ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในที่แห่งหนึ่งที่เรียกว่า ติ๊กเคิลโคฟ มีอยู่กระต่ายนักผจญภัยชื่อว่า บ๊อบบี้ บ๊อบบี้ไม่ได้เป็นกระต่ายธรรมดา ๆ นะ; โอ้ ไม่ เขาฉลาดกว่าเพื่อน ๆ ของเขามาก วันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงที่สดใส ขณะที่เขากระโดดไปตามชายฝั่งกำลังมองหาสิ่งที่หายไป เขาก็พบสิ่งที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก
หูของบ๊อบบี้ตั้งขึ้นอย่างตื่นเต้น มันเป็นขวดใบเก่า และภายในนั้นมีแผนที่โบราณ! เขาตื่นเต้นมาก เขาฉีกกระดาษออกจากขวดและคลี่แผนที่ออกบนทราย “โอ้ พระเจ้า! โอ้ พระเจ้า!” เขาตะโกน กระโดดขึ้นลงด้วยความดีใจ “มันบอกว่ามีสมบัติลับซ่อนอยู่ในติ๊กเคิลโคฟ ฉันต้องเรียกเพื่อน ๆ ของฉันเดี๋ยวนี้!”
เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มลดต่ำลง บ๊อบบี้เรียกเพื่อน ๆ ทั้งหมดของเขา—เต่าชื่อทอมมี่, กวางชื่อโดรา และกระรอกชื่อแซม พวกเขาทั้งหมดมารวมกันที่ชายฝั่ง หวังว่าจะแน่นอนในเรื่องแผนที่สมบัติที่บ๊อบบี้ค้นพบ
“จะมีทองคำจริง ๆ หรือเปล่า?” แซมถาม ขยับหางพุ่มฟูด้วยความตื่นเต้น
“ฉันรู้ว่ามีสมบัติแน่นอน” บ๊อบบี้ตอบ ขยับ paw ของเขาบนแผนที่ “แต่อาจมีกับดักอยู่ด้วย ดังนั้นเราต้องระวัง มาตามแผนที่นี้กันเถอะ!”
แล้วพวกเขาก็ออกเดินทางไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะค้นหาสมบัติลึกลับของติ๊กเคิลโคฟ
สิ่งแรกที่พวกเขาเจอคือกระแสน้ำเล็ก ๆ ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ทอมมี่เต่าจะว่ายข้ามไปได้ และเขาเตรียมเสื้อผ้าของเขาไว้ เพราะเขามั่นใจว่าทั้งหมดจะต้องพักที่นั่นนานแสนนาน
“อย่าท้อถอย ทอมมี่” บ๊อบบี้พูด ขณะที่เขามองแผนที่ “เราสามารถทำสะพานจากท่อนไม้เก่า ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ง่าย ๆ ก็เพียงให้เราช่วยกันดันจากที่นี่ในขณะที่เราดันอีกด้านลงไป แล้วฉันคิดว่า ถ้าเรา craw ไปคนละคน ๆ เราจะข้ามไปได้อย่างปลอดภัย”
และหลังจากการดัน การดึง และการคลานมากมาย นักผจญภัยตัวเล็กที่กล้าหาญก็ลงจอดอย่างปลอดภัยบนฝั่งอีกฝั่ง
ตอนนี้พวกเขาต้องข้ามเนินเขาหินสูง แต่ในแผนที่มันดูแย่กว่าที่มันเป็นมาก แมลงวันตัวหนึ่งที่บินลงมาจากต้นทริชเชิลได้แสดงให้พวกเขาเห็นเส้นทางที่ดีในการเดินทาง โดรากวางเกือบจะล้มระหว่างเดินลงบันได แต่เธอเห็นทางและเดินเลี่ยงไป ขณะที่บ๊อบบี้สามารถช่วยทอมมี่ดันตัวเขาให้ทันเวลาก่อนที่เขาจะลื่น
หลังจากนี้ เส้นทางนำพวกเขาผ่านป่าที่มืดมนและหนาทึบ จนกระทั่งพวกเขาอาจไม่สามารถหาทางออกได้ ถ้าแซมกระรอกไม่ได้บินจากต้นไม้ไปต้นไม้ มองหามุมสามเหลี่ยมที่ระบุไว้ในแผนที่ของเขา
ตอนนี้ แซมเก็บลูกโอ๊กอ่อน ๆ เข้าไปในกระเป๋าในแก้มของเขาได้ห้าสิบลูก มันเป็นที่ที่เขาจะเก็บไว้ในอากาศร้อน เพราะมันจะไม่ง่ายเลยในการหากระด Nuts ในฤดูหนาว ถ้าเขาไม่เก็บไว้เยอะ ๆ ให้พร้อมหน้า อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เป็นฤดูหนาวในตอนนี้ และเขาก็ลืมที่จะกินมันในขณะที่เขายุ่งอยู่กับการหยิบมันออกจากกระเป๋าน่ารักของเขาไปให้เพื่อน ๆ ของเขา
“เห็นไหม? ฉันพบสิ่งที่ฉันหาให้เธอ!” เขาเรียกออกเมื่อเขากระโดดลงมาหาบ๊อบบี้และทอมมี่บนพื้น เพราะเขาใหญ่เกินกว่าจะเดินบนทาง
“โอ้ ขอบคุณนะ แซม” ทอมมี่ตอบ “แต่มันก็เหมือนกับที่เราใช้ที่บ้าน คุณกระรอกกินหญ้าจริงไหม?”
“ไม่ ไม่!” โดราหัวเราะ ขณะที่เธอถอนกิ่งก้านที่แขวนอยู่เหนือซุปที่มีมอสแห้งเล็กน้อย “มันอร่อยกว่าเยอะ คุณไม่ชอบมันเหรอ แซม?”
แต่ตอนนี้จมูกของบ๊อบบี้สั่นด้วยความดีใจ สูด—สูด—สูด—มันคงจะเป็นกลิ่นของซุป! มันเป็นจริง ๆ เพราะนาทีถัดไปพวกเขามาถึงปลายของป่า และเห็นหมีสีน้ำตาลยืนอยู่ข้างเตาไฟฟ้า พร้อมกับหม้อที่เขาคิดว่ามันเป็นหม้อที่แปลกที่สุดที่เขาเคยเห็นในชีวิต
บ๊อบบี้ไม่สามารถทนให้เพื่อนของเขาหิวได้ ดังนั้นในขณะที่ทอมมี่และคนอื่น ๆ ยืนเฝ้า เขารีบไปหาหมี และเสนอที่จะซื้อซุปทั้งหม้อ หากเขาไม่ขายให้กับคนอื่น
“อืม อืม” หมีบรูอินบอก “ฉันคิดว่าฉันสามารถปล่อยซุปบางส่วนได้ ฉันจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องใช้มันทั้งหมด” และเขานำบ๊อบบี้ไปที่ประตูครัวของเขา และเติมหม้อให้เกือบเต็มกับซุปหมี—ทั้งหมดทำเสร็จและพร้อมรับประทานในแบบที่บรูอินชอบที่สุด—มีถั่ว ผลไม้เบอร์รี่ และสิ่งอื่น ๆ อีกมากมายลอยอยู่ด้านบน—พอสำหรับทุกคนในปาร์ตี้
ดังนั้น บ๊อบบี้กระต่ายและเพื่อนของเขาจึงนั่งลงและมีปิกนิกที่น่ารักที่สุด
ตอนนี้ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน และพวกเขาควรจะกลับบ้านนานแล้ว แต่พวกเขาบอกว่าทางแผนที่ชี้ไปที่สมบัติที่พวกเขาจะค้นหายังอีกไกล ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มต้นอีกครั้งโดยมีหมียื่นร่มให้บ๊อบบี้ถือ และเลื่อนไหลไปข้างหลังกำลังเดินไปติดกับเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
พวกเขามาถึงสถานที่ที่มีน้ำมากวิ่งลงเขา เลนสองข้างเต็มไปด้วยโคลนและน้ำขังทำให้ก้าวเดินลำบาก บ๊อบบี้นำทางในขณะที่หมีบรูอินเดินตามอยู่ทันที และเพียงแค่เมื่อพวกเขาถึงจุดสูงสุด และอยู่ที่การลาดชันที่สุด เขาสังเกตเห็นว่าที่จับของร่มของเขาหักออก แถมยังน้ำจืดเข้าไปในนั้น ทำให้ร่มของเขาหนักหนาอย่างมาก
พวกเขาลงไปทีละคน แล้วอยู่ดีๆ ร่มของบรูอินก็พังลง ลมพัดผ่านไปเหมือนหายใจเข้าจากอากาศสดชื่น
“ลุกขึ้น! ลุกขึ้น!” บ๊อบบี้เรียกหาบรูอินและคนอื่น ๆ ที่ตามกันมา “เราได้พบมันในที่สุด! เราจะมีเวลาเพียงพอสำหรับมื้อเย็นแล้ว!”
พวกเขาไปถึงหน้าประตูตู้เก็บของของบรูอินในไม่ช้า และเมื่อพวกเขาเอาสมบัติออกบนโต๊ะ แบ่งกันอย่างดีที่สุดที่พวกเขาทำได้ แล้วทุกคนก็นั่งลงและกินกันจนเต็ม ทำให้พวกเขาอิ่มมาก และจากนั้นพวกเขาแต่ละคนนำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใส่ในที่สะดวก เพื่อให้มั่นใจว่าสามารถนำกลับบ้านไปกินเมื่อพวกเขาต้องการ
ตราบใดที่บ๊อบบี้มอบสมบัติให้พวกเขา บรูอินจึงแน่นอนว่าจะมีเพื่อน; และจนถึงวันนี้ แม้ว่าเมล็ดโอ๊กจะมีขายน้อย บ๊อบบี้ผู้กล้าบอบบางก็ยังคงเป็นเพื่อนที่น่ารักกับบรูอิน และหากเขาได้ยินโดยโทรศัพท์ว่ามีขายถั่วอยู่ เขาจะโทรหาบรูอิน และในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงพวกเขาจะมีมื้อเล็ก ๆ ที่น่ารับประทานกันจากผลเบอร์รี่หรือเห็ด หรือสตรอเบอร์รี่พร้อมคำขอโทษ ใช่ ความสัมพันธ์ระหว่างบรูอินและบ๊อบบี้ปลอดโปร่ง ไม่มีความแค้นกันเก่า ๆ และไม่มีเงื่อนไขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่การดูแลของบรูอินต่อบ๊อบบี้ทำให้คุณปู่รู้สึกไม่พอใจตราบเท่าที่เขาเป็นคนพอใจในการทำเช่นนั้น