ในเช้าวันอาทิตย์ที่มีแดดร้อน เพนนีแม่ครัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับแผนการใหญ่ เธอต้องการอบบางสิ่งที่พิเศษเพื่อเซอร์ไพรส์ครอบครัวของเธอ ดังนั้นเธอจึงรีบลุกจากเตียงและไปที่ครัวของเธอ ยืดแขนและหาว
“โอ้พระเจ้า! ฉันต้องการบางอย่างที่ดีจริงๆ สำหรับมื้อเช้า” เธอร้องออกมา
ทันใดนั้น นกน้อยสีฟ้าตัวหนึ่งที่สวมหมวกแดงแข็งแกร่งได้ลงมานั่งบนกรอบหน้าต่างและร้องเพลงว่า “ทำไมไม่ลองสูตรแพนเค้กมหัศจรรย์ของฉันล่ะ?” ตาของเพนนีสว่างขึ้น “โอ้ ใช่ นี่เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม!” นกน้อยพูดว่า “จำไว้ว่าสูตรนี้มีบางกฎง่ายๆ”
“ฉันพร้อมที่จะทำตามกฎทุกข้อเสมอ” เธอตอบ
นกน้อยขยายขนของมันและร้องเพลง:
เพื่อทำแพนเค้กมหัศจรรย์ นี่คือสิ่งที่คุณต้องทำ:
ใช้แป้งหนึ่งถ้วย และมงกุฏสีฟ้าเล็กน้อย,
เติมนมและน้ำตาล แล้วคนทุกอย่างในชาม,
เป็นเซอร์ไพรส์ที่สนุกเพื่อแบ่งปันกับทุกคน!
ใส่ไข่สองฟองเพื่อความนุ่มนวล แต่ฟังนะ, อย่าทุบเปลือก,
แค่เทเนื้อด้านในออก และคุณจะทำได้ดีแน่นอน
เมื่อแป้งพร้อมแล้ว อย่าลืมทำสามชิ้นในกระทะ,
ดูให้มันสุกอย่างนุ่มนวล และอย่าหัวเราะ มันไม่ใช่เรื่องลึกลับ!
แล้วอวยพรแพนเค้กที่สวยงามด้วยจูบจากปากหวานของคุณ,
ด้วยเพลงแห่งความสุข อาหารเช้าของคุณจะมาแน่นอน,
อย่าลืมที่คุณจะเก็บไว้หนึ่งชิ้น มันคือข้อเท็จจริงที่สำคัญที่สุด,
เพราะมีเวทมนตร์ในความแบ่งปัน นั่นเป็นพันธสัญญาที่แท้จริง.
นกน้อยจบเพลงและบินจากไป “เขาเป็นนกที่ดี และช่วยได้มาก” เพนนียิ้ม และเธอก็รีบไปที่ตู้เพื่อเก็บสิ่งที่เธอสามารถหามาได้
เธอทำงานและทำงาน และเมื่อทุกอย่างพร้อม เธอคิดว่า “หากแพนเค้กของฉันออกมาดี ฉันจะวางมันบนจานและส่งโน้ตไปให้พ่อ เพื่อให้เขานำครอบครัวที่เหลือไปที่สวน”
ดังนั้นเธอจึงเทแป้งลงในกระทะรู้ว่ามันจะต้องอร่อยแน่นอน “เจ้าจะต้องอร่อยแน่ๆ ใช่ไหม?” เธอถามอย่างมีความสุข “ถ้าหากเจ้าทำไม่ได้ ใครล่ะจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ?” เธอยิ้มให้กับแป้งที่สวยงาม ก่อนที่จะรู้ว่าเป็นมิตร เธอจึงเคาะมันสามหรือสี่ครั้งด้วยพาย แป้งยิ้ม ไม่ได้ยิ้มด้วยใบหน้าใด แต่อยู่ในอาการที่ดีที่เปิดกว้าง ดังนั้นเธอจึงเทแป้งเพิ่มเติม
“มาและดูสิ, มาและดู!” เธอเรียกให้นกน้อย และมันก็กระโดดลงมาทางด้านล่าง แพนเค้กเริ่มโตขึ้น โดยแรกๆ มันกลมอย่างจานชา จากนั้นเป็นจานซอสมัน และหลังจากนั้นก็กลายเป็นจานอาหารเย็นขนาดใหญ่ สุดท้ายมันกลมเหมือนล้อรถฟาร์ม ในที่สุด แพนเค้กก็อบโกรธดีมาก และแต่ละชิ้นก็ถูกเทออกจากแป้งลงในกระทะ
“โอ้ นี่คือทั้งหมดแล้ว!” เพนนีกล่าว “โอ้ นี่มันพอแล้ว!” เธอรับจานและผ้าคลุมแล้วก้าวออกไปที่เตาไฟ เริ่มวางแพนเค้กลงบนนั้น เธอนั่งลงข้างพวกเขาและให้อภัยแพนเค้กด้วยจูบที่ใหญ่ที่สุดที่เคยมีให้สองร้อยหนึ่งแพนเค้ก จากนั้นเธอจึงร้องเพลงที่มีความสุขซึ่งแทบจะไม่เสร็จสิ้นก่อนที่จะมีเสียงกระจองงองแงคือเสียงร้อง ร้องเสียงเด็กรุ่นน้อย และดนตรีที่ใกล้เข้ามาอย่างน่าแปลกใจ เสียงนั้นมันกระตุ้นและอ่อนโยน แพนเค้กเริ่มเคลื่อนไหวและสั่นสะเทือน พวกเขาเริ่มสั่นและสั่น และวิ่งไป
“พวกเขาต้องการให้ฉันตามพวกเขา” เพนนีกล่าวและรีบพันผ้าคลุมไปด้วย และพวกเขาก็วิ่งไปในระยะใกล้ จากนั้นก็ห่างออกไปเหมือนการเดินทัพ ย้อนกลับไปที่จัตุรัสและออกจากประตูละครไปยังกำแพงที่กลุ่มผู้ชายติดอยู่ถือแซนด์วิชและถังเบียร์ที่สบาย วนรอบคลุม ผู้หญิงก็นั่งลงด้วย แต่บางคนก็เห็นชัดเจนว่าให้ที่นั่งกับใคร คนอื่นมีแต่พวกที่นั่งอยู่และจิ้มแซนด์วิชอยู่ และในเวลานั้นมันหมุนของรองเท้าหนักที่มากับหญิงนก คนกรีกและประชาชาติทางเหนือ, หญิงสาวจากเดนมาร์ก, และไปรษณีย์หนึ่งคนที่มีเป้สะพายหลัง; นกและแม่ฮานก็วิ่งด้วยปีกที่สูง, สั้น ตรงไปด้วยการแสดงออกของนก, ผู้หญิง และกล่องต่างๆ โยกย้ายออกไปพร้อมกับหน้ากากของคนที่มีชีวิต คุณลุงประมาณที่ดังกุกทุ่มตีจากนั้นมีเสียงสัมดา.
เสียงเพลงทหาร ทุกคนตามไปที่แพนเค้กอย่างตรง จนมาถึงเนินเขาสีเขียว เสียงเพลงทหาร ทุกคนตามไปที่แพนเค้กอย่างตรง จนมาถึงเนินเขาสีเขียว เสียงกลองเย็นเคลื่อนไหวเหมือนปืน ที่นั่นมีดอกไม้ของเขาอยู่
ณ ที่นี่และที่นั่นคุณจะได้พบกับคนแปลกหน้า แต่ในขณะนี้ ทุกคนรู้ว่าบุคคลเหล่านั้นคือ ‘หัวเข่าคด’ เท่านั้นทำให้มันน่าสนุกมากขึ้นที่จะนอนอยู่บนทุ่งกว้างนี้และให้ร่มเงา
ในสถานการณ์ที่ดีๆเหล่านี้ มันมีความสดชื่นในอากาศหรือที่ตลาดหรือหูของผู้คน ในทุกสิ่งที่พูดขึ้นมา ไม่เคยมีการพูดเสริมที่ทำให้ได้ยินว่าอังกฤษนั้นเป็นอิสระ แต่มีขนมปังและเบียร์มากขึ้น ที่นี่และที่นั่นโพสต์ และริมทะเลชมรมการเชียร์สุขภาพโดยวงกระดานที่มีคลืนปีนานมาก เข้ามามีแต่แพนเค้กทั้งนั้น
ตอนนี้ให้ความคิดและแรงปรารถนา แว่งเวียนไป จึงมีการแสวงหาที่จำเป็น คุณลุงคนหนึ่งขึ้นและปล่อยน้ำหยด น้ำเมื่อก่อนหน้านี้พวกเขายังไม่ได้ ทำให้สุดท้ายมันมีหน้าตาที่บางและเขาคิดว่าเขาติดอยู่ ณ ที่นี้
และสุดท้าย เพนนีและครอบครัวของเธอได้เรียนรู้ถึงความสุขจากการทำอาหารด้วยความรักและเวทมนตร์ของการแบ่งปัน