โลล่าเป็นลูกสุนัขตัวเล็ก แต่มีจิตวิญญาณที่อยากรู้อยากเห็นมาก เธอรักทุกสิ่งในย่านที่อยู่อาศัยที่แสนสบาย เสียงของสัตว์เลี้ยงตัวอื่น ๆ ที่เล่นกัน กลิ่นหญ้าใหม่ และการเห็นดอกไม้บานที่สวยงามทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในวังใหญ่ เธอชอบเล่นในสนามหลังบ้านของเธอ โดยมักจะมีเพื่อนสนิทอย่างแม็กซ์มาเยี่ยมเยียนเสมอ
เมื่อค่ำวันหนึ่ง ในขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงทองอุ่น โลล่ากับเพื่อน ๆ กำลังเล่นเตะบอลสีแดงตัวเล็กอยู่ข้างนอก โลล่ารักที่จะวิ่งไล่บอลนั้น ฝ่าตีนเล็ก ๆ ของเธอวิ่งอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ เมื่อเธอไล่ตามบอล มันกลิ้งออกไปไกลเกินกว่าขอบเขตที่เธอรู้จัก เธอวิ่งต่อไปโดยไม่รู้ตัวว่าเธอได้ไปไกลแค่ไหนจนกระทั่งความมืดเริ่มเข้ามา
เมื่อเธอหันหลังเพื่อกลับบ้าน ทุกอย่างดูไม่คุ้นเคย ย่านที่มักจะนำความสบายใจกลับกลายเป็นกว้างใหญ่และสับสน โคมไฟถนนส่องแสงต้อนรับ แต่ล้อมรอบด้วยเงาที่ทำให้โลกดูน่ากลัวนิดหน่อย โลล่าคือทำเสียงครางเบา ๆ เธอหลงทาง
เธอคิดถึงเจ้าของของเธอ ที่ต้องเป็นห่วงเธออย่างแน่นอน อาจจะมีเพื่อนสนิทอย่างแม็กซ์มามองหาเธอ แต่การนั่งอยู่ที่เดิมจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นกลับรู้สึกน่ากลัวเกินไป แทนที่จะแสดงความกลัว โลล่าเลือกที่จะก้าวไปข้างหน้า สุดท้ายบ้านต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง
เมื่อเธอเดินไป เธอเห็นใบหน้าที่เป็นมิตรโผล่ผ่านประตู มันคือเบลล่า สุนัขบีเกิ้ลแก่จากถนนใกล้ ๆ
“สวัสดีที่รัก! คุณดูมีปัญหาเล็กน้อยนะ คุณจะไปไหนในช่วงเวลานี้?” เธอถามด้วยหางที่กระดิกอย่างนุ่มนวล
“ฉันหลงทาง! ฉันกำลังเล่นเตะบอลและเดินทางไปไกลเกินไป ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะกลับบ้านได้อย่างไร คุณช่วยฉันหาทางกลับได้ไหม?” โลล่าตอบ
“แน่นอนที่รัก เพียงแค่ตามกลิ่นของดอกไม้ มันจะพาคุณกลับไปยังถนนของคุณ” เบลล่าบอกอย่างใจดี
โลล่าขอบคุณเพื่อนใหม่ของเธอ และตามคำแนะนำของเบลล่า สูดดมอากาศขณะเดินไป ไม่นานเธอก็มาถึงบ้านของเพื่อนบ้าน, คุณเจนกินส์ ที่กำลังรดน้ำต้นไม้ เขามองลงไปและเห็นเธอ
“โอ้ สวัสดี โลล่า! คุณทำอะไรอยู่ที่นี่คนเดียว? มานี่เถอะ! มาหาเจ้าของของคุณกันเถอะ”
โลล่ารู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นหน้าเขาที่คุ้นเคย เธอวิ่งตามคุณเจนกินส์ไป พวกเขาเดินด้วยกันและเขาเรียกหาผู้เป็นเจ้าของของเธอ บอกให้พวกเขามองออกไปข้างนอก เมื่อโลล่ามองเห็นครอบครัวของเธอที่ปลายถนน หางของเธอกระดิกอย่างรุนแรง และเธอก็วิ่งไปหาพวกเขา โดยเห่าอย่างมีความสุข
เจ้าของของเธอกอดเธออย่างแน่นหนา ขอบคุณที่เธอปลอดภัย ในคืนนั้น ในขณะที่เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เธอคิดถึงการผจญภัยเล็ก ๆ ของเธอ แม้ว่าจะกลัว แต่ด้วยความเมตตาของชุมชนและความซื่อสัตย์ที่นำเธอมาหาความช่วยเหลือ เธอได้หาทางกลับบ้านอย่างปลอดภัย เธอฝันถึงความฝันที่หวานซึ่งเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความสบาย และความรัก
ตั้งแต่นั้นมา เธอจำได้เสมอว่าไม่ว่าคุณจะรู้สึกหลงทางแค่ไหน ความช่วยเหลือก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม พร้อมที่จะส่องทางกลับบ้าน