ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ระหว่างภูเขาสองลูก ดนตรีเป็นภาษาที่ทุกคนพูดคุยกัน ทุกบ้านมีเสียงอันไพเราะ – เด็ก ๆ ร้องเพลง และคู่แก่เต้นรำอยู่ที่ระเบียงของพวกเขา ณ จุดศูนย์กลางของอัศจรรย์ทางดนตรีนี้ มีคิร่า เด็กสาวที่มีของขวัญพิเศษ เธอมีกล่องดนตรีมหัศจรรย์ที่สามารถเล่นทำนองใด ๆ ที่หัวใจของเธอต้องการ
หนึ่งบ่ายที่เงียบสงบ ในขณะที่คิร่ากำลังประพันธ์ทำนองใหม่ในห้องของเธอ เมฆมืดเริ่มรวมตัวกันอย่างน่ากลัวเหนือหมู่บ้าน ความแปลกประหลาดทำให้เธอรู้สึกขนลุก และเมื่อเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง สิ่งที่เห็นมีเพียงหมอกหนาทึบที่น่าสะพรึงกลัว ทันใดนั้น เสียงดังอึกทึกก้องกังวานและพื้นดินก็สั่นสะเทือนใต้เท้าของเธอ ก่อนที่เธอจะมีเวลาได้ตั้งตัว ฟ้าผ่าก็สาดแสงและยักษ์ขี้โมโหก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหน้าตาที่บึ้งตึง
ด้วยเสียงที่กระแทกพื้นดิน เขาสั่งว่า “เงียบ! ดนตรีนี้ทำให้ฉันบ้าคลั่ง!” ยักษ์ประกาศเวทมนตร์ที่ขโมยเสียงออกจากอากาศ เสียงเพลงอันร่าเริงของเด็ก ๆ ค่อย ๆ ทหายไป และเสียงหัวเราะที่มีความสุขของชาวบ้านเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง โลกกลับกลายเป็นมืดมนและไร้สีสัน
อย่างไรก็ตาม คิร่าไม่ยอมรับชะตากรรมนี้ ความเงียบคือความว่างเปล่าที่ก้องอยู่ลึกในหัวใจของเธอ ขณะที่เธอกอดกล่องดนตรีไว้แน่น เธอตัดสินใจต่อสู้กับยักษ์ ด้วยความหวังและความกล้าหาญ เธอจึงเริ่มเดินไปยังภูเขามืดที่ยักษ์อาศัยอยู่
หลังจากการเดินทางที่นานนับชั่วโมง คิร่าได้มาถึงถ้ำขนาดใหญ่ ระดมความกล้าทั้งหมด เธอตะโกนว่า “โอ้ ยักษ์ โปรดฟังฉัน!”
“คุณต้องการอะไร เด็กหญิง?” เขาตะโกน ตะลึงลงมาและเปิดเผยคิ้วหนาและเคราที่ยุ่งเหยิงของเขา
“คุณได้เอาดนตรีจากหมู่บ้านของฉันไป กรุณาคืนมันกลับมาเถอะ!”
เขาร้อง “ทำไมฉันต้องคืนล่ะ? เสียงนี้มันมากเกินไป!” คิร่าได้คิดและกล่าวว่า “ถ้าฉันเล่นเพลงให้คุณฟังล่ะ?”
ยักษ์ที่สนใจจึงตกลง คิร่าจึงเปิดกล่องดนตรีของเธอ และเสียงทำนองที่สวยงามที่สุดก็เริ่มเติมเต็มถ้ำ โน้ตดนตรีเต้นรำไปรอบ ๆ สร้างประกายหลากสีในอากาศ และยักษ์ที่เคยขี้โมโหก็เริ่มมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า
“นี่มัน… งดงาม” เขากระซิบ น้ำตาเกือบจะคลอเบ้า ดนตรีโอบกอดหัวใจของเขา คลายความเยือกเย็นออกไป ขณะที่เธอเล่น คิร่าเข้าใจว่าเขาแค่เหงา อยู่ไกลจากใครหลายคน เขาต้องการมิตรภาพและการมีเพื่อน เขาจึงระบายอารมณ์ออกมา โดยหวังว่าจะพบความสงบในความเงียบ
ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น คิร่าหยุดเล่นและเสนอว่า “มาที่หมู่บ้านของฉันเถอะ มาให้เรานำดนตรีที่ไม่มีให้กลับมา”
ยักษ์พยักหน้า ใจเขาเบาขึ้นกว่าที่เคย และพวกเขาก็เดินกลับไปยังหมู่บ้านที่เคยเงียบอย่างพร้อมเพรียง ขณะที่ตัวใหญ่ของเขาก้าวเข้าสู่แสงแดด เมฆก็หายไปและสายรุ้งก็พาดผ่านท้องฟ้า สัญญาณแห่งความหวัง
ชาวบ้าน ซึ่งเห็นเพื่อนใหม่ของตน ก็ยินดีต้อนรับเขาด้วยแขนที่เปิดรับ เด็ก ๆ ร้องเพลง คนชราเต้นรำ และอย่างช้า ๆ ดนตรีก็กลับคืนสู่หมู่บ้าน สวยงามกว่าก่อนหน้านี้ จากวันนั้นเป็นต้นมา ยักษ์มาเยี่ยมบ่อย ๆ เรียนรู้เพลงและเรื่องราว และมิตรภาพของคิร่าได้เปลี่ยนแปลงยักษ์ขี้โมโหและทั้งหมู่บ้าน
เธอแสดงให้เห็นว่าดนตรีสามารถทำลายกำแพงที่สูงที่สุดและเชื่อมโยงช่องว่างที่ลึกที่สุด ด้วยความกล้าหาญและพรสวรรค์ของเธอ เธอสอนทุกคนว่าบางครั้งเพลงที่เรียบง่ายสามารถฟื้นฟูหัวใจที่หนักหน่วงและเติมเต็มโลกด้วยความสุขได้