกับงานเลี้ยงน้ำชาครั้งแรกของเธอ และด้วยความตื่นเต้นมากขึ้น เธอจับมือคุณยาย “ไปหาซินเนียกันเถอะ!”

สมาชิกในครอบครัวแต่ละคนแชร์เรื่องราวของเหตุการณ์ตลกและญาติที่ชื่นชอบ ความสุขเกิดขึ้นเมื่อ ลูซีถามเกี่ยวกับพี่น้องของป้าลิซ

“ลุงบ็อบมักพามอนตี้มาค้างที่บ้านเรา” ป้าลิซหัวเราะ “มอนตี้ไม่สามารถหยุดแกล้งแม็กซ์ กระโดดใส่เขา ข่วนจมูกเขา ขณะที่แม็กซ์นั่งนิ่งอยู่ ไม่เคยตอบโต้อะไรเลย นั่นแหละสุนัขที่นิ่งจริงๆ อย่างน้อยก็ไม่จนกระทั่งมอนตี้…

เรื่องราวนั้นทำให้ลูซีรู้สึกขำ แต่มันก็ไม่ค่อยน่าสนใจเท่าที่เธอคาดหวัง มอนโรจึงได้ชื่อมาจากลุงตัวนั้นโดยเฉพาะ!

สัปดาห์ถัดไป เธอและคุณยายไปเยี่ยมป้าลิซ ลูซีออกจากบ้านอย่างเงียบๆ เล่นอยู่บนพรมในห้องนั่งเล่นที่สว่างไสว ในมุมหนึ่ง ใต้ขาตั้งร่มทองเหลือง เธอสังเกตเห็นแมวนอนหลับอยู่ วิ่งไปลูบขนที่นุ่มนุ่ม เธอพบว่ามีรอยข่วนที่จมูกของมัน

“สวัสดีแม็กซ์!” เธอพูดขึ้น นึกถึงสัตว์เลี้ยงเก่าของลุงบ็อบ

“โอ้ เธอชอบเขาหรือเปล่า?” เสียงหนึ่งแทรกเข้ามา ลูซีสะดุ้งเงยหน้าขึ้นพบกับสาวน้อยคนหนึ่งอายุพอๆ กับเธอ

“ฉันชื่อจูเลียต” สาวน้อยพูดพร้อมยิ้ม

“ฉันชื่อ ลูซี! นี่คือสัตว์เลี้ยงของลุงและป้าเธอเห็นมั้ย เขาอาศัยอยู่ที่นี่”

ลูซีและจูเลียตหัวเราะคิกคัก จนทำให้แม็กซ์ตื่นขึ้นมาแล้วกระพริบตาอย่างขี้เกียจ “เขาน่ารักมากหรือเปล่า?” จูเลียตพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานมองไปที่เจ้าตัวขนปุย

“ใช่ ขนของเขานุ่มมาก!” ลูซีออกเสียงร้อง

แสงสว่างเข้ามาทางหน้าต่างเหมือนไม่ยิ้มเย้ยหยันในความไร้เดียงสาของพวกเขา เมื่อจูเลียตแนะนำว่าให้เชิญเด็กคนอื่นๆ มาพรุ่งนี้ ลูซีพยักหน้าอย่างตื่นเต้น คิดถึงความสนุกสนานที่จะมีในสนามหญ้าของลุงและป้า

“เรามาเชิญซินเนียด้วยนะ!” ลูซีเพิ่ม บอกถึงคำที่แน่นอนว่าคุณยายคงอยากเข้าร่วม

เมื่อค้นหาซินเนียในบ้าน จนในที่สุดพวกเธอเห็นเธอที่หน้าต่างห้องนั่งเล่น หัวของเธอพอดีดูน่ารักเมื่อเธอมองหาผู้มาเยือน สองสาววิ่งเข้าไป และลูซีถามว่า “ซินเนียที่รัก คุณต้องการจะมาร่วมงานเลี้ยงน้ำชาและงานเลี้ยงในสวนของเราในวันพรุ่งนี้ไหม?”

หญิงชราหันมาก smiled และวางมือบนหัวพวกเธอทั้งคู่ “ฉันจะรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาที่นี่ ลูกหลานและจูเลียต” เหมือนกับที่ได้รับความเข้าใจ แสงแดดก็ดูสดใสขึ้นด้วยความสุขตามคำขอ

“เราจะสามารถเห็นโลกที่เต็มไปด้วยงานเลี้ยงน้ำชาผ่านสายตาซินเนียอีกครั้งในวันพรุ่งนี้” จูเลียตว่าเมื่อพวกเธอเดินกลับ

ในวันถัดไป ใต้ต้นโอ๊กเก่าที่งานเลี้ยงน้ำชาของลูซีเคยจัดไว้นั้น พวกเขาทุกคนถือถ้วยและจานว่างเปล่า “เธอแน่ใจใช่ไหมว่าต้องการจะทำแบบนี้?” จูเลียตถาม

ซินเนียมองไปที่ดินด้านล่าง “ฉันไม่ต้องการหวนกลับไปผ่านสายตาของความทรงจำหรอก” เธอกล่าว

และด้วยเสียงที่อ่อนนุ่ม เด็กๆ ก็ recited บทกลอนเล็กๆ

“แสงแดดคือสิ่งที่เปิดหน้าต่างกว้างออก
โปรยโค้งแสงให้กับระเบียงและทุ่งหญ้า
เสียงของผึ้งที่บินไปมา
เรียกผีเสื้อให้ไปมา”
“มันคือการละเมิดที่อ่อนโยน
ที่จะทำให้กิจกรรมงานเลี้ยงน้ำชาของเราเกิดขึ้น”

อากาศเริ่มแน่นด้วยความฝันที่ไหลผ่าน ในขณะที่แสงแดดยิ้มพร้อมกับเสียง buzzing ของผึ้งตัวน้อย

“ฉันไม่เข้าใจ” ลูซีกระซิบอย่างเงียบ แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างใหม่เกิดขึ้นภายในตัวเธอ

“ตอนนี้ลูกหลานเทน้ำชาออกมา!” ซินเนียพูด

โดยถือกาน้ำ ลูซีได้เทน้ำลงในจานของเธอ กลิ่นหอมที่สดชื่นลอยมา จานนั้นรู้สึกอบอุ่น และเธอวางมันลงอย่างเบาเบา เด็กๆ ทุกคนเทน้ำชาลงในจานของพวกเขาแล้วฟังซินเนีย recited เพลงกลอนที่น่ารักเกี่ยวกับงานเลี้ยงน้ำชา

หลังจากที่ recited เสร็จ เธอมองเด็กๆ จนอาจเทน้ำชาเหมือนว่าไม่ใช่น้ำธรรมดา

“นั่นคือกล่อมเด็กหรอ?” เด็กคนหนึ่งถาม แม้ว่าไม่มีใครอื่นช่วยเธอจากความฝันนั้นได้

แล้วซินเนียก็นำเด็กๆ เข้ามาใกล้และใกล้จนถึงท้ายที่ เธอชี้ไปที่ช้อนที่งอของเธอ เด็กสาวน้อยสองคนรู้สึกเห็นอกเห็นใจชายคนที่ไม่สามารถหาสันติสุขได้ recited คำว่า “ชายแก่แปลกคน” ซ้ำแล้วซ้ำอีก ตัวตุ๊กตาที่ตกใจเริ่มสงบจิตใจลง ขณะที่รองเท้าโล่งยาวขยับไปอย่างช้าๆ จนใครๆ ก็อาจจินตนาการว่าเด็กนั้นก็ไม่รู้สึกเหงาหรอก

หนึ่งนาทีที่ยาวนาน รออยู่ในขณะนั้นที่แทบไม่มีอากาศเข้ามาในห้อง ใส่จานของซินเนียที่ส่งข่าวสารที่มองไม่เห็นไปมา

แม็กซ์ สุนัขที่น่าสงสาร ได้เห็นการจมลงของเรือ เขาเชื่อหรือเปล่าว่าเขาเห็นแบบนั้น หรือว่าเขาแค่ฝันถึงช่วงเวลาที่ดีครั้งเดิม? อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเข้าใกล้สุนัขและแมลงปอที่กำลังจมอยู่ในถ้วยน้ำชาร้อน เขาจึงรู้จักสัตว์ที่ไม่สุขสบายเหล่านั้นและรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องเสียหางของตัวเอง.

ในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ เด็กๆ ก็เทน้ำชาลงในถ้วยจากจานของพวกเขา ผึ้งตัวหนึ่งซึ่งมีความสุขนั้น ก็ตัวน้อยที่ดื่มน้ำจากผ้าม่านอย่างกระตือรือร้น เสียโอกาสที่จะใจสั่นเมื่อสัมผัสกับลำน้ำชาที่ออกไปาล่าสุด เกิดขึ้นร่วมกับเสียงระเบิดที่เหล่าเธอในขณะนี้

มันน่าสนใจที่สังเกตว่า ฝนในแต่ละจุดตกลงมาเล่นดนตรีที่แปลกใน “Rainsong” ที่อยู่ภายในฟังใกล้ๆ แม้ว่าเครื่องดนตรีจะถูกปิด

หากใครหวังที่จะฟังเพลงที่ผิดหวังให้ได้อยู่ในหู ก็จะได้รับความผิดหวังมาต้อนรับ

แต่ถ้าหากฝันทั้งหลายเกิดขึ้นย้อนกลับ งานเลี้ยงน้ำชานี้จะกลายเป็นความสุขสบายที่สุดสำหรับลูกพี่ลูกน้อง และแน่นอนว่ามีบางคนสับสนว่ารู้สึกเช่นนี้ได้อย่างไร

คนที่มีความสุขและเหมาะสมที่สุดสำหรับงานเลี้ยงทั้งหมดในโลกนี้คือแม็กซ์ มอนตี้ เด็กๆ ที่ดูสุนัข และซินเนีย

เวลานั้นเคาะออกมา ขณะที่ขอพิเศษที่มีสีฟ้าแทนที่จะเป็นสีดำ ส่งข่าวไปยังสำนักงานการสื่อสารเพื่อให้ได้เพื่อนเล่น

“เด็กๆ ช่างน่าทึ่ง ทั้งสองคน, อายุหกและเจ็ดปี! โอ้ ฉันดีใจจริงๆสำหรับคุณยาย” เลขาของเราคิดเมื่อส่งข้อความส่วนตัว แต่ละคำบอกความจริงให้เลขานั้นล้ำลึกเมื่อเขาหลงใหลกับการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องราวสองกรณีที่น่ารักที่จัดขึ้นในเวลาเดียวกันในวันนี้

ดังนั้น เด็กๆ ทุกคนที่บังเอิญอ่านคำอธิบายนี้ เพราะพวกเขาจะสามารถเชิญซินเนียไปที่บ้านของพวกเขาในวันพรุ่งนี้โดยไม่ต้องมีพิธีการอีกต่อไป พวกเขาสามารถเทไวน์ขาวและกลิ่นหอมในถ้วยของพวกเขา และแม้กระทั่งสิ่งที่หลอกหลอนพ่อแม่ของพวกเขา แต่ชานี้เป็นที่ชื่นชอบอย่างมาก หากโรงเรียนแห่งหนึ่งใช้มันกับแพนเค้ก ก็จะมีลูกคนนั้นทำให้หวานและร้อนสะดวกกับงานเลี้ยงน้ำชา โดยการแช่ครั้งแรกให้กับแป้งด้านบนที่ต้องว่างเพื่อให้ชิ้นแนบลงหรือชิ้นเค้ก d’Amiens

ไม่ว่าจะเป็นเด็กจะเก่งกว่าแม้กระทั่งผู้ใหญ่ที่เห็นแก่ตัวเล่า อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะรักษาไว้ที่ปากที่แตกสลายของพวกเขา ในขณะที่ชานั้นรับรองความอดทน แม้จะถูกนำเข้าที่นอนของพวกเขา แพนเค้กยังคงดิ้นรนไม่อยู่แน่นอน หรือไม่เช่นนั้น พวกเขาจะยอมหายไปกับผู้ชายดีที่คอยปกป้องพวกเขา