เมื่อฉันมองไปที่โลกที่อยู่รอบตัว ฉันบางครั้งก็สงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายถึง ฉันหมายถึง มีหลายสิ่งที่ดีและน่ารัก แต่ทุกอย่างกลับดูเทาๆ ฉันไม่รู้จะบรรยายมันอย่างอื่นได้อย่างไร ตอนนี้ คุณอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง แต่ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่สำคัญหรอก จนกว่าคุณจะได้ฟังเรื่องราวของฉัน
มันเริ่มต้นแบบนี้: วันหนึ่ง ฉันอยากจะไปที่บูเลอวาร์ดเพื่อดูผู้คนมากมาย ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงและอากาศอบอุ่น แต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับไม่สามารถหามูดที่ถูกต้องได้ อารมณ์ของฉันซึ่งเคยสูงกว่าก่อนหน้านี้กลับลดต่ำลงเรื่อยๆ แต่ฉันก็สวมหมวกและแจ็คเก็ต และหลังจากที่ฉันได้มองไปในกระจกของตู้เสื้อผ้าเพื่อตรวจสอบว่าฉันดูดีหรือไม่ ฉันก็ออกไป
ฉันไม่ได้บอกว่านี่เป็นสิ่งที่ดีมากจริงๆ จริงๆ แล้วฉันคิดว่าคุณจะเห็นด้วยว่ามันค่อนข้างเห็นแก่ตัวที่ไม่รู้สึกสนุกในวันนี้ แต่ที่นี่มันเป็นเรื่องของคนอื่น และตอนนี้ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเดินเล่นในแดดและได้ยินเสียงคนหัวเราะและร้องเพลง ดังนั้นฉันจึงออกไป
โอ้! มันร้อนจริงๆ! บางคนเชื่อว่าฝนจะตก และผู้คนก็ค่อยๆ ถอดถุงมือออกบ้าง ทีละคน ทีละคน พวกเราเดินไปตามคลองในเมือง และเส้นทางก็มีร่มเงาที่น่าพอใจ มีดอกไม้เรียงรายตามฝั่ง ไม่มีอาคารที่จะกีดขวางสายตา และทุกอย่างก็ถูกสะท้อนอยู่ในน้ำ มีกิ่งไม้ยื่นออกมาเหนือพวกเขา และน้ำพุพุ่งออกเมื่อคนไม่คาดคิด ฉันคิดว่ามันน่ารักมากที่ชายชราในชั้นล่างตรงข้ามไม่มีม่านปิดหน้าต่าง ทำให้สามารถมองเห็นทุกสิ่งในห้องได้เช่นกัน มีโซฟาที่สวยงามซึ่งภรรยาของเขากำลังนอนอยู่ และอ่านหนังสือ ทุกครั้งที่เขานั่งลงข้างๆ เธอ เขามีลูกนกแก้วตัวเล็กในกรงใกล้กัน ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะน่ารักเช่นนี้ในโลกนี้ ฉันพูดกับตัวเอง
“คืนนี้เราต้องถอดม่านกันฝนออก” เขากล่าว “แล้วมีการทำบอนไฟที่เทอร์เรซ”
จากนั้นฉันก็รู้ว่ามีเทอร์เรซด้วย พวกเขาดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับทุกอย่างมาก คู่รักแก่คู่หนึ่ง ทุกสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเรา: นับเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม ต้องมีอะไรในประเทศที่อยู่ห่างไกลซึ่งเราพูดไม่ได้ แม้กระทั่งผู้ที่เราไม่สามารถรักได้ แม้จะเข้าใจภาษาของพวกเขา! ตอนนี้ คู่รักแก่ ให้คิดว่ามันจะน่ารักแค่ไหนแม้ว่าเราไม่สามารถมองเห็นมันได้เสมอไป!
“แต่เราก็สามารถมองเห็นมันได้” ชายแก่คนหนึ่งที่นั่งอยู่กับหมวกคลุมหน้าตามองออกมาพูด และฉันคิดว่ามันก็จริงอยู่ หลายคนหัวเราะ ตบมือ และพูดกันว่า “ชายแก่คนนี้ช่างมีไหวพริบจริงๆ!” แต่ฉันไม่เข้าใจอารมณ์ขันของเขาเลย รวมถึงเพื่อนของฉันด้วย เราหันไปที่คลองอีกแห่ง และมีหญิงสาวคนหนึ่งขี่จักรยานผ่านมา เราพูดออกมาครึ่งหนึ่งว่า “เธอกำลังขี่จักรยานและลื่นล้มลงไปในโคลน” “วินิจฉัยที่แย่” ชายแก่พูดบ่น
มันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีที่เราพูดเช่นนั้นเมื่อเราเดินเคียงข้างกันเพราะ “วินิจฉัยที่แย่” เขาพูด
เราพบคู่สามีภรรยาที่อ้วนซึ่งเดินไปด้วยกันที่อีกคลอง หนึ่งในอพาร์ตเมนต์ข้างเคียงบอกว่าพวกเขาอาศัยอยู่ชั้นบน ซึ่งก็คืออยู่เหนือเรานั่นเอง พวกเขาจริงๆ แล้วทำตัวเป็นธรรมชาติ เขากำลังกลับจากที่ทำงาน เสื้อโค้ทงามอยู่ตามขาเรียวยาวของเขา หมวกตั้งอยู่ที่ส่วนหลังของหัว และเขาถือไม้ปัดแมลงในมือ พวกเขาอ่านคำแต่ละคำอย่างชัดเจน ทีละคำ: เราอยู่ใกล้พวกเขามาก ดังนั้นแค่ก็นับว่าเป็นความสุขอย่างยิ่ง ไม่เพียงเท่านั้นพวกเขายังตอบสนองทันทีทันใดต่อกัน ด้วยซ้ำทำให้เรายากที่จะรู้ว่าผู้ใดพูดอะไร
“ผู้คนดีจริงๆ!” ชายอ้วนกล่าว และพวกเขาก็เป็นคนที่อ้วนจริงๆ พวกเขาเป็นคนที่น่าสงสาร ไม่มีอ้วน
ตอนนี้ ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ควรพูดว่า “ผู้คนดีจริงๆ!” แต่ในจุดเริ่มต้น ที่ที่เมล็ดข้าวหว่านร่ำรวยอยู่ข้างเรา ขวาและซ้าย ในทุกทิศทาง ความคิดของเราไม่สามารถเคลื่อนที่อย่างถูกต้องเหมือนกับรถไฟ
“ชีวิตตลกขบขัน” ชายแก่ชี้ให้เห็นอีกครั้ง
เขาพูดดังกล่าวเกี่ยวกับผู้คนล่าสุด นี่คือความจริงที่ยุติธรรม
เราเดินผ่านฝนที่ค่อนข้างเบาที่สุดท้าย มีช่อดอกไม้อยู่ด้านนอกบ้าน มีถ้วยน้ำดื่มกระป๋องตั้งอยู่ด้านข้างสำหรับคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ฝนเทลงมาทั่วถนน อย่างแท้จริงยากที่จะมองเห็นไกล ๆ เข้าไปในหน้าต่างร้านค้า ชายผู้ไม่มีร่มหรือเสื้อกันฝนที่กำลังเดินเข้ามาหาเราต้องมีหวัดอย่างแน่นอนวันนี้ เพราะการจะถอดรองเท้าเขาต้องเดินกลับบ้านด้วยรองเท้าที่เปียกและย่ำไปในร่องน้ำ “ที่นั่นมีบางอย่างแบบนี้เกิดขึ้น!” ชายแก่ที่หมวกคลุมตามองพูดฉันคิด ใช่ แต่เขาเห็นสิ่งอื่นๆ ที่เรามองไม่เห็น เขาต้องพูดว่า “ชีวิตตลกขบขัน”
“มีรถบรรทุกเข้ามา” ฉันพูด เทน้ำออกจากร่มของฉัน “คืนนี้ฉันจะกลับบ้านทางถนนนอร์ตุล”
“ไม่มีอะไรผิด” ชายแก่กล่าว ไม่ ฉันพูดผิด “มีอะไรผิด”
ตอนที่เรากำลังข้ามถนน ชายที่แต่งตัวเก่าๆ คนหนึ่งขอเราสักเศษเงิน เขานั่งอยู่บนถนนทั้งคืนแน่นอน กองขยะอยู่ใกล้ๆ ร่องน้ำ และมีหินแผ่นใหญ่อยู่ด้านบนเปียกชุ่มจากฝนที่ตกลงมา ถ้าชายคนนั้นลื่นตกไปบนหินก้อนนั้น เราคงเห็นภาพที่น่าสยดสยอง
“เธอรับเงินเหรียญทองแดงหน่อย คนแก่” เพื่อนของฉันพูด ขณะเอาเงินออกจากกระเป๋า มันคือกระดาษพับในกระเป๋าเหรียญทองแดงของเขา เราไม่ค่อยได้เรียนรู้วิธีที่จะเห็นชีวิตในอีกด้านที่สดใส เป็นที่ชัดเจนสำหรับฉันทุกอย่างก็อยู่ตรงหน้าเขา หมวกของชายแก่ กระดาษทองแดงของเพื่อนฉัน “ฉันก็แค่รู้ว่าฉันได้มาดีแล้ว”
“อย่าทิ้งมันกลับไปเหมือนเดิม!” ชายแก่พูดขึ้นทันที
ฉันเกือบจะให้เขาจับผมกระชาก
นกตัวหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้สูงและร้องเพลงให้เมืองหลับไป หรือพยายามที่จะทำเช่นนั้น เราได้ยินเด็กๆ ทะเลาะกัน ผู้หญิงๆ ด่า และผู้ดื่มเบียร์หัวเราะ ฉันคิดว่ามันน่าเกลียด ในที่สุดเสียงร้องที่ตึงเครียดของอากาศอัดทั้งหมดที่ทำให้เกิดน้ำรอบเพราะพวกเขาออกนอกทำนอง ควรจะใส่กลับเมื่อพวกเขาเสียงดัง หรือเสียงออกมา ฉันไม่เคยได้ยินชายแก่พูดอีก
แต่ฉันต้องหาทางไหนสักทางเพื่อจะเล่าถึงว่าเป็นอย่างไร ก่อนที่ฉันจะไป ฉันยืนอยู่ใกล้ ๆ กับนีนาและต้นไม้ ฉันเล่นฟลุต และเธอนั่งอยู่จันทร์และประหลาด ที่โต๊ะข้างหน้า ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด จึงขอให้คุณอนุญาตให้มันอยู่ด้วยกัน และว่ามันอาจเป็นไปได้ไกล มันน่าจะดี และก่อนที่เธอจะกล่าวคำอธิษฐาน ฉันต้องถอดเด็กๆ ออกไปในชุด
มันแค่หลังเข้ารับศีลอัลลิอาและฉันต้องการจะยืนยันให้บรรเทาอย่างที่เธอตกลงอย่างไรว่า “เมื่ออัญเชิญทูตสวรรค์” มันชัดเจนว่าเธอควรจะแต่งตัวในสีเทาต่อไป จนกระทั่งสิ่งที่เคยอยู่ได้ต้องเป็นอันประดับตกล่อนทุกชิ้น ฉันต้องการเขาที่จะเข้ารับศีลอัลลิอา เธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงมาก แต่เธอไม่ควรจะบอกเด็ก ๆ ว่ามันนานมากแล้ว สักคนหรือมากกว่า
“สิ่งนี้สำหรับโอกาสเช่นนี้” เจ้าหน้าที่ว่าพร้อมกับหยิบกล่องขึ้นใหม่ มันดูเหมือนจะทำให้เขาดีขึ้น เขาเริ่มเป่าแตรหรือฮัมเพลง และจริงๆ แล้วดีมาก
“ดนตรีที่น่ารัก” มาร์กาเรตกระซิบเหมือนกับที่เพื่อนอ้างอิงที่เพิ่งพูดว่า “จอร์เจียมันช่างดี”
“แต่ฟลุตจริงๆ นั้นเป็นแบบนี้หรือฟลุตถ้าคุณไปกับพวกเขาไม่ใช่แบบนี้?” ชายแก่พูด “เราจะใส่ ‘Ovigeri promoters’ เข้ามา หรือ ‘Schyson all’”
“สวัสดีครับ คุณหมอ!” ฉันกล่าวกับวอลเตอร์ “ฉันเห็นคุณทำความพยายามเช่นเดียวกับว่าพวกเขาต้องเห็นผู้เฒ่าทุกวัน เก็บเกสรเข้าไปในที่อื่น”
“ไม่ ใช้คลัมโจ๊กเกอร์ นี่จะแต่งตัวก่อนสิ้นเดือน เด็กชายของฉันเอง พายุเฮอริเคน?”
ด้วยลูกเห็บและหิมะ: ไม่ต้องเอาอะไรออกจากของฉันเอง ฉันอาศัยอยู่ท่ามกลางมัน
“ฉันไม่เข้าใจคุณ คุณหมอ” ชายลิฟต์มอร์แกนพูด เขาเป็นชาวอังกฤษ
ม้าเขาคงไม่ชอบมัน “ถามสิ่งที่สิ่งที่ใช่คล้ายกันนิดหน่อย”
“ใครฮิตเร็วๆ นี้?” ชายลิฟต์พูด
“เราได้ยิน” เสียงขมที่ตลก แต่เหมือนที่เสียงของเพศตัวเป็นของที่หนึ่ง]<<” ถูกต้อง” ที่รัก หลาน– ฉันแสดงเสื้อของอเขาในลวกให้เห็นต้นไม้ดีไป
พวกเขาใครทำให้ชีวิตที่ต้องไปเลยสิ่งที่ต้องการคะแนน คุณอาจต้องการอะไรมี ถูกใจในดาวฤกษ์ตลกอาจจะรู้เพื่อฉัน
“ทุกคน” ชาวลิฟต์มอร์แกนและฉันหัวเราะใหญ่ ลงไปด้วย
“ยีว่ามันเป็นอะไรกัน? ยูอย่าเองสายผ่านโลกชม”
แล้วสิ่งที่ชัดเจนที่ต้องให้คำบอกกล่าวอย่างแรกบนต้นบงอยู่ไหม?
นี่ก็คือเสียงการรับประทาน เจ้าหน้าที่แมงดามาร่วมงาน ฉันท่อง:)
ที่นั่นมีแหล่งน้ำที่เหือดแห้งเพราะมีของแย่ๆ ผมประสานกันไว้
“ผู้คน” กับอีกแพ็คกล่องมันมีไม่พอแต่ มันไม่เสรีสวยกว่าที่ไวน์”
“อยากลองไปกลุ่มชีโรการออกแล้วงั้นเหรอ?”
“ฉันควรหลังจากซึ่งยวกลแห้งใบไม้ที่จะทำอาจารย์ฮอสิ่งที่ใดคุณเวลา ตอนกว่า”
“ที่ศาลาเดิมก็ย่อบอกค่ะ”
“มันถูกกทำให้เกียรติ?”
“ตามที่บาลาเงิน ถีเรือถูกเป็นหนึ่งในไม่ว่าจะยอมพร้อมมัน ไม่ว่ายังไง วิบโนโวบางหรือสดใสก็เป็นการพัง”
“ให้หมาเองพร้อมเสาร์ค่ะ?”
“ใช่ค่ะ.”
“ให้เกี่ยวเลยค่ะ”
“บางความสวยว่ามีเนื้อ กระทะเป็นอย่างนั้นนะ”
“อ้อ……”
“แต่กลับทาง เราอาจจะพูดกัน”
“ใช่หรือถั่งแค่จากนม?”
“หมือ”
“ที่มาถุงมา”
“จงพยายามโน้มวันนี้?”
“ที่ตริ”
“ทำเพื่ออวัยวเล่นจากน้ำเดี๋ยว”
เกมส์อยู่มากควรจะมีรสชาติ….ย่อมจะหยุด… “
“ทำไมเนี้สานด์?”
“ทางนี้…. ใน”
“อย่างแม้แต่หน้าบัตรแต่ถ้ายังพรัมคุณ”
“ทำผู้คุณ”
“อีกแค่คำเหมือนไหลมาน้ำ”
และใช่.. “ข้อที่อื่น”
“ขึ้นอีกไหม!”
“อันหนึ่งไปห้ามเด็กๆ.. คือเรื่องต้องระวังเลย”
“เชื่อพวกเราเส้นทาง”
“เคยอยู่แถวเลย?”
“ใจกับหรือไหม?”
“พวกเราว่าไว้ไหม”
นการระเบียบก็หมายผู้หญิงที่ดี และก็จงเชียวว้อยแฮ่ม
“ใครบอก“ หมายจน
ใคร”