ในใจกลางเมืองที่พลุกพล่าน ภายใต้แสงอ่อน ๆ ของดวงไฟในยามเย็น มีร้านของเล่นเล็ก ๆ อยู่แห่งหนึ่ง บนชั้นวางของที่เต็มไปด้วยของเล่นและเกมหลากสี เป็นที่ตั้งของเท็ดดี้ หมีเท็ดดี้น่ารักที่มีขนปุกปุยเหมือนเมฆและดวงตากระดุมที่เปล่งประกายด้วยความสนุก ทุกเย็น หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายออกไป เท็ดดี้จะมองออกไปที่หน้าต่างอย่างมีความฝัน หวังว่าจะได้สำรวจโลกภายนอก
วันหนึ่ง ในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่ประตูร้านของเล่นเปิดออก เด็กหญิงตัวน้อยชื่อ “ลิลี่” วิ่งเข้ามาพร้อมกับพ่อของเธอ แก้มของเธอแดงระเรื่อด้วยความตื่นเต้น เท็ดดี้ยิ้มแย้มเมื่อเธอชี้ไปที่เขา และไม่นานเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของลิลี่ โดยไม่รู้เลยว่าการผจญภัยกำลังรอเขาอยู่ ลิลี่กำลังจับเพื่อนใหม่ของเธอแน่น และวิ่งออกไปข้างนอก เพื่อเริ่มการเดินทางที่น่าตื่นเต้น
แต่แล้ว ในความพลุกพล่านของเมือง เท็ดดี้หลุดจากมือของลิลี่และตกลงสู่พื้น รู้สึกมึนงงและสับสน เท็ดดี้มองดูรูปร่างของลิลี่หายไปในระยะไกล ฝนเริ่มตก ทำให้เขารู้สึกกลัวและหมดหวัง “โอ้ ฉันหวังว่าฉันจะหาทางกลับบ้านได้” เท็ดดี้ถอนหายใจ รู้สึกโดดเดี่ยวมากกว่าที่เคย
เมื่อฝนตกหนัก เท็ดดี้รู้สึกถึงการดึงเบา ๆ ที่ขาของเขา มันคือเป็ดสีเหลืองสดใสที่เดินอยู่ใต้ร่ม “ดูเหมือนว่าคุณจะหลงทาง” เป็ดพูดพลางเปิดร่มและยื่นให้เท็ดดี้ “คุณกำลังจะไปไหน?”
“ฉันต้องกลับไปหาลิลี่” เท็ดดี้ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า
“ขึ้นหลังฉันมา” เป็ดกล่าว “แล้วฉันจะช่วยคุณ” ทั้งสองลอยไปตามสายธารในเมือง พูดคุยเกี่ยวกับการเดินทางของพวกเขา เท็ดดี้รู้สึกมีความสุขกับมิตรภาพที่กำลังเบ่งบานระหว่างพวกเขา
แต่หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มาถึงแยกน้ำ “ฉันต้องไปทางนี้” เป็ดควักด้วยความเศร้า “แต่มีกระต่ายใจดีที่นั่น อาจจะช่วยคุณได้!”
“ขอบคุณนะเป็ดที่รัก” เท็ดดี้ยิ้ม แม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยที่เห็นเพื่อนใหม่ออกไป
ในแต่ละก้าว เท็ดดี้ได้พบกับตัวละครที่น่ารักมากขึ้น มนุษย์นกฮูกที่ฉลาดนั่งอยู่บนเสาไฟ ชี้นำเขาไปยังสวนสาธารณะที่มีสัตว์ใส่ตุ๊กตาอื่น ๆ รวมตัวกันอยู่ ข้าง lantern ที่กระพริบอยู่ มีฝูงชนรวมตัวกัน มีสิงโตที่สง่างาม, แคงการูที่มีเสน่ห์, และช้างที่อ่อนโยนกำลังหัวเราะและแชร์เรื่องราวกัน
“สวัสดีครับ หมีเท็ดดี้! มาร่วมวงเล่าเรื่องกับเราสิ!” สิงโตเชิญอย่างอบอุ่น
แต่เท็ดดี้ก้มหน้าลง “ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ใจดี แต่ฉันหลงทางและต้องกลับไปหาลิลี่”
“คุณสามารถอยู่กับเราได้จนถึงเช้า” ช้างพูดเสนอพลางกระดกงวงของเขาไปมา
คืนหนึ่ง ขณะที่เรื่องราวการผจญภัยลอยอยู่ในอากาศ เท็ดดี้ได้ตระหนักในสิ่งสำคัญบางอย่าง ท่ามกลางเพื่อนที่ห่วงใยเขา เขารู้สึกเหมือนอยู่บ้าน ไม่ใช่ในร้านของเล่น ไม่ใช่ในอ้อมแขนของลิลี่ แต่ในความอบอุ่นของมิตรภาพ
เมื่อรุ่งอรุณกำลังสว่างขึ้น และนกสีน้ำเงินเป็นแนวทาง เท็ดดี้ก็พบทางกลับไปยังร้านของเล่นได้ในที่สุด และด้วยความดีใจ ลิลี่ก็อยู่ที่นั่น น้ำตาของความโล่งใจไหลรินลงแก้มของเธอเมื่อเธอกอดเขาแน่น เท็ดดี้รู้สึกถึงไฟอุ่น ๆ เต็มตากระดุมของเขาอีกครั้ง
การเดินทางของหมีเท็ดดี้ได้มาถึงจุดสิ้นสุด แต่บทเรียนที่เขาเรียนรู้เกี่ยวกับมิตรภาพและการมีที่อยู่นั้นจะอยู่ในใจของเขาตลอดไป เขาได้ค้นพบว่าบ้านไม่ใช่แค่สถานที่ แต่คือที่ที่มีความรักและความใจดีอยู่
และดังนั้น เท็ดดี้ผู้กล้าหาญจึงยังคงเฝ้าดูลิลี่ต่อไป การผจญภัยของเขาถูกกระซิบกระซาบกันในบรรดาของเล่นอื่น ๆ เฉลิมฉลองทุกช่วงเวลาที่ทำให้โลกเล็ก ๆ ของพวกเขามีมนต์ขลัง