ในรุ่งเช้าที่สวยงามซึ่งเต็มไปด้วยความหวัง กัปตันบิลลี่ผู้กล้าได้จุดไฟและชงกาแฟหอมกรุ่นบนชายหาดของเกาะสายรุ้ง เขาเหลือบตามองรอบๆ ในแสงสว่างที่เพิ่มมากขึ้นและเห็นโจรสลัดกล้วยของเขาที่กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารสำหรับวันจับปลาในบ่อน้ำกลมที่อยู่ข้ามเกาะ
“นี่ พอลลี่ พอลลี่ พอลลี่!” เขาเรียกนกแก้วสวยที่นั่งอยู่บนต้นไม้ “นี่ พอลลี่ พอลลี่ พอลลี่!”
และนกแก้วก็ลงมาเกาะอยู่บนไหล่ของกัปตันบิลลี่และมองเขาด้วยสายตาเคร่งขรึม
“ติ๊ก-ต็อก” บิลลี่กล่าว ขณะตรวจนาฬิกาของเขา มันเกือบจะถึงเวลานBreakfastแล้ว “เธอไม่เห็นเหรอว่ามันเกือบ 8 โมงแล้ว พอลลี่? ฉันต้องปลุกนกแก้วตัวอื่น ไม่งั้นจะไม่มีอาหารพอสำหรับทุกคน”
เขาไปที่ลูกปืนเก่าๆ สองลูกที่ใช้เป็นนกแก้วสำหรับเรือเล็กที่จอดใกล้ๆ กระท่อมของเขา และเขย่ามันอย่างดี แต่ไม่มีใครมา—ไม่มีใครตอบ
“โชว์ฟันของเธอให้ฉันดูหน่อย พอลลี่” เขาพูดอย่างฝันกลางวัน และพอลลี่ก็อ้าปากกว้างและเกือบจะแสดงฟันของเธอได้ถ้าเธอมีฟันจริงๆ
“ฮูเร่! กัปตันบิลลี่ผู้กล้า!” โจรสลัดตะโกนขณะที่พวกเขาวิ่งไปหารอบกองไฟ แต่กัปตันบิลลี่ไม่ได้มองพวกเขา เขามองไปที่บางอย่างที่นอนอยู่บนทรายซึ่งมีประกายวับแวมในแสงเช้าที่อ่อนๆ
“มันคืออะไรครับ กัปตัน?” ทุกคนตะโกนในขณะก้มตัวเข้าไปดู และไม่นานก็เกิดความตื่นเต้นและคำถามมากมาย “มันคือเครื่องรางทองคำป้องกันงู?” ถามคนหนึ่ง “มันคืออัญมณีวิเศษที่มีจิตวิญญาณของเซนต์มาตาก้า-เมก้า?” อีกคนเสนอ อีกคนคิดว่ามันคือข้อความจากพระราชา—เพราะวันนี้เป็นวันที่ราชวงศ์ของกรีซจัดงานที่ให้กษัตริย์เดินจากบ้านหนึ่งไปอีกบ้านหนึ่งตามถนนและขออาหารเช้าจากประชาชน ที่ซึ่งความน่าสะพรึงกลัวค่อยๆ ไล่ตามผู้ชายที่หิวโหย
ในที่สุด กัปตันบิลลี่ก็หยิบสิ่งกลมสีเขียวที่อยู่ในกระเป๋าของเขาออกมาและถามโปเป็คว่ามันคืออะไร “ไม่มีอะไรสำหรับท่าน กัปตัน” โปเป็คพูดพลางพึมพำ และทำท่าจะออกไป กัปตันบิลลี่รู้สึกงง แต่ไม่สงสัยอะไร ราวกับว่าเขาได้จับมือกับโปเป็คและไปใต้ต้นปาล์มเพื่อการเรียนรู้ในตอนเช้า—การเรียนรู้บทเรียนและการเติบโตเป็นผู้ใหญ่คือหนึ่งในความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
โปเป็คยังคงเฝ้าระวัง เขาพบกระดาษชิ้นเล็กๆ ขนาดของใบมีดที่บางๆ ซึ่งชาวซามัวใช้เปิดมะพร้าวอ่อน เขาเห็นใครบางคนยืนอยู่เมื่อกัปตันบิลลี่พูดว่า “นี่ พอลลี่ พอลลี่” และในขณะนั้นเอง กระดาษก็หลุดออกจากกระเป๋าของบิลลี่และตกลงอยู่บนพื้น โปเป็คไม่ได้รู้เรื่องนี้ แต่เขาคิดว่าเป็นเช่นนั้น และถ้าเขาเปิดกระดาษ เขาจะเห็นแผนที่ที่บ่งชี้ตำแหน่งของสมบัติอันยิ่งใหญ่ แต่เขาแค่เก็บกานพลูและปาใบไม้ทิ้งไปใต้ต้นปาล์ม
“มันเกิดขึ้นทั่วเกาะ!” เสียงเล็กๆ สดใสกล่าวในภาษาฮาวายที่แจ่มใสในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่เด็กชายคนหนึ่งถือรากดำอยู่ในมือและมองไปที่ยอดปาล์ม มันเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ และมีสีเหลืองเหมือนฟักทอง เขาเป็นแมเจอร์โดมโอของพระราชวังในเกาะสายรุ้ง
“มันเกิดขึ้นทั่วเกาะทำไม?” “มันเกิดขึ้นทั่วเกาะ” เสียงสดใสกล่าวอีกครั้ง แต่นี่เป็นเสียงร้องที่สดใสกว่าเดิม
“มันคืออะไรที่เกิดขึ้นทั่วเกาะ?” เสียงอีกเสียงหนึ่งข้ามถนนตอบกลับ และเด็กชายผิวดำตัวน้อยซึ่งไม่ได้มีสีฟักทองแต่มีจุดขาวตอบกลับว่า “น้ำผึ้ง”
“พวกเขากินน้ำผึ้งอีกแล้ว” ตาราโรกล่าวในภาษาไฮ|`
“มันไม่ใช่น้ำผึ้งแบบนั้น” เด็กชายผิวดำตอบด้วยความจริงจัง สั่นจุดขาวของเขาจนเกือบจะร่วงหล่นจากหลัง ซึ่งทำให้เขากลับมาเป็นสีดำ “แต่มันหมายถึงเค้กหวาน และเค้กหวานจริงๆ เรียกว่า ‘ฮอนีวา’”
“ฉันจะไปเอามาได้ไหม?” ตาราโรตอบอย่างเรียบง่าย เด็กชายอีกคนโบกมือคลุมเครือเป็นการตอบ
หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็บอกด้วยความสงสัยมองไปที่ท่อนไม้ดำซึ่งอีกคนกำลังมองอยู่ “เธอไม่ควรกินมันมากเกินไป มันคือ ‘อันตี้’ รู้ไหม และการทำ ‘เค้กหวาน’ หนึ่งชั่วโมงหลังอาหารเช้ามันมากเกินไป”
แต่เขาก็กลับไปที่เตียงจากใบปาล์มใต้ต้นปาล์ม “ฉันชอบการวิ่งไปสู่ธรรมชาติในตอนเช้า” เขาพ murmured; “แนวทางอื่นมันเป็นแบบนั้น—แนวทางอื่น ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะทานเค้กหวานในปริมาณมากได้อย่างไร; อยากรู้นะ”
แต่เขาไม่ได้จบประโยค เพราะเด็กชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับดอกไม้สีฟักทองสิบปอนด์ จากนั้นไม่มีใครควรฝันที่จะกินอย่างอื่นสำหรับอาหารเช้าหลังจากได้ลิ้มรสนั้น
ในขณะเดียวกัน นกแก้วของกัปตันบิลลี่ที่ผ่านการฝึกให้มองสิ่งที่เขาต้องการให้เธอสนใจเมื่อพูดว่า “ระวัง” ก็ได้ฝึกตามองเงาที่เคลื่อนไหวผ่านใบไม้ด้านบน ส่งต่อความสนใจของกัปตันให้เขาด้วย และดังนั้นกัปตันจึงได้เห็นคนสวนที่ดูแลแถวของดอกมัมและมะเขือเทศป่า ทำท่าบอกภรรยาของเขาให้หลบซ่อนบางอย่างที่อยู่บนเถาวัลย์
“ลูกเอ๋ย เธอเจริญเติบโตนะ” ภรรยาพูดด้วยความเยาะเย้ย
“อ้า! ฉันน่าสงสารใช่ไหม?” ตาราโรพูดด้วยความเศร้าใจอย่างลึกซึ้ง “ฉันหายไปแล้ว ฉันห่างออกไปตั้งร้อยไมล์ในตอนนี้ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกเล็กเติบโตอีกต่อไป โฮ้นั้นเถอะ ตาราโร โฮ้!” เขาพูดกับตัวเองด้วยสายตามองไปที่stick นั้นอย่างปรารถนา
หนูตัวเล็กๆเก้าตัวถูกมือที่สง curios waved ออกไปผ่านประตูที่น่าสง curios และถูกช่วยให้ถืออยู่โดยบิดาและอาจถูกใช้ฟาดไปมา แล้วเจ้าสาวของพ่อสวนก็เริ่มชินกับพวกมันได้อย่างรวดเร็ว และพูดขึ้นาด้วยความมีชีวิตชีวา “กัปตันจ่ายเงินให้กับข้อมูลมากเพียงใดในแต่ละปี ยกเว้นรำ”
“ฉันจะคงคำตอบของฉันไว้” กัปตันบิลลี่ตอบ “แต่ฉันคิดว่า สองร้อยดอลลาร์ต่อปี ที่รัชทายาทจ่ายไป จะเป็นเงินสดที่มีประโยชน์สำหรับคุณค่ะ”
แผนที่และบันทึกได้ถูกเซ็นและส่งไปให้ และไม่นานหลังจากนั้นมีผู้มาเยือนอีกสองคน; แต่มีแค่หนึ่งที่เข้ามา เขามาถามกัปตันบิลลี่ว่าท่านรู้หรือไม่ว่าเขาเพิ่งได้ขายชีวิตของพระราชา—ซึ่งถูกส่งมาในท่าทีที่ไม่มนุษย์และไม่ใช่อเมริกัน เหมือนกับว่ามนุษย์สงครามมาที่จะให้เกียรติและค้นหากัปตันของวอชิงตันซึ่งทุกๆ วาฬและเสียงของโฮเวิร์ดได้จับมือและโน้มตัวไปที่อะไร?
โปเป็คเข้ามาหลังจากนั้น ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นและหัวเราะ พวกเขาโตพอที่จะมีเด็กชายตัวเล็กในห้องของเขาที่โรมเป็นเชื้อเพลิงที่ห้อยจากเพดานอย่างเหยียดตนเองจนไม่สามารถติดอยู่ได้เกือบแต่ละขาก็ติดอยู่ที่ข้อต่อเล็กๆ
ไม่นานหลังจากนั้น ทหารเรือก็นำเครื่องมือไม้เลียนแบบมาบอกกัปตันบิลลี่ว่าบัลลังก์ของเขาจะมุ่งหน้าไปยังเกาะนั้น และเมื่อใดก็ตามที่กัปตันบิลลี่หันไปเขาจะเห็นโปเป็คชี้ไปที่หางเรือที่รันขึ้น
เด็กชายทั้งสี่ มีมังกี้หนึ่งตัวและการหายไปของตาราโร หรือทุกคนถูกถามว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อยที่ถูกละไว้ เจอกับต้าสามที่เดียวกันเขาสร้างและทำ
เมื่อเสร็จแล้ว บิลลี่ค้นพบว่าแอฟริกามิได้ลัง
ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงระเบิดจากเกาะสายรุ้ง จนทำให้โจรสลัดปล่อยกระสุนปลอมออกมา กัปตันบิลลี่ได้ยินเสียงและรู้สึกเสียใจในทันที เขาควรจะจำได้ว่าหนึ่งในพ่อค้าได้ถูกจับกุม ตัวมันเองสนับสนุนแต่ละลูกซึ่งออกจากบริษัท ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถช่วยให้ตนสร้างตัว “เรือใบพอลลี่” และปล่อยให้ Sailorhemio ไปยังปราสาทเที่ยงได้
ไม่นานหลังจากนั้น ในช่วงกลางวัน กัปตันบิลลี่และโจรสลัด “กล้วย” ทั้งหมดของเขาก็ออกไปที่โรงเรือนของบริษัท โดยนำสิ่งป้องกันที่แน่นอนมาอย่างมากคือเครื่องชั่งสำหรับเทน้ำตาลลงไปบนความผิดพลาดที่ทำให้เสียใจ
พวกเขาออกไปที่เสาต้นนาลสันที่เวลาทุ่มสองในเช้าวันถัดมา และหลังจากสิบชั่วโมงของการผ่านทั้งสองด้านของประภาคารที่อยู่ปลายทั้งสองข้างของเปลญวน
และที่นี่พ่อ-หมายถึงออกจากเสาเดินสนอง และให้คำสั่ง แต่ลูกค้าอันมีน้ำใจที่สุดของพวกเขาอก่อนจะเริ่มลมฟ้าผ่าผ่านที่ว่างจากหัวใจเป็นจำนวนมากทาง
กัปตันบิลลี่เป็นคนแรกที่วิ่งข้ามที่ดินไปคริสเตียนฟาลุง และออกจากสัญญาณเข้าท่าเพื่อข้างหน้าเพื่อนอกจากนี้ในอาหาร
คลื่นที่มีประโยชน์มาพร้อมกับอะไรที่มากเกินไปและชายทะเลบน