ในใจกลางของป่ามนตรา ที่ที่แสงจันทร์เต้นระบำอยู่บนใบไม้ มีนกฮูกตัวน้อยที่มีความคิดชื่อว่าโอรี เมื่อยามเย็นมาเยือนและโลกถูกปกคลุมไปด้วยเฉดสีฟ้าและเงิน โอรีมองออกจากกิ่งไม้ที่เขาชอบและครุ่นคิดถึงปริศนาของชีวิต ในค่ำคืนนี้ มีความรู้สึกพิเศษหมุนวนอยู่ในอากาศ กระตุ้นใจที่อยากรู้อยากเห็นของเขา
“โอรี ที่รัก” มาม่านกฮูกเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน ขยับเข้ามานั่งข้างเขา “มีอะไรรบกวนจิตใจเล็กๆ ของลูกในคืนนี้หรือ?”
ด้วยการถอนหายใจที่ดูเหมือนจะบรรทุกน้ำหนักของหลายรุ่น โอรีตอบว่า “แม่คะ, ฉันมักจะได้ยินสัตว์ผู้สูงอายุพูดถึงต้นไม้ครอบครัวของพวกเขา แต่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับของฉันเลย ปู่ย่าของฉันเป็นใคร? มันมีกว้างกว่านั้นหรือเปล่า? บางครั้งฉันรู้สึก… หลงทาง”
มาม่านกฮูกโอบแขนของเธอรอบตัวเขาและกล่าวว่า “การรู้จักครอบครัวของลูกคือการรู้จักรากเหง้า ลูกควรไปเยี่ยมคุณปู่นากซึ่งเก็บประวัติศาสตร์ของป่าไว้ในใจ”
ด้วยความตั้งใจ โอรีจึงออกเดินไปยังบ้านของนากผู้ชาญฉลาด ที่ซึ่งดาวสว่างไสวเหนือหัวเขา “โอรี มาทางนี้สิ” คุณปู่นากเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันมีปัญญาเมื่อโอรีเรียก
ด้วยความเร่งรีบ โอรีกล่าวขอร้อง “คุณปู่ คุยให้ฉันฟังหน่อยเกี่ยวกับต้นไม้ครอบครัวของฉันได้ไหม? ฉันอยากรู้ว่าฉันมาจากที่ไหน!”
“อ่ะ เพื่อนตัวน้อยของฉัน” คุณปู่เริ่มพูดขณะเขาร่างภาพบนดินที่เปียก “ต้นไม้ครอบครัวนั้นสร้างขึ้นจากความรัก ที่ลำต้นคือครอบครัวของลูก สาขาต่างๆ แสดงถึงบรรพบุรุษของลูก มาวาดด้วยกันเถอะ”
โอรีเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดขณะที่คุณปู่ร่างการเชื่อมต่อ “นี่คือลำต้นของลูก โอรี” เขาบรรยาย “แม่ของลูก และนี่คือ ปู่ย่าของลูก กิ่งก้านแสดงถึงพี่น้อง ลูกพี่ลูกน้อง และอื่นๆ ใบแต่ละใบเล่าเรื่องราวที่ไม่เหมือนกัน”
แสงจันทร์ดูเหมือนจะเปล่งประกายอย่างงดงามด้วยเรื่องราวในอดีต และโอรีถามว่า “เราจะเก็บเกี่ยวและจดจำเรื่องเหล่านั้นได้อย่างไร?”
คุณปู่นากตอบว่า “ผ่านความรักและการจดจำ โดยการถักทอเรื่องราวเข้าไปในหัวใจของเรา”
คลื่นแห่งความเข้าใจหลั่งไหลเข้ามาหาโอรี เขานึกถึงช่วงเวลาต่างๆ ที่อยู่ใต้ดาวกับครอบครัว แบ่งปันเรื่องราวเก่าๆ ที่สะท้อนด้วยเสียงหัวเราะและบทเรียน “พวกเขายังอยู่ที่นี่ทั้งหมด” เขาพูดออกมาดังๆ “อยู่ในใจของฉัน”
ในคืนต่อมา รู้สึกโล่งใจและมีความสุข โอรีนั่งอยู่ข้างนอกต้นไม้ของเขา เขาเห็นแมลงเต่าทองและเรียกเสียงดัง “คุณแมลงเต่าทอง รู้หรือเปล่าว่าอะไรคือต้นไม้ครอบครัว?”
“รู้ค่ะ โอรี! ฉันจำได้ว่าเมื่อครั้งที่ลุงแมลงของฉันกลับมาจากการเดินทางอันยาวนาน เขานำหอยสะท้อนกลับมาบอกเกี่ยวกับบรรพบุรุษของเรา—ลูกพี่ลูกน้องเสียงดัง คุณป้าที่มีปัญญา แม้กระทั่งลุงทวดผู้กล้าหาญที่ข้ามแม่น้ำใหญ่! ผ่านเรื่องเหล่านั้น เราได้รู้ถึงความกล้าหาญและความเป็นหนึ่งเดียวกันของเรา” เธอตอบ
“ขอบคุณค่ะ คุณแมลงเต่าทอง” โอรีกล่าว “การรู้รากเหง้าของคุณทำให้คุณผูกพันกันแน่นแฟ้นขึ้นเป็นครอบครัว”
เมื่อแสงสว่างสะท้อนลอดผ่าน โอรีรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของความรักล้อมรอบเขา ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุขและความกตัญญู เขากระซิบว่า “การรู้จักครอบครัวของฉัน ว่าพวกเขาเป็นใคร ทำให้เราทุกคนผูกพันกันแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น”
ตั้งแต่นั้นมา โอรีได้สร้างนิสัยในการฟังเรื่องเล่าและเกร็ดเรื่องราวจากผู้รอบข้าง ทุกเรื่องที่เขาค้นพบคือใบอีกใบหนึ่งบนต้นไม้ครอบครัวของเขา บำรุงเลี้ยงและรักเรื่องราวใหม่ๆ ของบรรพบุรุษจากฟากฟ้าเหนือและดินที่ด้านล่างของต้นไม้ที่กระซิบ เขาเข้าใจว่าทุกกิ่งก้านล้วนมีส่วนหนึ่งของเขา และด้วยทุกเรื่องราว รากเหง้าของเขาก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น
และด้วยเหตุนี้เอง โอรี นกฮูกตัวน้อยที่ไม่หลงทางอีกต่อไป ได้ลอยอย่างมีความสุขผ่านชีวิตใจเขาเต็มไปด้วยมรดกของต้นไม้ครอบครัวที่เขารัก เมื่อค่ำคืนมาเยือนและดาวเริ่มเปล่งแสง เขาเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้ม รู้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวเขาเอง.