ฤดูร้อนที่ผ่านมา เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันรีตาและฉันตัดสินใจที่จะค้นหาขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่ในบ้านเก่าของคุณยาย ขณะที่เราค้นหาหนังสือเก่าๆ ที่มีฝุ่น เราก็พบกับแผ่นกระดาษเหลืองแปลกประหลาด ฉันกางมันออกและพบว่าเป็นแผนที่ของเกาะเก่า ซึ่งเป็นจุดที่ถูกลืมที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งเรือโจรสลัดเคยจอดทิ้งไว้ รีตาและฉันรู้ทันที: นี่คือแผนที่ขุมทรัพย์!
“ฉันรู้จักเกาะนี้ดี” ฉันกล่าวอย่างมั่นใจ “มาเริ่มการค้นหาขุมทรัพย์กันเถอะ!”
รีตาตื่นเต้นและปรบมือ “มาไปตามหาขุมทรัพย์ของกัปตันบาร์โธโลมิวกันเถอะ!”
วันถัดมามีแดดแจ่มใส เราขี่จักรยานไปยังเกาะเก่า เมื่อเราข้ามสะพาน ความตื่นเต้นแล่นเข้ามาในร่างกาย เราลงจากจักรยานและยืนอยู่หน้าป้ายที่เขียนว่า “เกาะเก่า: ทรัพย์สินของคุณยายของทอมมี่”
เกาะนี้เป็นสถานที่น่ารัก มีต้นไม้ ดอกไม้ และบ่อน้ำที่แวววาว เราเดินตามแผนที่อย่างใกล้ชิด ข้ามต้นไม้ไป Soon, เรามาถึงต้นโอ๊กที่สูงที่สุดที่เราเคยเห็น
“ถ้าแผนที่ถูกต้อง ขุมทรัพย์จะต้องอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนี้” ฉันบอก
รีตาหยิบพลั่วเล็กๆ ที่เธอพามาออกมา “ไปขุดกันเถอะ!”
เราขุดและขุดแต่ไม่พบอะไร “ขุมทรัพย์อยู่ที่ไหน? นี่ไม่สนุกแล้ว!” รีตาบ่น ขว้างพลั่วลงไป
แต่ฉันไม่สามารถยอมแพ้ได้ ฉันสังเกตเห็นสัญลักษณ์แปลกๆ บนแผนที่ที่ดูคล้ายรากของต้นไม้ “รีตา เรามาไล่ตามสัญลักษณ์นี้กันเถอะ!” ฉันเสนอ
เธอไม่ค่อยอยากทำแต่สุดท้ายก็ตามฉันมา และไม่นานเราก็กลับมายืนอยู่หน้าต้นโอ๊กอีกครั้ง รีตามองมาที่ฉันด้วยความสงสัย “แล้วยังไงต่อ?”
“ที่ด้านล่างของแผนที่มีรูปเท้าแกะสลัก” ฉันกล่าวพร้อมชี้ไป “ฉันคิดว่าเราควรหาหินเก่าๆ ระหว่างทาง”
ฉันกำลังร่างภาพว่าหินนั่นเป็นอย่างไร เมื่อได้ยินเสียงกระซิบของรีตา ทั้งสองเราตรวจสอบพื้นที่อย่างระมัดระวัง และไม่นานก็พบขั้นบันไดเก่าๆ ที่นำลงไปในอุโมงค์มืด
“ที่นี่คือห้องขุมทรัพย์หรือเปล่า?” รีตาถามด้วยความวิตกกังวล
“ฉันคิดว่าใช่!” ฉันตอบ ใจเต้นรัว เราหายใจลึกและเดินเข้าไปในทางมืด ความตื่นเต้นเพิ่มขึ้นเมื่อเราก้าวเดิน—จนกระทั่งเราสังเกตเห็นว่าเงียบมาก ขณะนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ
“ใครอยู่ที่นั่น?” ฉันเรียกเสียงสั่น เราค่อยๆ เดินไปข้างหน้าและค้นพบร่างเงาสองร่างที่กำลังคุยกันอย่างลึกซึ้ง
“พวกเขาคือโจร!” รีตาพูดเสียงต่ำ
“เงียบ!” ฉันกระซิบตอบ “อยู่ที่นี่แหละ ฉันจะไปบอกคุณยาย!”
“คนเดียว? ไม่มีทาง!” แต่ฉันก็เริ่มกลับไป ที่น่าเสียดายคือฉันไปผิดทางและไปโผล่ที่กองไม้ลอยขนาดใหญ่ แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันปีนข้ามไม้ไป ฉันอาจจะหาทางที่ถูกต้องได้ ดังนั้นฉันจึงปีนและปีนไปจนกระทั่งไปโผล่ที่หมู่บ้าน!
“โอ้ นี่มัน! รีตาอยู่ที่ไหน?” ฉันพึมพำขณะก้าวถอยหลัง พยายามรวบรวมความคิด ใช้เวลากว่าฉันจะประมวลสิ่งที่เกิดขึ้น: เข้าร่วมกับโจรสลัด ถูกเรืออับปางระหว่างการหลบหนี ลอยไปบนเกาะร้าง ถูกจับโดยเผ่าพื้นเมือง และสุดท้ายพบกับโคนต้นไม้เก่าที่ขุมทรัพย์ซ่อนอยู่ เรย์มอนด์เป็นคนไม่ดี—เขาลืมฉันไปโดยสิ้นเชิง ตั้งแต่เดือนที่แล้วที่เราพบกัน ฉันจะทำอย่างไรตอนนี้? มันแย่มากที่จะอยู่คนเดียวและมีศัตรูมากมาย!
ทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงกระเป๋าของฉัน: แผนที่ขุมทรัพย์ยังอยู่ที่นั่น! บางทีทุกอย่างอาจยังไม่สูญหาย ฉันมองแผนที่ในแสงจันทร์ หวังว่ามันจะพาฉันกลับบ้าน! แต่ไม่ว่าจะพยายามศึกษาเท่าไหร่ ก็ยังเห็นแค่เท้าแปลกๆ สองข้างที่ด้านล่าง
“ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่” ฉันกล่าวสุดท้าย พร้อมส่ายหัว
ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจสำรวจด้วยแผนที่ในมือ บางทีหายนะอาจหมายถึงการหลบหนีได้
เมื่อฉันปีนขึ้นไปที่ปากถ้ำที่นำไปสู่คุกในใจกลางเกาะ เสียงร้องแห่งความยินดีดังขึ้นจากปากของฉัน เพราะตรงหน้าฉันคือรีตาที่จงรักภักดีของฉัน เธอดูมีความสุขเกินกว่าจะได้พบฉันเช่นเดียวกับที่ฉันมีความสุข เธอกอดฉันอย่างแน่นขนัด ขอบคุณที่ได้พบกันอีกครั้ง
ตั้งแต่นั้นมา ความสามัคคีและความร่วมมือพาเราไปได้ไกล รีตาและฉันรู้ว่าร่วมกันเราสามารถตอบคำถามของเท้าแปลกๆ สองข้างที่ชี้ไปยังต้นไม้เก่า มันไม่ไกลเกินไปเมื่อในที่สุด เมื่อเราตามเท้าไปยังต้นโอ๊กเก่า ฉันเห็นว่ามันนำไปสู่กล่องเหล็กที่ฝังอยู่ในดินเพียงบางส่วน
“เราพบขุมทรัพย์แล้ว!” รีตาตะโกน
และใช่ นี่คือขุมทรัพย์จริงๆ! เราเปิดกล่องพบว่ามันเต็มไปด้วยทองคำ กาบชนิดต่างๆ และสร้อยคอและจี้ที่มีค่า—มากกว่าที่เราเคยเห็นมาในชีวิตของเรา ทุกสิ่งส่องประกายเหมือนทองคำ เลื่อมเป็นดั่งแสงอาทิตย์ แต่ละชิ้นมีเรื่องราวของการเดินทางข้ามทะเลอันกว้างใหญ่และการผจญภัยที่กล้าหาญ
การเดินทางนั้นยาวและเหน็ดเหนื่อยที่จะเล่า เราขอขอบคุณเรือสปีดโบ้ตของคุณสมิธ ซึ่งช่วยให้เรากลับบ้านไปได้ด้วยความกรุณาของลูกเรือของเขา เมื่อความหวังเกือบจะหมดไป
“เรื่องนี้น่าจะเรียกว่าเป็น ‘การยกสูงขึ้น’” คุณครูพูดเมื่อฉันอ่านการผจญภัยของฉันให้ชั้นเรียนฟัง มันมีบางอย่างที่จะพูดเกี่ยวกับหลักการที่ยิ่งใหญ่ของมิตรภาพ